INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 28 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz zastosowania stawki podatku w wysokości 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 28 marca 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem (handel hurtowy oraz detal) sztućców i naczyń jednorazowego użytku (łącznie zwanych „Opakowaniami”). Zainteresowany prowadzi produkcję w dwóch zakładach produkcyjnych. (…).

Opakowania produkowane są na maszynach termoformujących jednostacyjnych (producent kanadyjski) oraz na maszynach polskich. Folia, z której są produkowane Opakowania, w 95% pochodzi z importu, natomiast 5% Opakowań produkowanych jest z folii produkcji krajowej. Folia w postaci rolek jest zakładana na maszynę i w trakcie jej odwijania przechodzi przez poszczególne etapy, tj.: wstępne nagrzewanie, formowanie i cięcie na płycie grzejnej, wydmuchiwanie, a następnie pakowanie.

Ażur z procesu termoformowania jest nawijany, a następnie składowany w specjalnych pojemnikach. Następny etap to mielenie ażuru, który w postaci płatków i po dodaniu barwnika jest używany w procesie wtrysku lub odsprzedawany firmom zewnętrznym. Firmy te wykorzystują zakupiony od Spółki ażur w dalszej produkcji, także Opakowań. Oprócz czystego ażuru powstaje także odpad nieużyteczny (brudny), który także jest sprzedawany firmom zewnętrznym.

Na maszynach typu wtryskarki (produkcji niemieckiej, koreańskiej i tajwańskiej) zmielone płatki, w temperaturze od 150^oC do 200^oC, są plastyfikowane w wytłaczarce-ślimaku maszyny, a następnie surowiec jest wtryskiwany w formę. W efekcie końcowym powstają sztućce, które są uzupełnieniem produkcji Opakowań na maszynach termoformujących. Odpad produkcyjny w postaci wylewek jest powtórnie mielony i wykorzystywany ponownie w procesie wtryskiwania, bądź sprzedawany firmom zewnętrznym, które podobnie jak Wnioskodawca wykorzystują zmielone wylewki do dalszej produkcji na wtryskarkach. Natomiast odpad brudny – poprodukcyjny jest zawsze sprzedawany firmom zewnętrznym.

Jeśli chodzi o drugi zakład to proces produkcji Opakowań w dużym zakresie jest podobny do procesu termoformowania, jaki został opisany w odniesieniu do zakładu pierwszego. Istotna zmiana polega na tym, że głównie przetwarzanym surowcem jest polipropylen (PP). Opakowania produkowane są na maszynach jednostacyjnych (formowanie i cięcie na jednej stacji), dwustacyjnych (formowanie i cięcie na dwóch stacjach) i w efekcie końcowym sztaplowanie Opakowań.

Na wyżej opisanych maszynach, Opakowania produkowane są z gotowej folii nałożonej na maszynę w postaci rolek. Na dwóch maszynach Opakowania produkowane są w systemie in-line, tzn. na extruder podawane są: surowiec PP w postaci granulatu, krajka, czasami barwnik. Z extrudera wychodzi ustnikiem gotowa folia, która automatycznie podawana jest na maszynę termoformującą, gdzie w efekcie końcowym Opakowania zostają uformowane, wycięte oraz zesztaplowane. Ażur jest automatycznie mielony i zawracany na extruder na etap początkowy, gdzie ponownie, po zmieszaniu z oryginalnym materiałem, zostaje przerobiony na folię. Jest to etap w cyklu zamkniętym.

W zakładzie drugim, Zainteresowany posiada także dwa extrudery pracujące w systemie off-line (produkcji niemieckiej), tzn. że folia produkowana jest z granulatu, krajki i po wylaniu jej na bębny i przewalcowaniu zostaje nawinięta na rolki. Folię tę następnie wykorzystujemy na maszynach termoformujących zainstalowanych w zakładzie. Jak widać z wyżej opisanego procesu technologicznego, w przeważającej większości, odpad produkcyjny jest wykorzystywany w systemie zamkniętym, natomiast odpad poprodukcyjny – czysty lub brudny jest sprzedawany firmom zewnętrznym.

Pismami z dnia 19 listopada 2011 r. i z dnia 19 grudnia 2011 r., Spółka wystąpiła do Urzędu Statystycznego o dokonanie klasyfikacji. Organ ten uznał, że zarówno brudne, jak i pozostałe odpady powstałe podczas produkcji prowadzonej w drugim zakładzie mieszczą się w grupowaniu PKWiU 38.11.55.0.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że sprzedaż dokonywana na rzecz kontrahenta unijnego spełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy dostawa odpadu brudnego i czystego, następuje na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej i co do tej dostawy spełnione są wszelkie warunki określone w art. 42 ust. 1 pkt 1-2 i nast., Spółka winna (jest uprawniona) rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z jednoczesnym zastosowaniem stawki 0%, czy też winna wystawić fakturę, o której mowa w art. 106 ust. 1a ustawy VAT, wskazując zarazem, iż transakcję – na zasadzie reverse charge – rozliczy nabywca podatku od wartości dodanej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zawsze należy rozpoznawać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wynika to z faktu, iż art. 17 ust. 1 pkt 7 ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy nabywca jest podatnikiem, o którym jest mowa w art. 15 ustawy VAT (vide: art. 17 ust. 7 ustawy VAT). Po drugie – co ważniejsze – przepisy odnoszące się do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a w szczególności art. 13 ust. 1 i 2 ustawy VAT, należy uznać za lex specialis względem regulacji wynikającej z art. 17 ustawy VAT. Zainteresowany uważa, że dodatkowo trzeba zwrócić uwagę, iż podatnicy podatku od wartości dodanej będą rozpoznawać w tym zakresie – a to głównie ze względu na brzmienie swojej regulacji i brzmienie dyrektywy 112/2006/WE – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Jeżeli zatem Spółka w tym zakresie będzie stosowała konstrukcję opartą o zasadę reverse charge, to pojawią się istotne rozbieżności w systemie VIES. Nadto działanie takie nie będzie zgodne z zasadą neutralności podatku VAT. Już tylko na marginesie trzeba wskazać, iż przyjęcie przez polskiego ustawodawcę tak szerokiej definicji dla „złomu” rodzi ryzyko uznania tej regulacji za niezgodną z zasadą proporcjonalności i neutralności podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

W oparciu o art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (…).

Przez sprzedaż – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem sztućców i naczyń jednorazowego użytku. Zainteresowany prowadzi produkcję w dwóch zakładach produkcyjnych. (…). Zainteresowany jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zarówno brudne, jak i pozostałe odpady powstałe podczas prowadzonej produkcji mieszczą się w grupowaniu PKWiU 38.11.55.0 „Odpady z tworzyw sztucznych”. Sprzedaż dokonywana na rzecz kontrahenta unijnego spełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Spółka ma wątpliwości, czy w przypadku, gdy dostawa odpadów brudnych i czystych, następuje na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej i co do tej dostawy, spełnione są wszelkie warunki określone w art. 42 ust. 1 pkt 1-2 i następne, winna ona rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów stosując stawkę 0%.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Uregulowanie zawarte w art. 42 ust. 4 ustawy wskazuje, iż w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i do dostarczenia ich na terytorium innego państwa członkowskiego. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy ustawy stwierdzić należy, że skoro dokumenty, którymi dysponuje Wnioskodawca w związku ze zrealizowaną dostawą wewnątrzwspólnotową, potwierdzają – jak sam wskazał – spełnienie warunków określonych w ww. przepisach ustawy, uprawniony jest on do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Reasumując, w przypadku, gdy dostawa towarów odpadu (brudnego i czystego) następuje na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej i co do tej dostawy, spełnione są wszelkie warunki określone w art. 42 ustawy, Zainteresowany winien rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z jednoczesnym zastosowaniem stawki podatku w wysokości 0%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art 106 ust. 1a ustawy).

Mając na uwadze analizę sprawy, jak również przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż Spółka jest zobowiązana wystawić fakturę VAT dokumentującą dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z powołanym art. 106 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, iż wniosek w części dotyczącej określenia podatnika z tytułu dostawy czystych lub/i brudnych odpadów uzyskanych podczas prowadzonej produkcji został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2012 r. nr ILPP4/443-31/12-4/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.