Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-862/14-4/JSK
z 11 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu: do Izby Skarbowej w Poznaniu 17 września 2014 r., do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie 19 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 listopada 2014 r. (data wpływu 12 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności polegającej na poborze opłaty targowej, z tytułu której wypłacane jest wynagrodzenie oraz wystawiania faktur dokumentujących te czynności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności polegającej na poborze opłaty targowej, z tytułu której wypłacane jest wynagrodzenie oraz wystawiania faktur dokumentujących te czynności. W dniu 12 listopada 2014 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Uchwałą z dnia 30 listopada 2009 r. Rady Miejskiej w sprawie określania zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości dziennych stawek opłaty targowej, zarządzenia jej poboru w drodze inkasa oraz określenia inkasentów i ich wynagrodzenia, Gmina zarządziła pobór opłaty targowej na targowiskach w drodze inkasa przez inkasentów, oraz określiła wynagrodzenie za pobór oraz terminowe wpłacanie kwot na rzecz Gminy, w wysokości 60% pobranej opłaty.

Pobrana opłata targowa odprowadzana jest przez inkasentów w 100% na konto Gminy, która następnie dokonuje inkasentom zwrotu kosztów obsługi inkasa.

W piśmie z dnia 7 listopada 2014 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że S.A. (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany, Spółka) jest podmiotem dokonującym poboru opłaty targowej na targowisku w Gminie w drodze inkasa i otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa we wniosku.

Targowisko prowadzone jest na terenie Spółki. Wnioskodawca od ww. terenu odprowadza podatek od nieruchomości.

Spółka jest samodzielnym i odrębnym od Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie z tytułu inkasa opłaty targowej (targowisko prowadzone na terenie Spółki) dokonywanego w imieniu i na rzecz Gminy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i czy w związku z tym inkasenci powinni wystawiać faktury VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, inkasenci opłaty targowej, analogicznie jak w przypadku płatników i inkasentów pobierających i wpłacających podatki stanowiące dochód budżetu państwa, wykonujący czynności wynikające z art. 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) nie muszą wystawiać faktur VAT i naliczać podatku VAT w związku z poborem podatku (tutaj opłaty targowej) od podatnika i wpłacaniem go organowi podatkowemu (Gminie) we właściwym terminie.

W myśl art. 28 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnikom i inkasentom przysługuje zryczałtowane wynagrodzenie z tytułu terminowego wpłacania podatków pobranych na rzecz budżetu państwa. Wysokość tego wynagrodzenia określona została Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa (Dz. U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2065).

Na podstawie § 4 powołanego artykułu, rada m.in. gminy może ustalić wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody budżetu gminy. Wysokość tego wynagrodzenia określa się w drodze uchwały rady gminy.

Zgodnie z art. 30 § 2 Ordynacji podatkowej, inkasent odpowiada jedynie za podatki i opłaty pobrane a nie przekazane na rzecz budżetu, nie odpowiada natomiast za ich niepobieranie, w związku z czym istotnym instrumentem zapewniającym skuteczność inkasa jest wynagrodzenie inkasa. Rada gminy chcąc zapewnić uzyskanie zakładanych wpływów z opłat, ustala wynagrodzenie na takim poziomie, aby inkasent był zainteresowany poborem tych opłat, gdyż organy gminy nie posiadają instrumentów prawnych do przymuszenia inkasentów do wykonania ciążących na nich obowiązków.

Jednocześnie w art. 30 § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, wskazane zostały sankcje, jakie ponosi płatnik lub inkasent w razie niepobrania lub nieodprowadzenia pobranego podatku na konto organu podatkowego. W razie niewykonania tych obowiązków organ podatkowy wszczyna postępowanie podatkowe i wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

Tak więc mając na względzie powyższe regulacje należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez płatnika lub inkasenta są czynnościami stricte podatkowymi i nie można ich traktować jako świadczenia usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 8 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm.), od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży na targowiskach pobiera się opłatę targową.

Opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, stanowi dochód budżetu gminy, jest świadczeniem przymusowym, bezzwrotnym i nieodpłatnym. Jej wysokość ustala właściwa miejscowa rada gminy w ustawowo ustalonym trybie.

Gmina, realizując publicznoprawny obowiązek pobrania opłaty targowej, wykonuje zadania z zakresu władzy publicznej. Stosunek prawny łączący gminę i inkasentów opłaty targowej, dokonujących poboru tej opłaty w imieniu i na rzecz gminy, nie ma charakteru wzajemności, tzn. nie następuje tu wymiana świadczeń wzajemnych (inkasent działa jako organ władzy publicznej), co pozwalałoby na ich opodatkowanie podatkiem VAT.

