Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-986/14-2/AA
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz o wydanie interpretacji przepisów prawa w zakresie zasad udzielania pomocy de minimis i w zakresie skutków podatkowych otrzymania interpretacji indywidualnej dla pozostałych wspólników spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna w formie indywidualnej działalności gospodarczej oraz w formie spółki cywilnej trzech wspólników.

Interpretacja indywidulana, o którą wnioskuje Wnioskodawca dotyczy zakupu pojazdu samochodowego Skody, przez wspólników spółki cywilnej (której Wnioskodawca jest jednym ze wspólników). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej sprzętu i artykułów sportowych, usług serwisowych i wypożyczalni sprzętu sportowego. Ewidencję księgową Wnioskodawca prowadzi na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Udział w zyskach i stratach spółki cywilnej wynosi 33,3%. Działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym rozlicza co miesiąc w postaci zaliczek uproszczonych na podstawie dochodu z 2012 roku. Na podstawie art. 50a ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca spełnia kryteria uprawniające do uznania za małego podatnika. W dniu 27 lutego 2014 r. (data wystawienia, data dostawy towaru) na podstawie fv na potrzeby działalności gospodarczej wspólnicy spółki cywilnej dokonali zakupu pojazdu samochodowego Skoda o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. W wystawionej fakturze VAT określono rodzaj homologacji tego pojazdu jako ciężarowy. Ilość miejsc: 5, ładowność pojazdu: 638 kg, wartość zakupionego pojazdu: 108.150 zł.

Wspólnicy spółki otrzymali dodatkowo od sprzedawcy – Autoryzowanego Salonu Sprzedaży Samochodów:

1. świadectwo zgodności: wyciąg ze świadectwa homologacji, w którym oprócz innych parametrów technicznych określono:
   • kategorię pojazdu zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym jako N1,
   • liczbę miejsc siedzących (w tym miejsce kierowcy) w liczbie 5,
   • dopuszczalną i maksymalną masę całkowitą pojazdu: 2125 kg.
2. oświadczenie o danych i informacjach o pojeździe niezbędnych do rejestracji i ewidencji pojazdów, w którym określono m.in.:
   • rodzaj pojazdu jako ciężarowy,
   • podrodzaj VAN,
   • dopuszczalną ładowność 638 kg.
   
   

W dniu 28 lutego 2014 r. samochód został zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta jako samochód z homologacją ciężarową W1 o dopuszczalnej masie całkowitej pojazdu 2125 kg, dopuszczalnej ładowności 638 kg, ilości miejsc w tym kierowcy 5, oraz w tym dniu zawarte zostało ubezpieczenie komunikacyjne OC i AC.

Wspólnicy spółki uznali na podstawie posiadanych dokumentów zakupiony samochód jako ciężarowy i w dniu 28 lutego 2014 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych, dokonując w miesiącu lutym br. jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości ceny nabycia samochodu netto: 87.926,83, powiększonej o koszty prowizji przygotowawczej kredytowej: 260 zł i koszty rejestracji samochodu w wysokości 180,50 zł, wprowadzając jednocześnie w miesiącu lutym wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w koszty uzyskania przychodu zapisem w KPiR.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

1. Czy na podstawie posiadanych dokumentów zakupiony pojazd prawidłowo został zakwalifikowany jako pojazd ciężarowy (niebędący samochodem osobowym)?
2. Czy dla zakupionego pojazdu można dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego stanowiącego wartość nabycia samochodu netto powiększoną o wartość prowizji kredytowej przygotowawczej i koszty rejestracji samochodu i wprowadzić wartość dokonanego odpisu w koszty uzyskania przychodu spółki, jednocześnie rozliczając wartość tego odpisu w wysokości udziałów w spółce w koszty podatkowe prowadzonej działalności?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o posiadane dokumenty i na podstawie obowiązujących przepisów prawa art. 5a ust. 19a lit. f oraz art. 5d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony dla celów działalności gospodarczej pojazd właściwie został uznany jako samochód ciężarowy.

W dniu 28 lutego 2014 r. samochód ten jako kompletny i zdatny do użytkowania wprowadzony został do ewidencji środków trwałych.

Wartość ewidencyjną samochodu określono jako cenę nabycia netto pojazdu powiększoną o wartość prowizji kredytowej przygotowawczej i koszty rejestracji pojazdu.

Jednocześnie prawidłowo w miesiącu lutym br. na podstawie art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonano jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 88.367,33 zł i wprowadzono w ramach niewykorzystanego na ten moment limitu jednorazowego odpisu (211.000 na 2014 rok). Wartość tego odpisu ujęto w KPiR w koszty uzyskania przychodów, do rozliczenia w kosztach działalności wspólników w wysokości ich udziałów w spółce (każdy ze wspólników spełnia kryteria małego podatnika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że treść złożonego wniosku w sposób jednoznaczny wskazuje, że dotyczy on skutków podatkowych transakcji dokonanej w lutym 2014 r., tj. w stanie prawnym obowiązującym w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Sposób ustalenia wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 powołanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r., ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, lub z innych dokumentów określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, wynika, że jest to pojazd specjalny,
6. pojazdu samochodowego innego niż wymieniony w lit. a-e, w którym liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   • 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
   • 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
   • 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg.
   
   

Zgodnie natomiast z treścią art. 5d ust. 1 powołanej ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19a lit. a-d, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. f, określona jest na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe (art. 5d ust. 2 ww. ustawy).

Zatem zgodnie z definicją samochodu osobowego zawartą w ww. ustawie (w brzmieniu obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r.), aby samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie tej ustawy nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musiał spełniać przesłanki, o których mowa w cytowanym art. 5 pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, aby móc stwierdzić, że samochód jest samochodem ciężarowym, podatnik musiał posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 5d ust. 1 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, że ww. samochód jest samochodem ciężarowym wraz z odpowiednią adnotacją o spełnieniu ww. wymagań, zawartą w dowodzie rejestracyjnym pojazdu. Jednakże powyższe wymogi dokumentacyjne w ww. okresie odnosiły się jedynie do pojazdów wymienionych w art. 5a pkt 19a lit. a-d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. e ww. ustawy, nie dotyczyły ww. wymogi dokumentacyjne. Natomiast w przypadku pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. f ww. ustawy, dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) powinna wynikać z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym, pod rygorem uznania takiego samochodu za samochód osobowy.

Jak wynika z treści wniosku, wspólnicy spółki cywilnej na potrzeby działalności gospodarczej dokonali zakupu pojazdu samochodowego Skoda o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. W dniu 28 lutego 2014 r. samochód został zarejestrowany jako samochód z homologacją ciężarową W1 o dopuszczalnej masie całkowitej pojazdu 2125 kg, dopuszczalnej ładowności 638 kg, ilości miejsc w tym kierowcy 5.

Wspólnicy spółki uznali na podstawie posiadanych dokumentów zakupiony samochód jako ciężarowy i w dniu 28 lutego 2014 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych, dokonując w lutym br. jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości ceny nabycia samochodu netto: 87.926,83, powiększonej o koszty prowizji przygotowawczej kredytowej: 260 zł i koszty rejestracji samochodu w wysokości 180,50 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w stanie prawnym obowiązującym w okresie 1 stycznia – 31 marca 2014 r., samochód ten spełniał warunki pozwalające na uznanie go za samochód ciężarowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a lit. f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze wskazane przepisy prawa podatkowego oraz informacje przedstawione we wniosku, przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym i jednocześnie nie został przekroczony limit uprawniający do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, uznać należy, że Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w lutym 2014 roku samochodu ciężarowego (tj. wartości nabycia samochodu netto powiększonej o wartość prowizji kredytowej przygotowawczej i koszty rejestracji samochodu), na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy uwzględnieniu zasad, o których mowa w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki cywilnej.

Ponadto należy wyjaśnić, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa w zakresie zasad udzielania pomocy de minimis; oraz skutków podatkowych otrzymania interpretacji indywidualnej dla pozostałych wspólników spółki, został rozstrzygnięty w dniu 25 listopada 2014 r. postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.