2015.04.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-8/15/AW
z 21 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 stycznia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismami, które wpłynęły do tut. Organu 24 marca 2015 r. i 8 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania z podmiotowego zwolnienia od podatku w rozumieniu art. 113 ust. 1 ustawy o VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług rzeczoznawstwa majątkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania z podmiotowego zwolnienia od podatku w rozumieniu art. 113 ust. 1 ustawy o VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług rzeczoznawstwa majątkowego.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. Organu 24 marca 2015 r., będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 13 marca 2015 r. oraz pismem które wpłynęło do tut. Organu 8 kwietnia 2015 r., będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 30 marca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem” – prowadzi działalność gospodarczą z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako płatnik podatku VAT czynny. Wnioskodawca wykonuje usługi wyłącznie z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego – wycena nieruchomości – zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami na rzecz osób prawnych, tj. urzędy gmin, urzędy miast, starostwa powiatowe oraz jako biegły sądowy Wnioskodawca wykonuje opinie o wartości nieruchomości na zlecenie sądów, które to traktowane są jako jeden z dowodów w sprawie. Wnioskodawca wykonuje także operaty szacunkowe na zlecenie komornika. Za każdą usługę Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, nalicza podatek VAT i odprowadza go do Urzędu Skarbowego.

Burmistrz Miasta wpisał Wnioskodawcę do ewidencji działalności gospodarczej i określił przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności Gospodarczej – PKD – jako:

68.31.Z Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami;

71.12.Z Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne;

85.59.B Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca wykonuje usługi tylko z zakresu szacowania wartości nieruchomości, tj. operaty szacunkowe i opinie dla sądu, które to są jednym z dowodów w prowadzonych przez organy administracji czy sądy postępowaniach.

Zgodnie z art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102 poz. 651 ze zm.) rzeczoznawca majątkowy sporządza na piśmie opinię o wartości nieruchomości w formie operatu szacunkowego – i tylko to Wnioskodawca wykonuje.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że łączna wartość sprzedaży opodatkowanej w poprzednim roku podatkowym wynosi około 45.000 zł.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

Rozpoczęcie działalności gospodarczej – 1 lipca 2008 r.
Rozpoczynając działalność gospodarczą Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik VAT.
Czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT Wnioskodawca jest od dnia 1 lipca 2008 r. Do dnia złożenia uzupełnienia Wnioskodawca utracił zwolnienie od podatku ze względu na to, że rzeczoznawstwo majątkowe w tym czasie wyłączone było ze zwolnień wskazanych w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku VAT – dobrowolnie ze zwolnienia Wnioskodawca nigdy nie zrezygnował.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał żadnych czynności doradczych oraz nie udziela i nie będzie udzielał porad.
Świadczone usługi nie mają charakteru doradztwa w jakimkolwiek zakresie.
Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał jakichkolwiek czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego wykonywanych usług – Wnioskodawca może być zwolniony z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwolnienie go z obowiązku naliczania i odprowadzania podatku VAT – na podstawie art. 113 ust. 1 – jest zasadne. Rzeczoznawstwo majątkowe już nie jest uwidocznione na „Liście towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług”. Lista ta stanowi załącznik do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. Na szkoleniu w czerwcu 2014 r. dotyczącym podatku VAT prowadzonym przez pracownika Izby Skarbowej, Wnioskodawca poinformowany został, tak jak i każdy uczestnik szkolenia, że podatek VAT nalicza się i odprowadza wyłącznie od czynności wykonywanych, a nie zarejestrowanych.

W przypadku Wnioskodawcy wykonywane jest tylko szacowanie wartości nieruchomości.

Ponadto Stowarzyszenie Rzeczoznawców Majątkowych, którego Wnioskodawca jest członkiem, w dniu 4 stycznia 2013 r. poinformowało Wnioskodawcę, że działalność rzeczoznawcy majątkowego została wyłączona z obowiązku naliczania podatku VAT – z pouczeniem co należy zrobić, aby być zwolnionym z naliczania tego podatku.

Wnioskodawca uważa, że działalność gospodarcza, którą prowadzi, przy spełnieniu warunku, że wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym 150.000 zł, jest zwolniona z podatku VAT – na podstawie art. 113 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż czynności wykonywania usługi sporządzania opinii dla sądu, które to są jednym z dowodów w prowadzonych przez organy administracyjne czy sądy postępowaniach, stanowią usługi, na co wskazuje powołany powyżej przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia (wykonanie opinii) za wynagrodzeniem. Mamy zatem do czynienia z czynnością opodatkowaną – odpłatnym świadczeniem usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 tej ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ww. ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.);
(uchylony);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Oceny zakresu stosowania przepisów ustawy o VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych na zlecenie organu władzy należy dokonywać w świetle uregulowań zawartych w art. 15 ust. 3 pkt 3 cyt. ustawy pod kątem kryterium decydującego o uznaniu tych osób za podatników. Przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 powołanej ustawy przewiduje niezbędny warunek, aby czynności osoby fizycznej nie były uznawane za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a mianowicie związanie wykonującego czynność ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

Niewątpliwie przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT nawiązuje do konstrukcji umów cywilnoprawnych, tj. umowy zlecenia i umów o podobnym charakterze. Przy powoływaniu osoby sporządzającej opinię dla sądu lub organu administracyjnego, nawet przy przyjęciu, że sąd lub organ jest zlecającym wykonanie czynności, nie jest możliwe nawiązanie stosunku prawnego, którego elementem jest odpowiedzialność zlecającego wykonanie tych czynności. Powołanie stanowi dla tych osób nie zlecenie wykonania czynności, lecz nakaz wykonywania takich czynności, na powołanych zaś osobach, a nie na zlecającym, spoczywa odpowiedzialność za wykonanie tych czynności.

W przypadku wykonywania zleconych czynności, zlecający nie bierze na siebie odpowiedzialności za czynności osoby wykonującej opinię. Na przykład sąd „odpowiada” za wydany wyrok w danej sprawie, nie ma natomiast tożsamości czynności sądu i osoby wykonującej opinię, których odbiorcą byłby uczestnik postępowania sądowego. To, że zarówno sąd, jak i powołane osoby są uczestnikami tego samego procesu wymiaru sprawiedliwości, nie wprowadza jakichkolwiek zależności (co do treści opinii) między tymi podmiotami, chociaż występują tu niewątpliwie zdarzenia mogące być określone wzajemnymi relacjami.

Z powyższych względów czynności wykonywane przez osoby wykonujące opnie nie korzystają z wyłączenia z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w powołanym wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę.

Uznać zatem należy, że usługi wykonywania opinii na zlecenie sądu lub organu administracji wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych.

Analogicznie czynności wykonywane w ramach prowadzenia działalności gospodarczej z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego polegające na szacowaniu wartości nieruchomości, tj. sporządzaniu operatów szacunkowych, również stanowią świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 powołanej ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

transakcji związanych z nieruchomościami,
usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
usług ubezpieczeniowych

odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ww. ustawy wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 tej ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy o VAT, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W myśl art. 113 ust. 11 podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Według art. 113 ust. 11a przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

prawnicze,
w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
jubilerskie.

W świetle powyższego usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa nie korzystają ze zwolnienia podmiotowego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z Małym słownikiem języka polskiego PWN, Warszawa 1994 „doradzać” znaczy udzielić porady, podać, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Tak więc doradztwo jest udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych. Zatem użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć szeroko.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że świadczenie usług na zlecenie sądu przez biegłego sądowego, nie stanowi usług doradztwa, bowiem biegły sądowy „nie doradza” organowi prowadzącemu postępowanie, lecz tworzy jeden z dowodów mających istotne znaczenie w postępowaniu sądowym.

Jak ponadto wynika z powyższego Słownika, „rzeczoznawca” to biegły, ekspert. Pojęcia te wymieniono w ww. Słowniku wyjaśniając, że „biegły” to znający się na rzeczy, mający wprawę w czymś, a „ekspert” to specjalista powoływany do wydania orzeczenia lub opinii w sprawach spornych, osoba uznawana za autorytet w jakiejś dziedzinie.

Z przytoczonych definicji nie wynika, by działania rzeczoznawcy miały charakter usług doradczych. Rzeczoznawstwo majątkowe zostało uregulowane w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 518 ze zm.).

Zgodnie z art. 174 ust. 1 tej ustawy rzeczoznawstwo majątkowe jest działalnością zawodową wykonywaną przez rzeczoznawców na zasadach określonych w niniejszej ustawie.

W świetle art. 174 ust. 2 ww. ustawy rzeczoznawcą majątkowym jest osoba fizyczna posiadająca uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości, nadane w trybie przepisów rozdziału 4 niniejszego działu.

W myśl art. 174 ust. 3 cyt. ustawy rzeczoznawca majątkowy dokonuje określania wartości nieruchomości, a także maszyn i urządzeń trwale związanych z nieruchomością.

Według art. 174 ust. 3a powyższej ustawy rzeczoznawca majątkowy może sporządzać opracowania i ekspertyzy, niestanowiące operatu szacunkowego, dotyczące:

rynku nieruchomości oraz doradztwa w zakresie tego rynku;
efektywności inwestowania w nieruchomości i ich rozwoju;
skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych;
oznaczania przedmiotu odrębnej własności lokali;
bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości;
określania wartości nieruchomości na potrzeby indywidualnego inwestora;
wyceny nieruchomości zaliczanych do inwestycji w rozumieniu przepisów o rachunkowości;
wyceny nieruchomości jako środków trwałych jednostek w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem” – prowadzi działalność gospodarczą z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako płatnik podatku VAT czynny. Wnioskodawca wykonuje usługi wyłącznie z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego – wycena nieruchomości – zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami na rzecz osób prawnych, tj. urzędy gmin, urzędy miast, starostwa powiatowe oraz jako biegły sądowy Wnioskodawca wykonuje opinie o wartości nieruchomości na zlecenie sądów, które to traktowane są jako jeden z dowodów w sprawie. Wnioskodawca wykonuje także operaty szacunkowe na zlecenie komornika. Za każdą usługę Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, nalicza podatek VAT i odprowadza go do Urzędu Skarbowego.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że łączna wartość sprzedaży opodatkowanej w poprzednim roku podatkowym wynosi około 45.000 zł.

Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej 1 lipca 2008 r. Rozpoczynając działalność gospodarczą Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał żadnych czynności doradczych oraz nie udziela i nie będzie udzielał porad. Świadczone usługi nie mają charakteru doradztwa w jakimkolwiek zakresie. Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał jakichkolwiek czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, iż w sytuacji wykonywania przez Wnioskodawcę czynności w ramach prowadzenia działalności gospodarczej z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego polegających na szacowaniu wartości nieruchomości tj. wykonywaniu operatów szacunkowych i opinii dla sądu, które to są jednym z dowodów w prowadzonych przez organy administracji czy sądy postępowaniach zgodnie z art. 156 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie obejmujących usług w zakresie doradztwa – w sprawie nie będzie mieć zastosowania wyłączenie ze zwolnienia podmiotowego, określone w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, natomiast w roku 2014 wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła 150.000 zł.

W konsekwencji, jeżeli Wnioskodawca nie uzyskał – jak to wynika z wniosku – obrotu ze sprzedaży opodatkowanej przekraczającego kwotę uprawniającą do zwolnienia, to może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym jeżeli wartość sprzedaży przekroczy wskazaną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT kwotę 150.000 zł, to Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego począwszy od czynności, którą przekroczy tę kwotę, w myśl art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę brzmienie przepisu art. 113 ust. 11 ustawy o VAT podatnik ma prawo powrócić do zwolnienia z art. 113 ustawy o VAT pod warunkiem, że minął rok od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub z niego zrezygnował oraz w poprzednim i bieżącym roku nie przekroczył kwoty 150.000 zł.

Należy tu podkreślić, że oprócz czynności wykonywanych w ramach prowadzenia działalności gospodarczej z zakresu rzeczoznawstwa majątkowego polegających na szacowaniu wartości nieruchomości, tj. sporządzaniu operatów szacunkowych, Wnioskodawca wykonuje również czynności na zlecenie organu administracji czy sądu, zatem do obrotu uprawniającego do zwolnienia podmiotowego winien wliczać wartość sprzedaży opodatkowanej z całej prowadzonej działalności gospodarczej (tj. zarówno z czynności wykonywanych jako rzeczoznawca jak i z czynności wykonywanych na zlecenie organu administracji czy sądu).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W szczególności niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku, gdyby świadczone przez Wnioskodawcę usługi były usługami doradztwa w jakimkolwiek zakresie (z wyjątkiem doradztwa rolniczego).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin