INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniach 8 i 14 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 31 maja 2012 r. znak ILPB1/415-297/12-2/AMN, ILPB3/423-95/12-2/AO na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 czerwca 2012 r., w dniu 8 czerwca 2012 r. uzupełniono wniosek o dopłatę w wysokości 80 zł, a w dniu 14 czerwca 2012 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Ze względu na wysokie koszty związane z zakupem komórkowych telefonów służbowych dla pracowników i opłacaniem abonamentu telefonicznego, zarząd Spółki podjął decyzję przyznającą służbowe telefony komórkowe tylko pracownikom na kierowniczych stanowiskach. Pozostałym pracownikom, których praca wykonywana jest na wielu oddalonych od siebie odcinkach i wymaga komunikowania się między współpracownikami, z siedzibą firmy oraz kierownictwem postanowiono wydawać karty doładowujące o wartości 25 zł lub 30 zł.

Wybór tej metody komunikacji został podyktowany generowaniem niskich kosztów dla firmy, jak również racjonalnością i gospodarczym uzasadnieniem. Spółka wprowadziła w tym celu regulamin wydawania pracownikom kart doładowujących do telefonów, który określa zasady przyznawania, wykorzystywania oraz prawa i obowiązki pracownika korzystającego. W regulaminie określono także, że zakupione doładowania mają służyć tylko i wyłącznie do celów służbowych. Karty doładowujące wydawane są tylko tym pracownikom, z którymi w związku z charakterem pracy niezbędna jest komunikacja telefoniczna.

W tym miejscu należy zauważyć, że zarówno aparaty telefoniczne, jak i karty z numerem telefonu są prywatną własnością pracownika. W większości numery nie są zarejestrowane i nie ma możliwości uzyskania bilingu wykazującego spis wykonywanych połączeń. Spółka w tym zakresie zakupuje jedynie doładowania kwotowe do tych telefonów i zakupu dokonuje dokumentując wydatki fakturą VAT. Zakupione doładowania znajdują się u wytypowanego pracownika, który imiennie przekazuje doładowania, a pracownik kwituje odbiór karty własnoręcznym podpisem. Każdy z pracowników został zapoznany z regulaminem wydawania doładowań i własnoręcznie podpisał znajomość regulaminu. Jednak pomimo oświadczeń pracowników, że zgadzają się na korzystanie z prywatnego aparatu telefonicznego do celów służbowych oraz że kwota doładowania ma zostać wykorzystana do celów służbowych, Spółka nie ma możliwości udowodnienia, czy wszystkie rozmowy są rozmowami służbowymi.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny, którego dotyczy niniejszy wniosek, trwa od stycznia 2012 r. Przedstawione okoliczności faktyczne będą występować również w niezmienionym kształcie w przyszłości, stąd też niniejszy wniosek dotyczy nie tylko stanu faktycznego istniejącego od stycznia 2012 r., ale również zdarzenia przyszłego (tj. identycznych okoliczności, które wystąpią po dniu złożenia niniejszego wniosku).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy przekazanie przez Spółkę doładowań kart telefonicznych pracowników spowoduje powstanie u nich przychodu, który Spółka powinna uwzględnić przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z korzystaniem z prywatnego telefonu, doładowanego przez Spółkę do celów służbowych w świetle obowiązujących zasad w Spółce, po stronie pracowników nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu. Poprzez podpisanie regulaminu wydawania pracownikom doładowań do telefonów, pracownicy zobowiązują się do korzystania z nich jedynie w celach służbowych. Zobowiązanie pracowników korzystających z doładowań zakupywanych przez firmę w granicach ustalonych limitów (25 zł lub 30 zł miesięcznie) jedynie do celów służbowych powoduje, że nie dochodzi do powstania świadczenia na rzecz pracowników ze stosunku pracy. Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu ze stosunku pracy po stronie pracownika w rozumieniu art. 12 ustawy pdof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin „nieodpłatne świadczenie” obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenia w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku, ze względu na wysokie koszty związane z zakupem komórkowych telefonów służbowych dla pracowników i opłacaniem abonamentu telefonicznego, Wnioskodawca postanowił wydawać pracownikom, których praca wykonywana jest na wielu oddalonych od siebie odcinkach i wymaga komunikowania się między współpracownikami, z siedzibą firmy oraz kierownictwem, karty doładowujące o wartości 25 zł lub 30 zł. Spółka wprowadziła w tym celu regulamin wydawania pracownikom kart doładowujących do telefonów, który określa zasady przyznawania, wykorzystywania oraz prawa i obowiązki pracownika korzystającego. W regulaminie określono, że zakupione doładowania mają służyć tylko i wyłącznie do celów służbowych.

W przypadku korzystania z prywatnego telefonu, doładowanego przez Spółkę do celów służbowych w świetle obowiązujących zasad w Spółce, nie sposób uznać, iż pracownicy Spółki uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy ci uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia w sytuacji, gdyby korzystali z kart doładowujących do telefonu dla celów prywatnych, natomiast Wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy podkreślić, iż gdy karty doładowujące do telefonu wykorzystywane są jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Reasumując, przekazanie pracownikom przez Spółkę doładowań kart telefonicznych wykorzystywanych do celów służbowych, nie spowoduje powstania u nich przychodu, który Spółka powinna uwzględnić przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zdarzenia przyszłego, rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 26 czerwca 2012 nr ILPB1/415-297/12-5/AMN.

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, rozstrzygnięto odrębnymi pismami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.