Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-37/15/AW
z 23 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 16 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 7 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy sprzedaż działki nr 98/31 jest zwolniona z podatku VAT czy też stanowi sprzedaż opodatkowaną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy sprzedaż działki nr 98/31 jest zwolniona z podatku VAT czy też stanowi sprzedaż opodatkowaną.

Wniosek został uzupełniony pismem z 7 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 25 marca 2015 r. znak IBPP1/4512-37/15/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lipca 2010 r. Gmina (Wnioskodawca) dokonała sprzedaży nieruchomości oznaczonej jako działka nr 98/31 (numer działki tut. Organ przyjął z uzupełnienia wniosku) o powierzchni 0,13 ha. Działka ta była niezabudowana, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków oznaczona była jako grunty rolne. Ww. działka nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano na nią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Do ceny sprzedaży został naliczony podatek VAT 22%.

W dniu 18 grudnia 2014 r. strona zwróciła się z wezwaniem do zwrotu bezpodstawnie naliczonego i pobranego podatku VAT.

W piśmie z 7 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca podał ponadto, że działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 261 poz. 2603 z zm.) oraz Uchwał Rady Gminy, Gmina ogłosiła nieograniczony przetarg ustny na sprzedaż nieruchomości. W ogłoszeniu o przetargu działka o numerze ewidencyjnym 98/31 o powierzchni 0,13 ha została opisana jako nieruchomość niezabudowana uzbrojona w sąsiedztwie: woda, gaz. Działka nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego. W ewidencji gruntów i budynków działka oznaczona była jako grunty rolne. Gmina określiła, iż na działce tej istnieje możliwość realizacji inwestycji określonej w art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80 poz. 717 ze zm.). Przetarg odbył się w dniu 29 kwietnia 2010 r. Działka została sprzedana. Na okoliczność sprzedaży została wystawiona w dniu 11 maja 2010 r. faktura VAT, do ceny nabycia nieruchomości doliczony został podatek VAT. W dniu 12 lipca 2010 r. został podpisany akt notarialny. W dniu 6 sierpnia 2010 r. właściciel działki wystąpił do Wójta Gminy z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem wraz z niezbędną infrastrukturą na ww. działce. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym inwestycja ta wymagała w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalenia warunków zabudowy w drodze decyzji. Po przeprowadzeniu, zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym, analizy w zakresie warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz analizy stanu faktycznego i prawnego terenu inwestycji stwierdzono, że zarówno działka nr 98/31 jak i inne działki sąsiednio położone w obszarze analizy oraz przeznaczona pod zabudowę część działki posiada wystarczające dla budowy uzbrojenie terenu oraz ze względu na niską klasę użytków tj. RIVa o łącznej niewielkiej zwartej powierzchni, na mocy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia terenu na cele nierolnicze oraz wydanie decyzji nie jest sprzeczne z przepisami odrębnymi. Decyzja o warunkach zabudowy dla ww. działki została wydana w dniu 25 listopada 2010 r. Działka obecnie jest zabudowana budynkiem mieszkalnym i jest zamieszkała przez nabywcę.

W dniu 18 grudnia 2014 r. właściciel działki zwrócił się z wnioskiem do Urzędu Gminy o zwrot jego zdaniem bezpodstawnie naliczonego i pobranego podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku podano również, że:

1. Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT od dnia 6 kwietnia 2005 r. Gmina składa miesięczne deklaracje VAT i odprowadza podatek należny. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), dalej: ustawy o VAT: podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT: nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Gmina jest podatnikiem VAT w zakresie w jakim wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dotyczy to w szczególności czynności wykonywanych przez Gminę na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych (sprzedaż gruntów, najem lokali użytkowych, dzierżawa itp.).
2. Od transakcji sprzedaży działki nr 98/31 podatek należny został pobrany i odprowadzony.
3. Na okoliczność powyższej sprzedaży została wystawiona faktura VAT z datą 11 maja 2010 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 7 kwietnia 2015 r.):

