2014.11.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-774/14-5/JSK
z 27 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 29 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 listopada 2014 r. (data wpływu 17 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu usług rzeczoznawcy i usług prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu usług rzeczoznawcy i usług prawnych. Wniosek uzupełniono w dniu 17 listopada 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej również: Wnioskodawca, Zainteresowany) została utworzona w kwietniu 2014 r.

Spółka jest czynnym podatkiem podatku od towarów i usług. Jej podstawowym celem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jest nabywanie we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko wierzytelności (głównie od osób fizycznych) w celu ich windykacji lub dalszej sprzedaży. Zakup wierzytelności dokonywany jest na podstawie umów cesji (przelewu), które zawierają m.in.:

dane dotyczące zbywcy (cedenta) i nabywcy wierzytelności (cesjonariusza),
określenie (opis) wierzytelności,
cenę nabycia wierzytelności

oraz pozostałe informacje dotyczące nabywanych przez Wnioskodawcę wierzytelności, a mianowicie, że:

Wnioskodawca nabywa wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko,
w wyniku nabycia wierzytelności, cedent zostaje zwolniony z konieczności podejmowania czynności windykacyjnych, a Wnioskodawca nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia z tego tytułu,
wykluczona jest ewentualna odpowiedzialność zbywcy wierzytelności w zakresie spłaty wierzytelności,
nie istnieje inny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez cedenta dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekwowaniem wierzytelności,
nie istnieje inny stosunek prawny uzależniający cenę sprzedaży wierzytelności od ewentualnej wyegzekwowanej jej wysokości od dłużnika,
nie istnieją zapisy o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności na cedenta.

Przedmiotem cesji są głównie prawa do wierzytelności z tytułu odszkodowań powypadkowych pojazdów przysługujących zbywcom od ubezpieczycieli. Zbywca w umowie oświadcza, że otrzymał określone odszkodowanie (podając dane szkody), ale uważa, że jest ono zaniżone, nie wskazując kwoty zaniżenia. Wnioskodawca, jako nabywca takich praw, za umowną kwotę nabywa prawa do wierzytelności. Przed zawarciem umowy cesji wierzytelności, Wnioskodawca zleca uprawnionemu rzeczoznawcy wycenę danej szkody komunikacyjnej w celu ustalenia różnicy między należnym odszkodowaniem a odszkodowaniem dotychczas wypłaconym przez ubezpieczyciela cedentowi. W momencie dokonania wyceny Wnioskodawca uzyskuje informację o nominalnej wysokości wierzytelności, co stanowi podstawę do ustalenia ceny nabycia wierzytelności w trybie negocjacji z cedentem. Spółka nabywa wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej ustalanej w podany wyżej sposób, ale w istocie za cenę odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości w dacie zakupionych wierzytelności.

Wnioskodawca dalsze prowadzenie sprawy (korespondencja z ubezpieczycielem, windykacja, postepowania sądowe) zleca kancelarii prawnej.

W całym procesie nabywania wierzytelności i ich windykacji, można wyróżnić następujące czynności:

zakup usługi rzeczoznawcy polegającej na określeniu wartości nominalnej nabywanej wierzytelności;
nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji;
zakup usługi prawniczej w celu prowadzenia w imieniu Wnioskodawcy spraw: korespondencyjnych, windykacji, ewentualnych roszczeń w procesie sądowym.

W piśmie z dnia 6 listopada 2014 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

