Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-205/14-4/PG
z 26 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 18 sierpnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 marca 2014 r. odbył się przetarg nieograniczony na sprzedaż nieruchomości nr 419 o pow. 3.1511 ha, zapisanej w planie zagospodarowania przestrzennego jako teren istniejących użytków rolnych z prawem wprowadzenia zabudowy – RPz. Rolnicze przeznaczenie podstawowe terenu utrzymuje się bez zmian. W obrębie areału rolnego dopuszcza się wprowadzenie pojedynczej zabudowy mieszkalno-rekreacyjnej bądź gospodarstwa agroturystycznego. Projektowana zabudowa winna być realizowana wyłącznie dla potrzeb właściciela areału, bez prawa wtórnego podziału posiadanej własności na działki budowlane. Obsługa komunikacyjna projektowanej zabudowy w oparciu o istniejące drogi dojazdowe. W przetargu został wyłoniony potencjalny nabywca, który podpisał protokół z przetargu. Zostały wyliczone koszty zakupu łącznie z naliczeniem podatku VAT – 23% od którego odwołał się potencjalny nabywca przed podpisaniem aktu notarialnego, występując z wnioskiem o zweryfikowanie zgodności naliczenia 23% podatku VAT, z uwagi na to, że jest rolnikiem i zakupione grunty przeznacza jedynie na powiększenie gospodarstwa rolnego. Biorąc pod uwagę zapis w planie zagospodarowania przestrzennego – RPz – grunty rolne z prawem wprowadzenia zabudowy dot. całego areału należałoby doliczyć podatek VAT do wynegocjowanej kwoty, z czym nabywca się nie zgadza, gdyż nieruchomość będzie wykorzystywał rolniczo. Wcześniej nieruchomość wykorzystywana była również rolniczo – grunty orne, a prowadzona działalność rolnicza zwolniona z podatku VAT. Gmina jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W piśmie z dnia 14 listopada 2014 r. (data wpływu 19 listopada 2014 r.), będącym uzupełnieniem wniosku, Zainteresowany wskazał, że działka została skomunalizowana decyzją Wojewody z dnia 5 listopada 1991 r. i przekazana nieodpłatnie na rzecz Gminy. Następnie nieruchomość będąca przedmiotem wniosku od dnia 26 października 2001 r. do dnia 31 października 2013 r. była dzierżawiona, do dnia rozpoczęcia procedury sprzedaży. Z tytułu dzierżawy nie był doliczany podatek VAT, ponieważ działka była użytkowana rolniczo, w związku z czym Gminie nie przysługiwało odliczenie podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do ceny zakupu nieruchomości rolnej z prawem wprowadzenia zabudowy należy doliczyć podatek VAT 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady opodatkowania podatkiem VAT gruntów rolnych na których dopuszcza się zabudowę (teren użytków rolnych z prawem wprowadzenia zabudowy – RPz) są następujące:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przeznaczenie terenu jako budowlanego może wynikać z planu miejscowego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku – jak to ma miejsce w opiniowanym stanie faktycznym – został uchwalony plan miejscowy, który przewiduje podstawowe przeznaczenie przedmiotowego gruntu jako użytków rolnych z prawem wprowadzenia zabudowy; wskazano, ponadto, że zachowane pozostaje podstawowe przeznaczenie rolnicze oraz brak możliwości wtórnych podziałów na działki budowlane.

Wobec powyższego, skoro obowiązują takie zapisy planu, to nie można mówić o podstawowym przeznaczeniu terenu jako terenu budowlanego, a zatem obowiązuje zwolnienie wskazane w powołanym wyżej przepisie ustawy. Wskazany wyżej pogląd prawny nie zawsze jest bez zastrzeżeń akceptowany w orzecznictwie. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2013 r. I FSK 479/2012 wskazano, że zwolnienie w podatku od towarów i usług o jakim mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie będzie miało miejsca w sytuacji, gdy w planie zagospodarowania przestrzennego przewidziano możliwość zabudowy działek przeznaczonych na tereny rekreacyjne. W ocenie Sądu, na gruncie ww. przepisu można rozróżnić tereny stricte budowlane i tereny przeznaczone pod zabudowę. W jej świetle zwolnieniem objęta została taka dostawa, która dotyczy terenu niezabudowanego, przy jednoczesnym przeznaczeniu tego terenu na cele inne niż pod jakąkolwiek zabudowę. Wnioskując a contrario, jeżeli dany teren jest przeznaczony pod jakąkolwiek zabudowę, to jego dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i w konsekwencji tego faktu podlega opodatkowaniu.

W świetle powyższego skoro w p.z.p. dopuszczono wprowadzenie zabudowy na przedmiotowej działce to do ceny zakupu winien być doliczony podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, w dniu 25 marca 2014 r. odbył się przetarg nieograniczony na sprzedaż nieruchomości nr 419 o pow. 3.1511 ha, zapisanej w planie zagospodarowania przestrzennego jako teren istniejących użytków rolnych z prawem wprowadzenia zabudowy – RPz. Rolnicze przeznaczenie podstawowe terenu utrzymuje się bez zmian. W obrębie areału rolnego dopuszcza się wprowadzenie pojedynczej zabudowy mieszkalno-rekreacyjnej bądź gospodarstwa agroturystycznego. Projektowana zabudowa winna być realizowana wyłącznie dla potrzeb właściciela areału, bez prawa wtórnego podziału posiadanej własności na działki budowlane. Obsługa komunikacyjna projektowanej zabudowy w oparciu o istniejące drogi dojazdowe. W przetargu został wyłoniony potencjalny nabywca, który podpisał protokół z przetargu. Zostały wyliczone koszty zakupu łącznie z naliczeniem podatku VAT – 23% od którego odwołał się potencjalny nabywca przed podpisaniem aktu notarialnego, występując z wnioskiem o zweryfikowanie zgodności naliczenia 23% podatku VAT, z uwagi na to, że jest rolnikiem i zakupione grunty przeznacza jedynie na powiększenie gospodarstwa rolnego. Biorąc pod uwagę zapis w planie zagospodarowania przestrzennego – RPz – grunty rolne z prawem wprowadzenia zabudowy dot. całego areału należałoby doliczyć podatek VAT do wynegocjowanej kwoty, z czym nabywca się nie zgadza, gdyż nieruchomość będzie wykorzystywał rolniczo. Wcześniej nieruchomość wykorzystywana była również rolniczo – grunty orne, a prowadzona działalność rolnicza zwolniona z podatku VAT. Gmina jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto, Zainteresowany wskazał, że działka została skomunalizowana decyzją wojewody z dnia 5 listopada 1991 r. i przekazana nieodpłatnie na rzecz Gminy. Następnie nieruchomość będąca przedmiotem wniosku od dnia 26 października 2001 r. do dnia 31 października 2013 r. (tj. do dnia rozpoczęcia procedury sprzedaży) była dzierżawiona. Z tytułu dzierżawy nie był doliczany podatek VAT, ponieważ działka była użytkowana rolniczo, w związku z czym Gminie nie przysługiwało odliczenie podatku VAT.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące zasadności doliczenia podatku VAT w wysokości 23% do ceny zakupu wyżej opisanej nieruchomości.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

W celu określenia, czy dany grunt jest terenem budowlanym należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów art. 4 ust. 2 ww. ustawy – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Należy podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy są dostawy nieruchomości spełniające łącznie 2 warunki, tj.:

1. przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany;
2. teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.
   
   

Jak wynika z opisu sprawy nieruchomość opisana we wniosku jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako teren istniejących użytków rolnych z prawem wprowadzenia zabudowy – RPz.

Zatem, biorąc pod uwagę analizę powołanych wyżej przepisów w kontekście opisu sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem – zgodnie z treścią art. 2 pkt 33 ustawy – jest to teren budowlany.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono – z dniem 1 stycznia 2014 r. – zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Podkreślić należy, że jednym z dwóch warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Powyższy warunek w przedmiotowej sprawie jest spełniony, gdyż Wnioskodawca wskazał, że nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia z podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Ze zwolnienia tego nie może skorzystać zatem dostawa towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Należy przy tym zauważyć, że dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze w całym okresie takiego wykorzystania nieruchomości przez Wnioskodawcę korzystała ze zwolnienia od podatku. Przy czym obecnie (od dnia 1 stycznia 2014 r.) zwolnienie to wynika z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r., poz. 1722 z późn. zm.), natomiast w poprzednim stanie prawnym wynikało z § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r., poz. 247, z późn. zm.).

Jak wskazał Zainteresowany, przedmiotowa działka była przedmiotem umowy dzierżawy od dnia 26 października 2001 r. do dnia 31 października 2013 r. Z tytułu dzierżawy nie był doliczany podatek VAT, ponieważ działka była użytkowana rolniczo. Biorąc te informacje pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana do czynności zwolnionych od podatku VAT. Ponadto z wniosku nie wynika, żeby działka była wykorzystywana do czynności opodatkowanych lub niepodlegających opodatkowaniu. Zatem należy wskazać, że skoro Gmina w żadnym momencie posiadania działki nie zmieniła jej przeznaczenia oraz sposobu jej wykorzystywania to działka ta wykorzystywana jest wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży w trybie przetargu nieograniczonego nieruchomości nr 419, należało zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Reasumując, do ceny zakupu nieruchomości rolnej z prawem wprowadzenia zabudowy nie należy doliczać 23% podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.