Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-757/14-4/MK
z 21 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Ośrodka Kultury przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla wpłat uzyskanych od uczestników wyjazdów na festiwale – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla wpłat uzyskanych od uczestników wyjazdów na festiwale. Dnia 22 października 2014 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ośrodek Kultury jest samorządową instytucją kultury wpisaną do gminnego rejestru instytucji kultury, działającą na podstawie przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (ustawa z dnia 25 października 1991 r. - Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z późn. zm.).

Zgodnie ze statutem do podstawowych zadań Ośrodka należy między innymi:

• organizowanie różnorodnych form edukacji kulturalnej i wychowania przez sztukę;
• stwarzanie warunków do amatorskiego ruchu artystycznego, kół i klubów zainteresowań, sekcji i zespołów;
• organizowanie spektakli, koncertów, festiwali, wystaw, odczytów, imprez artystycznych, rozrywkowych i turystycznych;
• prowadzenie współpracy kulturalnej z zagranicą, zwłaszcza z miastami partnerskimi.
  
  

W ramach prowadzonej działalności Ośrodek Kultury zgłasza swoje zespoły do uczestnictwa na festiwalach w kraju i za granicą. Koszty wyjazdów zagranicznych są bardzo wysokie.

W związku z tym zamierza pobierać od uczestników wyjazdów opłatę akredytacyjną, która w części pokryje wydatki związane z wyjazdem. Na koszty wyjazdu składają się:

• transport,
• noclegi,
• wyżywienie,
• akredytacja festiwalowa,
• wynagrodzenia opiekunów i tłumacza,
• ubezpieczenia.
  
  

Wyjazdy na festiwale są integralną częścią działań amatorskiego ruchu artystycznego. Członkowie zespołów artystycznych biorący udział w festiwalach reprezentują dorobek kulturalny gminy, a w wypadku festiwali zagranicznych kulturę Polski.

Dnia 22 października 2014 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, że:

1. Ośrodek Kultury zgodnie z zapisem w statucie prowadzi współpracę kulturalną z zagranicą. W ramach prowadzonej działalności Ośrodek Kultury zgłasza swoje zespoły do uczestnictwa na festiwalach w kraju i zagranicą. Wyjazdy na festiwale są integralną częścią działań amatorskiego ruchu artystycznego. Członkowie zespołów artystycznych na festiwalach prezentują dorobek kulturalny gminy i kraju. Zdaniem Wnioskodawcy usługi wyjazdów na festiwale w kraju i zagranicą mają charakter usług kulturalnych i mieszczą się w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy o podatku od towarów i usług.
2. Pobieranie wpłat akredytacyjnych od uczestników wyjazdów na festiwale jest spowodowane koniecznością pokrycia części kosztów związanych z tymi wyjazdami a zatem jest niezbędne do wykonania usługi podstawowej jaką jest usługa kulturalna. W wypadku braku wpłat od uczestników Ośrodek Kultury nie jest w stanie pokryć z własnych środków wymienionych we wniosku kosztów związanych z wyjazdem. Ośrodek Kultury otrzymuje od organizatora dotację podmiotową i z tego pokrywa koszty działalności kulturalnej. Z dotacji Zainteresowany nie jest wstanie pokryć wszystkich kosztów wyjazdu.
3. Z tytułu organizacji wyjazdów na festiwale Wnioskodawca nigdy nie osiąga zysków, ponieważ wpłaty akredytacyjne tylko w części pokrywają wydatki związane z wyjazdami.
4. Przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów na festiwale w kraju i za granicą Ośrodek Kultury będzie nabywał usługi i towary od innych podatników. Nabycie towarów i usług służy zorganizowaniu wyjazdu na festiwale, a nie dla bezpośredniej korzyści uczestnika wyjazdu. Zespoły wyjeżdżają w celu zaprezentowania i krzewienia dorobku kulturalnego regionu s, a w wypadku festiwali zagranicznych, prezentują kulturę Polski. Zatem osoby wyjeżdżające nie są turystami, lecz aktywnymi uczestnikami festiwali.
   1. Usługi nabywane od innych podatników nie służą bezpośredniej korzyści turysty, bo na festiwale nie wyjeżdżają turyści tylko członkowie zespołów artystycznych. Usługi nabywane są zarówno na terytorium Unii Europejskiej jak i poza nim, w zależności, gdzie mieści się siedziba organizatora festiwalu.
   2. Ośrodek Kultury zawsze będzie posiadał faktury i rachunki potwierdzające zakup tych usług, bez względu na to, czy będzie je nabywał na terytorium Unii Europejskiej czy poza nim.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku VAT ma zastosować Wnioskodawca do wpłat uzyskanych od uczestników wyjazdów na festiwale?

Zdaniem Wnioskodawcy, wpłaty (akredytacje) uczestników wyjazdów na festiwale powinny korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, ponieważ w myśl art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy o podatku od towarów i usług, jest to usługa kulturalna świadczona przez instytucję kultury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Art. 5a ustawy stanowi, że towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można uznać, że czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, są nieodpłatne w części.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest orzecznictwo TSUE. Przykładowo w wyroku w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket, TSUE wskazał, że według VI Dyrektywy dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, w ocenie TSUE, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Powyższe koresponduje z definicją podatnika VAT zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy – zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Z powyższego wynika, że ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy korzystać mogą jedynie:

• podmioty prawa publicznego;
• podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;
• indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
  
  

Jednocześnie zgodnie z art. 43 ust. 17 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

W świetle art. 43 ust. 17a ustawy – zwolnienia, o których mowa w 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenie usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

W myśl art. 43 ust. 19 ustawy – zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Analizując powołaną wyżej regulację zauważyć należy, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług kulturalnych jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Podmiotem mogącym świadczyć usługi kulturalne korzystającym ze zwolnienia może być m.in. podmiot prawa publicznego lub inny podmiot uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym pod warunkiem, że podmiot ten nie osiąga w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Z kolei spełnienie warunku przedmiotowego odnosi się do wyżej przytoczonego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się z podatku usługi kulturalne (…). Ustawa nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp.

Natomiast kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp.” (Roman Smolski, Marek Smolski, Elżbieta Helena Stadtműller „Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999).

Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982).

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN SA (http://sjp.pwn.pl), kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”. Przez potoczne rozumienie pojęcia „kultura” możemy zatem uznać całokształt wytworów materialnych i umysłowych społeczności. Takie rozumienie pojęcia „kultura” ma jednak niewielkie znaczenie praktyczne, a już w szczególności nie spełni swojej funkcji w procesie interpretacji prawa podatkowego. Zgodnie zatem z regułami wykładni prawa, w sytuacji gdy wykładnia językowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wskazanym jest sięgnięcie do wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. Wykładnia systemowa pozwala nam na ustalenie zakresu rozumienia pojęcia w znaczeniu w jakim posługują się nim inne akty prawne należące do systemu prawa (wykładnia systemowa zewnętrzna). W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, tj. ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2012 r., poz. 406, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy – działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury (art. 2 ww. ustawy).

Zgodnie zaś z przepisem art. 3 ust. 2 cyt. ustawy – działalność kulturalna określona w art. 1 ust. 1 nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów.

W myśl art. 8 ustawy o działalności kulturalnej – ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych organizują działalność kulturalną, tworząc państwowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

Natomiast jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym (art. 9 ust. 1 niniejszej ustawy). Podmioty tworzące instytucje kultury, o których mowa w art. 8 i 9, zwane są dalej organizatorami, a ilekroć w ustawie jest mowa o instytucji kultury bez bliższego określenia – należy przez to rozumieć zarówno państwową, jak i samorządową instytucję kultury (art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

W świetle art. 13 ust. 1 powołanej ustawy – instytucje kultury działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury wpisaną do gminnego rejestru instytucji kultury, działającą na podstawie przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Zgodnie ze statutem do podstawowych zadań Ośrodka należy między innymi:

• organizowanie różnorodnych form edukacji kulturalnej i wychowania przez sztukę;
• stwarzanie warunków do amatorskiego ruchu artystycznego, kół i klubów zainteresowań, sekcji i zespołów;
• organizowanie spektakli, koncertów, festiwali, wystaw, odczytów, imprez artystycznych, rozrywkowych i turystycznych;
• prowadzenie współpracy kulturalnej z zagranicą, zwłaszcza z miastami partnerskimi.
  
  

W ramach prowadzonej działalności Zainteresowany zgłasza swoje zespoły do uczestnictwa na festiwalach w kraju i za granicą. W związku z tym zamierza pobierać od uczestników wyjazdów opłatę akredytacyjną, która w części pokryje wydatki związane z wyjazdem. Na koszty wyjazdu składają się:

• transport,
• noclegi,
• wyżywienie,
• akredytacja festiwalowa,
• wynagrodzenia opiekunów i tłumacza,
• ubezpieczenia.
  
  

Wyjazdy na festiwale są integralną częścią działań amatorskiego ruchu artystycznego. Członkowie zespołów artystycznych biorący udział w festiwalach reprezentują dorobek kulturalny gminy, a w wypadku festiwali zagranicznych kulturę Polski. Usługi wyjazdów na festiwale w kraju i za granicą mają charakter usług kulturalnych i mieszczą się w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy o podatku od towarów i usług. Pobieranie wpłat akredytacyjnych od uczestników wyjazdów na festiwale jest spowodowane koniecznością pokrycia części kosztów związanych z tymi wyjazdami a zatem jest niezbędne do wykonania usługi podstawowej jaką jest usługa kulturalna. Z tytułu organizacji wyjazdów na festiwale Wnioskodawca nigdy nie osiąga zysków, ponieważ wpłaty akredytacyjne tylko w części pokrywają wydatki związane z wyjazdami.

Przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów na festiwale w kraju i zagranicą Ośrodek Kultury będzie nabywał usługi i towary od innych podatników. Nabycie towarów i usług służy zorganizowaniu wyjazdu na festiwale, a nie dla bezpośredniej korzyści uczestnika wyjazdu. Zespoły wyjeżdżają w celu zaprezentowania i krzewienia dorobku kulturalnego regionu s, a w wypadku festiwali zagranicznych, prezentują kulturę Polski. Zatem osoby wyjeżdżające nie są turystami, lecz aktywnymi uczestnikami festiwali.

Na tle powyższego Ośrodek powziął wątpliwość, czy wpłaty akredytacyjne na wyjazdy festiwalowe, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, jako usługa kulturalna świadczona przez instytucję kultury.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do wyjazdów festiwalowych Wnioskodawca wypełnia przesłankę podmiotową wynikającą z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Zainteresowany jest podmiotem, o jakim mowa w tym przepisie, bowiem jest instytucją kultury wpisaną do gminnego rejestru instytucji kultury.

Ponadto, odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że zgodnie z powyższą charakterystyką terminu „kultura”, organizacja wyjazdów festiwalowych w kraju i za granicą, w których uczestnicy wezmą aktywny udział, wiąże się bezpośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością kulturalną. Bowiem, jak wskazał Zainteresowany, organizacja wyjazdów festiwalowych jest integralną częścią działań amatorskiego ruchu artystycznego. Członkowie zespołów artystycznych biorących udział w festiwalach reprezentują dorobek kulturalny gminy, a w wypadku festiwali zagranicznych kulturę Polski. Zdaniem Wnioskodawcy, usługi te mają charakter kulturalny i są niezbędne do realizacji zadań statutowych Ośrodka. Zatem usługi te mieszczą się w zakresie pojęcia „usługi kulturalne”, bowiem ich głównym celem jest upowszechnianie i rozwój kultury.

Tak więc organizacja wyjazdów festiwalowych dla członków Ośrodka, stanowi niewątpliwie usługę kulturalną. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że nie osiąga zysku z działalności świadcząc usługi będące przedmiotem wniosku. Natomiast przychód osiągnięty z wpłat akredytacyjnych na festiwale tylko w części pokrywa poniesione przez Ośrodek wydatki na organizację świadczonych usług (koszty akredytacji festiwalowej, transportu, noclegów i wyżywienia, wynagrodzenia opiekunów i tłumacza oraz ubezpieczenia).

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w związku z brakiem regulacji ustawowych definiując pojęcie „wstępu” należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją w Słowniku Języka Polskiego PWN (strona internetowa – www.sjp.pwn.pl) „wstęp” to możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń, narzędzi itp. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica co do zasady za uczestniczenie w imprezie poprzez oglądanie (uczestnictwo bierne). Natomiast „wpisowe” definiowane jest jako jednorazowa opłata, wnoszona przy zapisywaniu się na uczestnika, członka, użytkownika itp.

Zatem dokonanie opłaty, jaką jest opłata akredytacyjna – za czynne uczestnictwo w wyjazdach festiwalowych, nie może być utożsamiane z „opłaceniem wstępu”. Przedmiotowa opłata (wpłaty akredytacyjne) na wyjazdy festiwalowe w kraju i za granicą pokrywa część poniesionych przez Ośrodek wydatków na organizację świadczonych usług i nie może być utożsamiana ze wstępem na wyjazdy festiwalowe.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi kulturalne polegające na organizowaniu wyjazdów festiwalowych w kraju i za granicą dla członków Ośrodka, będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy, bowiem Zainteresowany jest samorządową instytucją kultury wpisaną do gminnego rejestru instytucji kultury, działającym na podstawie przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. W konsekwencji również pobierane przez Zainteresowanego wpłaty akredytacyjne na wyjazdy festiwalowe, również będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.