Wnioskodawca nabywa prawa do wierzytelności z tytułu odszkodowań. Zbywca takich praw oświadcza, że zostało mu przyznane przez ubezpieczyciela określonej wysokości odszkodowanie, a kwotę przyznanego ubezpieczenia otrzymał, ale jednocześnie oświadcza, że w jego opinii, kwota otrzymanego odszkodowania została zaniżona. Przed zawarciem umowy cesji praw do wierzytelności Wnioskodawca zleca uprawnionemu rzeczoznawcy wycenę danej szkody komunikacyjnej w celu ustalenia różnicy między należnym odszkodowaniem a odszkodowaniem dotychczas wypłaconym przez ubezpieczyciela cedentowi i w tym momencie uzyskuje informację o nominalnej wysokości wierzytelności, co stanowi podstawę do ustalenia ceny nabycia wierzytelności w trybie negocjacji z cedentem. Spółka nabywa wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej ustalanej w podany wyżej sposób, ale w istocie za cenę odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości w dacie zakupionych wierzytelności.
Zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelności będące przedmiotem cesji, są wymagalne w dacie ich nabycia. Wierzytelności te dotyczą roszczeń o odszkodowanie za uszkodzony pojazd od zakładu ubezpieczeń, który odpowiada za sprawcę szkody na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC).
Aby ocenić moment, w którym roszczenie o odszkodowanie staje się wymagalne, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 podanej ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Roszczenie o odszkodowanie staje się zatem wymagalne po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody zakładowi ubezpieczeń. Nie ma przy tym znaczenia, czy zgłaszając szkodę ubezpieczycielowi poszkodowany (przyszły cedent) sformułował roszczenie o odszkodowanie kwotowo. Przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych nie zawierają bowiem takiego wymogu. Zakład ubezpieczeń jest bowiem obowiązany we własnym zakresie profesjonalnie przeprowadzić postępowanie likwidacyjne, ustalić i wypłacić poszkodowanemu całe należne odszkodowanie, odpowiadające poniesionej przez niego szkodzie. Powyższe znajduje potwierdzenie w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych (vide wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt I ACa 539/13).
Wnioskodawca zawiera umowy cesji wierzytelności z poszkodowanymi (cedentami) wyłącznie po upływie 30 dniowego terminu zastrzeżonego na rzecz ubezpieczyciela na wypłatę odszkodowania. Z tego też względu roszczenia o odszkodowanie objęte cesją, są wymagalne w dacie ich nabycia;
w opinii Wnioskodawcy, nie istnieje ustawowa definicja „wierzytelności trudnych”.
Biorąc pod uwagę, że dla nabywcy – Wnioskodawcy nie występuje żadne bezpośrednie i pewne wynagrodzenie z tytułu nabycia wierzytelności, istnieje niepewność co do możliwości otrzymania, jak i wysokości wynagrodzenia w postaci różnicy albo części różnicy między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej zakupu (w istocie odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości w dacie zakupionych wierzytelności) nabyte wierzytelności kwalifikują się do „wierzytelności trudnych”;
nabywane przez Wnioskodawcę usługi prawne nie dotyczą czynności związanych z zakupem wierzytelności, ale czynności po okresie nabycia wierzytelności, są to bowiem usługi w istocie związane z procesem odzyskania przez Spółkę środków pieniężnych na podstawie tytułu prawnego do wierzytelności.
Dla Wnioskodawcy, jako nowego wierzyciela, wykonywanie wymienionych czynności nie oznacza świadczenia usług. Wynika to z faktu, że egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem procesu gospodarczego, co potwierdzają także interpretacje statystyczne klasyfikacji usług.
Środki pieniężne uzyskane w wyniku windykacji wierzytelności, w procesie którego wykorzystywane są nabywane usługi prawne, posłużą Wnioskodawcy do świadczenia czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od zakupu usług rzeczoznawcy w zakresie określenia wartości nominalnej nabywanej wierzytelności oraz usług prawnych związanych z prowadzeniem danej sprawy w imieniu Wnioskodawcy (korespondencja z ubezpieczycielem, prowadzenie spraw sądowych i innych związanych z dochodzeniem nabytych wierzytelności) Spółce przysługiwać będzie na podstawie art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany zakupuje usługi rzeczoznawcy, który określa wartość nominalną nabywanych wierzytelności oraz po nabyciu wierzytelności usługi prawne wykonywane w imieniu Spółki polegające na korespondencji z ubezpieczycielami windykacji i ewentualnie prowadzenie spraw sądowych.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W związku z tym, że usługi rzeczoznawcy wykorzystywane są w celu ustalenia wartości nominalnej nabywanych wierzytelności, a zatem do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wobec tego Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez Spółkę z tytułu nabycia usług rzeczoznawcy.