Czy sprzedaż ww. nieruchomości jest zwolniona z podatku VAT czy też stanowi sprzedaż opodatkowaną?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT został naliczony i pobrany przy sprzedaży działki, pomimo że był to grunt oznaczony w ewidencji jako rola, nie był objęty miejscowym planem zagospodarowania terenu oraz nie było wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ponieważ działka ta spełniała warunki wymagane z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym to wydanie decyzji o warunkach zabudowy (art. 61.1.), tzn. co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, teren miał dostęp do drogi publicznej, istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, było wystarczające dla zamierzenia budowlanego, teren nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Po zakupie działki właściciele otrzymali ww. decyzję o warunkach zabudowy i w chwili obecnej jest to działka zabudowana budynkiem mieszkalnym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał ponadto, iż Gmina uważa, że wyżej wymieniona dostawa nieruchomości w zaistniałym stanie prawnym (tj. w 2010 r.) stanowiła sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z art. 2 pkt 6 i art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż przedmiotem dostawy był towar (grunt) przeznaczony pod zabudowę.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT: ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.: zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Brak było zatem jakichkolwiek podstaw do zastosowania zwolnienia przedmiotowego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT skoro, co wynika z opisu stanu faktycznego, sprzedawany grunt bez wątpienia był przeznaczony pod zabudowę. Ponieważ dostawa ta nie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego ani też ze zwolnienia podmiotowego – podatek VAT został prawidłowo naliczony od sprzedaży działki, gdyż nabywca zakupił działkę w celu dokonania jej zabudowy budynkiem mieszkalnym.

Działka spełniała warunki wymagane z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do wydania decyzji o warunkach zabudowy art. 61 ust. 1 tzn. co najmniej jedna działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Teren miał dostęp do drogi publicznej, istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu było wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Teren nie wymagał uzyskania zgody na zamianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Po zakupie działki właściciele wystąpili z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja taka została wydana i obecnie działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym i zamieszkała przez nabywcę.

W sytuacji, w której dany teren nie jest objęty planem miejscowym (bądź nigdy dla danego terenu planu nie było, bądź też stary plan wygasł), przeznaczenie terenu może wynikać z innych aktów.

W szczególności grunt (teren) będzie przeznaczony pod zabudowę, jeśli została dla niego wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Jak wynika z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86 tej ustawy, wymaga ustalenia w drodze decyzji warunków zabudowy.

Należy przy tym podkreślić, że jeśli dla danego gruntu została wydana decyzja o warunkach zabudowy, staje się on gruntem przeznaczonym pod budowę.

Stąd brak jest jakichkolwiek podstaw do zwrotu podatku VAT nabywcy działki z tytułu dokonanej przez Gminę sprzedaży, gdyż sprzedaż ta podlegała opodatkowaniu.

Zmiana stanu prawnego wprowadzona nowelizacją z dniem 1 kwietnia 2013 r. przez art. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35) poprzez dodanie w art. 2 ustawy o VAT pkt 33 (ilekroć w dalszych przepisach jest mowa w ustawie o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) nie obejmuje stanu prawnego z 2010 r. (zasada prawo nie działa wstecz: lex retro non agit). Ponadto jak już wspomniano sprzedany grunt spełnia również definicję z pkt 33 art. 2 ustawy o VAT obowiązującego od 1 kwietnia 2013 r., bowiem w stosunku do niego została wydana decyzja o warunkach zabudowy i nigdy nie było żadnych wątpliwości, że działka jest przeznaczona pod zabudowę, również na etapie jej sprzedaży (dostawy), co wynikało z opisanego stanu faktycznego. Ponadto w prawie podatkowym obowiązuje zasada, że wszelkie zwolnienia mają charakter ścisły i nie podlegają wykładni rozszerzającej. Stąd biorąc pod uwagę stan faktyczny w dacie sprzedaży tj. przeznaczenie gruntu pod zabudowę, obowiązujące wtedy przepisy prawa, a także orzecznictwo sądowe i interpretacyjne Ministra Finansów w ww. stanie prawnym (2010 r.), brak było jakichkolwiek podstaw do zastosowania zwolnienia przedmiotowego z art. 43 ust. 1 pkt 9 w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.: zwalnia się bowiem od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Sprzedany grunt był przeznaczony pod zabudowę – stąd jak wspomniano na wstępie – zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie miało do niego zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w niniejszej interpretacji została dokonana przez Organ w oparciu o przepisy prawa podatkowego dotyczące podatku od towarów i usług obowiązujące w dniu dostawy gruntu, która – jak wskazał Wnioskodawca we wniosku – nastąpiła w 2010 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Podkreślić jednak należy, iż aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina, stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.

Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej; uchwała rady gminy jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość; do czasu określenia zasad wójt może dokonywać tych czynności wyłącznie za zgodą rady gminy.

Zatem Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego, posiadająca osobowość prawną jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem dostawa wymienionej we wniosku nieruchomości, jako czynność cywilnoprawna była więc dokonana przez Wnioskodawcę jako podatnika VAT, spełniając definicję dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 powołanej ustawy o VAT stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 240 poz. 2027 ze zm.) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów: ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Jeżeli dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego lub nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, wówczas dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z 17 stycznia 2010 r. sygn. akt I FPS 8/10, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w którym rozstrzygnięto, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Z wniosku wynika, że Gmina dokonała sprzedaży nieruchomości oznaczonej jako działka nr 98/31 o powierzchni 0,13 ha. Działka ta była niezabudowana, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków oznaczona była jako grunty rolne. Ww. działka nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano na nią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Gmina określiła, iż na działce tej istnieje możliwość realizacji inwestycji określonej w art. 61 ustawy o planowaniu przestrzennym. Na okoliczność sprzedaży została wystawiona w dniu 11 maja 2010 r. faktura VAT, do ceny nabycia nieruchomości doliczony został podatek VAT w wysokości 22%. W dniu 12 lipca 2010 r. został podpisany akt notarialny. W dniu 6 sierpnia 2010 r. właściciel działki wystąpił do Wójta Gminy z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem wraz z niezbędną infrastrukturą na ww. działce. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym inwestycja ta wymagała w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustalenia warunków zabudowy w drodze decyzji. Po przeprowadzeniu, zgodnie z art. 53 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym, analizy w zakresie warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz analizy stanu faktycznego i prawnego terenu inwestycji stwierdzono, że zarówno działka nr 98/31 jak i inne działki sąsiednio położone w obszarze analizy oraz przeznaczona pod zabudowę część działki posiada wystarczające dla budowy uzbrojenie terenu oraz ze względu na niską klasę użytków tj. RIVa o łącznej niewielkiej zwartej powierzchni, na mocy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia terenu na cele nierolnicze oraz wydanie decyzji nie jest sprzeczne z przepisami odrębnymi. Decyzja o warunkach zabudowy dla ww. działki została wydana w dniu 25 listopada 2010 r.

Odnosząc zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny do obowiązującego w dacie jego zaistnienia stanu prawnego należy podkreślić, że w sytuacji, gdy dla danego gruntu brak było w dacie jego dostawy obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana dla niego decyzja o warunkach zabudowy, to należy kierować się ewidencją gruntów i budynków.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że w przedmiotowej sytuacji w związku z brakiem obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz brakiem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o przeznaczeniu nieruchomości stanowi w dacie jej dostawy ewidencja gruntów i budynków, zgodnie z którą, przedmiotowa działka została sklasyfikowana w ewidencji gruntów i budynków jako grunty rolne (RIVa).

W związku z powyższym dostawa ww. gruntu korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie sprzedaż niezabudowanej działki nr 98/31 oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako grunty rolne (RIVa), dla której nie obowiązywał w dacie jej dostawy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy – korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że wyżej wymieniona dostawa nieruchomości w zaistniałym stanie prawnym (tj. w 2010 r.) stanowiła sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z art. 2 pkt 6 i art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż przedmiotem dostawy był towar (grunt) przeznaczony pod zabudowę – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.