Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-888/14-4/AMN
z 17 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 12 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, art. 14f § 1, art. 14f § 2 i art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 4 listopada 2014 r. znak ILPB1/415-888/14-2/AMN, ILPB3/423-433/14-2/PR na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 6 listopada 2014 r., a w dniu 12 listopada 2014 r. wniosek uzupełniono.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. prowadzi działalność usługową. Zarząd spółki podjął decyzję o wprowadzeniu refundowanych posiłków w godzinach pracy dla swoich pracowników. Celem zapewnienia nieodpłatnych posiłków jest realizacja polityki firmy zakładająca zapewnienie jak najlepszej wydajności i efektywności pracy. Na spółce nie ciąży obowiązek nieodpłatnego zapewnienia posiłków pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, wynikający z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Firma decyduje się na takie działanie dobrowolnie, a koszty będzie pokrywać ze środków obrotowych. Nie będą one finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Obiady będą wydawane w godzinach pracy po okazaniu indywidualnej karty jedynie w określonej placówce gastronomicznej funkcjonującej w tym samym budynku biurowym, w którym znajduje się siedziba firmy. Karty, którymi będą dysponować pracownicy nie są kartami przedpłaconymi, a zatem nie wymagają wcześniejszego zasilenia środkami pieniężnymi. Mają one charakter rejestracyjny, a ich celem jest identyfikacja pracownika spółki i ewidencja zakupionych posiłków. Świadczenie może zostać przekazane pracownikowi jedynie w formie rzeczowej i nie ma możliwości jego zamiany na ekwiwalent pieniężny. Każdemu pracownikowi będzie przysługiwał stały miesięczny limit do wykorzystania w placówce gastronomicznej w kwocie 100 zł. Pracownicy będą mogli skorzystać tylko z posiłków wyprodukowanych we wskazanej placówce gastronomicznej, dodatkowo zostanie ustalony również dzienny limit do wykorzystania. Działania te mają na celu racjonalizację posiłków zamawianych przez pracowników. Pracownikowi nie będzie przysługiwał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystaną część limitu kwotowego, który zostanie mu udzielony na dany miesiąc. Niewykorzystana w danym miesiącu część limitu kwotowego udostępniona pracownikowi nie będzie mogła zostać przeniesiona do wykorzystania na następny miesiąc. Na koniec każdego miesiąca spółka będzie otrzymywać od placówki gastronomicznej raport zawierający zestawienie posiłków faktycznie wydanych pracownikom spółki w ciągu danego miesiąca. Raport będzie zawierał informacje dotyczące ilości i wartości wykorzystanych posiłków wraz z podziałem na numery kart, których użyto do zakupu tych posiłków. Numery kart będą służyć do identyfikacji pracownika, który skorzystał z posiłku. Na podstawie tak przygotowanego raportu zostanie wystawiona przez placówkę gastronomiczną faktura VAT, którą następnie spółka otrzyma i ureguluje. Tym sposobem spółka będzie płacić jedynie za faktycznie wykorzystane przez pracowników posiłki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy kwotę uzyskanego przez pracownika spółki przychodu stanowi kwota limitu w wysokości 100 zł udostępnionego pracownikowi do wykorzystania w danym miesiącu, czy kwota faktycznie wykorzystana przez pracownika na zakup posiłków w danym miesiącu i udokumentowana raportem otrzymywanym od placówki gastronomicznej na koniec każdego miesiąca?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwana dalej Updof) wartość świadczenia w postaci zapewnienia pracownikom firmy posiłków w godzinach pracy opłaconych przez pracodawcę, stanowi przychód ze stosunku pracy, od którego płatnik musi pobrać zaliczkę na podatek dochodowy. Zainteresowany jest zdania, że przychodem pracownika zgodnie z art. 11 ust. 1. Updof będzie wartość faktycznie wykorzystanych przez pracownika w danym miesiącu posiłków, a kwota tego świadczenia ustalona zostanie zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 Updof według cen zakupu wykazanych w miesięcznych raportach otrzymywanych od dostawcy usługi. Stanowisko to potwierdza również fakt, że spółka nie będzie ryczałtowo regulować zobowiązań wobec firmy gastronomicznej, lecz faktury do zapłaty będą każdorazowo wystawiane na podstawie miesięcznego raportu dokumentującego wartości faktycznie wydanych posiłków. Ponadto pracownikowi nie będzie przysługiwał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystaną część limitu kwotowego, a niewykorzystany limit miesięczny nie będzie mógł być wykorzystany w kolejnych okresach. Kwoty wykazane w raporcie sporządzonym przez dostawcę umożliwią również wyliczenie wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika. W ten sposób spółka ustali rzeczywistą wartość faktycznie otrzymanego przez pracownika świadczenia, która będzie stanowić podstawę opodatkowania dodatkowego przychodu pracownika ze stosunku pracy. Spółka następnie naliczy i odprowadzi podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura, lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepis art. 31 stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Tym samym, również za przychód ze stosunku pracy uznaje się każde świadczenie – nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia – otrzymywane przez pracownika.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 tejże ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas, jeżeli do wydawania świadczeń w postaci posiłków pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Rozporządzeniem, o którym mowa wyżej jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279). Zgodnie z § 1 pkt 1 tego rozporządzenia, pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej „posiłkami”, w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2.

Zgodnie z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1. korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,
2. przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.
   
   

Należy jednak stwierdzić, że przepisy powołanego powyżej rozporządzenia nie przewidują wydawania pracownikom kuponów żywieniowych, za które można nabyć każdy produkt spożywczy.

Równocześnie jednak, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Zarząd spółki podjął decyzję o wprowadzeniu refundowanych posiłków w godzinach pracy dla swoich pracowników. Na spółce nie ciąży obowiązek nieodpłatnego zapewnienia posiłków pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, wynikający z art. 232 ustawy Kodeksu pracy. Firma decyduje się na takie działanie dobrowolnie, a koszty będzie pokrywać ze środków obrotowych. Nie będą one finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Obiady będą wydawane w godzinach pracy po okazaniu indywidualnej karty jedynie w określonej placówce gastronomicznej funkcjonującej w tym samym budynku biurowym, w którym znajduje się siedziba firmy Wnioskodawcy. Każdemu pracownikowi będzie przysługiwał stały miesięczny limit do wykorzystania w placówce gastronomicznej w kwocie 100 zł. Na koniec każdego miesiąca spółka będzie otrzymywać od placówki gastronomicznej raport zawierający zestawienie posiłków faktycznie wydanych pracownikom spółki w ciągu danego miesiąca. Raport będzie zawierał informacje dotyczące ilości i wartości wykorzystanych posiłków wraz z podziałem na numery kart, których użyto do zakupu tych posiłków. Numery kart będą służyć do identyfikacji pracownika, który skorzystał z posiłku. Na podstawie przygotowanego raportu zostanie wystawiona przez placówkę gastronomiczną faktura VAT, którą następnie spółka otrzyma i ureguluje. Tym sposobem spółka będzie płacić jedynie za faktycznie wykorzystane przez pracowników posiłki.

Wobec powyższego, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie jest obowiązany do nieodpłatnego zapewnienia posiłków pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, wynikający z art. 232 ustawy Kodeksu pracy, to świadczenie w postaci refundowanych posiłków stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Skoro Wnioskodawca będzie otrzymywać od placówki gastronomicznej raport zawierający zestawienie posiłków faktycznie wydanych pracownikom spółki w ciągu danego miesiąca, na podstawie którego możliwe będzie określenie ilości i wartości wykorzystanych posiłków przez poszczególnych pracowników oraz spółka będzie płacić jedynie za faktycznie wykorzystane przez pracowników posiłki, to należy uznać, że kwotę uzyskanego przez pracownika spółki przychodu stanowi kwota faktycznie wykorzystana przez pracownika na zakup posiłków w danym miesiącu i udokumentowana raportem otrzymywanym od placówki gastronomicznej na koniec każdego miesiąca.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.