Natomiast usługi prawne wprawdzie wiążą się z wierzytelnością, ale nie dotyczą czynności związanych z nabyciem wierzytelności, ale czynności po okresie nabycia wierzytelności, są to bowiem usługi w istocie związane z procesem odzyskania przez Spółkę środków pieniężnych na podstawie tytułu prawnego do wierzytelności.

Stąd też Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być zatem bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast, ze związkiem pośrednim nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika mamy do czynienia w sytuacji, gdy ponoszone wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem sprzedaży. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka została utworzona w kwietniu 2014 r. Spółka jest czynnym podatkiem podatku od towarów i usług. Jej podstawowym celem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jest nabywanie we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko wierzytelności (głównie od osób fizycznych) w celu ich windykacji lub dalszej sprzedaży. Zakup wierzytelności dokonywany jest na podstawie umów cesji (przelewu), które zawierają m.in.:

dane dotyczące zbywcy (cedenta) i nabywcy wierzytelności (cesjonariusza),
określenie (opis) wierzytelności,
cenę nabycia wierzytelności

oraz pozostałe informacje dotyczące nabywanych przez Wnioskodawcę wierzytelności, a mianowicie, że:

Wnioskodawca nabywa wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek i ryzyko,
w wyniku nabycia wierzytelności, cedent zostaje zwolniony z konieczności podejmowania czynności windykacyjnych, a Wnioskodawca nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia z tego tytułu,
wykluczona jest ewentualna odpowiedzialność zbywcy wierzytelności w zakresie spłaty wierzytelności,
nie istnieje inny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez cedenta dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekwowaniem wierzytelności,
nie istnieje inny stosunek prawny uzależniający cenę sprzedaży wierzytelności od ewentualnej wyegzekwowanej jej wysokości od dłużnika,
nie istnieją zapisy o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności na cedenta.

Wnioskodawca dalsze prowadzenie sprawy (korespondencja z ubezpieczycielem, windykacja, postepowania sądowe) zleca kancelarii prawnej.

W całym procesie nabywania wierzytelności i ich windykacji, można wyróżnić następujące czynności:

zakup usługi rzeczoznawcy polegającej na określeniu wartości nominalnej nabywanej wierzytelności;
nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji;
zakup usługi prawniczej w celu prowadzenia w imieniu Wnioskodawcy spraw: korespondencyjnych, windykacji, ewentualnych roszczeń w procesie sądowym.

Wnioskodawca nabywa prawa do wierzytelności z tytułu odszkodowań. Zbywca takich praw oświadcza, że zostało mu przyznane przez ubezpieczyciela określonej wysokości odszkodowanie, a kwotę przyznanego ubezpieczenia otrzymał, ale jednocześnie oświadcza, że w jego opinii kwota otrzymanego odszkodowania została zaniżona. Przed zawarciem umowy cesji praw do wierzytelności Wnioskodawca zleca uprawnionemu rzeczoznawcy wycenę danej szkody komunikacyjnej w celu ustalenia różnicy między należnym odszkodowaniem a odszkodowaniem dotychczas wypłaconym przez ubezpieczyciela cedentowi i w tym momencie uzyskuje informację o nominalnej wysokości wierzytelności, co stanowi podstawę do ustalenia ceny nabycia wierzytelności w trybie negocjacji z cedentem. Spółka nabywa wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej ustalanej w podany wyżej sposób, ale w istocie za cenę odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości w dacie zakupionych wierzytelności. Zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelności będące przedmiotem cesji są wymagalne w dacie ich nabycia. Wierzytelności te dotyczą roszczeń o odszkodowanie za uszkodzony pojazd od zakładu ubezpieczeń, który odpowiada za sprawcę szkody na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC).

Wnioskodawca zawiera umowy cesji wierzytelności z poszkodowanymi (cedentami) wyłącznie po upływie 30 dniowego terminu zastrzeżonego na rzecz ubezpieczyciela na wypłatę odszkodowania. Z tego też względu roszczenia o odszkodowanie objęte cesją, są wymagalne w dacie ich nabycia. W opinii Wnioskodawcy, nie istnieje ustawowa definicja „wierzytelności trudnych”. Biorąc pod uwagę, że dla nabywcy – Wnioskodawcy nie występuje żadne bezpośrednie i pewne wynagrodzenie z tytułu nabycia wierzytelności, istnieje niepewność co do możliwości otrzymania, jak i wysokości wynagrodzenia w postaci różnicy albo części różnicy między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej zakupu (w istocie odpowiadającą rzeczywistej ekonomicznej wartości w dacie zakupionych wierzytelności) nabyte wierzytelności kwalifikują się do „wierzytelności trudnych”. Nabywane przez Wnioskodawcę usługi prawne nie dotyczą czynności związanych z zakupem wierzytelności, ale czynności po okresie nabycia wierzytelności, są to bowiem usługi w istocie związane z procesem odzyskania przez Spółkę środków pieniężnych na podstawie tytułu prawnego do wierzytelności.

Dla Wnioskodawcy, jako nowego wierzyciela, wykonywanie wymienionych czynności nie oznacza świadczenia usług. Wynika to z faktu, że egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem procesu gospodarczego, co potwierdzają także interpretacje statystyczne klasyfikacji usług.

Środki pieniężne uzyskane w wyniku windykacji wierzytelności, w procesie którego wykorzystywane są nabywane usługi prawne, posłużą Wnioskodawcy do świadczenia czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu usług rzeczoznawcy i usług prawnych.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

Odnośnie zakupu przez Wnioskodawcę usług rzeczoznawcy w zakresie określenia wartości nominalnej nabywanej wierzytelności należy wskazać, że w interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2014 r. nr ILPP1/443-774/14-4/JSK wydanej dla Wnioskodawcy stwierdzono, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nabywając wierzytelność nie świadczy usługi (usługi finansowej) na rzecz zbywcy wierzytelności i w związku z tym zakup wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji nie zostały spełnione warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupu usług rzeczoznawcy w zakresie określenia wartości nominalnej nabywanej wierzytelności. Wnioskodawca jest co prawda czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, ale nabywane usługi rzeczoznawcy są wykorzystywane do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem do czynności niedających prawa do odliczenia.

Z kolei odnośnie nabywanych przez Wnioskodawcę usług prawnych związanych z prowadzeniem danej sprawy w imieniu Wnioskodawcy (korespondencja z ubezpieczycielem, prowadzenie spraw sądowych i innych związanych z dochodzeniem nabytych wierzytelności) należy wskazać, że – jak twierdzi Zainteresowany – posłużą Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którą wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu.

W omawianej sprawie Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a wydatki na usługę prawną w analizowanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – dotyczą czynności opodatkowanych oraz niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego z uwagi na spełnienie pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za usługę prawną, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, czyli wyłącznie w tej części, w której usługi te służą do wykonywania czynności opodatkowanych, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Podsumowując, od zakupu usług rzeczoznawcy w zakresie określenia wartości nominalnej nabywanej wierzytelności – które to usługi są wykorzystywane do czynności niepodlegających opodatkowaniu – Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ww. usługi. Natomiast od zakupu usług prawnych związanych z prowadzeniem danej sprawy w imieniu Wnioskodawcy (korespondencja z ubezpieczycielem, prowadzenie spraw sądowych i innych związanych z dochodzeniem nabytych wierzytelności), które to czynności służą – jak wskazał Wnioskodawca – do wykonywania czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – Spółce przysługuje (na podstawie art. 86 ustawy), prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wyłącznie w tej części, w której usługi te służą do wykonywania czynności opodatkowanych, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zaznacza się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytania zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony opis sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od zakupu usług rzeczoznawcy i usług prawnych. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT usług polegających na nabywaniu wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji we własnym zakresie został rozpatrzony w interpretacji z dnia 27 listopada 2014 r., nr ILPP1/443-774/14-4/JSK. Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin