Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-840/14-2/DG
z 19 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2014 r. (data wpływu 5 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opłaty za zajęcie pasa drogowego za świadczenie usług oraz sposobu jej dokumentowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opłaty za zajęcie pasa drogowego za świadczenie usług oraz sposobu jej dokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi budowę nowego budynku oraz rozbudowę istniejącego gmachu. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca (inwestor) zawarła z Generalnym Wykonawcą (D. SA) umowę na budowę nowego budynku, rozbudowę i remont istniejącego budynku, zgodnie z którą wynagrodzenie ryczałtowe brutto należne Wykonawcy obejmuje „całkowite i kompleksowe wykonanie prac objętych umową” i „obejmuje łączną robót i innych świadczeń, niezbędnych dla realizacji przedmiotu umowy wraz z wszystkimi towarzyszącymi”.

Inwestor (Wnioskodawca), jako właściciel nieruchomości w drodze decyzji administracyjnej z dnia 17 sierpnia 2011 r. wydanej przez Zarząd Dróg Miejskich został obciążony kosztami za czasowe zajęcie pasa drogowego.

Wnioskodawca na podstawie wystawionej przez siebie noty obciążyła Generalnego Wykonawcę (D. SA) powyższymi kosztami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca (Inwestor) powinien obciążyć Generalnego Wykonawcę (D. SA) kosztami zajęcia pasa drogi w postaci:

• faktury i naliczyć podatek VAT w wysokości 23%,
  
• faktury ze zwolnieniem od podatku VAT,
  
• faktury niepodlegającej VAT,
  
• innego dokumentu (nota obciążeniowa - czynność niepodlegająca VAT)?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność refakturowania kosztów za zajęcie pasa drogowego na wykonawcę nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług i powinna być udokumentowana notą księgową.

Wprowadzenie obowiązku uiszczenia opłat drogowych, ustalenie ich wysokości oraz ich pobór są czynnościami administracyjnymi prawa publicznego. Administrowanie (zarządzanie) drogami publicznymi należy do organu umocowanego w tym zakresie przepisami o drogach publicznych.

Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. nr 204, poz. 2086 z późn. zm.) sprawy związane m.in. z utrzymaniem i ochroną dróg należą do organów administracji rządowej lub jednostek samorządu terytorialnego, będących zarządcami dróg (w miastach takim zarządcą jest prezydent miasta). Zarządca dróg może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej, będącej zarządem dróg, a utworzonej przez radę gminy.

Stosownie do art. 40 ust. 1 i ust. 11 ustawy o drogach publicznych, zajęcie pasa drogowego wymaga zezwolenia zarządcy udzielonego w drodze decyzji administracyjnej, który przy udzielaniu zezwolenia nalicza i pobiera w drodze decyzji opłaty za zajęcie pasa drogowego.

Powołując się w tym miejscu na art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wskazano, że czynności wykonywane przez organy władzy publicznej (oraz organy je obsługujące) w ramach realizacji swoich zadań są - co do zasady - wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ponadto z refakturowaniem mamy do czynienia, gdy przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiona jest pierwotna faktura - refaktura nie dokumentuje nowej usługi, a stanowi jedynie przeniesienie poniesionych kosztów oraz gdy sprzedaż (odsprzedaż) dokonana jest po cenie zakupu, bez marży narzuconej przez odsprzedającego.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zarządca dróg, wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając za niego opłatę, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność udokumentowana jest decyzją administracyjną, czynność „przenoszenia kosztów” zajęcia pasa drogowego przez generalnego wykonawcę na podwykonawcę także nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług. Nie mieści się ona bowiem w art. 5, w związku z czym powinna być dokumentowana notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego w 2011 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z tym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonanego świadczenia.

W myśl art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, że obok ww. stawki ustawodawca przewidział w ustawie oraz przepisach wykonawczych opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 23%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę, w oparciu o art. 41 ust. 13 w zw. z powołanym wyżej art. 146a pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy.

W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

• czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
  
• ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
  
  

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. z 2007 r. Dz. U. Nr 19, poz. 115 ze zmianami) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Jak stanowi ust. 2 art. 19 ww. ustawy, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
   
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
   
3. powiatowych – zarząd powiatu;
   
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. Przepis art. 40 ust. 2 wskazuje, że zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
   
2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
   
3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
   
4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1–3.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 40 ust. 3 ww. ustawy, za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.

Art. 40 ust. 11 ww. ustawy stanowi, że opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogi.

Z powołanych przepisów wynika, że zarówno udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, jak i naliczenie opłat za jego zajęcie, stanowią czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji publicznej (organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego) w drodze decyzji administracyjnej.

Należy jednak podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy, gdyż istotą problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy władzy publicznej (administracyjne) decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego. W niniejszej sprawie przedmiotem interpretacji jest kwestia obciążenia wykonawcy inwestycji kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego (zgodnie z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą jako inwestorem a wykonawcą umową), które ponosi Wnioskodawca, występując o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca (inwestor) zawarł z Generalnym Wykonawcą umowę na budowę nowego budynku, rozbudowę i remont istniejącego budynku, zgodnie z którą wynagrodzenie ryczałtowe brutto należne Wykonawcy obejmuje całkowite i kompleksowe wykonanie prac objętych umową i wszelkie koszty związane z realizowaną inwestycją.

Inwestor jako właściciel nieruchomości w drodze decyzji administracyjnej z dnia 17 sierpnia 2011 r. wydanej przez Zarząd Dróg Miejskich został obciążony kosztami za czasowe zajęcie pasa drogowego. Strona na podstawie wystawionej przez siebie noty obciążyła Generalnego Wykonawcę powyższymi kosztami.

Przedmiotem wątpliwości Strony jest, czy opłata za zajęcie pasa drogowego stanowi świadczenie usług oraz w jaki sposób należy je dokumentować.

W rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że przeniesienie opłaty przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawcy jest świadczeniem, za które Wnioskodawca pobiera kwotę należną w wysokości równej kwocie zapłaconej przez niego opłaty, której wysokość została ustalona w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca obciążając kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego wykonawcę przenosi na podmiot świadczący usługę budowlaną poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez wykonawcę, gdyż brak decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których został zobowiązany. W analizowanym przypadku z wnioskiem o wydanie zezwolenia wystąpił Wnioskodawca, niemniej jednak zauważyć należy, że z wniosku wynika, że wykonawca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów związanych z inwestycją, w tym dotyczących opłat za zajęcie pasa drogowego. Skoro wykonawca zobowiązany został do zwrotu kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę w zakresie opłaty i samodzielnie nie starał się o uzyskanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, to Wnioskodawca występując z wnioskiem o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego działał na rzecz wykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a wykonawcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca podejmuje określone działania, za które zostaje wynagrodzony w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez wykonawcę. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest wynagrodzeniem za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy. Kwota otrzymana przez Wnioskodawcę będąca równowartością poniesionej opłaty stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawcy usługę. Natomiast wykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym. A zatem zapłatę dokonaną przez wykonawcę na rzecz Wnioskodawcy będącą równowartością kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego, należy uznać za wynagrodzenie w zamian za podjęte przez Wnioskodawcę czynności celem uzyskania przedmiotowego zezwolenia.

Jak wynika z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące nabywcy.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Wobec tego świadczenie dotyczące zezwolenia na zajęcie pasa drogowego powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca powinien wystawić na podstawie przepisów art. 106 ust. 1 ww. ustawy oraz uregulowań rozdziału 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. Ponadto należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o VAT jak i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 73, poz. 392) dla usługi polegającej na zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego nie przewidują stawki podatku VAT obniżonej lub zwolnienia od podatku. Zatem usługa ta będzie podlegała opodatkowaniu VAT w wysokości 23%.

W konsekwencji Wnioskodawca przenoszoną opłatę za ww. czynność powinien udokumentować fakturą VAT wykazując jako podstawę opodatkowania równowartość uprzednio poniesionej opłaty administracyjnej oraz należny od tej opłaty podatek VAT z zastosowaniem podstawowej stawki podatku.

Zatem stanowisko Strony w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.