2015.04.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-38/15/ICz
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 16 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 30 marca 2015r. (data wpływu 2 kwietnia 2105r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności w formie aportu przez Spółkę Nowo Zawiązaną –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności. w formie aportu przez Spółkę Nowo Zawiązaną.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 marca 2015r. (data wpływu 2 kwietnia 2015r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 marca 2015r. znak: IBPP2/4512-38/15/ICz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą 100% udziałów w innej polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie uboju i sprzedaży mięsa oraz działalność transportową (zwanej dalej „Spółką Dzieloną"). Wnioskodawca planuje utworzyć w trybie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych (dalej „KSH") - tj. w trybie podziału Spółki Dzielonej przez wydzielenie - nową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (zwaną dalej „Spółką Nowo Zawiązaną”), na którą w trybie podziału przez wydzielenie przeniesiona zostanie część majątku Spółki Dzielonej, związana z prowadzoną przez Spółkę Dzieloną działalnością transportową, a stanowiąca zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Z uwagi na posiadanie 100% udziałów w Spółce Dzielonej Wnioskodawca stanie się jedynym udziałowcem - a zarazem jedynym założycielem - Spółki Nowo Zawiązanej.

Po utworzeniu Spółki Nowo Zawiązanej nastąpi podniesienie jej kapitału zakładowego. Udziały w kapitale zakładowym Spółki Nowo Zawiązanej będą obejmowane przez dwie osoby fizyczne będące polskimi rezydentami (zwane dalej „Udziałowcami"), w zamian za przysługujące Udziałowcom - wobec innej niż Spółka Nowo Zawiązana spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanej dalej „Spółką-Dłużnikiem") - wierzytelności pieniężne o zapłatę 300.000,00 zł. Podwyższenie kapitału zakładowego Spółki Nowo Zawiązanej nastąpi przed upływem terminu płatności tych wierzytelności.

Wierzytelności te wynikają z czynności, które nie podlegały opodatkowaniu VAT zarówno po stronie Udziałowców, jak i Spółki-Dłużnika.

Wierzytelności przysługujące Udziałowcom wniesione zostaną do Spółki Nowo Zawiązanej w całości na kapitał zakładowy Spółki Nowo Zawiązanej albo jedynie w części na kapitał zakładowy, w pozostałym zaś zakresie na kapitał zapasowy Spółki Nowo Zawiązanej (objęcie udziałów z agio). W obu przypadkach wartość przedmiotu aportu ustalona zostanie w wysokości odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności będącej przedmiotem aportu - tj. 300.000,00 zł w przypadku każdego aportu. W zależności natomiast od ustalonej ceny nominalnej udziałów, w zamian za przedmiotowe aporty Udziałowcy obejmą udziały o wartości nominalnej odpowiadającej wartości całej wnoszonej wierzytelności (po 300.000,00 zł) lub tylko jej części - w tym drugim zaś przypadku różnica między wartością nominalną objętych udziałów a wartością wnoszonej wierzytelności przekazana zostanie w całości na kapitał zapasowy Spółki Nowo Zawiązanej.

Przy dokonywaniu przedmiotowej transakcji Udziałowcy nie będą występowali jako podatnicy VAT. Na skutek nabycia przedmiotowych wierzytelności - w drodze wniesienia aportu przez Udziałowców - Spółka Nowo Zawiązana stanie się, w miejsce tych Udziałowców - wierzycielem o zapłatę kwoty 600.000,00 zł (2 x 300.000,00 zł) przez Spółkę-Dłużnika. Omawianej transakcji (aportu) nie będą towarzyszyły jakiekolwiek dodatkowe porozumienia między Spółką Nowo Zawiązaną i Udziałowcami, regulujące jakiejkolwiek kwestie prawne lub finansowe związane z odzyskiwaniem wierzytelności będących przedmiotem aportu, w szczególności obligujące Spółkę Nowo Zawiązaną do podejmowania jakikolwiek dodatkowych czynności w imieniu lub na rzecz Udziałowców czy też ustalające wynagrodzenie za czynności dokonane między stronami.

W dalszej perspektywie Spółka Nowo Zawiązana rozliczy przedmiotową wierzytelność w ten sposób, iż zostanie ona wniesiona do Spółki-Dłużnika na objęcie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki-Dłużnika. Wierzytelności, przysługujące już na tym etapie Spółce Nowo Zawiązanej, wniesione zostaną przez Spółkę Nowo Zawiązaną w całości na kapitał zakładowy Spółki-Dłużnika albo jedynie w części na kapitał zakładowy, w pozostałym zaś zakresie na kapitał zapasowy Spółki-Dłużnika (objęcie udziałów z agio). W obu przypadkach wartość przedmiotu aportu ustalona zostanie w wysokości odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności będącej przedmiotem aportu - tj. 600.000,00 zł. W zależności natomiast od ustalonej ceny nominalnej udziałów, w zamian za przedmiotowy aport Spółka Nowo Zawiązana obejmie udziały o wartości nominalnej odpowiadającej wartości całej wnoszonej wierzytelności (600.000,00 zł) lub tylko jej części - w tym drugim zaś przypadku różnica między wartością nominalną objętych udziałów a wartością wnoszonej wierzytelności przekazana zostanie w całości na kapitał zapasowy Spółki-Dłużnika. Na skutek przedmiotowego aportu wierzytelności przysługujące Spółce Nowo Zawiązanej w stosunku do Spółki-Dłużnika wygasną w drodze konfuzji.

Spółka-Dłużnik jest czynnym podatnikiem VAT; również Spółka Nowo Zawiązana będzie czynnym podatnikiem VAT. Spółka Nowo Zawiązana nie będzie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami.

W piśmie uzupełniającym z 30 marca 2015r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wyjaśnił, że:

1.W związku z czynnością aportu wierzytelności przez Udziałowca do Spółki Nowo Zawiązanej, Spółka Nowo Zawiązana nie otrzyma żadnego wynagrodzenia. Podobnie w przypadku aportu wierzytelności przez Spółkę Nowo Zawiązaną do Spółki-Dłużnika, Spółka-Dłużnik nie otrzyma żadnego wynagrodzenia.

2.Nabywana przez Spółkę Nowo Zawiązaną wierzytelność nie będzie skalkulowana w taki sposób, że będzie zawierała wynagrodzenie dla tej Spółki (tym bardziej dla Wnioskodawcy, który przedmiotowy wniosek składał w imieniu spółki, którą dopiero zamierza utworzyć). W powyższy sposób nie będzie również skalkulowana wierzytelność nabywana od Spółki Nowo Zawiązanej przez Spółkę-Dłużnika.

3.W przedmiotowej transakcji nie będzie występowała cena sprzedaży. W zamian za wniesione wierzytelności Spółka Nowo Zawiązana wyda Udziałowcom udziały o określonej wartości nominalnej - a w zależności zaś od tego, czy wierzytelności zostaną wniesione do Spółki Nowo Zawiązanej w całości na jej kapitał zakładowy, czy też jedynie w części na ten kapitał, w pozostałej zaś części na kapitał zapasowy, Spółka Nowo Zawiązana wyda Udziałowcom udziały o wartości nominalnej odpowiadającej wartości nominalnej całej wnoszonej wierzytelności (tj. 300.000 zł na każdego Udziałowca) lub tylko jej części. Jak przy tym wskazano jednoznacznie w opisie stanu faktycznego wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. - cyt. (podkreślenia pełnomocnika): „W obu przypadkach wartość przedmiotu aportu ustalona zostanie w wysokości odpowiadające) wartości nominalnej wierzytelności będących przedmiotem aportu - tj. 300.000,00 zł w przypadku każdego aportu".

Z powyższego wynika zatem, iż różnica, do której odwołuje się Organ w pytaniu 3 wezwania, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym w ogóle nie wystąpi. Możliwa będzie sytuacja, w której Udziałowcy wniosą wierzytelności o wartości po 300.000 zł w całości na kapitał zakładowy Spółki Nowo Zawiązanej, albo w części na ten kapitał a w pozostałej części - na kapitał zapasowy Spółki Nowo Zawiązanej. Nie zmieni to jednak faktu, iż Spółka Nowo Zawiązana nabędzie (otrzyma) w formie aportu wierzytelności o łącznej wartości nominalnej 600.000,00 zł i w takiej też wartości - niezależnie od tego, czy podwyższenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy będzie następowało z agio czy też nie -ustalona zostanie wartość przedmiotu aportu, a co za tym idzie „cena objęcia udziału” w rozumieniu art. 154 § 3 zdanie drugie Kodeksu spółek handlowych. W każdym zatem przypadku Udziałowcy obejmą udziały za „cenę” odpowiadającą wartości nominalnej wnoszonych wierzytelności (2 x 300.000 zł) i takie też wierzytelność, o takiej wartości, nabędzie Spółka Nowo Zawiązana. Decyzja o tym, czy wierzytelności w podanej wyżej wartości zostaną w całości przekazane na kapitał zakładowy Spółki Nowo Zawiązanej, czy też w części na kapitał zakładowy - a w pozostałej części na zapasowy - nie będzie uzależniona od oceny „rzeczywistej ekonomicznej wartości wierzytelności w chwili jej nabycia aportem”.

Powyższe wyjaśnienia znajdują również odpowiednie zastosowanie do opisu transakcji wniesienia przez Spółkę Nowo Zawiązaną wierzytelności aportem do Spółki-Dłużnika.

4.Spółka Nowo Zawiązana nabędzie przedmiotowe wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko. Na tej samej zasadzie wierzytelności te nabędzie od Spółki Nowo Zawiązanej Spółka-Dłużnik, z tym zastrzeżeniem, iż w tym wypadku wierzytelności te z chwilą nabycia przez Spółkę-Dłużnika wygasną w drodze konfuzji.

5.Przedmiotowe wierzytelności nie były wymagalne na dzień złożenia wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r., jak również nie są wymagalne na dzień złożenia niniejszej odpowiedzi. Wierzytelności te mogą być wymagalne na dzień wniesienia ich aportem przez Udziałowców do Spółki Nowo Zawiązanej - ale nie muszą, jeśli wniesienie to nastąpi przed upływem terminu ich wymagalności. Powyższe uzależnione będzie od daty dokonania przedmiotowego aportu, która na dzień dzisiejszy nie została ostatecznie ustalona. Nie jest zatem możliwe udzielenie jednej odpowiedzi na pytanie nr 5. Nie jest również możliwe ustalenie, czy te same wierzytelności staną się wymagalne przed dniem ich wniesienia aportem przez Spółkę Nowo Zawiązaną do Spółki-Dłużnika. Także i w tym przypadku kwestia ta uzależniona jest od ostatecznej daty przeprowadzenia tej transakcji. W tym ostatnim natomiast przypadku, niezależnie od tego, czy wniesienie wierzytelności do Spółki-Dłużnika nastąpi przed czy też po upływie terminu ich wymagalności, wygasną one poprzez konfuzję już w dacie ich nabycia przez Spółkę-Dłużnika - wobec faktu, iż Spółka ta stanie się w tej dacie jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem tej samej wierzytelności, choćby wówczas jeszcze niewymagalnej.

6.Wobec faktu, iż przedmiotowe wierzytelności nie są jeszcze wymagalne (patrz pkt 5), w stosunku do tych wierzytelności nie było do tej pory prowadzone postępowanie egzekucyjne.

7.Umowa dotycząca wniesienia aportem wierzytelności nie będzie ustanawiała dla Spółki Nowo Zawiązanej upoważnienia do występowania wobec dłużnika do wyegzekwowania na rachunek wnoszącego aport wierzytelności (Udziałowców). Podobnie umowa dotycząca wniesienia aportem wierzytelności przez Spółkę Nowo Zawiązaną do Spółki-Dłużnika nie będzie ustanawiała dla tej ostatniej upoważnienia do występowania wobec dłużnika do wyegzekwowania wierzytelności na rachunek wnoszącego aport (tj. na rachunek Spółki Nowo Zawiązanej). Przedmiotowe wierzytelności nie będą przedmiotem jakichkolwiek innych porozumień między Udziałowcami i Spółką Nowo Zawiązaną albo między Spółką Nowo Zawiązaną i Spółką-Dłużnikiem, co zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku nr 1:

Czy opisana transakcja wniesienia przez Udziałowców wierzytelności aportem do Spółki Nowo Zawiązanej - z agio albo bez - stanowi transakcję objętą przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i czy podlega opodatkowaniu VAT przez Spółkę Nowo Zawiązaną nabywającą wierzytelności w wyniku aportu?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego transakcja wniesienia przez Udziałowców wierzytelności aportem do Spółki Nowo Zawiązanej - czy to w pełni na kapitał zakładowy, czy też z agio - stanowi transakcję nieobjętą przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu VAT po stronie Spółki Nowo Zawiązanej.

UZASADNIENIE

Na wstępie należy wskazać, iż niniejszym wnioskiem Wnioskodawca zmierza do ustalenia skutków podatkowych opisanego na wstępie zdarzenia przyszłego po stronie Spółki Nowo Zawiązanej, którą Wnioskodawca planuje utworzyć w procedurze podziału przez wydzielenie Spółki Dzielonej. Wnioskodawca jest jedynym wspólnikiem Spółki Dzielonej, w związku z czym na skutek przedmiotowego podziału Wnioskodawca stanie się jedynym wspólnikiem (i założycielem) Spółki Nowo Zawiązanej. Wnioskodawca wywodzi swoją legitymację do złożenia niniejszego wniosku z art. 14n § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Przepis ten umożliwia występowanie z wnioskiem o interpretację dotyczącą skutków podatkowych zdarzenia przyszłego, które zaistnieje dopiero po stronie spółki nieistniejącej jeszcze na dzień złożenia wniosku i będzie miało związek z jej działalnością; legitymację do wystąpienia z taki wnioskiem posiada osoba „planująca utworzyć spółkę".

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie jedynym udziałowcem Spółki Dzielonej, stąd też - mając na uwadze przepisy Kodeksu spółek handlowych (dalej „KSH") regulujące procedurę podziału przez wydzielenie - należy wskazać, iż będzie on miał decydujący i samodzielny wpływ zarówno na podjęcie i wykonanie decyzji co do podziału Spółki Dzielonej jak i utworzenie Spółki Nowo Zawiązanej w procedurze podziału przez wydzielenie; na skutek zaś tego podziału stanie się jedynym udziałowcem i zarazem jedynym-wspólnikiem założycielem Spółki Nowo Zawiązanej.

W związku z powyższym Wnioskodawca jest podmiotem legitymowanym do wystąpienia z wnioskiem o interpretację dotyczącym działalności Spółki Nowo Zawiązanej. Potwierdza to także orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo, w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 28 stycznia 2014 r. sygn. I SA/Wr 1976/13, Sąd potwierdził, na gruncie powołanego wyżej przepisu Ordynacji podatkowej, iż to wspólnicy spółki dzielonej, nie zaś spółka dzielona, mogą „planować utworzenie" spółki w procedurze podziału spółki dzielonej przez wydzielenie. To wspólnicy spółki dzielonej, nie zaś ta spółka, muszą bowiem zadecydować o podziale spółki dotychczasowej (dzielonej) i objęciu udziałów w spółce nowotworzonej. W ocenie Sądu „także tylko wspólnicy mogą wystąpić o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie dotyczącym działalności spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Tylko przez nich uzyskana interpretacja będzie pełniła funkcję ochronną wobec spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli ta zastosuje się do interpretacji. Podmiot planujący utworzenie innej spółki musi w sposób bezpośredni wpływać na zawiązanie nowego podmiotu oraz musi być jej założycielem (uczestniczyć bezpośrednio w powstaniu spółki)."

W przedstawionym stanie faktycznym powyższe przesłanki zostały spełnione przez Wnioskodawcę, który jest jedynym udziałowcem Spółki Dzielonej i będzie jedynym udziałowcem Spółki Nowo Zawiązanej. W związku z powyższym niniejszy wniosek zasługuje na rozpoznanie.

Przechodząc natomiast do właściwego uzasadnienia stanowiska własnego, Wnioskodawca pragnie zważyć, co następuje:

W ZAKRESIE PYTANIA 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Świadczenie usług zdefiniowane jest z kolei w art. 8 ust 1 ustawy - jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika ogólna reguła, zgodnie z którą każde świadczenie na rzecz innego podmiotu dokonywane za wy. Jednakże, zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie ugruntował się pogląd, że nie każde działanie lub zaniechanie, niestanowiące dostawy towarów można uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów o VAT. Konieczne jest bowiem, aby działanie podatnika (lub zaniechanie) posiadało pewne ściśle określone cechy.

Szczególną rolę w zakresie kształtowania definicji świadczenia usług odgrywa orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). W przedmiotowej kwestii TSUE wypowiadał się w szeregu orzeczeń m.in. C-16/93 - wyrok z dnia 3 marca 1994 r. (R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelastmg Leeuwarden), C-246/08 - wyrok z dnia 29 października 2009 r. (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii), czy tez C-93/10 - wyrok z dnia 27 października 2011 r. (Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG)

W powołanym wyżej wyroku z dnia 29 października 2009 r. C-246/08 TSUE przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43). Świadczenie usług tylko wtedy dokonywane jest odpłatnie w rozumieniu art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy, jeżeli pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywisty ekwiwalent usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy (teza 44). Kwestia odpłatności i bezpośredniego związku pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym wynagrodzeniem była wielokrotnie podnoszona w innych wyrokach Trybunału (por. m. in. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie 102/86, wyrok z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, czy powołany już wcześniej wyrok z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93).

Z kolei w sprawie C-93/10 TSUE stwierdził, ze "artykuł 2 pkt 1 i art. 4 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży." Odpowiednikami ww. przepisów są art. 2 ust. 1 lit. c oraz art. 9 ust. 1 obecnie obowiązującej Dyrektywy 112, a także art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 implementującej to prawo unijne ustawy o VAT. Powołane rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości zachowuje zatem aktualność także na gruncie ostatnio wymienionych przepisów - a zatem w stanie prawnym właściwym z punktu widzenia zdarzeń będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

W świetle cytowanego wyżej orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej po cenie niższej od jej wartości nominalnej nie stanowi w ogóle usługi, a tym samym nabywca nie dokonuje w tym zakresie czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu ww. przepisów Dyrektywy 112, która podlega opodatkowaniu VAT.

Również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, podobnie jak w orzecznictwie TSUE, ugruntował się pogląd, że dla przyjęcia, że usługa podlega obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT, konieczne jest spełnienie następujących warunków:

istnienie dwóch podmiotów - usługodawcy i usługobiorcy,
istnienie związku prawnego pomiędzy stronami transakcji, w ramach którego usługodawca dokonuje świadczenia na rzecz usługobiorcy,
odpłatność, czyli wynagrodzenie dla usługodawcy za wykonane świadczenie;
pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia istnieje bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek

-przy czym jedynie kumulatywne spełnienie powyższych warunków pozwala na opodatkowanie danej czynności jako odpłatnego świadczenia usług (por. wyroki: WSA w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r. sygn. III SA/Wa 252/08, WSA w Warszawie z dnia 4 września 2013 r. sygn. III SA/Wa 9/13, WSA w Łodzi z dnia 27 lutego 2007 r. sygn. I SA/Łd 1239/06, wyrok NSA z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11).

Jak zauważył WSA w Warszawie w wyroku z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/WA 2112/11, świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. Podobnie w powołanym wcześniej wyroku NSA z dnia z 19 marca 2012 r. sygn. I FPS 5/11 Sąd stwierdził, iż: "Podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę.". W tym samym wyroku NSA wskazał na istotną rolę orzecznictwa TSUE, dotyczącego analizowanej kwestii. Korzystając z pomocy, jaką daje orzecznictwo TSUE i będąc związany wykładnią prawa unijnego w nim zawartą, NSA sformułował pogląd, że: nabycie wierzytelności pieniężnej, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., ze względu na fakt, że „w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie" (cytat pochodzi z tezy tego wyroku).

Z omówionych orzeczeń wynika, że w przypadku umów cesji (obrotu) wierzytelności, gdy dochodzi do nabycia przez cesjonariusza wierzytelności od cedenta za umówioną cenę - niższą niż nominalna wartość tej wierzytelności - i nie ustalono między stronami żadnego wynagrodzenia z tytułu tak określonej usługi nabycia długu, czynność ta, jeżeli umowa jest zawarta na własne ryzyko cesjonariusza (nabywcy), nie stanowiąc odpłatnej usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u., nie podlega opodatkowaniu. Wynagrodzeniem cesjonariusza z tytułu tego rodzaju czynności nie jest w szczególności różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży, która odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży i jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników. Bez znaczenia jest w takim przypadku również, że cesjonariusz wierzytelności nabywa je w celu ich ściągnięcia, gdyż w momencie realizacji tej czynności czyni to na własny rachunek i ryzyko, a nie na rachunek i ryzyko cedenta wierzytelności.

Z uwagi na powyższe nie można uznać, aby w przedstawionym zdarzeniu przyszłym czynność nabycia (w drodze aportu wnoszonego przez Udziałowców) wierzytelności niewymagalnych przez Spółkę Nowo Zawiązaną była równoznaczna ze świadczeniem (na rzecz Udziałowców) usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającym opodatkowaniu tym podatkiem. Samo nabycie wierzytelności prowadzi bowiem wyłącznie do zmiany osoby wierzyciela i wstąpienia nabywcy-cesjonariusza (tu: Wnioskodawcy) w miejsce zbywcy-cedenta (tu: Udziałowców) - i następuje w zamian za przyznanie Udziałowcom udziałów Wnioskodawcy - o wartości nominalnej odpowiadającej nominalnej wysokości wierzytelności albo mniejszej. Jak podano w opisie zdarzenia - omawianej transakcji nie będą towarzyszyły jakiekolwiek dodatkowe porozumienia między Spółką Nowo Zawiązaną i Udziałowcami regulujące jakiejkolwiek kwestie prawne lub finansowe związane z odzyskiwaniem wierzytelności będących przedmiotem aportu, w szczególności obligujące Spółkę Nowo Zawiązaną do podejmowania jakikolwiek dodatkowych czynności w imieniu lub na rzecz Udziałowców czy też ustalające wynagrodzenie za czynności dokonane między stronami.

Opisane nabycie wierzytelności (aportem) nie będzie zatem stanowiło w świetle powołanego orzecznictwa TSUE i sądów krajowych odpłatnego świadczenia usług. Nie dochodzi bowiem do spełnienia wszystkich powyżej wskazanych przesłanek, których wystąpienie decyduje o opodatkowaniu danej czynności (transakcji) jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 u.p.t.u. W przedstawionym zdarzeniu relacja między stronami transakcji wniesienia aportu ograniczy się wyłącznie do przeniesienia na Spółkę Nowo Zawiązaną przez Udziałowców własności wierzytelności i przekazania przez tą Spółkę udziałów o określonej wartości nominalnej. Po dokonaniu aportu między stronami nie będą istniały żadne dalsze związki w zakresie tych wierzytelności, wynikające z zawartej umowy. W szczególności Spółka Nowo Zawiązana nie będzie tych wierzytelności dochodziła w imieniu lub na rzecz Udziałowców - i za wynagrodzeniem od nich przypadającym. Z tego powodu nie jest możliwe zidentyfikowanie świadczenia, które miałby wykonywać ta Spółka na rzecz Udziałowców i które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle zaś powołanego orzecznictwa uznanie nabywcy wierzytelności za usługodawcę musi być poprzedzone ustaleniem, że wykonuje on świadczenie na rzecz zbywcy wierzytelności, co oznacza, że nabywca powinien być dłużnikiem zbywcy z jakiegoś tytułu (np. z tytułu wykonania czynności windykacyjnych, takich jak poszukiwanie dłużnika lub jego majątku, wzywanie do zapłaty, itp.). Jak wskazano w ramach dotychczasowego wywodu, w przedstawionym stanie faktycznym taka relacja nie zachodzi, a jedyne zobowiązanie Spółki Nowo Zawiązanej wobec Udziałowców po dokonaniu zbycia wierzytelności (wniesienia ich aportem) sprowadza się do „zapłaty" za wierzytelności w postaci wydania udziałów w kapitale zakładowym Spółki Nowo Zawiązanej. Oznacza to, że nabycie wierzytelności, któremu nie towarzyszą żadne inne czynności związane z nabytą wierzytelnością, nie stanowi usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u.

Przy czym z punktu widzenia udzielenia odpowiedzi na postawione na wstępie pytanie (nr 1) nie jest istotne, czy wniesienie przez Udziałowców wierzytelności nastąpi w całości na kapitał zakładowy Spółki Nowo Zawiązanej, czy też jedynie w części - w pozostałym zaś zakresie na jej kapitał zapasowy. W obu bowiem przypadkach nie zostaną spełnione kumulatywnie wszystkie omówione wcześniej warunki konieczne do uznania tej transakcji za odpłatne świadczenie usług w szczególności niemożliwe będzie zidentyfikowanie świadczenia Spółki Nowo Zawiązanej, jak również nie wystąpi po stronie tej Spółki wynagrodzenie jako świadczenie wzajemne za wykonaną usługę - bezpośrednio z tą usługą związane. Różnica między tymi dwoma sytuacjami sprowadza się w istocie do tego, iż w przypadku wniesienia omawianych wierzytelności w całości na kapitał zakładowy Spółki Nowo Zawiązanej i w efekcie objęcia przez Udziałowców udziałów o wartości nominalnej odpowiadającej nominalnej wysokości wnoszonych wierzytelności, tym bardziej nie będzie można mówić o wystąpieniu po stronie Spółki Nowo Zawiązanej jakiegokolwiek wynagrodzenia - choćby w postaci różnicy między wartością zbywanej wierzytelności a „ceną" ich zbycia (owa różnica traktowana jest niekiedy w praktyce przez organy podatkowe właśnie jako odpłatność za „usługę" świadczoną przez nabywcę wierzytelności).

Z tych względów stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 jawi się jako prawidłowe i znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie TSUE, jak i w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jawi się jako prawidłowe w pełnym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zauważyć należy, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta).

Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych. Z tą bowiem chwilą jej poprzedni właściciel jest zwolniony z wszelkich czynności jakie musiałby podjąć aby wyegzekwować dług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą 100% udziałów w innej polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie uboju i sprzedaży mięsa oraz działalność transportową czyli w „Spółce Dzielonej”. Wnioskodawca planuje utworzyć w trybie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych - tj. w trybie podziału Spółki Dzielonej przez wydzielenie - nową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością - „Spółkę Nowo Zawiązaną”, na którą w trybie podziału przez wydzielenie przeniesiona zostanie część majątku Spółki Dzielonej, związaną z prowadzoną przez Spółkę Dzieloną działalnością transportową, a stanowiąca zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Z uwagi na posiadanie 100% udziałów w Spółce Dzielonej Wnioskodawca stanie się jedynym udziałowcem - a zarazem jedynym założycielem - Spółki Nowo Zawiązanej.

Po utworzeniu Spółki Nowo Zawiązanej nastąpi podniesienie jej kapitału zakładowego. Udziały w kapitale zakładowym Spółki Nowo Zawiązanej będą obejmowane przez dwie osoby fizyczne będące polskimi rezydentami czyli „Udziałowcami", w zamian za przysługujące Udziałowcom - wobec innej niż Spółka Nowo Zawiązana spółki z ograniczoną odpowiedzialnością czyli „Spółka-Dłużnik” - wierzytelności pieniężne o zapłatę 300.000,00 zł. Podwyższenie kapitału zakładowego Spółki Nowo Zawiązanej nastąpi przed upływem terminu płatności tych wierzytelności.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy zauważyć należy, że w przypadku nabycia wierzytelności w tym przypadku przez wniesienie aportem, co do zasady dojdzie do świadczenia usługi przez Spółkę Nowo Zawiązaną (nabywcę) na rzecz osób fizycznych wnoszących aportem wierzytelności przysługujące im wobec Spółki Dłużnika. Usługa będzie polegać na uwolnieniu wierzyciela czyli osób fizycznych od obowiązku egzekwowania wierzytelności.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Nabyciu wierzytelności towarzyszy przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie zbywcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.

Z uwagi na powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku, czynność nabycia wierzytelności przez Spółkę Nowo Zawiązaną od Spółki Dzielonej należy uznać za świadczenie usług.

Jednakże aby dane świadczenie – usługa, stanowiło na gruncie podatku od towarów i usług czynność podlegającą opodatkowaniu, świadczenie musi być wykonane odpłatnie, za wynagrodzeniem.

Z okoliczności sprawy wynika, że wartość przedmiotu aportu ustalona zostanie w wysokości odpowiadającej wartości nominalnej wnoszonych wierzytelności (300.000 zł). Z kolei wnoszący aport w zamian za wnoszoną wierzytelność otrzymają od Spółki Nowo Zawiązanej udziały wynoszące 300.000 zł. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że z tytułu nabycia wierzytelności po stronie Spółki Nowo Zawiązanej nie wystąpi jakiekolwiek wynagrodzenie. Zatem skoro świadczeniu usługi polegającej na uwolnieniu osób fizycznych wnoszących aportem wierzytelności od ciężaru egzekwowania tych wierzytelności od Spółki Dłużnika, Spółce Nowo Zawiązanej nie będzie przysługiwało wynagrodzenie, to czynność ta jako nieodpłatna nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca zrównał niektóre świadczenie usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatnym świadczeniem, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W opisanej sytuacji Spółka Nowo Zawiązana nie będzie wykonywała nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem nabywane wierzytelności nie będą służyły do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza. Nabyte wierzytelności będą związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki a mianowicie w związku z ich nabyciem zostanie podwyższony kapitał zakładowy Spółki a w dalszej kolejności będą one przedmiotem aportu do Spółki Dłużnika. Zatem nabycie wierzytelności w okolicznościach wskazanych we wniosku nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Dokonując oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy należy zwrócić uwagę na treść uzasadnienia. Mianowicie Wnioskodawca we własnym stanowisku powołał się wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG oraz inne orzeczenia sądów krajowych dotyczące opodatkowania nabycia tzw. trudnych wierzytelności. Odnosząc się do tej części uzasadnienia Wnioskodawcy należy wskazać, że powołany wyrok w sprawie C-93/10 wskazuje, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Odnosząc się do ww. orzeczenia TSUE oraz orzecznictwa krajowego dotyczącego opodatkowania nabycia tzw. trudnych wierzytelności podkreślić trzeba, że rozpatrywanej sprawie brak jest elementów wskazujących na to, że mamy do czynienia z nabyciem wierzytelności trudnych. Jak bowiem wskazano we wniosku, Spółka Nowo Zawiązana będzie nabywać wierzytelności, których termin płatności jeszcze nie upłynął. Ponadto cena jaką płaci odpowiada ich cenie nominalnej.

Powyższe okoliczności wskazują, iż na gruncie niniejszej sprawy nie mamy do czynienia z nabyciem tzw. wierzytelności trudnych, dlatego też wskazane orzecznictwo oraz wnioski z niego płynące nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie.

W świetle powyższego uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy jest w tej części nieprawidłowe. Ponadto Wnioskodawca w końcowej części wskazał, że cyt. „Opisane nabycie wierzytelności (aportem) nie będzie zatem stanowiło w świetle powołanego orzecznictwa TSUE i sądów krajowych odpłatnego świadczenia usług. Nie dochodzi bowiem do spełnienia wszystkich powyżej wskazanych przesłanek, których wystąpienie decyduje o opodatkowaniu danej czynności (transakcji) jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 u.p.t.u. W przedstawionym zdarzeniu relacja między stronami transakcji wniesienia aportu ograniczy się wyłącznie do przeniesienia na Spółkę Nowo Zawiązaną przez Udziałowców własności wierzytelności i przekazania przez tą Spółkę udziałów o określonej wartości nominalnej. Po dokonaniu aportu między stronami nie będą istniały żadne dalsze związki w zakresie tych wierzytelności, wynikające z zawartej umowy. W szczególności Spółka Nowo Zawiązana nie będzie tych wierzytelności dochodziła w imieniu lub na rzecz Udziałowców - i za wynagrodzeniem od nich przypadającym. Z tego powodu nie jest możliwe zidentyfikowanie świadczenia, które miałaby wykonywać ta Spółka na rzecz Udziałowców i które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Organ nie podziela ww. poglądu Wnioskodawcy, że nabyciu muszą towarzyszyć inne czynności aby można mówić o usłudze. Jak już wyjaśniono samo nabycie wierzytelności stanowi świadczenie usług.

Podsumowując, w tej konkretnej sprawie, należy stwierdzić, że usługa uwolnienia wierzyciela od długu przez Spółkę Nowo Zawiązaną towarzysząca nabyciu wierzytelności nie będzie wykonana odpłatnie. Wnioskodawca w opisie sprawy jednoznacznie wskazał, że w związku z nabyciem wierzytelności nie otrzyma żadnego wynagrodzenia. Zatem czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, jednakże zaznaczyć należy, że prawidłowość stanowiska wynika z przyczyn częściowo innych niż powołanych przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Ponadto należy zaznaczyć, że w niniejszej sprawie nie podlegała ocenie organu opisana we wniosku konstrukcja obrotu wierzytelnościami na gruncie odrębnych przepisów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin