2015.04.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1332/13/15-S/AA
z 10 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1677/14 – stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

w części dotyczącej przychodu u pracownika – jest prawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u emeryta– jest prawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u osób niebędących pracownikami – jest prawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

„B” wchodzi w skład struktury spółki „A” S.A. (dalej: „A” lub Spółka). Podstawowe zadania „B” związane są z gospodarką wodno-szlamową „A” S.A, które prowadzą wzbogacanie urobku górniczego rud miedzi metodą flotacji. Koncentraty miedzi uzyskane w wyniku wzbogacania stanowią jedynie około 4-6% wagi urobku. Większość wydobytej skały jest odpadem, który zostaje zagospodarowywany na powierzchni przez „B”.

„A” jest przedsiębiorstwem z ponad 50-letnią tradycją, które zatrudnia ponad 18 tys. pracowników. W skład wielooddziałowego przedsiębiorstwa, oprócz „B”, wchodzi Centrala oraz 9 oddziałów, w tym 3 zakłady górnicze i 3 huty miedzi. Działalność Spółki ogranicza się w głównej mierze do kopalnictwa rud miedzi, produkcji miedzi, produkcji metali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych. Podstawowa produkcja „A” jest w pełni zintegrowanym technologicznie procesem, w którym produkt końcowy jednej fazy technologicznej stanowi półprodukt wykorzystywany w kolejnej fazie. Dlatego właściwa komunikacja i współpraca między oddziałami a także wewnątrz oddziałów jest kluczowa dla prawidłowego funkcjonowania Spółki. Ze względu na wielkość, rozmieszczenie w różnych lokalizacjach, a także wielooddziałowy charakter Spółki proces integracji między oddziałami oraz między pracownikami wymaga od Spółki podjęcia docelowych działań w tym kierunku.

Co więcej, Spółka przykłada dużą wagę do dbania o swoją kulturę organizacyjną, a tradycje górnicze oraz hutnicze kultywowane są ze szczególną starannością. Takie tradycje wiążą się ze specyfiką tych zawodów i kształtują zasady współżycia społecznego wśród ich przedstawicieli. Przyjęły się one na co dzień w życiu oddziałów „A”, a podtrzymywane są dzięki różnym uroczystościom rocznicowym, świętom okolicznościowym oraz imprezom towarzyszącym. Organizacja imprez łączących kwestie związane z prowadzeniem zaawansowanego i wielooddziałowego przedsiębiorstwa z elementami integracyjnymi (wydarzenia biznesowo-integracyjne) stanowi również wyraz poszanowania wieloletnich zwyczajów i obyczajów branżowych, które kształtują zasady współżycia społecznego wśród osób związanych z branżą górniczo-hutniczą.

Spółka organizuje różnego rodzaju wydarzenia biznesowo-integracyjne dla pracowników w celu zwiększenia zaangażowania w pracy, a także kultywowanie tradycji Spółki tak ważnych dla prawidłowego jej funkcjonowania. Efektem takich wydarzeń jest zgodna współpraca między oddziałami i identyfikacja pracowników z tradycjami i celami Spółki. Celem organizacji tych spotkań nie jest generowanie przysporzenia po stronie pracownika. To pracodawca odnosi tu główną korzyść, bo dzięki narzędziom jakimi są spotkania wewnątrzfirmowe ma możliwość budowania kultury organizacyjnej - kluczowego elementu sukcesu Spółki i jednego z jej priorytetów, a także możliwość zwiększenia efektywności współpracy międzyoddziałowej i wewnątrzoddziałowej.

Jednym z celów organizacji wydarzeń biznesowo-integracyjnych jest osiągnięcie korzyści biznesowych, a ostatecznie zwiększenie przychodów operacyjnych „A” poprzez: motywację pracowników i tym samym maksymalizację ilości i jakości efektów ich pracy, zwiększenie rozpoznawalności Spółki w gronie nie tylko pracowników, ale także ich rodzin, znajomych, dostawców, podwykonawców i innych odbiorców, którzy mogli chociażby dowiedzieć się o spotkaniach lub nawet w nich uczestniczyć w określonych przypadkach, promocję Spółki jako potencjalnego pracodawcy na lokalnym rynku pracy. Co do zasady, od pracowników oczekuje się uczestnictwa w imprezach, choć nie zawsze jest ono obowiązkiem. Uczestnictwo w spotkaniach należy natomiast do obowiązków pracowniczych niektórych uczestników (np. dla kadry kierowniczej).

Podsumowując, imprezy takie są konieczne z perspektywy prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a czas poświęcony na nie przez pracowników przynosi wymierne korzyści dla Spółki.

Mając na uwadze powyższe, „B” jest organizatorem wydarzeń o charakterze promocyjnym i biznesowo-integracyjnym, w tym m.in.:

Akademie zakładowe (wręczanie odznaczeń).

Imprezy związane z wręczaniem nagród przyjmują formę uroczystych akademii, w trakcie których wygłaszane są przemówienia i podziękowania dla pracowników za wkład w rozwój Spółki oraz wręczane są odznaczenia. Tego typu uroczystości są wpisane w wieloletnie tradycje i podkreślają znaczenie branż hutniczej i górniczej. Najważniejszym elementem związanym z organizowanymi akademiami jest przekazanie wyróżnionym odznaczeń i innych nagród ściśle związanych z wykonywaną przez nich pracą, takich jak statuetki. Uczestnikami akademii, oprócz wyróżnionych pracowników Wnioskodawcy, są inni pracownicy Wnioskodawcy oraz pozostałych oddziałów Spółki. Ze względów praktycznych nie jest prowadzona ewidencja uczestników, sporządzana jest jedynie potencjalna lista zaproszonych osób podczas planowania akademii dla potrzeb wstępnego oszacowania skali imprezy. Kierownictwo oraz osoby wyróżnione otrzymują zaproszenia imienne. Udział w akademiach jest nieodpłatny dla uczestników bowiem udział w niej stanowi wyróżnienie, a jej finansowanie pochodzi ze środków własnych „B”. Wnioskodawca ponosi koszty wynajmu sali oraz ochrony, ubezpieczenia, cateringu, nagłośnienia, transportu itd.

Festyn.

„B” organizuje również tradycyjne, coroczne festyny o charakterze rekreacyjnym. Na imprezie dostępne są programy rozrywkowe oraz różnego rodzaju atrakcje dla każdej grupy wiekowej, ponieważ obecni i emerytowani pracownicy są zapraszani wraz z rodzinami. Ponadto, organizowane są konkurencje dla pracowników z elementami rywalizacji. Impreza jest częściowo odpłatna i ma charakter zamknięty, prowadzone są również zapisy zgłoszeń do wzięcia udziału, ale zdarza się, że uczestniczą w festynie także osoby z zewnątrz będące członkami lokalnej społeczności. Wnioskodawca nie jest więc w stanie określić liczby przybywających na te spotkania. Do dyspozycji uczestników przygotowane są posiłki, które można otrzymać poprzez zrealizowanie częściowo dofinansowanej przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) karty uprawniającej do odbioru posiłku. Wielkość dopłat pracowników do kart żywieniowych zależy od ich sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. Oprócz kosztów cateringu, Wnioskodawca ponosi koszty ogólne, związane z zapewnieniem takich atrakcji jak możliwość skoku na bungee itp.

Koszty organizacji wyżej opisanych imprez mają co do zasady charakter ryczałtowy. Biorąc pod uwagę zmienną liczbę osób uczestniczących oraz niemożność oceny stopnia skorzystania z dostępnych elementów spotkania (nie jest prowadzona ewidencja np. skonsumowanych potraw) Wnioskodawca nie jest w stanie w żaden sposób określić poziomu faktycznych korzyści/uczestnictwa (nie zna precyzyjnie ich zakresu, ilości, rodzajów) dla poszczególnych pracowników uczestniczących w spotkaniu. Jednocześnie Wnioskodawca oferuje podczas tych wydarzeń świadczenia indywidualne, które są przypisywane konkretnym osobom i których wartość można określić (np. statuetki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy z tytułu uczestnictwa w wydarzeniach, takich jak opisane w stanie faktycznym (w stosunku do kosztów ogólnych imprezy), po stronie pracowników Wnioskodawcy powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu PDOF, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na PDOF?
Czy w przypadku gdy Wnioskodawca przekazuje konkretnym pracownikom indywidualnie oznaczone świadczenia w ramach organizowanych wydarzeń, takich jak opisane w stanie faktycznym, stanowią one przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu PDOF, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany pobrać zaliczkę na PDOF?
Czy w przypadku zindywidualizowanych i oznaczonych świadczeń finansowanych z ZFŚS są one zwolnione z PDOF pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PDOF, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania od pracowników zaliczki na PDOF z tytułu przekazania tych świadczeń?
Czy Wnioskodawca jest obowiązany wystawić informację PIT-8C dla uczestników wydarzeń, takich jak opisane w stanie faktycznym, którzy nie są pracownikami Wnioskodawcy zgodnie z art. 42a ustawy o PDOF?

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa w wydarzeniach, takich jak opisane w stanie faktycznym, organizowanych przez Wnioskodawcę (w stosunku do kosztów ogólnych organizacji imprezy) po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu PDOF.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, indywidualnie oznaczone świadczenia, skierowane do konkretnego pracownika stanowią przychód ze stosunku pracy, a w konsekwencji na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika, o ile przychód z tego tytułu nie będzie zwolniony na podstawie przepisów ustawy o PDOF.

Ad.3

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zindywidualizowanych i oznaczonych świadczeń finansowanych z ZFŚS będą one zwolnione z PDOF pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PDOF (które w opisanym stanie faktycznym są spełnione), w związku z czym Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na PDOF z tego tytułu (jeśli w ciągu roku świadczenia nie przekroczą limitu 380 zł.).

Ad.4

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on obowiązany do wystawienia informacji PIT-8C uczestnikom imprez, niebędącym pracownikami Wnioskodawcy jedynie w przypadku indywidualnie oznaczonych świadczeń, skierowanych do konkretnego uczestnika. Ponadto, jeżeli przychód można ustalić, lecz spełnia on warunki określone w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o PDOF (jak ma to miejsce w przedstawionym stanie faktycznym), jest to przychód zwolniony z opodatkowania. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia informacji PIT-8C.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad.1

Brak realnego przysporzenia po stronie pracownika.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym wyżej przedstawione imprezy organizowane przez Wnioskodawcę służą opisanym w stanie faktycznym celom Spółki, a w konsekwencji to pracodawca odnosi korzyści z ich organizacji z perspektywy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Korzyści te Wnioskodawca osiąga poprzez integrację pracowników oraz ich motywowanie, a także promocję Spółki wśród lokalnej społeczności oraz wzmacnianie znaczenia branży górniczej i hutniczej.

Celem „B” nie jest przekazanie świadczenia pracownikom, a udział w imprezie nie stanowi dla pracownika dodatkowego benefitu mającego walor finansowy. Wręcz przeciwnie, to Wnioskodawca oczekuje od pracowników uczestnictwa w imprezie, co wiąże się z ograniczeniami narzuconymi pracownikom w dysponowaniu czasem wolnym od pracy. Co więcej zdarza się, że pracownik nie może bądź nie chce skorzystać z oferowanych atrakcji, a bierze udział w imprezie ze względu na oczekiwania pracodawcy. Korzyści niektórych pracowników mogą być więc ograniczone.

W ocenie „B”, nie można zatem mówić o nieodpłatnym świadczeniu dla pracowników ze strony pracodawcy w przypadku organizacji wydarzeń z okazji Akademii zakładowych, czy festynu, bowiem ewentualna korzyść dla pracownika jest elementem drugorzędnym - istniejącym jedynie potencjalnie. Korzyść pracownika występuje „przy okazji” realizacji celu Wnioskodawcy jakim jest integracja poprzez wspólne imprezy, motywowanie pracowników poprzez wręczanie odznaczeń osobom wyróżnionym, czy też zwiększanie rozpoznawalności Spółki poprzez zapraszanie na imprezy członków rodziny pracowników oraz innych osób.

Ponadto jednym z celów organizowanych imprez jest realizacja interesu biznesowego. Wydarzenia takie jak Akademie zakładowe są okazją do zaprezentowania sytuacji dotyczącej działalności gospodarczej „B” oraz jej wyników poprzez pryzmat sukcesu pracowników. Podobnie Festyny są wydarzeniami biznesowo-integracyjnymi o dużej wartości promocyjnej dla Spółki, podczas których w nieformalnej atmosferze podkreślane są osiągnięcia i znaczenie Wnioskodawcy w branży górniczej i hutniczej, zarówno wśród pracowników, jak i na zewnątrz. W związku z powyższym charakterem wydarzeń, nie można uznać, iż hipotetyczna wartość uczestnictwa w nim stanowiła przysporzenie dla uczestników w rozumieniu ustawy o PDOF (z wyjątkiem indywidualnie oznaczonych świadczeń, o których mowa w dalszej części wniosku).

Brak możliwości ustalenia wartości świadczenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wnioskodawca uważa, że sam udział pracowników w wydarzeniu biznesowo-integracyjnym (Akademia zakładowa, Festyn) nie rodzi dla jego pracowników skutków podatkowych, ponieważ Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić jakie konkretne świadczenia otrzymali (z wyjątkiem indywidualnie oznaczonych świadczeń). W efekcie nie jest również możliwe ustalenie wartości realnego przysporzenia z tego tytułu, które należałoby doliczyć do przychodu ze stosunku pracy. Ponadto, Wnioskodawca nie prowadzi listy obecności i nie wie, którzy pracownicy biorą udział w danej imprezie. W związku z powyższym, imprezy te są świadczeniem, z którego pracownik może skorzystać w dowolnym wymiarze lub w ogóle z niego nie skorzystać, a zakresu w jakim ze świadczenia pracownik skorzystał nie można ustalić.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika (czyli pracownika) w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zasadniczym kryterium zaistnienia przychodu z tytułu otrzymania świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń przez podatnika, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, jest zatem ich faktyczne otrzymanie przez podatnika. Ustawodawca rozróżnia tutaj wyraźnie wartości pieniężne, które wystarczy że będą postawione do dyspozycji podatnika, od świadczeń w naturze, które muszą być otrzymane, aby stanowiły przychód.

W przypadku opisanych w stanie faktycznym imprez organizowanych przez Wnioskodawcę, ponosi on koszty ogólne organizacji związane m.in. z dekoracją sali, atrakcjami, oprawą muzyczną, nagłośnieniem. „B” ponosi również koszty związane z zaangażowaniem własnych pracowników w organizację tych imprez (m.in. koordynacja prac przygotowawczych do imprezy, wybór wyróżnionych osób), które to koszty są trudne do określenia. Wszystkie te koszty mają charakter ryczałtowy i są niezależne zarówno od liczby osób uczestniczących w imprezie jak i od faktu skorzystania oraz stopnia skorzystania z danych świadczeń. Brak jest podstaw do ustalenia przychodu dla konkretnego pracownika z tytułu kosztów ogólnych które ponosi pracodawca. Koszty te nie mają bowiem bezpośredniego przełożenia na wartość świadczeń otrzymanych, dlatego obliczenie tej wartości nie jest możliwe na ich podstawie.

Należy również zwrócić uwagę, iż otrzymanie świadczenia musi być przypisane konkretnemu pracownikowi, aby podlegało ono opodatkowaniu. Wynika to z przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF, zgodnie którym podatnikiem w PDOF jest osoba fizyczna, a nie grupa osób. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie jest w stanie określić czy ani w jakim stopniu dany uczestnik skorzystał z dostępnych świadczeń takich jak poczęstunek i inne świadczenia ogólne skierowane do szerokiej grupy osób, a nie przyporządkowane określonym uczestnikom. Co więcej, niemożliwym jest ustalenie lub ewidencjonowanie, którzy z pracowników uczestniczyli w wyżej opisanych imprezach dla pracowników. Nie do pogodzenia zarówno z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, jak i z zasadą praworządności byłaby teza, iż podatek należy zapłacić od świadczenia jedynie postawionego do dyspozycji pracowników, a tym samym od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić nawet gdy przychód nie został otrzymany. Warto tutaj również zwrócić uwagę, iż co do zasady każdy pracownik pracownika korzysta ze świadczeń, w różnym stopniu. Niewykluczona jest też sytuacja, iż pracownik bierze udział w spotkaniu firmowym, ale z różnych przyczyn nie korzysta z oferowanych przez organizatora świadczeń.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń (oprócz świadczeń indywidualnych, o których mowa w dalszej części wniosku), ani liczby uczestników, co więcej nie jest również możliwe przypisanie uczestnikom konkretnego świadczenia. W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów imprezy. W takiej sytuacji wartość poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów organizacji nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego, a po stronie pracodawcy nie powstają obowiązki płatnika. Opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany przez pracownika, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z tego świadczenia).

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że przedstawiony wyżej pogląd jest zgodny z linią orzeczniczą sądów administracyjnych, wskazującą, że przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być jedynie świadczenia faktycznie otrzymane, których wartość bezspornie możliwa jest do ustalenia, zgodnie z treścią przepisów ustawy o PDOF.

Znajduje to potwierdzenie, m.in. we wskazanych niżej wyrokach sądów administracyjnych:

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn.: akt II FSK 2147/09: „Naczelny Sąd Administracyjny w całej rozciągłości podziela tezę, iż przychód nie może zostać hipotetycznie przypisany en bloc (grupie podatników czy też - w rezultacie przeprowadzenia prostej operacji matematycznej - jednemu podatnikowi). Przeciwnie, powinien on poddawać się weryfikacji w sensie możności jego wyliczenia i skonkretyzowania. Tylko taki punkt widzenia odpowiada zasadom określonym w art. 2 i art. 217 Konstytucji RP.”;
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Rzeszowie z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 95/11: ,,Przepis art. 11 ust. 1 u.PDOF, warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Niewykluczona jest sytuacja, iż pracownik bierze udział w spotkaniu jubileuszowym, ponieważ takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń.”;
Wyrok NSA z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1256/11: „Nie jest zatem rzeczą ani sądów, ani organów podatkowych zastępowanie ustawodawcy w tworzeniu przepisów prawa. Skoro ustawodawca nakazuje określenie wartości nieodpłatnego świadczenia dla celu ustalenia przychodu według ceny jego zakupu (czyli zgodnie z tą ceną), to niedopuszczalne jest ustalanie tej wartości w inny sposób. Jeżeli ceny takiej nie da się ustalić w odniesieniu do pracowników korzystających z tego rodzaju świadczeń (otrzymujących nieodpłatne świadczenie), to brak jest podstawy do uwzględnienia w podstawie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy w odniesieniu do tych pracowników.”;
Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 868/13: „przychodem pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być jedynie świadczenia faktycznie otrzymane, których wartość bezspornie możliwa jest do ustalenia.”;
Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1064/11: „Okoliczności stanu faktycznego zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji wyraźnie wskazują na brak możliwości przypisania konkretnemu pracownikowi skonkretyzowanej wartości świadczenia jakie otrzymał, czego konsekwencją - przy zaaprobowaniu stanowiska wnoszącego skargę kasacyjną - mogłoby być opodatkowanie wartości świadczeń, które przez podatnika nie zostały otrzymane. Istotą natomiast podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania.”;
Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1828/11: „Należało zatem uznać, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. i trafnie zastosował wskazane przepisy do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy. Słusznie uznał, że nieodpłatne świadczenie dokonywane przez Spółkę na rzecz pracowników, w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika. Brak bowiem możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania.”;
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 61/13: ,,Dla spełnienia więc norm prawnych cytowanych przepisów, zdaniem Sądu, nie jest wystarczające uczestnictwo w imprezie integracyjnej bez względu na to czy pracodawca wydaje pracownikowi polecenie uczestniczenia w niej czy też uczestnictwo ma charakter dobrowolny. Istotą podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania.”

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach, wydawanych przez Ministra Finansów, w tym m.in. w:

Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. ILPB1/415-421/10/13-S/TW: ,,Reasumując, z uwagi na brak możliwości zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, wartość tych świadczeń nie stanowi dla pracowników źródła przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.”;
Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. IBPBII/1/415-561/13/HK: „Zatem w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie można bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest je go wartość.”

