INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu 4 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pozyskanie i obsługę kredytu lub pożyczki zaciągniętych w celu sfinansowania wypłaty dywidendy #61485; jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pozyskanie i obsługę kredytu lub pożyczki zaciągniętych w celu sfinansowania wypłaty dywidendy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W maju 2011 r. Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwalę w sprawie wypłaty dywidendy z zysku wypracowanego przez Spółkę w latach 2000-2007 i odłożonego na kapitale rezerwowym w kwocie 69.006.907,71 zł.

Ciążące na Spółce zobowiązanie z tytułu uchwalonej wypłaty dywidendy, Spółka jest zobowiązana wykonać w terminie do 30 września 2013 r.

Spółka w swojej działalności wypracowywane przychody oraz zyski wykorzystywała i wykorzystuje na finansowanie bieżących zobowiązań, w tym również związanych z realizowanymi przedsięwzięciami inwestycyjnymi. Spółka gospodaruje posiadanymi środkami pieniężnymi w taki sposób, aby były one efektywnie wykorzystywane i aby nie dochodziło do sytuacji, w których finansowanie różnego rodzaju wydatków realizowane byłoby poprzez zaciąganie kredytów lub pożyczek, a jednocześnie na rachunku bankowym gromadzone byłyby i niewykorzystywane w jakimkolwiek znacznym zakresie własne środki finansowe Spółki. W latach 2000 - 2007 same wydatki inwestycyjne Spółki wyniosły ogółem 191.269.000 zł. W kolejnych latach (2008 - 2011) na inwestycje Spółka wydała kwotę 42.446.000 zł. Inwestycje o charakterze rozwojowym Spółka kontynuuje również w roku bieżącym (zgodnie z budżetem na rok 2012 planowane są wydatki inwestycyjne na kwotę 9.000.000 zł) i zamierza kontynuować w latach przyszłych.

Dla realizacji podejmowanych przedsięwzięć inwestycyjnych, Spółka wykorzystywała na bieżąco wszelkie środki finansowe, którymi dysponowała, starając się maksymalnie eliminować potrzebę korzystania z kredytów czy pożyczek oraz ponoszenia związanych z tym kosztów. W taki sposób wydatkowane przez Spółkę były również środki finansowe przypadające na wypracowywany zysk.

Prowadząc taką politykę i nie odkładając na rachunku bankowym środków pieniężnych odpowiadających wypracowanemu zyskowi, Spółka stanęła wobec sytuacji, w której jednoczesne sprostanie zobowiązaniom inwestycyjnym Spółki, zobowiązaniom wynikającym z potrzeb bieżącej działalności oraz zobowiązaniom z tytułu uchwalonej wypłaty dywidendy, wymagać będzie zaciągnięcia przez Spółkę kredytu lub pożyczki na kwotę rzędu kilkudziesięciu milionów złotych (aczkolwiek będzie to kwota istotnie niższa od całkowitej kwoty dywidendy należnej wspólnikom). Bez pozyskania w ten sposób dodatkowych środków pieniężnych, Spółka nie będzie w stanie jednocześnie wykonać zobowiązań wobec wspólników z tytułu wypłaty dywidendy i zachować zdolności finansowania bieżących wydatków oraz realizowania już rozpoczętych, jak i planowanych w nieodległej przyszłości projektów inwestycyjnych.

W zaistniałym stanie faktycznym, Spółka może zachować się dwojako:

1. zaciągnąć kredyt lub pożyczkę w takiej kwocie, aby bez zachwiania płynności finansowej możliwe było zarówno wykonanie zobowiązań z tytułu wypłaty dywidendy jak i wykonywanie zobowiązań związanych z bieżącą działalnością operacyjną Spółki oraz realizacją rozpoczętych i planowanych projektów inwestycyjnych o charakterze rozwojowym, lub
2. ograniczać lub eliminować wszelkie wydatki niebędące koniecznymi wydatkami związanymi z bieżącą działalnością Spółki, w tym przede wszystkim wydatki o charakterze rozwojowym, mające na celu utrzymanie zdolności Spółki do skutecznego konkurowania na rynku oraz zwiększania poziomu przychodów i podwyższania rentowności prowadzonej działalności w przyszłości, i w ten sposób, poprzez zaniechanie lub odroczenie w czasie realizacji tego rodzaju przedsięwzięć, gromadzić na rachunku bankowym środki pozwalające na dokonanie wypłaty dywidendy w możliwie największym zakresie z własnych środków pieniężnych Spółki, tj. środków niepozyskanych w formie kredytu lub pożyczki.
   
   

Wybór przez Spółkę jednej ze wskazanych wyżej strategii postępowania uzależniony jest m.in. od tego, w jaki sposób odsetki, prowizje i inne koszty związane z pozyskaniem przez Spółkę w formie kredytu lub pożyczki środków finansowych pozwalających Spółce na wykonanie ciążących na Niej zobowiązań, w tym również zobowiązania z tytułu wypłaty dywidendy, zostaną zakwalifikowane na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki (zapłacone odsetki, opłaty manipulacyjne, prowizje i inne podobne koszty) poniesione na pozyskanie i obsługę kredytu lub pożyczki zaciągniętej przez Spółkę w przedstawionym stanie faktycznym, w kwocie pozwalającej Spółce na wykonanie zobowiązań wobec wspólników z tytułu wypłaty dywidendy oraz jednoczesne pokrycie bieżących zobowiązań i kontynuowanie realizowanych projektów inwestycyjnych bez utraty płynności finansowej, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki, opłaty manipulacyjne, prowizje i inne podobne koszty poniesione z tytułu kredytu lub pożyczki zaciągniętej przez Spółkę w przedstawionym stanie faktycznym będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, trzeba rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

W ocenie Wnioskodawcy, koszty związane z zaciągnięciem przez Spółkę kredytu czy pożyczki w kwocie wymaganej dla zachowania płynności finansowej i utrzymania zdolności realizowania ciążących na Spółce zobowiązań, należy traktować jako wydatek mający na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet jeżeli potrzeba zaciągnięcia takiego zobowiązania pozostaje w związku z koniecznością wypłaty dywidendy.

Wnioskodawca wskazuje, iż osiąganie zysku jest podstawowym celem funkcjonowania zarówno Spółki, jak i Jej wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie Spółki i osiąganie przez Nią przychodów. Zobowiązanie Spółki do wypłaty dywidendy jest normalnym zobowiązaniem związanym z funkcjonowaniem Spółki jako podmiotu generującego przychody i wypracowującego zyski podlegające opodatkowaniu. Z kolei gromadzenie przez Spółkę na rachunku bankowym środków pieniężnych potrzebnych na wypłatę dywidendy i nie angażowanie ich w działalność gospodarczą tylko po to, aby dysponować nimi w przyszłości na wypłatę dywidendy lub na wypadek podjęcia przez wspólników uchwały o wypłacie dywidendy, byłoby z gospodarczego punktu widzenia działaniem całkowicie nieracjonalnym.

Podobnie całkowicie nieracjonalnym z gospodarczego punktu widzenia byłoby działanie Spółki polegające na ograniczaniu przedsięwzięć inwestycyjnych i wszelkich innych wydatków rozwojowych, tylko po to, aby zgromadzić na rachunku środki finansowe na przyszłą wypłatę dywidendy dla wspólników, której termin wypłaty jest odległy lub nawet jeszcze nieznany, albo też której uchwalenie wypłaty przez wspólników jest niepewne i niewiadome. Równie nieracjonalnym z gospodarczego punktu widzenia byłoby postępowanie Spółki polegające na tym, że wypracowywane zyski nie są, w czasie, w którym Spółka nimi dysponuje, inwestowane lub przeznaczane na zaspokajanie bieżących, zobowiązań, lecz kumulowane na rachunku bankowym dla zabezpieczenia ewentualnej wypłaty dywidendy w przyszłości, a jednocześnie bieżące zobowiązania Spółki lub realizowane przez Nią projekty inwestycyjne są finansowane z zaciąganych na te cele kredytów albo pożyczek, generujących dla Spółki znaczne koszty zmniejszające zarówno zysk bilansowy Spółki jak i dochód do opodatkowania. Dopóki wspólnicy nie podejmą uchwały o podziale zysku i dopóki nie nadejdzie termin wypłaty dywidendy, zysk stanowi własność Spółki i może Ona środkami finansowymi pochodzącymi z wypracowanego zysku dowolnie dysponować, zaś obowiązkiem Zarządu jest dysponowanie tymi środkami pieniężnymi w taki sposób, aby były one wykorzystywane z maksymalną korzyścią i efektywnością dla Spółki, w sposób generujący jak największe przychody Spółki lub obniżający w jak największym stopniu koszty działalności Spółki.

Z drugiej strony natomiast, wspólnicy mają prawo do udziału w zysku wypracowanym przez Spółkę i okoliczność, że zysk ten, dopóki pozostaje w Spółce, jest przez Spółkę efektywnie wykorzystywany, nie może wyłączać ani ograniczać podstawowego prawa wspólników, jakim jest prawo do udziału w zysku.

Spółka wobec sumy ciążących na Niej zobowiązań z tytułu bieżącej działalności, realizowanych inwestycji i uchwalonej wypłaty dywidendy potrzebuje zaciągnąć zobowiązanie z tytułu kredytu lub pożyczki, nie dlatego, że wypłaca wspólnikom kwoty nienależne, niewypracowane w formie zysku lub w rozmiarze przekraczającym możliwości finansowe Spółki i zagrażającym funkcjonowaniu Spółki, lecz dlatego, że środki wypracowane jako zysk, do podziału, którego wspólnicy są prawnie umocowani, były przez Spółkę na bieżąco wydatkowane i pożytkowane w sposób najbardziej ekonomiczny, gospodarczo uzasadniony oraz korzystny dla Spółki, zgodnie z podstawowym celem istnienia i funkcjonowania Spółki, jakim jest rozwijanie Jej działalności oraz maksymalizacja osiąganego zysku. Dzięki temu, że Spółka nie gromadziła środków na rachunku bankowym po to, aby w przypadku konieczności wypłaty wspólnikom prawnie należnej im dywidendy nie musieć korzystać z kredytu, Spółka wykorzystując te środki, istotnie obniżyła dotychczasowe koszty finansowania swojej działalności oraz zrealizowała lub rozpoczęła szereg inwestycji, opóźniając zarówno moment, w którym po kredyt lub pożyczkę musi sięgnąć, jak i związane z tym koszty. W ten sposób Spółka, gospodarując właściwie posiadanymi środkami pieniężnymi, zwiększa również zysk stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, a tym samym wpływy do budżetu Państwa.

W ocenie Wnioskodawcy, za tego rodzaju gospodarność Spółka nie może być w swoisty sposób karana poprzez uznanie, że skoro na bieżąco inwestowała posiadane środki pieniężne i nie kumulowała ich na rachunku bankowym na wypadek konieczności wypłaty dywidendy, to koszty kredytu lub pożyczki zaciągniętej w obliczu konieczności wypłaty dywidendy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Rezygnacja z realizacji dotychczas przeprowadzonych albo aktualnie rozpoczętych, czy planowanych w przyszłości projektów inwestycyjnych oraz ograniczanie wydatków bieżących Spółki, po to, aby zgromadzić na rachunku bankowym środki pozwalające na wypłatę wspólnikom dywidendy bez potrzeby zaciągania kredytu lub pożyczki, byłoby działaniem szkodliwym zarówno dla bieżącej działalności Spółki jak i dla perspektyw Jej rozwoju oraz przyszłych przychodów osiąganych przez Spółkę i rentowności prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Byłoby to działanie niekorzystne i szkodliwe nie tylko dla Spółki, ale także dla interesów budżetu Państwa, albowiem skutkiem ograniczania działalności inwestycyjnej Spółki lub finansowania tej działalności kredytami celowymi zaciąganymi w przeszłości, pomimo dysponowania własnymi środkami pieniężnymi, tylko po to, aby na rachunku bankowym zgromadzić i utrzymywać bezproduktywnie środki stanowiące rezerwę wystarczającą na wypłatę dywidendy na wypadek podjęcia przez Zgromadzenie Wspólników takiej uchwały, byłoby w ostatecznym rezultacie zmniejszenie podatku dochodowego płaconego przez Spółkę w stopniu znacznie większym, niż w wyniku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów kredytu lub pożyczki obecnie planowanych do zaciągnięcia przez Spółkę.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinna budzić zastrzeżeń teza, że w przedstawionym stanie faktycznym koszty związane z zaciągniętym przez Spółkę kredytem lub pożyczką, nawet jeżeli uzyskane w ten sposób środki zostaną spożytkowane na wypłatę dywidendy, należy traktować jako wydatki związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przedstawionym stanie faktycznym, zaciągnięcie kredytu czy pożyczki będzie pozostawało w związku z koniecznością zaspokojenia zobowiązań z tytułu wypłaty dywidendy (gdyby nie konieczność wypłaty dywidendy Spółka nie musiałaby korzystać z kredytu czy pożyczki), ale również, i w takim samym stopniu, w związku z wszelkimi innymi wydatkami Spółki, zarówno przeszłymi jak i bieżącymi (gdyby nie te wydatki, Spółka byłaby w stanie wypłacić dywidendę nie korzystając z kredytu lub pożyczki lub przynajmniej zaciągając to zobowiązanie w znacznie mniejszym zakresie). Zaciągnięty przez Spółkę kredyt lub pożyczka nie tylko zapobiegną utracie płynności finansowej, ale też ich zaciągnięcie należy traktować jako wynik całego szeregu całkowicie racjonalnych działań mających na celu zabezpieczenie i rozwój źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza prowadzona przez Spółkę.

Wnioskodawca zaznacza, iż planowane przez Spółkę zaciągnięcie kredytu lub pożyczki stanowi konsekwencję racjonalnego gospodarowania przez Spółkę posiadanymi środkami finansowymi na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat, a nie samej uchwały podjętej przez Zgromadzenie Wspólników, traktowanej w oderwaniu od całokształtu uwarunkowań gospodarczych dotyczących działalności Spółki.

Wnioskodawca zauważa, iż wprawdzie w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. II FPS2/11, podjętej w związku z rozpoznawaniem przez NSA sprawy dotyczącej wcześniejszego wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie, wyrażone zostało stanowisko odmienne od prezentowanego przez Spółkę, jednakże już w kolejnym wyroku NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r., II FSK 249/12, wydanym po podjęciu ww. uchwały, Naczelny Sąd Administracyjny sformułował pogląd zbieżny ze stanowiskiem Spółki, kontynuując wcześniejszą linię orzecznictwa wyrażoną w takich orzeczeniach, jak wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 234/08, czy wyrok NSA z dnia 21 września 2010 r., sygn. akt II FSK 2118/09.

W ocenie Spółki, prawidłowa wykładnia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, prowadzi do wniosku, że prawidłowym jest stanowisko przedstawione przez Spółkę.

Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1250/10, Spółka może ponownie ubiegać się o wykładnię przepisów prawa w tym zakresie, szczególnie, że stan faktyczny w poprzednim wniosku Spółki był nieco odmienny i został przedstawiony w zbytnim uproszczeniu, co w ocenie Spółki miało istotne znaczenie dla ostatecznego rozstrzygnięcia tego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w maju 2011 r. Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwalę w sprawie wypłaty dywidendy z zysku wypracowanego przez Spółkę w latach 2000-2007 i odłożonego na kapitale rezerwowym w kwocie 69.006.907,71 zł. Ciążące na Spółce zobowiązanie z tytułu uchwalonej wypłaty dywidendy, Spółka jest zobowiązana wykonać w terminie do 30 września 2013 r.

Wskazano, iż Spółka w swojej działalności wypracowywane przychody oraz zyski wykorzystywała i wykorzystuje na finansowanie bieżących zobowiązań, w tym również związanych z realizowanymi przedsięwzięciami inwestycyjnymi. Spółka gospodaruje posiadanymi środkami pieniężnymi w taki sposób, aby były one efektywnie wykorzystywane i aby nie dochodziło do sytuacji, w których finansowanie różnego rodzaju wydatków realizowane byłoby poprzez zaciąganie kredytów lub pożyczek, a jednocześnie na rachunku bankowym gromadzone byłyby i niewykorzystywane w jakimkolwiek znacznym zakresie własne środki finansowe Spółki.

Wnioskodawca zaznaczył, iż dla realizacji podejmowanych przedsięwzięć inwestycyjnych, Spółka wykorzystywała na bieżąco wszelkie środki finansowe, którymi dysponowała, starając się maksymalnie eliminować potrzebę korzystania z kredytów czy pożyczek oraz ponoszenia związanych z tym kosztów. W taki sposób wydatkowane przez Spółkę były również środki finansowe przypadające na wypracowywany zysk.

Prowadząc taką politykę i nie odkładając na rachunku bankowym środków pieniężnych odpowiadających wypracowanemu zyskowi, Spółka stanęła wobec sytuacji, w której jednoczesne sprostanie zobowiązaniom inwestycyjnym Spółki, zobowiązaniom wynikającym z potrzeb bieżącej działalności oraz zobowiązaniom z tytułu uchwalonej wypłaty dywidendy, wymagać będzie zaciągnięcia przez Spółkę kredytu lub pożyczki na kwotę rzędu kilkudziesięciu milionów złotych (aczkolwiek będzie to kwota istotnie niższa od całkowitej kwoty dywidendy należnej wspólnikom). Bez pozyskania w ten sposób dodatkowych środków pieniężnych, Spółka nie będzie w stanie jednocześnie wykonać zobowiązań wobec wspólników z tytułu wypłaty dywidendy i zachować zdolności finansowania bieżących wydatków oraz realizowania już rozpoczętych, jak i planowanych w nieodległej przyszłości projektów inwestycyjnych.

W zaistniałym stanie faktycznym, Spółka może zachować się dwojako:

1. zaciągnąć kredyt lub pożyczkę w takiej kwocie, aby bez zachwiania płynności finansowej możliwe było zarówno wykonanie zobowiązań z tytułu wypłaty dywidendy jak i wykonywanie zobowiązań związanych z bieżącą działalnością operacyjną Spółki oraz realizacją rozpoczętych i planowanych projektów inwestycyjnych o charakterze rozwojowym, lub
2. ograniczać lub eliminować wszelkie wydatki niebędące koniecznymi wydatkami związanymi z bieżącą działalnością Spółki, w tym przede wszystkim wydatki o charakterze rozwojowym, mające na celu utrzymanie zdolności Spółki do skutecznego konkurowania na rynku oraz zwiększania poziomu przychodów i podwyższania rentowności prowadzonej działalności w przyszłości, i w ten sposób, poprzez zaniechanie lub odroczenie w czasie realizacji tego rodzaju przedsięwzięć, gromadzić na rachunku bankowym środki pozwalające na dokonanie wypłaty dywidendy w możliwie największym zakresie z własnych środków pieniężnych Spółki, tj. środków niepozyskanych w formie kredytu lub pożyczki.
   
   

Wnioskodawca wskazał, iż wybór jednej ze wskazanych wyżej strategii postępowania uzależniony jest m.in. od tego, w jaki sposób odsetki, prowizje i inne koszty związane z pozyskaniem przez Spółkę w formie kredytu lub pożyczki środków finansowych pozwalających Spółce na wykonanie ciążących na Niej zobowiązań, w tym również zobowiązania z tytułu wypłaty dywidendy, zostaną zakwalifikowane na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przytoczony powyżej przepis wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. Zauważyć także należy, iż przez sformułowanie „w celu”, zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo – skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Przedsiębiorca zaciągając pożyczkę na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki z tytułu odsetek. O kwalifikacji odsetek do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie, zgodnie z definicją kosztów, związek pożyczki z przychodem lub zabezpieczeniem źródła przychodu.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) oraz pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), są nim natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek (kredytów) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia.

W ocenie tut. Organu, w przypadku zaciągnięcia pożyczki w celu wypłacenia dywidendy, w zakresie wydatków na jej obsługę, ani przepis art. 16 ust. 1 pkt 11, ani ogólny przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania. Wynika to z istoty dywidendy, która jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała walnego zgromadzenia przeznaczy zysk do podziału. Z chwilą podjęcia takiej uchwały udziałowcowi (akcjonariuszowi) przysługuje roszczenie o wypłatę dywidendy. Na gruncie przepisów Kodeksu spółek handlowych nie ma przeszkód do podejmowania przez walne zgromadzenie uchwały o przeznaczeniu zysku na inne cele niż wypłacanie go udziałowcom (akcjonariuszom), chociaż udziałowcy (akcjonariusze) mogą wpływać na kształt uchwały w drodze głosowania lub ewentualnie mogą zaskarżyć uchwałę. Walne zgromadzenie może np. przeznaczyć zysk na sfinansowanie ważnych inwestycji spółki.

Powyższe uregulowania zawarte w Kodeksie spółek handlowych nie zmieniają statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu Spółki. Nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z pozyskaniem i obsługą kredytu lub pożyczki zaciągniętej na wypłatę dywidendy w postaci: odsetek, opłat manipulacyjnych, prowizji i innych podobnych kosztów, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powoływanych przez Spółkę wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, iż orzecznictwo sądowe w przedmiotowej materii było niejednolite. W związku z powyższym, kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego przez spółkę na wypłatę dywidendy jej wspólnikom została przedstawiona do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W dniu 12 grudnia 2011 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FPS 2/11, w której Sąd stwierdził m.in., iż: „… z brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednoznacznie wynika, że kategoria podatkowa kosztów uzyskania przychodów obejmuje wyłącznie te koszty, które poniesiono w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Z kolei pojęcia przychodu w znaczeniu jakie przyznaje mu ten przepis nie można rozumieć w inny sposób niż to wynika z treści przepisów art. 7 ust. 2 i art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Ponad wszelką wątpliwość do podatkowej kategorii ,,dochodu‘’ rozumianego jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, a tym bardziej przychodu nie można zaliczyć zobowiązania podatnika (spółki kapitałowej) do wypłaty na rzecz jej wspólników (akcjonariuszy) należnego im udziału w zysku (dywidendy). Omawiany przepis w tym zakresie jest jasny i w sposób precyzyjny formułuje przesłanki powiązania kosztów z przychodami lub źródłem przychodów. Przy całej złożoności regulacji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w omawianym zakresie nie można dostrzec wątpliwość interpretacyjnych w myśl zasady, że jasny tekst nie wymaga interpretacji (clara non sunt interpretanda)…”.

„..Roszczenie o wypłatę dywidendy stanowi element cywilnoprawnego stosunku zobowiązaniowego, jaki powstaje pomiędzy spółką z o.o. a podmiotami, które uzyskały status jej wspólnika. Uprawnienie do udziału w osiągniętym zysku stanowi naturalną konsekwencję ogólnej zasady, że każdy, kto lokuje kapitał w prowadzącą działalność gospodarczą spółkę prawa handlowego oczekuje, iż będzie z tego tytułu osiągał pewne korzyści…”.

„…Prawo do dywidendy jest podstawowym prawem majątkowym wspólnika spółki kapitałowej. Jest ono związane z ryzykiem gospodarczym, jakie wspólnik ponosi, inwestując swój kapitał w udziały spółki. Po spełnieniu omówionych wymogów prawnych przyznania dywidendy, wspólnik jest podmiotem, któremu przysługuje żądanie o wypłatę dywidendy. Ukształtowane w ten sposób prawo do dywidendy nie jest należnością spółki, lecz należnością wspólnika, czyli podmiotu dysponującego odrębną od spółki podmiotowością prawną, przyznaną w wyniku podziału czystego zysku. Należne udziałowcom dywidendy z tytułu udziału w spółce kapitałowej są środkami przenoszonymi z majątku spółki do majątku jej wspólnika, które to świadczenie stanowi realizację szczególnego zobowiązania wynikającego z relacji spółka kapitałowa - wspólnik. Wprawdzie dywidenda jest pochodną – bo zależną od istnienia/wystąpienia – zysku, jednakże jest zarazem kategorią odrębną od przychodu spółki, ponieważ jest należna innemu podmiotowi.

Należy również mieć na uwadze, że na gruncie ustawy o rachunkowości podstawą do ustalenia zysku spółki jest sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy, za którego prawidłowe i prawdziwe przedstawienie odpowiada zarząd spółki (por. art. 587 § 1 w związku z art. 201 § 1 k.s.h.). To jednak, czy wykazany w tym sprawozdaniu zysk przeznaczony do podziału podlegał będzie ostatecznie podziałowi pozostawione zostało zgodnie z dyspozycją art. 191 § 1 k.s.h., do wyłącznej dyspozycji wspólników spółki podjętej w drodze uchwały zgromadzenia wspólników. Podejmując uchwałę wspólnicy powinni mieć również na uwadze względy gospodarcze związane z funkcjonowaniem spółki oraz realizacją zamierzonych celów. W tym zakresie mieści się ocena przeznaczenia na wypłatę dywidendy środków zainwestowanych w działalność gospodarczą, zgodność takiej decyzji z logiką prowadzenia działalności gospodarczej oraz ocena, czy nie prowadziłoby to do strat związanych z karami umownymi i odszkodowaniami, jak też utratą płynności finansowej spółki. Podane kryteria stanowiąc podstawę uchwały podjętej przez zgromadzenie wspólników nie mogły równocześnie stanowić założeń wykładni gospodarczej przepisów ustawy podatkowej (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Tym bardziej, że zaaprobowanie wyniku tej wykładni prowadziło do nie dających się zaakceptować wniosków o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podatkowych spółki wydatków nie mających jakiegokolwiek związku z tymi przychodami…”.

W świetle powyższego, przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.