Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4514-4/15-2/KK
z 10 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 16 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Faktorant” lub „Wnioskodawca”) planuje zawrzeć umowę (dalej: „Umowa”) ze spółką kapitałową zarejestrowaną we Francji, prowadzącą działalność gospodarczą obejmującą m.in. działalność w zakresie wykonywania usług faktoringowych oraz zarejestrowanym we Francji podatnikiem VAT (dalej: „Faktor”).

Celem zawarcia umowy będzie ramowe uregulowanie kwestii przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez Faktora na rzecz Wnioskodawcy usług faktoringu. W oparciu o Umowę dokonywane będą liczne cesje wierzytelności (dalej: „Cesje”) oraz udostępniane będą Faktorantowi środki pieniężne. Podstawowym celem zawarcia Umowy jest w szczególności umożliwienie Wnioskodawcy finansowania bieżącej działalności jego przedsiębiorstwa.

W Umowie, Faktor zobowiąże się do:

• przyjęcia wierzytelności przelanych przez Faktoranta,
  

• finansowania działalności przedsiębiorstwa Faktoranta, w drodze zapłaty Faktorantowi wynagrodzenia, przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi,
  

• upoważnienia Faktoranta do dochodzenia wierzytelności i przekazywania ich Faktorowi,
  

• w razie cofnięcia upoważnienia - do zarzadzania wierzytelnościami i ich dochodzenia we własnym imieniu,
  

• prowadzenia na rzecz Faktorantów rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami wynikające z realizacji Umowy,
  

• gotowości faktorskiej - gotowości do przyjęcia, w wykonaniu Umowy, oferty zawarcia jednostkowych cesji wierzytelności przedstawionych przez Faktoranta, zgodnie z treścią Umowy.
  
  

W Umowie, Faktorant zobowiąże się do:

• przelania wierzytelności na Faktora,
  

• zbycia wierzytelności wyłącznie na rzecz Faktora,
  

• niezawierania z osobami trzecimi umów, które mogłyby szkodzić interesowi Faktora wynikającemu z przyjętych wierzytelności,
  

• w przypadku, gdy raz już zbył wierzytelność względem pewnego dłużnika - do zbycia wszystkich nowych wierzytelności względem tego dłużnika Faktorowi.
  
  

Na podstawie Umowy, w przypadku gdy wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna, Faktor będzie miał możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta.

W odniesieniu do dłużnika Faktoranta, faktoring będzie miał charakter jawny. Oznacza to, że dłużnik zostaje poinformowany o dokonaniu przez Faktoranta przelewu wierzytelności na Faktora i ewentualnego przelewu zwrotnego.

Przedmiotem przelewów będą jedynie wierzytelności spełniające określone warunki, tj. m.in.:

• muszą w pełni przysługiwać Faktorantowi,
  

• powinny wynikać z umów bezzwrotnej sprzedaży towarów (albo powiązanych usług),
  

• powinny podlegać prawu właściwemu dla siedziby Faktoranta lub prawu właściwemu, na które zgodził się Faktor, po przeanalizowaniu towarzyszących okoliczności,
  

• powinny być denominowane w PLN lub innej walucie wskazanej przez Umowę,
  

• powinny być udokumentowane na fakturach wydanych Faktorowi przez Faktoranta, a wystawionych wobec dłużników Faktoranta,
  

• powinny być źródłem ważnego, zgodnego z prawem, wiążącego i wykonywalnego zobowiązania do zapłaty,
  

• nie mogą podlegać wymogowi uzyskania zgody dłużnika Faktoranta na przeniesienie (przelew) takiej wierzytelności albo zgoda taka powinna zostać uzyskana przed przeniesieniem (przelaniem) wierzytelności na rzecz Faktora,
  

• nie mogą wynikać z umów z konsumentami.
  
  

W przypadku, gdy niektóre z wierzytelności nie spełniają kryteriów wymienionych w umowie są przenoszone zwrotnie na Faktoranta.

W przypadku wierzytelności zabezpieczonych wekslem, by wyodrębnić prawo wynikające z weksla, Faktorant będzie zobowiązany przedłożyć Faktorowi deklaracje wekslowe. Z tytułu świadczonych usług, Faktor otrzyma wynagrodzenie w postaci prowizji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynności faktoringu wskazane w opisie zdarzenia przyszłego dokonywane przez Wnioskodawcę stanowią transakcję podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wykonywaniem czynności faktoringu, nie dokona On czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC).

W ocenie Wnioskodawcy, przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego Umowa nie będzie podlegać opodatkowaniu PCC. Nie stanowi żadnej z umów wskazanych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu PCC, zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 101, poz. 649, z późn. zm.).

Zgodnie z powołanym art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC, opodatkowaniu podatkiem podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;
3. umowy dożywocia;
4. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat;
5. ustanowienie hipoteki;
6. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;
7. umowy depozytu nieprawidłowego;
8. umowy spółki;

• a także zmiany tych umów oraz orzeczenia sądów i ugody, o ile wywołują takie same skutki prawne jak czynności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC.
  
  

Art. 1 ust. l ustawy o PCC wskazuje na zamknięty katalog zdarzeń podlegających opodatkowaniu PCC. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 2 lutego 2011 r. (sygn. akt: ….): „zamknięty charakter katalogu czynności prawnych obciążonych PCC wyklucza jakąkolwiek możliwość opodatkowania umów nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w art. 1 ust. 1 u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających podatkowi”.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 listopada 2001 r. (sygn. akt: ….), wydanym jeszcze na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy o opłacie skarbowej, wskazał natomiast, że: „umowy nienazwane, a także czynności niewymienione w ustawie o opłacie skarbowej nie podlegają tej opłacie. Wbrew tym zasadom uzasadnienie zaskarżonej decyzji formułuje błędny pogląd o tym, że występowanie w stosunkach zobowiązujących elementów umów nazwanych w niniejszej sprawie - elementów umów sprzedaży - przesadza o istnieniu obowiązku pobrania opłaty skarbowej. Powyższe sformułowanie jest sprzeczne z podstawową zasadą obowiązującą w prawie administracyjnym o zakazie stosowania analogii w przypadkach nakładających na obywateli określone obowiązki Jest to sprzeczne poza tym z podstawowymi zasadami wykładni i stosowania prawa. W każdej bowiem umowie nienazwanej mogą występować elementy istniejące w umowie nazwanej, np. sprzedaży w postaci przeniesienia na nabywcę określonego prawa”.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ nie ma wątpliwości, że zawarcie Umowy oraz Cesji nie będzie stanowiło ani zmiany umowy, ani tym bardziej wyroku sądu lub ugody, w rozumieniu art. 1 ustawy o PCC, konsekwencje tych czynności na gruncie ustawy o PCC uzależnione są przede wszystkim od możliwości zakwalifikowania tych umów, jako jednej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC.

O kwalifikacji prawnej określonej czynności prawnej dla celów opodatkowania PCC, w opinii Wnioskodawcy, decyduje wyłącznie jej treść (elementy przedmiotowo istotne), z pominięciem innych elementów, np. nazwy. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy na gruncie PCC, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie o PCC czynności, miarodajne są rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy.

Jednocześnie, jak słusznie podkreśla się w doktrynie: „w zakresie umów nienazwanych należy uznać za niepodważalny pogląd, że jako niezdefiniowane oraz niewymienione w ustawie nie będą podlegały opodatkowaniu PCC” (R. Jurkiewicz, Transakcje finansowe - zakres przedmiotowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, (w:) Monitor Podatkowy, nr 3/2010).

Ustawa o PCC nie zawiera normatywnej definicji umów wymienionych w art. 1 ust. 1 tej ustawy i podlegających opodatkowaniu PCC. W szczególności, ustawa o PCC w żaden sposób nie precyzuje, co należy rozumieć przez umowę sprzedaży lub umowę pożyczki (jako najbliższe przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego Umowie). W konsekwencji, kierując się wykładnią systemową ustawy o PCC, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć już funkcjonujących w systemie prawa, w szczególności poprzez przepisy prawa cywilnego. Ponieważ umowy cywilnoprawne wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy PCC stanowią umowy nazwane, to (lege non distinguente) nie ma podstaw aby nadawać im inne znaczenie, niż to obowiązujące już na gruncie prawa cywilnego, czy handlowego, skoro sam ustawodawca nie wprowadza takiego rozróżnienia. Nie stoi na przeszkodzie takiemu stanowisku zasada autonomii prawa podatkowego. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 czerwca 2008 r. (sygn. akt: II FSK 626/07): „autonomia prawa podatkowego oznacza, że ustawodawca tworząc przepisy podatkowe ma zapewnioną samodzielność w kreowaniu instytucji i pojęć na potrzeby tej gałęzi prawa. Przedstawiona zasada traci jednak rację bytu wówczas, gdy prawodawca nie tworzy instytucji i pojęć właściwych prawu podatkowemu. W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego, odwołać należy się do znaczenia pojęć już funkcjonujących na gruncie innych gałęzi prawa, np. w prawie cywilnym. Zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej pozwoli na realizację zasady zupełności i spójności systemu prawa”.

W opinii Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że aby transakcja mogła zostać uznana za umowę sprzedaży lub umowę pożyczki podlegającą opodatkowaniu PCC, musi spełniać warunki określone odpowiednio w art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z póżn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”), tj. umowa sprzedaży lub w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, tj. umowa pożyczki.

Biorąc pod uwagę wskazany w zdarzeniu przyszłym opis transakcji, nie powinno budzić wątpliwości, że rozważana przez Wnioskodawcę transakcja nie stanowi umowy pożyczki. Faktor nie przenosi na Faktoranta środków pieniężnych z zastrzeżeniem ich zwrotu. Wypłacone środki pieniężne stanowią formę spłaty wierzytelności Faktoranta w celu uzyskania przez Faktora praw do tych wierzytelności i tylko na zasadzie wyjątku, jeżeli wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna, Faktor ma możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta i odzyskania wypłaconych mu środków.

Niewątpliwie również wskazana w opisie zdarzenia przyszłego transakcja nie stanowi umowy sprzedaży, co wynika w szczególności z następujących okoliczności:

1. Celem Umowy nie jest zobowiązanie się Faktoranta do przeniesienia na Faktora własności praw do wierzytelności, przy jednoczesnym zobowiązaniu się Faktora do zapłaty ekwiwalentnej ceny. Podstawowym celem Umowy jest finansowanie działalności Faktoranta oraz wyegzekwowanie przez Faktora zobowiązania pierwotnego dłużnika Faktoranta. Przeniesienie zaś praw do wierzytelności na Faktora stanowi jedynie środek służący powyższemu.
2. Umowa przewiduje szereg kompleksowych zobowiązań Faktora oraz Faktoranta, z pośród których przeniesienie praw do wierzytelności na Faktora stanowi jedynie element stosunku prawnego pomiędzy Faktorem a Faktorantem.
3. Środki pieniężne jakie wypłaci Faktor Faktorantowi nie stanowią zapłaty ceny, a jedynie formę finansowania na rzecz Faktoranta przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi.
4. Faktorant nie przenosi ostatecznie i bezwarunkowo praw do wierzytelności na Faktora, gdyż Faktor ma możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta i odzyskania wypłaconych mu środków, jeżeli wierzytelność nie spełni kryteriów w niej wskazanych lub będzie nieściągalna. Zatem na Faktora nie przechodzi ryzyko związane z wierzytelnościami, co zasadniczo miałoby miejsce, gdyby celem Umowy była sprzedaż praw do wierzytelności.
   
   

Mając zatem na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz całokształt postanowień Umowy, zdaniem Wnioskodawcy uznać należy, że stanowi ona umowę nienazwaną, wyróżnianą zarówno w nauce prawa, jak i w praktyce organów podatkowych jako faktoring. Umowa ta, skonstruowana w oparciu o swobodę zawierania umów zgodnie z art. 3531 Kodeksu cywilnego, co przy jej definiowaniu implikuje odwołanie się do dorobku doktryny ekonomicznej, zgodnie z którą faktoring polega na nabywaniu przez faktora (usługodawcę) niewymagalnych wierzytelności faktoranta (usługobiorcy), przysługujących temu drugiemu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za odpowiednie wynagrodzenie, odpowiadające najczęściej określonemu procentowi wartości nominalnej wierzytelności głównej oraz prowizji faktora, co zostało odzwierciedlone w treści Umowy.

Faktoring, jako umowę nienazwaną, scharakteryzował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 6 marca 2013 r., gdzie opisano umowę faktoringu w następujący sposób: „Podstawowym (ale nie jedynym) warunkiem jaki musi być spełniony by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Podkreślić trzeba, że faktoring nie jest samym tylko przelewem wierzytelności. Co prawda, w ramach umowy faktoringu dochodzi do przelewu, a częściej przelewu powierniczego wierzytelności, jednak nie jest to jedyna usługa wykonywana przez faktora na rzecz faktoranta”.

Jest przy tym przyjęte, że faktoring występować może w różnych formach:

1. faktoringu właściwego (bez prawa zwrotnego przeniesienia wierzytelności przez faktora na faktoranta),
2. faktoringu niewłaściwego (z prawem zwrotnego przeniesienia wierzytelności przez faktora na faktoranta),
3. faktoringu mieszanego (z podziałem ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktorem i faktorantem).
   
   

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy, Umowa będzie stanowić umowę faktoringu, ponieważ głównym celem jej zawarcia jest odpłatne udzielenie Faktorantowi finansowania. W ramach Umowy, będzie dochodziło do przelewów wierzytelności, a Faktor będzie także zobowiązany do wykonywania szeregu usług dodatkowych, do których należeć będzie m.in. prowadzenie na rzecz Faktoranta rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami, wynikające z realizacji Umowy. Umowa będzie stanowiła umowę faktoringu niewłaściwego, ponieważ Faktor zachowa prawo do dokonania cesji zwrotnej wierzytelności, w przypadku niewypłacalności dłużnika.

Wnioskodawca zauważa, że w analizowanej sytuacji dokonywane w oparciu o Umowę przelewy wierzytelności, choć technicznie podlegające prawu polskiemu, są regulowane postanowieniami, podlegającej prawu obcemu, umowy faktoringu. Przelewy wierzytelności nie są tu samoistnymi zdarzeniami, stanowią bowiem niezbędny element kompleksowej usługi faktoringu, mającej na celu finansowanie działalności Faktoranta oraz wyegzekwowanie przez Faktora zobowiązania pierwotnego dłużnika Faktoranta. Zatem, przelewy wierzytelności, jako czynności prawne mające na celu realizacje wyżej wymienionej kompleksowej umowy faktoringu (istniejącej w analizowanej strukturze tylko w wykonaniu umowy faktoringu), nie mogą być rozpatrywane jako odrębne czynności prawnopodatkowe. Z tego powodu, z uwagi na brak wspomnianej odrębności, w analizowanej transakcji przybierają jedynie postać czynności zbliżonych do umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 i następnych Kodeksu cywilnego, a zatem nie przybierają postaci którejkolwiek z czynności cywilnoprawnych, które zostały wymienione w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że Umowa będzie stanowiła umowę faktoringu, należącą do grupy tzw. umów nienazwanych, a umowy takie pozostają poza wyznaczonym przez art. 1 ust. 1 ustawy o PCC zakresem czynności opodatkowanych PCC, Wnioskodawca nie dokona w związku z przystąpieniem do Umowy czynności opodatkowanej PCC, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o PCC.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe, przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z dnia 26 lutego 2014 r. (sygn. IPPB2/436-631/13-5/LS) oraz z dnia 17 lutego 2014 r. (sygn. IPPB2/436-621/13-4/LS): „(...) umowa faktoringu jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych”;
2. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 14 września 2012 r. (sygn. IBPBII/1/436-210/12/ASz): „(...) umowa factoringu nie jest wymieniona w katalogu art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zatem, co do zasady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Regulacjom wskazanej ustawy podlegać będzie jedynie wówczas, gdyby przyjęła postać jednej z umów wymienionych w katalogu przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (np. umowy sprzedaży)”;
3. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 11 września 2008 r. (sygn. IPPB2/436-223/08-3/MZ): „Poza zakresem obowiązywania ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pozostają umowy nazwane pozakodeksowe (...) Podobna jest też sytuacja umów nienazwanych, czyli umów, które często nie dadzą się zakwalifikować do żadnego z ustawowych typów, a które zostały uregulowane przez praktykę obrotu, głównie gospodarczego, choć niekiedy występują pod określonymi nazwami np. faktoring, (...).”;
4. Naczelnik Małopolskiego Urząd Skarbowy w interpretacji z dnia 7 lipca 2004 r. (sygn. PMO-436/08/04/SM): „umowa factoringu nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych”.
   
   

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego Umowa nie będzie podlegać opodatkowaniu PCC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie zaś pozostałych stron umowy faktoringu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.