2015.01.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1163/14-2/MR
z 14 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma (Wnioskodawca) rozpoczęła działalność gospodarczą w listopadzie 2013 r. Początkowe plany działalności miały skupić się na transporcie towarów, jednak po przeanalizowaniu rynku główna działalność firmy skupia się w podklasie PKD 64.99.Z - Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych.

W ramach działalności sklasyfikowanej jako 64.99.Z Wnioskodawca na podstawie umowy przejęcia wierzytelności (regulowanej przepisami art. 509-518 Kodeksu Cywilnego) nabywa od osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej wierzytelności przysługujące im wobec zakładów ubezpieczeń z tytułu szkód na mieniu - w szczególności w pojazdach i dochodzi dopłat odszkodowań od zakładów ubezpieczeń we własnym imieniu i na własne ryzyko (w postępowaniu likwidacyjnym przed zakładem ubezpieczeń, w razie niespełnienia całego świadczenia przez zakład ubezpieczeń również przed sądem). Zakupione wierzytelności nie są przeznaczone do dalszej odsprzedaży a wyłącznie do dochodzenia ich we własnym zakresie i na własne ryzyko od dłużnika. Prowadzona działalność opiera się na następującym schemacie:

Dochodzi do zdarzenia, z tytułu którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.
Poszkodowany uważa, że wysokość odszkodowania została zaniżona, ale nie chce samodzielnie podejmować kroków mających na celu wyegzekwowanie pełnej wysokości odszkodowania (gdyż w większości przypadków wiąże to się z koniecznością zainicjowania postępowania cywilnego przed sądem) i ceduje wierzytelność z tego tytułu, na podstawie przelewu wierzytelności na naszą firmę.
Zainteresowany po nabyciu wierzytelności we własnym imieniu kieruje do zakładu ubezpieczeń wezwanie do dobrowolnej zapłaty, w razie niezaspokojenia lub tylko częściowego zaspokojenia roszczeń Wnioskodawca we własnym imieniu dochodzi zapłaty na drodze postępowania cywilnego przed sądem.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi, gdyż istnieje niepewność co do ich zasądzenia lub uznania przez dłużnika. Inaczej są to wierzytelności przyszłe niepewne. Zainteresowany nie pobiera żadnego wynagrodzenia, zapłaci jedynie za odkupioną wierzytelność i weźmie na siebie całe ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności. Cena za jaką kupowana jest wierzytelność jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń. Umowa przeniesienia wierzytelności przewidywać będzie jedynie zapłatę ceny za wierzytelność przez nabywcę i przeniesienie praw do wierzytelności przez zbywcę na nabywcę. Wartość nominalna wierzytelności nie będzie do końca znana Wnioskodawcy w momencie zakupu wierzytelności, a jedynie będzie oszacowana. Wierzytelności w momencie zakupu nie są wymagalne. Wymagalne staną się dopiero po prawomocnym wyroku sądowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca nabywający wierzytelność w drodze cesji wierzytelności i realizując nabytą wierzytelność świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejęcie wierzytelności (zakup wierzytelności) na podstawie umowy cesji, bez dalszego jakiegokolwiek udziału cedenta, nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zainteresowany uważa, że uzyskana na własny rachunek i własnym staraniem i zaangażowaniem finansowym wierzytelność, po jej zwindykowaniu od dłużnika, mimo iż stanowi przychód, to nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z opinią takie nabycie wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Art. 5 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że opodatkowaniu podlega „odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”. Nabywca wierzytelności nie świadczy usługi w rozumieniu ww. przepisu. Cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i nie zawiera prowizji dla nabywcy wierzytelności. Cedent przekazując cesjonariuszowi swoje prawa nie ma innych roszczeń w stosunku do nabywcy wierzytelności poza roszczeniem o zapłatę ceny sprzedaży z tytułu cesji. Wnioskodawca - nabywca wierzytelności staje się od momentu nabycia wierzycielem towarzystwa ubezpieczeniowego i realizuje jedynie swoje uprawnienia ze stosunku ubezpieczeniowego. Stanowisko to potwierdza wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 2011 r. C-93/10, stanowiąc, że nie świadczy usługi odpłatnie podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla w momencie sprzedaży rzeczywistą wartość ekonomiczną. Na gruncie prawa polskiego potwierdził tą Interpretację wyrok NSA z dnia 19 marca 2012 r. (I FPS 5/11) wyraźnie wskazując, że opisane powyżej nabycie wierzytelności nie może być zakwalifikowane jako usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm. – dalej: k.c.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy Kodeks cywilny – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 510 § 1 ww. Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności, do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie, czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w listopadzie 2013 r. W ramach działalności sklasyfikowanej jako 64.99.Z Wnioskodawca na podstawie umowy przejęcia wierzytelności (regulowanej przepisami art. 509-518 Kodeksu Cywilnego) nabywa od osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej wierzytelności przysługujące im wobec zakładów ubezpieczeń z tytułu szkód na mieniu - w szczególności w pojazdach i dochodzi dopłat odszkodowań od zakładów ubezpieczeń we własnym imieniu i na własne ryzyko (w postępowaniu likwidacyjnym przed zakładem ubezpieczeń, w razie niespełnienia całego świadczenia przez zakład ubezpieczeń również przed sądem). Zakupione wierzytelności nie są przeznaczone do dalszej odsprzedaży a wyłącznie do dochodzenia ich we własnym zakresie i na własne ryzyko od dłużnika. Prowadzona działalność opiera się na następującym schemacie:

Dochodzi do zdarzenia, z tytułu którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.
Poszkodowany uważa, że wysokość odszkodowania została zaniżona, ale nie chce samodzielnie podejmować kroków mających na celu wyegzekwowanie pełnej wysokości odszkodowania (gdyż w większości przypadków wiąże to się z koniecznością zainicjowania postępowania cywilnego przed sądem) i ceduje wierzytelność z tego tytułu, na podstawie przelewu wierzytelności na naszą firmę.
Zainteresowany po nabyciu wierzytelności we własnym imieniu kieruje do zakładu ubezpieczeń wezwanie do dobrowolnej zapłaty, w razie niezaspokojenia lub tylko częściowego zaspokojenia roszczeń Wnioskodawca we własnym imieniu dochodzi zapłaty na drodze postępowania cywilnego przed sądem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy nabywając wierzytelność w drodze cesji wierzytelności i realizując nabytą wierzytelność świadczy on względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu podatku VAT.

W kwestii nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W tym orzeczeniu TSUE podał, że cesjonariusz wierzytelności nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia, w związku z czym nie dokonuje czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy, ani nie świadczy usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 tego aktu (pkt 22). Trybunał zauważył także, że istnieje różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności, a ceną ich sprzedaży, jednakże stwierdził, że różnica pomiędzy wartością nominalną a ceną sprzedaży nie stanowi wynagrodzenia, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników (pkt 23 i 25).

W punkcie 26 Trybunał z kolei stwierdził, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Jeśli więc ustalona przez strony umowy cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w dacie nabycia, nie sposób mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, że: „nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołany wyżej wyroku TSUE i uchwałę NSA należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena, za jaką kupowana jest wierzytelność jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń – to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że skupowane wierzytelności są wierzytelnościami trudnymi i nie pobiera on żadnego wynagrodzenia, zapłaci jedynie za odkupioną wierzytelność i weźmie na siebie całe ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności. Nabywając we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko wierzytelność, Zainteresowany wchodzi w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w analizowanej sprawie:

cena za jaką kupowana jest wierzytelność jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń,
umowa przeniesienia wierzytelności przewidywać będzie jedynie zapłatę ceny za wierzytelność przez nabywcę i przeniesienie praw do wierzytelności przez zbywcę na nabywcę,
Wnioskodawca nie pobiera żadnego wynagrodzenia, zapłaci jedynie za odkupioną wierzytelność i weźmie na siebie całe ryzyko związane z dochodzeniem tej wierzytelności,
cena za jaką kupowana jest wierzytelność jest wynikiem zasady swobody umów między zbywcą, a nabywcą wierzytelności i odpowiada rynkowej wartości za zakup tego rodzaju wierzytelności i nie zawiera dodatkowych wynagrodzeń

– przedmiotowa czynność nabycia wierzytelności celem ich windykacji we własnym imieniu i na własny rachunek – nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca nabywający wierzytelność w drodze cesji wierzytelności i realizując nabytą wierzytelność nie świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin