2014.12.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-949/14-3/DG
z 16 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy -przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wpłacanych zaliczek na poczet opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości objętej służebnością gruntową jako czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT oraz uwzględniania tych opłat przy wyliczaniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wpłacanych zaliczek na poczet opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości objętej służebnością gruntową jako czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT oraz uwzględniania tych opłat przy wyliczaniu limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Nieruchomość nr ewid. 10/2, przy ul. W. zwanej dalej nieruchomością wspólnotową, została zabudowana w latach 2011-2012 przez firmę B. sp. z o.o. w W., zwaną dalej Deweloperem, pięcioma budynkami mieszkalnymi. W nieruchomości tej wyodrębniono 260 lokali, w tym 2 lokale użytkowe i 2 lokale garażowe wielostanowiskowe, przy czym stanowiska te wykupili członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej. Lokale mieszkalne i garażowe zaliczane do zasobu gospodarki mieszkaniowej zajmują prawie 99% ogólnej powierzchni wszystkich lokali. Wspólnota nie jest obecnie czynnym płatnikiem podatku VAT.

Z księgi wieczystej nieruchomości wspólnotowej i notarialnych umów kupna/sprzedaży lokali wynika, że użytkownicy wieczyści sąsiedniej działki nr 7 ustanowili nieodpłatną i nieokreśloną w czasie służebność gruntową na rzecz każdoczesnego współwłaściciela nieruchomości wspólnotowej (10/2), umożliwiającą zbudowanie na niej (to jest na działce nr 7) infrastruktury energetycznej i wodociągowo-kanalizacyjnej oraz dojazdów niezbędnych do funkcjonowania osiedla wspólnotowego. Mimo nieodpłatnego charakteru tej służebności, Deweloper zobowiązał się do pokrywania opłat za użytkowanie wieczyste ciążących na użytkownikach działki nr 7, które w latach 2013-2014 wyniosły ponad 90.000 zł rocznie.

Jednocześnie w pierwszym akcie notarialnym kupna/sprzedaży lokalu nr 28 w budynku 81C i w umowach sprzedaży kolejnych lokali znalazł się następujący zapis: „Kupująca (-y) za pośrednictwem Wspólnoty Mieszkaniowej dokona zapłaty przypadającej na nią części opłaty za użytkowanie wieczyste na konto Spółki (Dewelopera) do dnia 1 marca każdego roku kalendarzowego. Spółka do dnia 25 marca każdego roku kalendarzowego wpłaci użytkownikowi wieczystemu działki ewid. nr 7 całą kwotę uzyskaną od Wspólnoty Mieszkaniowej z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste, a użytkownik wieczysty działki ewid. nr 7 uiści opłatę na konto właściciela działki.”

Na tej podstawie właściciele lokali uiszczali na konto Wspólnoty w latach 2012-2013 comiesięczne zaliczki na poczet opłaty za użytkowanie wieczyste w następnym roku (proporcjonalnie do powierzchni), które w I kwartale następnego roku były przekazywane zbiorczo i w całości na rachunek Dewelopera na podstawie jego not księgowych. Noty te były następnie ewidencjonowane przez Wspólnotę na kontach rozliczeń międzyokresowych przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ewentualny przychód Wspólnoty pochodzący z zaliczek właścicieli lokali na opłaty za użytkowanie wieczyste działki nr 7 należy zaliczać do limitu wolnego od podatku VAT (150.000 zł rocznie)? (pytanie nr 4 wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zaliczki właścicieli lokali wnoszone na poczet opłat za użytkowanie wieczyste działki nr 7 nie stanowią przychodu ze sprzedaży usług przez Wspólnotę Mieszkaniową, tylko raczej wpłaty mające na celu utrzymanie nieruchomości wspólnej. Uiszczanie zaś przez członków wspólnoty należności tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną nie jest objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Stanowisko to znajduje jednoznaczne potwierdzenie w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie rozliczeń podatku od towarów i usług przez wspólnoty mieszkaniowe. W konsekwencji brak jest podstaw do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między Wspólnotą i jej członkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z tym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonanego świadczenia.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzenie przez podmiot samodzielnej działalności gospodarczej nie jest uzależnione ani od jej celów ani też od jej rezultatów. W związku z tym samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w świetle ustawy o podatku od towarów i usług pozwala na uznanie za podatnika również organizacji o charakterze „non profit”, o ile spełniona zostanie kolejna z przesłanek, a mianowicie o charakterze przedmiotowym, tzn. jeżeli Wspólnota Mieszkaniowa dokonuje m.in. odpłatnej dostawy towarów albo odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju.

Stosownie do obowiązującego do dnia 31 grudnia 2014 r. przepisu art. 106 ust. 1 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1–3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (ust. 4).

Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przepis art. 106b ust. 3 ustawy stanowi, że na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. przepisu art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji (ust. 2).

Natomiast stosownie do obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 113 z ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z ust. 2 ww. przepisu do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący Wspólnotą Mieszkaniową zarządza pięcioma budynkami mieszkalnymi wybudowanymi na działce nr 10/2, w których wyodrębniono 260 lokali, w tym 2 lokale użytkowe; lokale te są własnością członków Wspólnoty Mieszkaniowej.

Wspólnota nie jest obecnie czynnym płatnikiem podatku VAT.

Z księgi wieczystej nieruchomości wspólnotowej i notarialnych umów kupna/sprzedaży lokali wynika, że użytkownicy wieczyści sąsiedniej działki nr 7 ustanowili nieodpłatną i nieokreśloną w czasie służebność gruntową na rzecz każdoczesnego współwłaściciela nieruchomości wspólnotowej (10/2), umożliwiającą zbudowanie na niej (to jest na działce nr 7) infrastruktury energetycznej i wodociągowo-kanalizacyjnej oraz dojazdów niezbędnych do funkcjonowania osiedla wspólnotowego. Mimo nieodpłatnego charakteru tej służebności, Deweloper, który wybudował budynki zamieszkałe przez członków Wspólnoty, zobowiązał się do pokrywania opłat za użytkowanie wieczyste ciążących na użytkownikach działki nr 7, które w latach 2013-2014 wyniosły ponad 90.000 zł rocznie.

Z zapisów zawartych w aktach notarialnych dotyczących nabycia poszczególnych lokali wynika, że właściciel lokalu będzie zobowiązany uiszczać za pośrednictwem Wspólnoty Mieszkaniowej przypadającą na niego część opłaty za użytkowanie wieczyste do dnia 1 marca każdego roku kalendarzowego. Ww. opłatę otrzymaną od Wspólnoty Spółka (Deweloper) wpłaca użytkownikowi wieczystemu działki nr 7.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy pobierane od jej członków kwoty zaliczek na poczet opłat za użytkowanie wieczyste działki nr 7 podlegają opodatkowaniu oraz czy należy je uwzględniać przy wyliczaniu limitu wskazanego w art. 113 ustawy o VAT.

Podstawę prawną funkcjonowania wspólnot stanowi ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Ustawa ta określa prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres działania zarządu nieruchomością wspólną.

W myśl art. 6 ustawy o własności lokali, wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota mieszkaniowa jest odrębnym od członków Wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej.

Z przepisu tego wynika, że wspólnota mieszkaniowa jest organizacją wspólników, związanych wspólnością w zakresie administracji nieruchomością wspólną i współwłasnością w odniesieniu do tej nieruchomości. Działanie powołanego zarządu lub zarządcy należy prawnie ujmować w konstrukcji przedstawicielstwa do działania w imieniu i na rzecz członków wspólnoty. Jednakże w odróżnieniu od reprezentacji przez organ (zarząd wspólnoty), zarządca nie działa jako wspólnota mieszkaniowa. Pomiędzy wspólnotą a osobą trzecią (zarządcą) istnieje bowiem dodatkowe ogniwo, którym jest oświadczenie woli o udzieleniu pełnomocnictwa.

A zatem w zakresie zarządu nieruchomością wspólnoty zarządca nie działa we własnym imieniu, lecz w imieniu i na rzecz wspólnoty, która powierzyła mu zarząd nad nieruchomością wspólną.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Stosownie do art. 14 ww. ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Wyżej cytowane przepisy art. 13-15 powołanej ustawy, wskazują na dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu. Tym samym, właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną, na pokrycie których uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat oraz ponoszą wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, odprowadzanie ścieków, gaz, energię elektryczną).

Zauważyć w tym miejscu należy, że Wspólnota składająca się prawie w 100% z lokali mieszkalnych i garażowych, funkcjonuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług wspólnota realizując wspólny interes właścicieli występuje w odmiennych rolach w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli.

Wspólnota nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli. W takiej sytuacji działa ona w imieniu własnym i na własny rachunek, jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali (m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali), mających udziały w nieruchomości wspólnej. Tym samym, odbiorcą nabywanych towarów i usług jest wspólnota, jako odrębny od jej członków podmiot praw i to ona występuje jako ostateczny konsument. W takim więc zakresie wspólnota nie świadczy żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali.

Zatem, uiszczane należności tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną, w tym zaliczki na poczet należnej opłaty za użytkowanie wieczyste działki, na której została ustanowiona nieodpłatna służebność gruntowa na rzecz każdoczesnego współwłaściciela nieruchomości wspólnotowej nie są objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku VAT. Tym samym pobieranych zaliczek z ww. tytułu Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentować poprzez wystawianie faktur, jak również wpłaconych z tego tytułu kwot uwzględniać przy wyliczeniu limitu wskazanego w przepisie art. 113 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin