Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1503/14/ZK
z 13 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 16 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania nieruchomości, o której mowa we wniosku za środek trwały w spółce komandytowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania nieruchomości, o której mowa we wniosku za środek trwały w spółce komandytowej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca planuje dokonać wniesienia nieruchomości gruntowej, na której rozpoczęto prace budowlane (dalej jako: „Nieruchomość”) do spółki komandytowej (dalej jako: „Spółka”) w formie wkładu. Spółka planuje prowadzić na Nieruchomości prace budowlane. Po zakończeniu prac budowlanych powstałe lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz stanowiska postojowe mogą być, w zależności od potrzeby, przedmiotem sprzedaży lub najmu. Na dzień złożenia niniejszej interpretacji nie można stwierdzić, czy ewentualna sprzedaż nastąpi bezpośrednio po zakończeniu budowy, czy też po okresie, w którym Nieruchomość będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Nieruchomość wniesiona przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej stanowić będzie środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Nieruchomość wniesiona przez Wnioskodawcę do Spółki będzie stanowiła środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT”) wskazano definicje pojęć, które wprowadza ustawa o PIT. Przepis ten nie zawiera jednak definicji środków trwałych. Ustawa o PIT zawiera wyjaśnienie pojęcia środka trwałego w swojej dalszej części, to jest w art. 22a oraz 22c.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W art. 22a ust. 2 ustawy o PIT wskazano natomiast, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

W art. 22a ustawy o PIT, zdefiniowano zatem, jak należy rozumieć pojęcie środka trwałego podlegającego amortyzacji, rozróżniając te składniki majątku, w przypadku których dla ich klasyfikacji jako środek trwały niezbędne jest, aby przewidywany okres użytkowania był dłuższy niż rok (art. 22a ust. 1 ustawy o PIT) oraz takie, w przypadku których ich zaliczenie do środków trwałych nie zależy od przewidywanego okresu ich użytkowania (art. 22a ust. 2 ustawy o PIT). Istotne jest, że postanowienia art. 22a ust. 1 oraz ust. 2 wskazują, że stosuje się je z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PIT. Nie ulega więc wątpliwości, że przepisy art. 22c ustawy o PIT stanowią przepis szczególny w stosunku do art. 22a ustawy o PIT. Zgodnie z art. 22c ustawy o PIT, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Należy więc uznać, że art. 22c rozszerza definicję środków trwałych wprowadzonych art. 22a o wskazane w przepisie kategorie składników majątku nie podlegających amortyzacji. Co istotne, jak wynika z brzmienia art. 22c ustawy o PIT, dla klasyfikacji wskazanych składników majątku jako środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) nie ma znaczenia, jaki jest przewidywany okres ich użytkowania. Poprawność przedstawionej powyżej interpretacji przepisów art. 22a oraz 22c ustawy o PIT znajduje potwierdzenie również w konstrukcji art. 22e ustawy o PIT. Przepis ten wskazuje na konsekwencje podatkowe braku zaliczenia składników majątku do środków trwałych z uwagi na przewidywany okres użytkowania równy lub krótszy niż rok. Wskazuje on, że w sytuacji braku zaliczenia tych składników majątku do środków trwałych, gdy faktyczny okres ich użytkowania przekroczy rok, podatnik zobowiązany jest do zaliczenia tych składników majątku do środków trwałych. Istotne jest, że postanowienia art. 22e mają zastosowanie wyłącznie do składników majątku wymienionych w art. 22a ust. 1 oraz art. 22b ust. 1 i nie odnoszą się ani do postanowień art. 22a ust. 2, ani do art. 22c ustawy o PIT. Powyższe stanowi potwierdzenie tezy, zgodnie z którą składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 2 pkt 1-3 oraz art. 22c ustawy o PIT (w zakresie w jakim nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych) stanowią środki trwałe niezależnie od przewidywanego okresu ich użytkowania. Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że grunt jako element majątku wymieniony w art. 22c pkt 1 ustawy o PIT stanowić będzie środek trwały w rozumieniu ustawy o PIT niezależnie od przewidywanego i faktycznego okresu jego użytkowania przez Spółkę. Równocześnie istotnym jest, że zgodnie z przytoczonym w poprzednim zdaniu artykule nie będzie podlegał on amortyzacji podatkowej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdza się, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Składnik majątku, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

W świetle ww. przepisów środkiem trwałym może być, spełniający ww. warunki - w tym warunek dotyczący przewidywanego okresu wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, grunt. Skoro bowiem z art. 22c ust. 1 ww. ustawy, wynika bezsprzecznie, że grunt jest środkiem trwałym, który nie podlega amortyzacji, to winien spełniać warunki uznania go za środek trwały w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wskazać przy tym należy, że to do podatnika należy decyzja w zakresie określenia przewidywanego okresu używania składnika majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (okres dłuższy niż rok). Dotyczy to również ustaleń w zakresie uznania składnika majątku za środek trwały lub środek obrotowy w prowadzonej działalności gospodarczej, w zależności od jego przeznaczenia na potrzeby tej działalności. Wynika to w szczególności z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ww. zakresie zainteresowany może zwrócić się o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacji Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź. Opinie wydawane są na wniosek zainteresowanego podmiotu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wnieść do spółki komandytowej w formie wkładu nieruchomość gruntową, na której rozpoczęto prace budowlane. Spółka planuje prowadzić na tej nieruchomości prace budowlane, w wyniku których powstaną lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz stanowiska postojowe. W zależności od potrzeb mogą być one przedmiotem sprzedaży lub najmu. Obecnie nie można stwierdzić, czy ewentualna sprzedaż nastąpi bezpośrednio po zakończeniu budowy, czy też po okresie, w którym nieruchomość będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że grunt, na którym powstaną ww. składniki majątku, tj. lokale mieszkalne, lokale użytkowe oraz stanowiska postojowe, może stanowić środek trwały lub środek obrotowy w prowadzonej w formie spółki komandytowej działalności gospodarczej, w zależności od przeznaczenia tych składników majątku. Jeżeli bowiem zostaną one przeznaczone do sprzedaży, a zatem będą stanowić wyroby gotowe (środki obrotowe), to związana z nimi część gruntu będzie również środkiem obrotowym. Natomiast w przypadku wynajmu powstałych na gruncie składników majątku, grunt ten będzie mógł stanowić środek trwały wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności, jeżeli zostaną spełnione wszystkie, określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunki do uznania tych składników majątku, w tym również gruntu, za środki trwałe. Wobec tego grunt może stanowić środek trwały, o ile przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będzie dłuższy niż rok. Przy czym decyzja w tym względzie należy do Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, że wskazana we wniosku nieruchomość gruntowa niezależnie od okresu jej wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (i być może o zróżnicowanym przeznaczeniu) może zostać uznana za środek trwały, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.