Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1513/14/ESZ
z 7 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 18 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 17 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej,
• konieczności uznania otrzymanej dotacji za podlegający opodatkowaniu przychód (dochód) podatkowy

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz konieczności uznania otrzymanej dotacji za podlegający opodatkowaniu przychód (dochód) podatkowy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 lutego 2015 r. Znak: IBPBI/1/415-1513/14/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 17 marca 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wynajmowała lokal usługowy, w którym zgodnie z zapisem w umowie najmu przeprowadziła remont. W lokalu tym zamierzała prowadzić działalność gastronomiczną. Kiedy zaprzestała dalszego inwestowania w wynajmowany lokal, wynajmujący wypowiedział jej umowę najmu. Zanim jednak do tego doszło Wynajmujący próbował, poprzez wyłączanie prądu, groźby czy niszczenie lokalu, wyłudzić od niej płacenie wyższego czynszu; przestał również po jakimś czasie kwitować odbiór należności za wynajem na drukach KP i przeksięgowywać opłaty za media. Przez pewien czas Wnioskodawczyni płaciła wyższą kwotę opłaty za wynajmowany lokal, jednocześnie oczekując na podpisanie przez wynajmującego, aneksu do umowy najmu oraz pokwitowanie przez niego rachunków. Wynajmujący pomimo wielu wezwań nie uzupełnił braków. Opłaty za media wpłacane były na nazwisko Wynajmującego. Remont lokalu został częściowo sfinansowany z dotacji z Urzędu Pracy. W części G poz. 68 wniosku ORD IN Wnioskodawczyni wskazała również, że posiada oryginalne pokwitowanie zapłaty z jej nazwiskiem. W kamienicy, w której wynajmuje lokal, jako jedyna posiada licznik na gaz.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 marca 2015 r., Wnioskodawczyni wskazała m.in., że dokumenty jakie posiada potwierdzające zapłatę wyższego czynszu to jedynie odręczne rachunki. Jednakże w dokumentacji sądowej II Wydziału Karnego widnieją KP wystawione na tą wyższą kwotę. Na początku wynajmujący wystawiał Wnioskodawczyni druki KP. Ze względu na fakt, że wynajmujący nie przeksięgowywał opłat za czynsz i media, Wnioskodawczyni wpłacała rachunki na nazwisko matki wynajmującego, bowiem to ona jest właścicielem nieruchomości. W umowie najmu znajduje się zapis o zapłacie za media, jednak jest też zapis, że media powinny zostać refakturowane na Wnioskodawczynię. Opłaty były uiszczane w trakcie trwania umowy najmu. Wnioskodawczyni była opodatkowana na zasadach ogólnych, a zdarzenia gospodarcze ewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Na ten moment Wnioskodawczyni nie posiada refaktur. Rachunki oraz czynsz Wnioskodawczyni opłacała ze swoich środków finansowych.

Dotację jaką otrzymała, w kwocie 5.100 zł, przeznaczyła na remont, a pozostałą część na wyposażenie lokalu oraz środki obrotowe. Wydatki jakie poniosła z otrzymanej dotacji wynikają ze sporządzonego biznesplanu. Dotacje otrzymała jako osoba bezrobotna ze środków przekazanych przez Starostę powiatowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy mogę zaksięgować wyższy czynsz?
2. Czy mogę zaksięgować opłaty za media, które zostały wystawione na nazwisko Wynajmującego?
3. Czy dotację otrzymaną z Urzędu Pracy należy potraktować jako dochód?

(pytania wymienione we wniosku jako 1, 2 i 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie może zaksięgować wydatków poniesionych tytułem opłat za media oraz czynszu, których wysokość jest inna niż wskazana w umowie najmu. Natomiast środki pieniężne otrzymane z dotacji nie stanowią dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki – wydatek winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki te muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności, nie mogą być równocześnie wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia danego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki związane z wynajmem lokalu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem wydatki te są prawidłowo udokumentowane, stanowią (co do zasady) koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in.:

1.faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

1a.dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym, (dowody zmniejszenia kosztów/zwiększenia przychodów), zawierające co najmniej:

1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów),
2. wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym,
3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów (zwiększa przychody),
4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub

1b.dokumenty określające zwiększenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zwiększenia kosztów), zawierające co najmniej:

1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zwiększenia kosztów uzyskania przychodów,
2. wskazanie faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów) zgodnie z art. 24d ustawy o podatku dochodowym,
3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zwiększa koszty uzyskania przychodów,
4. wskazanie dowodu potwierdzającego uregulowanie zobowiązania, o które podatnik zwiększa koszty uzyskania przychodów,
5. podpis osoby sporządzającej dokument, lub

2.inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

-oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem,
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi,
3. dowody przesunięć,
4. dowody opłat pocztowych i bankowych,
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Przy czym, możliwość dokumentowania wydatków dowodami wewnętrznymi została ograniczona wyłącznie do wydatków enumeratywnie wskazanych w ww. rozporządzeniu.

W myśl bowiem § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, dowodami wewnętrznymi można udokumentować jedynie:

1.zakup, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;

2.zakup od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);

3.wartość produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;

4.zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;

5.koszty diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;

6.zakup od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;

7.wydatki związane z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;

8.opłaty sądowe i notarialne;

8a.opłatę skarbową uiszczaną znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

9.wydatki związane z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

W związku z powyższym dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być (co do zasady) faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni wynajmowała lokal usługowy, w którym zgodnie z zapisem w umowie najmu przeprowadziła remont. W lokalu tym zamierzała prowadzić działalność gastronomiczną. Kiedy Wnioskodawczyni zaprzestała dalszego inwestowania w wynajmowany lokal, wynajmujący wypowiedział jej umowę najmu. Zanim jednak do tego doszło Wynajmujący obciążał ją coraz wyższym czynszem. Wynajmujący przestał również po jakimś czasie kwitować odbiór należności za wynajem na drukach KP, jak również zaprzestał refakturowania opłat za media. Przez pewien czas Wnioskodawczyni płaciła wyższą kwotę opłat za wynajmowany lokal, jednocześnie oczekując na podpisanie przez Wynajmującego aneksu do umowy najmu oraz pokwitowanie przez niego rachunków. Wynajmujący pomimo wielu wezwań Wnioskodawczyni nie uzupełnił braków. Opłaty za media wpłacane były na nazwisko Wynajmującego, chociaż to jego matka była właścicielem nieruchomości. Dokumenty jakie Wnioskodawczyni posiada na potwierdzenie zapłaty wyższego czynszu to jedynie odręczne rachunki. W umowie najmu znajduje się zapis o zapłacie za media, jednak zgodnie z umową miały być one refakturowane na Wnioskodawczynię.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że jak wskazano powyżej jednym z warunków zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych jest jego właściwie, tj. zgodne z przepisami prawa udokumentowanie. Jak wynika z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawczyni nie posiada w istocie wymaganych przepisami prawa dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków tytułem czynszu w wyższej wysokości niż wynika to z zawartej umowy najmu. Odręczne rachunki nie są wystarczającym dowodem potwierdzającym poniesienie ich w wyższej wysokości. Ponadto jak wynika z uzupełnienia wniosku właścicielem wynajmowanej nieruchomości, nie była osoba, z którą Wnioskodawczyni podpisała umowę najmu, ale matka tej osoby. Co również istotne pomimo istnienia takiego obowiązku opłaty z tytułu mediów nie były refakturowane na Wnioskodawczynię. Zatem opłaty za media były ponoszone przez nią w imieniu innego podmiotu. W konsekwencji oznacza to, że Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów, o których mowa w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, potwierdzających ich poniesienie, co tym samym wyklucza możliwość zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych.

W tym też zakresie stanowisko Wnioskodawczyni, sprowadzające się do twierdzenia, że nie może zaksięgować wydatków poniesionych tytułem opłat za media oraz czynszu, których wysokość jest inna niż wskazana w umowie najmu, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii konieczności uznania za podlegający opodatkowaniu przychód (dochód) podatkowy środków pochodzących z dotacji otrzymanej z Urzędu Pracy wskazać należy, że stosowanie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W myśl natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (...).

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że o ile w istocie otrzymane przez Wnioskodawczynię jako osobę bezrobotną, jednorazowe środki finansowe są środkami, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (kwestia ta jako nieuregulowana przepisami prawa podatkowego nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), to zważywszy, że środki te zostały (jak wynika z wniosku) przeznaczone na remont wynajmowanego lokalu, zakup wyposażenia oraz środków obrotowych (a więc nie na cele inwestycyjne), stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać również należy, że otrzymane z Urzędu Pracy środki, jako zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako dochód podatkowy.

Z ww. zastrzeżeniem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.