Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-71/15/JP
z 16 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął 27 stycznia 2015 r., uzupełnionym pismem z 17 marca 2015 r. (data wpływu 26 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 marca 2015 r. (data wpływu 18 marca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 10 marca 2015 r., znak IBPP3/4512-71/15/JP.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w piśmie z 17 marca 2015 r.):

Wnioskodawca świadczy usługi muzyczne we własnym imieniu polegające na wystawianiu przedstawień artystycznych w postaci festynów, obsługi muzycznej dożynek wiejskich oraz imprez okolicznościowych: wesel, studniówek, bali oraz imprez firmowych.

Wnioskodawca od dziecka uczył się grać na różnych instrumentach muzycznych: akordeon, organy, saxofon i dalej rozwija swoje umiejętności, gra na instrumentach jak również jest wokalistą i wodzirejem.

Usługi, które świadczy Wnioskodawca są zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak i na rzecz takich podmiotów jak: domy kultury, agencje prowadzące imprezy firmowe, przedsiębiorcy itp. Wnioskodawca przedstawia własne twórcze interpretacje utworów innych autorów (tj. znane światowe i polskie przeboje muzyki rozrywkowej we własnych aranżacjach) w zamian za co otrzymuje honorarium. Usługi jakie Wnioskodawca wykonuje są zakwalifikowane jako usługi kulturalne świadczone przez artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów. Według art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, artystycznymi wykonaniami są m.in. działania instrumentalistów, wokalistów. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Wnioskodawca wykonuje własne twórcze interpretacje utworów innych autorów we własnych aranżacjach (nie odtwarza oryginalnych utworów innych artystów), prowadzi tradycyjne zabawy weselne: oczepiny, przyśpiewki i przygrywki ludowe przy stołach, kultywuje dawne obrzędy i obyczaje, które mają niewątpliwie związek z kulturą rozumianą jako ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w tym przypadku w postaci utworów muzycznych oraz zapisanych w tradycji weselnej zabaw oczepinowych.

W ocenie Wnioskodawcy świadczone przez niego usługi mają charakter usług kulturalnych.

Ponadto, w piśmie z 17 marca 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego, wskazując że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Jest muzykiem, instrumentalistą, wokalistą, od dziecka pobierał lekcje gry na instrumentach klawiszowych, gitarze, lekcje emisji głosu, a obecnie pobiera lekcje gry na instrumentach dętych u wykładowcy pracującego na Akademii Muzycznej.

Wnioskodawca jest twórcą artystą zgodnie z art. 85 ustawy Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm. Wykonuje własne twórcze interpretacje utworów innych autorów we własnych aranżacjach, prowadzi tradycyjne zabawy weselne, oczepiny, przyśpiewki ludowe, kultywuje dawne obrzędy i obyczaje, które mają niewątpliwie związek z kulturą rozumianą jako ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki funkcjonujący w tym przypadku w postaci utworów muzycznych oraz zapisanych w tradycji weselnej zabaw oczepinowych.

Wnioskodawca świadczy usługi: śpiewa, gra na instrumentach: organy, akordeon, gitara, saxofon, prowadzi tradycyjne zabawy jak oczepiny, wyprowadzenia z domu młodej pary, przygrywa i śpiewa kołom gospodyń wiejskich podczas ich występu na dożynkach, festynach, uroczystościach kościelnych. Wnioskodawca zabawia gości, uczestników balu jako konferansjer.

Przedmiotem wniosku są wykonywane przez Wnioskodawcę artystyczne wykonanie utworów innych autorów oraz prowadzenie tradycyjnych zabaw, oczepin, przyśpiewki, Wnioskodawca kultywuje (nawiązuje do dawnych tradycji) dawne obrzędy i obyczaje, prowadzi zabawy w trakcie ww. imprez.

W ramach zawartej umowy z organizatorem Wnioskodawca odpowiada tylko za zapewnienie oprawy muzycznej, artystycznej. Wnioskodawca nie zajmuje się organizowaniem imprez, Wnioskodawca świadczy tylko usługę muzyczną.

Wnioskodawca wskazał, że świadczone przez niego usługi nie polegają na organizacji imprez (odpowiadając na pytanie Organu: „Jeżeli usługi polegają również na organizacji imprezy proszę wskazać jakie czynności w ramach organizacji imprezy Pan wykonuje (np. zapewnienie oświetlenia, sprzętu muzycznego, nagłośnienia)” wskazał, że „Nie polega na organizacji imprez”).

Organizatorami ww. imprez są:

• wesela – rodzice młodej pary lub czasami młoda para,
• dożynki, festyny – sołtys danej wsi, koła gospodyń wiejskich, stowarzyszenia, prywatni przedsiębiorcy,
• studniówki – rodzice uczniów,
• zabawy taneczne – straż ochotnicza, dyrekcja szkoły, rada rodziców,
• imprezy firmowe – właściciele firm.
  
  

W trakcie ww. imprez Wnioskodawca występuje z zespołem ale często sam.

Wnioskodawca ustala szczegóły z kontrahentami jakie mają oczekiwania co do repertuaru oraz całej imprezy przez Wnioskodawcę wykonywanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy działalność Wnioskodawcy podlegać będzie zwolnieniu z VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie z 17 marca 2015 r.):

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi będące przedmiotem wniosku są zwolnione z podatku VAT gdyż jest indywidualnym artystą wykonawcą. Osobiście świadczy usługi na rzecz osób fizycznych lub prawnych a nie zajmuje się organizowaniem i dostawą usług wykonywanych przez inne osoby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe .

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku. Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Natomiast w myśl, art. 43 ust. 19 ustawy o VAT zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Zwolnienie określone w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Powyższe unormowanie odsyła wprost do przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zatem należy zauważyć, że stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Jak stanowi art. 1 ust. 2 powołanej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Z treści ww. przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, że z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub – jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja.

W myśl art. 8 ust. 1 – ust. 3 cyt. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

• mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
• stanowić przejaw działalności twórczej,
• posiadać indywidualny charakter.
  
  

Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Przepis art. 41 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy określa, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 ww. ustawy – każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 2 ww. ustawy, artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.

Z powołanych powyżej przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

Jak wynika z wyżej przytoczonego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się z podatku usługi kulturalne (…). Ustawa o podatku od towarów i usług nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, iż pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp. Natomiast kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp. (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999). Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982). Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN SA (http://sjp.pwn.pl/), kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”. Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy świadczy Pan usługi muzyczne we własnym imieniu polegające na wystawianiu przedstawień artystycznych. Wykonuje Pan własne twórcze interpretacje utworów innych artystów we własnych aranżacjach w zamian za co otrzymuje honorarium. Prowadzi Pan tradycyjne zabawy weselne, oczepiny, wykonuje przyśpiewki ludowe, kultywuje dawne obrzędy i obyczaje, przygrywa i śpiewa Kołom Gospodyń Wiejskich podczas ich występu na dożynkach, festynach, uroczystościach kościelnych, zabawia pan gości – uczestników balu jako konferansjer. W ramach zawartej umowy z organizatorem odpowiada Pan za zapewnienie oprawy muzycznej i artystycznej. Wskazał Pan, że jest muzykiem, instrumentalistą i wokalistą, występuje Pan z zespołem oraz sam, że jest Pan twórca artystą zgodnie z art. 85 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nie zajmuje się Pan organizowaniem imprez, świadczy jedynie usługę muzyczną.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca działa jako indywidualny twórca i artysta wykonawca, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, otrzymując wynagrodzenie w formie honorarium, to świadczone przez niego na podstawie umów zawieranych z organizatorami imprez, usługi kulturalne w zakresie oprawy muzycznej i artystycznej, korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.