Uchwała rady gminy, podjęta na podstawie art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest wystarczającą podstawą do nałożenia na inkasenta obowiązków wynikających z art. 9 Ordynacji podatkowej. Na mocy takiej uchwały, pomiędzy gminą i inkasentem nawiązuje się stosunek administracyjnoprawny, który jest skuteczny bez konieczności wyrażenia zgody przez podmiot wskazany jako inkasent.

Potwierdzeniem tego jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 sierpnia 2011 r. (sygn. akt II GSK 820/10), który w uzasadnieniu prawnym stwierdza, że z treści art. 19 pkt 1 i 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych „należy wywieść, że ustawodawca – dając radzie gminy możliwość określenia uchwałą inkasentów do poboru opłat w drodze inkasa – nie nałożył na ten organ obowiązku uzyskania zgody podmiotu określanego tą uchwałą jako inkasent opłaty targowej”.

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1369/10) wskazał, że wyodrębniony ze struktury tworzącej go jednostki samorządu terytorialnego, zakład budżetowy, wykonujący na rzecz tej jednostki zadania inkasenta opłaty targowej, jest odrębnym od jednostki podatnikiem podatku VAT, to jednak realizacja zadań własnych jednostki nie tworzy pomiędzy nimi stosunku prawnego, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, pozwalających na ich opodatkowanie podatkiem VAT. W takim przypadku zakład budżetowy nie wykonuje usług na rzecz jednostki samorządowej, lecz działa w jej imieniu, wykonując jej zadania własne, co pozostaje poza przedmiotem regulacji art. 8 ustawy o VAT. Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 11 września 2013 r. (sygn. akt I FSK 1385/12) również podzielił ten pogląd.

Mając na względzie rozstrzygnięcia zawarte w powyższych wyrokach, inkasenci opłaty targowej, działający na podstawie uchwały z dnia 30 listopada 2009 r. Rady Miejskiej, nie mający żadnego wpływu na zakres i sposób realizacji zadań, jakie z mocy prawa zostały na nich nałożone, nie wykonują usług na rzecz Gminy, lecz działają w jej imieniu i wykonują jej zadania własne, jakim jest prowadzenie targowisk miejskich i pobór opłaty targowej (relacje pomiędzy Gminą a inkasentem nie mają charakteru cywilnoprawnego).

Biorąc powyższe pod uwagę pobór opłaty targowej przez inkasentów, jako czynność wykonywana z mocy prawa, nie jest usługą i nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a inkasenci nie powinni wystawiać z tego tytułu faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, według art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy;
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   • czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
   
   

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że uchwałą z dnia 30 listopada 2009 r. Rady Miejskiej w sprawie określania zasad ustalania i poboru oraz terminów płatności i wysokości dziennych stawek opłaty targowej, zarządzenia jej poboru w drodze inkasa oraz określenia inkasentów i ich wynagrodzenia, Gmina zarządziła pobór opłaty targowej na targowiskach w drodze inkasa przez inkasentów, oraz określiła wynagrodzenie za pobór oraz terminowe wpłacanie kwot na rzecz Gminy, w wysokości 60% pobranej opłaty. Pobrana opłata targowa odprowadzana jest przez inkasentów w 100% na konto Gminy, która następnie dokonuje inkasentom zwrotu kosztów obsługi inkasa. Zainteresowany jest podmiotem dokonującym poboru opłaty targowej na targowisku w Gminie w drodze inkasa i otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa we wniosku. Targowisko prowadzone jest na terenie Spółki. Wnioskodawca od ww. terenu odprowadza podatek od nieruchomości. Spółka jest samodzielnym i odrębnym od Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii, czy wynagrodzenie z tytułu inkasa opłaty targowej dokonywanego w imieniu i na rzecz Gminy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i czy w związku z tym inkasenci powinni wystawiać faktury VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Do zakresu działania gminy należą – na mocy art. 6 ust. 1 ww. ustawy – wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Natomiast, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej normuje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849).

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Na mocy art. 19 pkt 1 lit. a ww. ustawy, rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie, z tym że stawka opłaty targowej nie może przekroczyć 764,62 zł dziennie. W myśl pkt 2 powołanego wyżej przepisu rada gminy, w drodze uchwały może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Do opłaty targowej zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), gdyż jak stanowi art. 2 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, przepisy ustawy stosuje się do opłaty skarbowej oraz opłat, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych.

W myśl art. 9 Ordynacji podatkowej, inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania podatku od podatnika i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Natomiast, zgodnie z art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej, rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może ustalić wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody, odpowiednio, budżetu gminy, powiatu lub województwa.

Wynagrodzenie płatników i inkasentów pobierających podatki stanowiące dochody jednostek samorządu terytorialnego jest, w świetle art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej, fakultatywne.

Ustalenie takiego wynagrodzenia odbywa się w drodze uchwały rady gminy, rady powiatu lub sejmiku województwa. Jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują możliwość lub obowiązek określenia wynagrodzenia w drodze uchwały organu stanowiącego, ten właśnie organ jest wyłącznie właściwy do określenia wynagrodzenia za podatki wpłacone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

W tym miejscu należy wskazać, że jak wynika z powyższych przepisów, aby dana transakcja podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• zaistnienie samego świadczenia,
• świadczenie musi być dokonywane przez podatnika na czyjąś rzecz,
• świadczenie musi mieć charakter odpłatny.
  
  

Zatem jednym z warunków opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji jest bezsporny związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Należy zaznaczyć, że podmiot, któremu powierzono pobór opłaty targowej, ma status inkasenta w rozumieniu art. 9 Ordynacji podatkowej, czyli jest obowiązany do pobierania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. W przypadku opłaty targowej pobór tych opłat i wysokość wynagrodzenia za inkaso, zgodnie z art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zarządzana jest uchwałą rady gminy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie Spółka jest podmiotem dokonującym poboru opłaty targowej w drodze inkasa i z tego tytułu pobiera wynagrodzenie w wysokości 60% pobranej opłaty. Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako podatnik wykonuje czynności o charakterze odpłatnym na rzecz beneficjenta, tj. Gminy, zatem istnieje bezsporny związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem Zainteresowany w niniejszej sprawie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność poboru ww. opłaty wykonywana przez Wnioskodawcę spełnia definicję świadczenia usług, o którym mowa w cyt. wyżej art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy wykonywaną czynnością w zakresie inkasa opłaty targowej a świadczeniem wzajemnym, czyli otrzymanym wynagrodzeniem w wysokości 60% wpływów z tytułu poboru tej opłaty. W konsekwencji powyższego, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, wynagrodzenie tytułem wykonywania czynności poboru opłaty targowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż wyłączenie z opodatkowania dotyczy ściśle określonych podmiotów, tj. organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy. Wnioskodawca wykonując czynności poboru opłaty targowej w imieniu jednostki samorządu terytorialnego sam nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą, przy czym ani cel, ani rezultat prowadzonej działalności nie wykluczają go z kategorii podatników podatku od towarów i usług.

Zatem wynagrodzenie z tytułu inkasa opłaty targowej dokonywanego w imieniu i na rzecz Gminy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 106a ustawy, przepisy rozdziału dotyczącego faktur stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do treści art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem (…).

Na mocy art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy, faktura powinna zawierać: datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2).

Biorąc pod uwagę ww. uregulowania, wykonywanie czynności opodatkowanych na rzecz Gminy winno zostać udokumentowane przez Spółkę fakturami VAT.

W konsekwencji, wynagrodzenie z tytułu inkasa opłaty targowej (targowisko prowadzone na terenie Spółki) dokonywanego w imieniu i na rzecz Gminy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym inkasenci zobowiązani są do wystawiania faktur VAT.

Tut. Organ zauważa, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

W szczególności na zmianę niniejszej interpretacji nie może wpłynąć powołany przez Wnioskodawcę wyrok NSA z dnia 11 września 2013 r. (sygn. akt I FSK 1385/12). Nie można bowiem zgodzić się z argumentacją przedstawioną przez Sąd, że gdyby przyjąć jak chce Minister Finansów to gmina jako „konsument” obciążona byłaby podatkiem VAT od czynności z zakresu zadań własnych, które wykonuje w jej imieniu samorządowy zakład budżetowy. Samorządowy zakład budżetowy, pobierając opłaty skarbowe świadczy usługi na rzecz gminy, a potrącenie w wysokości 50% tej kwoty (jak to miało miejsce w spornej sprawie) stanowi wynagrodzenie za świadczenie tej usługi. Brak odpłatności za wykonaną usługę wystąpi tylko w sytuacji, gdy gmina „samodzielnie” będzie pobierać opłaty skarbowe.

W wyroku tym Sąd pominął również aspekt naruszenia zasad konkurencji poprzez uprzywilejowanie pozycji zakładów budżetowych, w przypadku traktowania wykonywanych przez nie czynności na rzecz gminy jako nieopodatkowanych, pozostałych poza przedmiotem regulacji art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku, gdy poboru opłaty targowej dokonuje osoba fizyczna, nie ma wątpliwości, że 50% kwoty pobranej opłaty targowej stanowi odpłatność za świadczoną usługę. Zatem różnicowanie skutków podatkowoprawnych w zależności od podmiotu wykonującego dane czynności narusza zasadę neutralności opodatkowania oraz zakłóca zasady konkurencji. Świadczenie tożsamych usług (czynność poboru opłaty targowej) winno prowadzić do identycznych konsekwencji podatkowych. Oczywistym jest bowiem fakt, że jeśli jeden z podmiotów funkcjonujących na rynku z mocy prawa nie płaci za świadczoną usługę podatku, to zachwiana jest podstawowa zasada konkurencji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.