Wnioskodawca jest świadomy, iż powyższe wyroki i interpretacje dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast przedstawiane w nich stanowisko świadczy o aktualnym i jednolitym podejściu sądów administracyjnych oraz organów podatkowych i w ocenie Wnioskodawcy powinny one zostać uwzględnione w ramach oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy. Podobne twierdzenia zostały także zawarte w wyroku WSA w Łodzi (sygn. I SA/Łd 911/12) z 3 października 2012 r., w którym Sąd podniósł, że: „Nie sposób też zaakceptować poglądu organu interpretacyjnego, wedle którego orzeczenia sądów administracyjnych, potwierdzające prezentowane przez skarżącą we wniosku o interpretację stanowisko, nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości objętego wnioskiem zagadnienia, pomimo iż stanowią one cenne źródło co do wykładni prawą nie stanowią one źródła prawa i jako dotyczące indywidualnej sprawy nie są wiążące w tej sprawie. Ten pogląd organu pozostaje w sprzeczności z treścią art. 14e § 1 Op, wedle którego minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeśli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Skoro zatem na gruncie tego przepisu Minister Finansów obowiązany jest zmienić już podjętą interpretację celem uwzględnienia orzecznictwa sądowego, to tym bardziej jest obowiązany uwzględnić to orzecznictwo przy wydawaniu interpretacji”.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również wypowiedź Ministra Finansów na temat imprez integracyjnych opublikowana dnia 23 września 2013 r. w Dzienniku Gazecie Prawnej:

„Nasze interpretacje wskazały już, że w przypadkach, w których jest możliwość wyodrębnienia zindywidualizowanego świadczenia, należy określić przychód pracownika. Jeśli natomiast nie ma takiej możliwości, to nie można mówić o świadczeniu i przychodzie.”

Zarówno powyższe wyroki, indywidualne interpretacje podatkowe, jak i przytoczona wypowiedź Ministra Finansów świadczą o słuszności stanowiska Wnioskodawcy, że sam udział pracownika w opisanych w stanie faktycznym wydarzeniach biznesowo-integracyjnych nie może stanowić dla niego przychodu zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, a tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na PDOF z tego tytułu.

Ad.2

Zgodnie z wcześniej przytoczonym art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF przychodem podatnika jest m.in. wartość otrzymanych świadczeń w naturze. Świadczenie otrzymane, podlegające opodatkowaniu PDOF ma miejsce jeśli możliwe jest określenie i przyporządkowanie danego świadczenia konkretnemu podatnikowi, a także określenie wartości tego świadczenia.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca oferuje pracownikom szereg świadczeń, których wartości nie można przyporządkować konkretnym osobom. Świadczenia te związane są z kosztami ogólnymi organizacji imprez, które mają charakter ryczałtowy Jednocześnie Wnioskodawca oferuje również świadczenia indywidualne, które są przypisywane konkretnym osobom i których wartość można określić. Do takich świadczeń należą np. statuetki dla wyróżnionych pracowników czy karta uprawniająca do odbioru posiłku. W powyższych sytuacjach Wnioskodawca jest w stanie stwierdzić, które osoby otrzymały świadczenie, a także określić jego wartość. Świadczenia te mają bowiem wartość faktyczną, a nie hipotetyczną (statystyczną, szacunkową). Nie ma więc wątpliwości co do tego czy dany pracownik skorzystał z określonego świadczenia, ani co do określenia wartości świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że po stronie pracownika powstaje przychód podlegający opodatkowaniu, a na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki PODF od tego przychodu z zastosowaniem odpowiednich zwolnień przewidzianych w ustawie o PDOF. Należy podkreślić, że istnieje znacząca różnica pomiędzy świadczeniami indywidualnymi, a świadczeniami ogólnymi, która ma decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania przychodów związanych z tymi świadczeniami. Ponadto za przychód w przypadku świadczeń o charakterze częściowo odpłatnym (jak ma to miejsce w przypadku Festynu), będzie uznana jedynie część nieodpłatna - niepokryta ze środków własnych pracownika zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o PDOF.

W związku z powyższym - zdaniem Wnioskodawcy - poniesiony koszt udziału pracowników w wydarzeniu biznesowo-integracyjnym będzie przychodem pracownika ze stosunku pracy tylko w tej części, w jakiej świadczenie na rzecz pracownika będzie zindywidualizowane, tj. imiennie adresowane, otrzymane przez niego i konkretne.

Ad.3

Niezależnie od kwestii rozważanych w poprzednich punktach, „B” zwraca uwagę, że część zindywidualizowanych i oznaczonych świadczeń, otrzymanych przez pracowników Wnioskodawcy np. karta uprawniająca do odbioru posiłku wydawana podczas festynu jest dofinansowana z ZFŚS zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.; dalej: ustawa o ZFŚS).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PDOF, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Niewątpliwie, finansowanie posiłku dla pracowników, w związku z organizacją festynu stanowi wyraz działalności Wnioskodawcy w zakresie działalności wypoczynkowej. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jeśli dofinansowanie z ZFSŚ spełnia powyższe kryteria, a dodatkowo to dofinansowanie nie przekracza kwoty 380 zł rocznie wspólnie z innymi formami dofinansowania z ZFŚS to przychód uzyskany przez pracownika z ZFŚS będzie zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PDOF, a w konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzenia zaliczki na podatek z ich tytułu.

Ad.4

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF przychodem są „inne źródła”. Katalog przychodów z innych źródeł określony w art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF jest katalogiem otwartym, o czym przesądza użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególności”. Zatem do tej kategorii przychodów należy zaliczyć również inne przychody niż wymienione wprost w tym przepisie a nie mieszczące się w innych kategoriach przychodów, ściśle określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o PDOF.

W ocenie Wnioskodawcy do przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF należy zaliczyć także przychody otrzymane przez emerytów „B” oraz osoby niebędące pracownikami „B”, a które uczestniczyły w organizowanych przez „B” imprezach jeśli można byłoby uznać, że taki przychód powstał.

W myśl art. 42a ustawy o PDOF osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń z wyżej wskazanych innych źródeł przychodów, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację PIT-8C o wysokości przychodów.

Natomiast, zgodnie z wcześniej przywołanym art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zasadniczym kryterium zaistnienia przychodu z tytułu otrzymania świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń przez podatnika, zgodnie z art. 11 ust 1 ustawy o PDOF, jest zatem ich faktyczne otrzymanie przez podatnika. Ustawodawca rozróżnia tutaj wyraźnie wartości pieniężne, które wystarczy że będą postawione do dyspozycji podatnika, od świadczeń w naturze, które muszą być otrzymane, aby stanowiły przychód.

Biorąc zatem pod uwagę, że koszty ogólne imprez mają charakter ryczałtowy i są niezależne zarówno od liczby osób uczestniczących w imprezie jak i od faktu skorzystania oraz stopnia skorzystania z danych świadczeń brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego uczestnika imprezy kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez Wnioskodawcę kosztów ogólnych imprez opisanych w stanie faktycznym, tym bardziej że Wnioskodawca nie ewidencjonuje uczestnictwa i nie wie kto wziął udział w imprezie.

Powyższe stanowisko potwierdzają argumenty przedstawione szczegółowo we wcześniejszej części wniosku, a także przytoczone wyroki sądów administracyjnych oraz indywidualne interpretacje podatkowe.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń, co więcej nie jest również możliwe przypisanie uczestnikom konkretnego świadczenia (z wyjątkiem indywidualnie oznaczonych świadczeń). W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretną osobę, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnej osoby kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez organizatora kosztów ogólnych wydarzenia biznesowo-integracyjnego. W takiej sytuacji wartość poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów udziału w imprezie nie stanowi dla uczestnika przychodu podatkowego, a po stronie organizatora nie powstają obowiązki informacyjne, wynikające z art. 42a ustawy o PDOF. Opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany przez uczestnika, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z tego świadczenia). W efekcie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C w zakresie dotyczącym kosztów ogólnych, z powodu braku możliwości ustalenia czy konkretna osoba uczestniczyła w imprezie okolicznościowej i uzyskała w związku z tym świadczenie oraz jaka jest jego wartość.

Powyższe stanowisko potwierdza również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2012 r. (sygn. IPPB2/415-518/12-2/LS), gdzie organ wskazał, że: „Reasumując, stwierdzić należy, iż z tytułu uczestnictwa pracowników Spółki w imprezach okolicznościowych nie powstał po ich stronie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, którego wartość Spółka zobowiązana jest doliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zorganizowane przez Spółkę imprezy okolicznościowe nie zostały skierowane tylko do pracowników, ale do szerokiego kręgu odbiorców, tj. pracowników Spółki oraz zaproszonych gości takich jak przedstawiciele władz firm współpracujących i władz lokalnych zaproszonych w imię budowania dobrej współpracy. Po stronie zaproszonych gości również nie powstanie przychód, zatem brak jest podstaw do wystawienia PIT-8C”.

Natomiast w zakresie świadczeń indywidualnych, które są przypisywane konkretnym osobom i których wartość można określić (np. karta uprawniająca do odbioru posiłku wydawana podczas Festynu), Wnioskodawca jest w stanie stwierdzić, które osoby otrzymały świadczenie, a także określić jego wartość. Wartość obiadu jest wartością faktyczną, a nie hipotetyczną (statystyczną, szacunkową). Nie ma też wątpliwości co do tego czy dana osoba skorzystała z określonego świadczenia, ani co do określenia wartości świadczenia. W szczególnych przypadkach, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 38 przychód wynikający z tych świadczeń będzie jednak zwolniony z podatku.

W innym przypadku, kiedy adresatami świadczeń oznaczonych są emeryci „B” (np. obiad wydawany podczas Festynu), należy odnieść się do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o PDOF, wskazującym, iż świadczenia otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych są zwolnione z opodatkowania do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł.

A zatem, jeżeli wartość indywidualnych świadczeń dla emerytów nie przekroczy kwoty 2280 zł (w roku podatkowym) będą one zwolnione z opodatkowania, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C.

W dniu 28 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-1332/13-2/AA stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika:

w części dotyczącej przychodu u pracownika – jest nieprawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u emeryta – jest nieprawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u osób niebędących pracownikami – jest nieprawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest prawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 18 marca 2014 r. Tut. Organ udzielił odpowiedzi na wezwanie w dniu 28 marca 2014 r. pismem nr ILP1/415W-30/14-2/AP.

W dniu 5 maja 2014 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1677/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 12 stycznia 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1677/14.

W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. O przychodzie pracownika można mówić wówczas, gdy poza wskazanym warunkiem otrzymania nieodpłatnego świadczenia, możliwe jest ustalenie jego wartości według zasad określonych w art. 11 ust. 2a w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawiając swój pogląd na przedmiotowe kwestie Sąd przywołał szeroko wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13).

Trybunał Konstytucyjny w wydanym wyroku wyjaśnił, że świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu musza prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej. O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe, o tyle „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu u.pd.o.f., tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków. Ustalenia tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie.

W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny uznał, że za podlegający opodatkowaniu przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. mogą być uznane takie „inne nieodpłatne świadczenia”, które posiadają następujące cechy:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
korzyść ta jest wymierna i można ją w skonkretyzowanej wysokości przypisać indywidualnemu pracownikowi, a nie tylko w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje, gdy można to świadczenie zindywidualizować, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę, a także gdy świadczenie to udzielone zostało w interesie odbiorcy świadczenia.

W podsumowaniu Sąd uznał, że gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do konkretnie oznaczonego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzysta, czy też nie brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów imprez integracyjnych (okolicznościowych).

W konsekwencji, jako że poniesiony przez Spółkę koszt organizacji wskazanych imprez nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego, to po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika w odniesieniu do tej wartości.

Powyższe uwagi dotyczące warunków uzyskania przez pracownika przychodu z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób. Mieć bowiem należy na uwadze, że punktem wyjścia określenia warunków powstania przychodu był przepis art. 11 u.p.d.d.o.f. mający ogólny charakter, którego zastosowanie wykracza poza przypadki przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1677/14, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika uznaje się:

w części dotyczącej przychodu u pracownika – za prawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u emeryta – za prawidłowe,
w części dotyczącej przychodu u osób niebędących pracownikami – za prawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za prawidłowe,
w części dotyczącej zwolnień z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. na dzień 28 lutego 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin