Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-47/15-2/AW
z 5 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia oraz zwrotu podatku VAT z tytułu ponoszonych wydatków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku oraz zwrotu VAT z tytułu ponoszonych wydatków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka była udziałowcem Sp. z o.o. Sp. K. (dalej: „S Sp. k.”), prowadzącej działalność na polskim rynku nieruchomości, polegającą w szczególności na zagospodarowaniu i obrocie nieruchomościami. W ramach prowadzonej działalności, S. Sp. k. wybudowała i skomercjalizowała kompleks biurowy(dalej: „Nieruchomość”), w skład którego wchodzą m.in. dwa budynki (budynek A oraz budynek B).

Po zakończeniu budowy Nieruchomości, S Sp. k. poniosła szereg wydatków, tj. dokonała nabycia szeregu usług, które miały na celu dalsze przygotowanie budynków do prowadzenia działalności gospodarczej, a w szczególności do świadczenia opodatkowanych VAT usług wynajmu powierzchni komercyjnych, jak również w dalszej perspektywie do możliwej sprzedaży całej Nieruchomości. Wydatki te obejmowały m.in. wydatki na uzyskanie certyfikatu Leadership in Energy and Enviromental Design (tzw. certyfikat LEED; jeden z najbardziej rozpowszechnionych na świecie systemów oceny nieruchomości według spełnienia kryteriów ekologicznych), wydatki na tzw. fit-outy (dostosowanie powierzchni niektórych pomieszczeń do wymogów najemców), wynagrodzenie za wykorzystywanie znaku towarowego najemcy w celach reklamowych (dalej łącznie: „Wydatki”).

S Sp. k. dokonała zbycia powyższej Nieruchomości. Transakcja została opodatkowana podatkiem VAT, a nabywca Nieruchomości (dalej: „Nabywca”) skutecznie odzyskał podatek VAT naliczony przez S Sp. k. na jej sprzedaży.

Jednocześnie, ze względu na to, że budynki A i B nie były w całości zajęte przez zewnętrznych najemców, w związku ze sprzedażą Nieruchomości S Sp. k. została zobowiązana do zawarcia z nabywcą Nieruchomości (dalej: „Nabywca”) umów master lease w odniesieniu do obu budynków. Zawarcie umów master lease było warunkiem kupna Nieruchomości przez Nabywcę, co zostało również wskazane w umowie przedwstępnej, dotyczącej sprzedaży Nieruchomości. Umowy master lease zostały zawarte w dniu 28 lutego 2013 r. na okres 7 lat, tj. do 28 lutego 2020 r., a w odniesieniu do części budynku B na okres 10 lat, tj. do 28 lutego 2023 r. W konsekwencji na mocy umów master lease S Sp. k. została zobowiązana do ponoszenia wydatków, związanych z dalszym zasiedleniem niezajętych powierzchni w Nieruchomości, aż do momentu ich wynajęcia najemcom, będącym stronami trzecimi, a także do ponoszenia wydatków, związanych z przeprowadzaniem prac aranżacyjnych niezajętych pomieszczeń w Nieruchomości na potrzeby poszczególnych najemców (łącznie: „Wydatki master lease”). W momencie podpisania umowy najmu przez najemcę, obowiązki S Sp. k. z tytułu umów master lease wygasają w stosunku do wynajętej, na podstawie umowy najmu powierzchni. Najemca podpisuje umowę najmu bezpośrednio z Nabywcą i jest przez niego obciążany czynszem najmu.

W grudniu 2013 r. S Sp. k. została rozwiązana bez przeprowadzania likwidacji. Wnioskodawca, na mocy uchwały wspólników, podjętej w oparciu o art. 67 § 1 kodeksu spółek handlowych, został wskazany wyłącznym sukcesorem praw i obowiązków S Sp.k.

W związku z powyższym, Spółka otrzymała faktury (z naliczonym VAT), dokumentujące wskazane powyżej Wydatki, związane ze sprzedaną Nieruchomością. Jednocześnie Spółka kontynuuje realizację umów master lease oraz będzie otrzymywała i otrzymuje faktury (z naliczonym VAT), dokumentujące płatności z tytułu ponoszonych Wydatków master lease. Spółka nie prowadzi obecnie żadnej sprzedaży opodatkowanej VAT, której bezpośrednio służyłyby Wydatki master lease.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od ponoszonych Wydatków oraz Wydatków master lease Spółka na podstawie art. 86 ust. 1 ma i będzie miała prawo do odliczenia VAT naliczonego oraz do otrzymania zwrotu nadwyżki VAT naliczonego na podstawie art. 87 ust. 1 w związku z art. 87 ust. 5a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Od ponoszonych Wydatków oraz Wydatków master lease Spółka, na podstawie art. 86 ust 1 oraz art. 87 ust. 1 w związku z art. 87 ust. 5a ustawy o VAT ma i będzie miała prawo do odliczenia VAT naliczonego oraz do otrzymania bezpośredniego zwrotu nadwyżki VAT naliczonego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust, 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z określonymi wyjątkami).

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz z tytułu dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W oparciu natomiast o art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z kolei na podstawie art. 87 ust. 5a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust.4a-4f stosuje się odpowiednio.

Jak wielokrotnie zostało wskazane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”), zasadą o fundamentalnym znaczeniu dla systemu podatku VAT jest zasada neutralności podatkowej. W celu jej realizacji, przyznano podatnikom prawo do odliczenia VAT, o którego istocie w ramach wspólnego systemu podatku VAT Trybunał wypowiedział się m.in. w wyroku z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03, Kretztechnik, stwierdzając, że:

„System odliczeń przewidziany w szóstej dyrektywie ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT podlegającego zapłacie bądź zapłaconego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT zapewnia zatem całkowitą neutralność działalności gospodarczej w zakresie obciążeń podatkowych, bez względu na cel czy rezultaty tej działalności, pod warunkiem że co do zasady podlega ona sama opodatkowaniu podatkiem VAT (...)”.

Ze względu na zasadnicze znaczenie prawa do odliczenia dla realizacji neutralności podatku VAT dla jego podatników, co do zasady, nie powinno być ono ograniczane.

Dla przyznania prawa do odliczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, konieczne jest, aby podatek naliczony był związany z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Charakter tego związku był wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć TSUE.

Z orzecznictwa Trybunału wynika, że co do zasady czynność powodująca naliczenie VAT powinna pozostawać w bezpośrednim i ścisłym związku z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Wydatki powinny stanowić element cenotwórczy transakcji, obciążonych podatkiem należnym, rodzących prawo do odliczenia. Zgodnie ze wskazaniami Trybunału, bezpośredni związek określonych kosztów i wydatków z czynnościami opodatkowanymi oznacza, że działalność opodatkowana jest przyczyną ich poniesienia (Wyrok TSUE z dnia 8 lutego 2007 r. w sprawie C-435/05 Investrand BV). Jednocześnie dla skorzystania z prawa do odliczenia nie jest bezwzględnie konieczne wykazanie bezpośredniego związku poniesionych kosztów z konkretną transakcją opodatkowaną, jeśli poniesione wydatki stanowią część kosztów ogólnych, warunkujących prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej. Tego rodzaju wydatki pozostają w bezpośrednim związku z całokształtem działalności opodatkowanej podatnika oraz mają charakter cenotwórczy (wpływają na cenę dostarczanych towarów i świadczonych usług) - por. m.in. wyroki TSUE z dnia z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Midland Bank, z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C-408/98 Abbey National, czy cytowany powyżej wyrok w sprawie C-465/03, Kretztechnik.

Poglądy Trybunału są powszechnie przytaczane także w orzecznictwie sądów krajowych, przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z dnia 14 października 2010 r. sygn. akt IFSK1834/09 stwierdził, że:

„Co do zasady - niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami) a konkretną transakcją opodatkowaną, Wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie. Jednak brak takiej konkretnej transakcji opodatkowanej nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT. W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych, wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w bezpośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą - prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT

Wnioski, wypływające z doktryny Trybunału w kwestii ustalania prawa do odliczenia, zostały zaakceptowane i są powoływane także przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych (por. przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 sierpnia 2014 r. (sygn. ITPP1/443-590/14/BK), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 listopada 2013 r. (sygn. IPPP2/443-1089/13-2/KOM), czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 stycznia 2014 r. (sygn. IBPP2/443-944/13/IK).

Biorąc pod uwagę ugruntowaną linię orzeczniczą oraz interpretacyjną w przedmiotowej kwestii, Spółka pragnie wskazać, że przesłanki wystąpienia związku kosztów z działalnością opodatkowaną zostały spełnione w analizowanym stanie faktycznym. Opisane w stanie faktycznym Wydatki oraz Wydatki master lease pozostają w bezpośrednim związku z dokonaniem transakcji sprzedaży Nieruchomości, która podlegała opodatkowaniu.

W odniesieniu do Wydatków wskazać należy, iż obejmowały one świadczenia, wykonane przed dostawą Nieruchomości i mające na celu jej przystosowanie dla wymogów najemców. Jednocześnie, poniesienie tych Wydatków wpływało na korzystne postrzeganie jej na rynku, określoną wycenę, a w efekcie na uzyskanie korzystnych warunków sprzedaży tej Nieruchomości. Innymi słowy, Wydatki pozwoliły na uatrakcyjnienie Nieruchomości w oczach potencjalnych nabywców oraz zwiększenie jej wartości. Przykładowo ponoszenie wydatków na tzw. fit-outy oraz certyfikaty ekologiczne (z których jednym z najpopularniejszych jest certyfikat LEED) jest typową praktyką biznesową w branży nieruchomościowej. Obecnie standardem rynkowym jest sprzedaż powierzchni w pełni wykończonych i dostosowanych do potrzeb ich najemców oraz ekologicznych (tzw. „zielone budownictwo”). Certyfikacja ekologiczna budynku jest jednym ze sposobów optymalizacji kosztów operacyjnych (zmniejszone koszty zużycia energii), ale także jego marketingowego uatrakcyjnienia i wyróżnienia się na rynku. Jednocześnie część ponoszonych Wydatków umożliwiła skuteczne dotarcie do potencjalnych nabywców, tak jak m.in. wynagrodzenie za wykorzystywanie znaku towarowego najemcy, które było warunkiem wykorzystania jego logo w folderach reklamowych Nieruchomości. Posiadanie przez daną nieruchomość najemców o określonej renomie i pozycji rynkowej pozwala na skuteczne zachęcenie innych najemców do wynajęcia powierzchni w tym samym budynku, a więc automatycznie zwiększa potencjalną wartość przedmiotowej nieruchomości w razie jej sprzedaży.

W odniesieniu natomiast do Wydatków master lease, należy podkreślić, iż w toku ustaleń biznesowych, prowadzonych z późniejszym Nabywcą, zawarcie umów master lease stało się warunkiem dojścia do skutku transakcji sprzedaży, co zostało również uwzględnione w treści umowy przedwstępnej. Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że zawieranie umów master lease jest także typową praktyką w branży, mającą na celu przekonanie potencjalnego nabywcy do dokonania transakcji zakupu nieruchomości lub do dokonania tej transakcji po pożądanej przez sprzedawcę cenie. Zawarcie umów master lease było zabezpieczeniem dla Nabywcy jako gwarancja, że cena Nieruchomości, określona w umowie sprzedaży, nie była zawyżona.

Jednocześnie zarówno Wydatki, jak i Wydatki master lease były elementem cenotwórczym transakcji sprzedaży Nieruchomości. Cena Nieruchomości została określona z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przed dostawą Nieruchomości oraz zawartych w odniesieniu do niej umów master lease (jeśli Nieruchomość nie byłaby objęta umowami master lease, jej cena zostałaby ustalona na odpowiednio niższym poziomie, bowiem tylko nieruchomość, której powierzchnia jest w całości wynajęta, przedstawia dla nabywcy pełną wartość).

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że czynność opodatkowana VAT - tj. sprzedaż Nieruchomości, była przyczyną ponoszenia przez Spółkę Wydatków oraz była i jest wyłączną przyczyną ponoszenia Wydatków master lease.

Jak wskazano powyżej, Wydatki, poniesione przed dostawą Nieruchomości, były bezpośrednio związane z przygotowywaniem jej do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci wynajmu powierzchni, a w dalszej perspektywie w celu sprzedaży (m.in. uatrakcyjnienie nieruchomości poprzez spełnianie przez nią określonych kryteriów ekologicznych oraz zajęcia Nieruchomości przez najemców w okresie poprzedzającym sprzedaż). Natomiast zobowiązanie Spółki do realizacji Wydatków master lease było bezpośrednim warunkiem dokonania transakcji opodatkowanej VAT. Innymi słowy, gdyby do sprzedaży nie doszło, Spółka nie byłaby zobowiązana do ich ponoszenia. Powyższe, zdaniem Spółki, wskazuje więc wyraźnie na bezpośredni związek Wydatków oraz Wydatków master lease z działalnością opodatkowaną VAT.

Jednocześnie, jak zaznaczono już powyżej, związek wydatków ze sprzedażą opodatkowaną jest rozumiany w orzecznictwie TSUE szeroko. Przykładowo w wyroku z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie C-110/94, Trybunał stwierdził, że dla przyznania prawa do odliczenia wystarczające jest istnienie, popartej obiektywnymi okolicznościami, intencji podatnika, wskazującej na związek zakupionych towarów i usług z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W powyższym orzeczeniu Trybunał wprost potwierdził, że prawo do odliczenia od poniesionych wydatków inwestycyjnych przysługuje, mimo iż wskutek nierozpoczęcia działalności nie zaistniało dokonywanie transakcji opodatkowanych. Spółka pragnie podkreślić, że w stanie faktycznym, będącym przedmiotem niniejszego wniosku, doszło do dokonania transakcji opodatkowanej VAT. Jeśli więc prawo do odliczenia przysługuje podatnikom, którzy dokonują wydatków przygotowawczych do prowadzenia działalności gospodarczej, nawet w przypadku zaniechania inwestycji, to tym bardziej nie ma przeciwwskazań do skorzystania z niego w sytuacji Spółki, w której czynność opodatkowana VAT (transakcja sprzedaży Nieruchomości) faktycznie miała miejsce, a wydatek z nią związany jest ponoszony również po dokonaniu tej czynności.

Spółka nie wykonuje obecnie działalności opodatkowanej VAT, nadal jednak pozostaje zobowiązana do dalszego ponoszenia Wydatków master lease, związanych bezpośrednio z zakończoną już transakcją opodatkowaną. Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w świetle orzecznictwa TSUE, oceny związku z czynnościami opodatkowanymi należy dokonywać „na podstawie istoty nabywanych przez podatnika towarów lub usług” - wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-104/12, Wolfram Becker. Jednocześnie system podatku VAT kreuje niezwłoczne odliczenie podatku naliczonego - istotnym jest cel wydatku w momencie jego poniesienia. Zasada niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego jest powszechnie akceptowana także przez linię interpretacyjną organów podatkowych.

Przykładowo można tutaj przywołać stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 8 września 2014 r. sygn. ILPP1/443-478/14-5/NS:

„Należy podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.”

Tak więc w sytuacji, w której dany zakup jest w momencie nabycia związany z czynnościami opodatkowanymi, podatnik od razu uzyskuje prawo do odliczenia wynikającego z niego podatku naliczonego (po spełnieniu przewidzianych w ustawie o VAT wymogów formalnych). W oparciu o powyższe, należy więc wziąć pod uwagę, że Wydatki master lease ponoszone przez Spółkę dotyczą towarów i usług, nabywanych w celu realizacji umów master lease, które są umowami o świadczenie usług o charakterze ciągłym. Na mocy postanowień tych umów, obowiązki Spółki są realizowane aż do momentu wynajęcia wszystkich powierzchni Nieruchomości, które nie były zajęte na dzień jej sprzedaży (albo do końca okresu trwania umów). Tak więc zawarcie opodatkowanej VAT transakcji sprzedaży było czynnością jednorazową, natomiast konieczność ponoszenia związanych z nią Wydatków master lease, warunkujących możliwość jej dokonania, jest rozłożona w czasie. Nie ma to jednak wpływu na kwalifikację Wydatków master lease, jako bezpośrednio związanych z transakcją sprzedaży Nieruchomości.

Inne rozumienie, zdaniem Wnioskodawcy, doprowadziłoby do naruszenia zasady neutralności opodatkowania VAT w jej aspekcie finansowym, zgodnie z którą koszt podatku powinien w sensie ekonomicznym obciążać ostatecznego konsumenta. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 23 listopada 2012 r. sygn. IPTPP2/443-766/12-4/KW:

„Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ustępie 2 artykułu 1 ww. Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami.”

Analogicznie w przedmiotowej sprawie, odmówienie Spółce prawa do odliczenia spowodowałoby obciążenie jej kosztem podatku VAT, bez możliwości uwolnienia się od jego ciężaru.

Reasumując, zdaniem Spółki, po dokonaniu oceny istoty Wydatków oraz Wydatków master lease w oparciu o wskazane powyżej rozumienie związku z działalnością opodatkowaną, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikające także z orzecznictwa TSUE, należy stwierdzić, że w powyższej sytuacji Spółce przysługuje i będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Natomiast, jeśli w poszczególnych okresach rozliczeniowych kwota podatku naliczonego jest dla Spółki wyższa od kwoty podatku należnego, ma ona prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy, zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o VAT,

Prawo zwrotu nadwyżki podatku podlegającego odliczeniu nad podatkiem należnym jest kolejnym przejawem realizacji zasady neutralności podatku VAT. Jak stwierdził TSUE w sprawie C-78/00, Commission of the European Communities v. Italian Republice „(...) jako że zwrot nadwyżki VAT jest jednym z fundamentalnych czynników, zapewniających przestrzeganie zasady neutralności wspólnego systemu podatku VAT, warunki wprowadzane przez państwa członkowskie nie mogą podważać tej zasady poprzez zmuszenie podatnika do ponoszenia całości łub częściowego ciężaru podatku”.

Spółka ma prawo uzyskania powyższego zwrotu po złożeniu wraz z deklaracją odpowiedniego wniosku. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka powinna otrzymywać zwrot podatku w terminie określonym w przepisach art. 87 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.