Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/4512-20/15-2/MW
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 08 grudnia 2014 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 10 grudnia 2014 r., data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 12 stycznia 2015r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do BKIP w Lesznie 10 grudnia 2014 r. (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 12 stycznia 2015r.) oraz pismem z dnia 4 stycznia 2015r. (data wpływu do BKIP w Lesznie 7 stycznia 2015 r., data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 12 stycznia 2015r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu podatku VAT z tytułu zakupu protezy nogi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2014 r. do Izby Skarbowej w Poznaniu Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynął wniosek na druku ORD-OG – Wniosek o wydanie interpretacji ogólnej, w zakresie prawa do zwrotu podatku VAT z tytułu zakupu protezy nogi.

Wniosek został uzupełniony przez Wnioskodawcę w dniu 10 grudnia 2014 r. (data wpływu do BKIP w Lesznie) o potwierdzenie uiszczenia opłaty.

Instytucja interpretacji ogólnych wydawanych na wniosek została wprowadzona ustawą z dnia z dnia 16 września 2011 r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 232, poz. 1378), a zaczęła funkcjonować w obrocie prawnym od dnia 1 stycznia 2012 r.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności ich interpretacji, z urzędu lub na wniosek, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne); wnioskodawcą nie może być organ administracji publicznej.

W myśl art. 14a § 2 ww. ustawy, wniosek o wydanie interpretacji ogólnej powinien zawierać uzasadnienie konieczności wydania interpretacji ogólnej, w szczególności:

1. przedstawienie zagadnienia oraz wskazanie przepisów prawa podatkowego wymagających wydania interpretacji ogólnej;
2. wskazanie niejednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego w określonych decyzjach, postanowieniach oraz interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej w takich samych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych, oraz w takich samych stanach prawnych.
   
   

Ww. wniosek nie spełniał wymogów wynikających z ww. przepisów, w związku z czym Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, pismem z dnia 17 grudnia 2014r. Nr ILPP5/443-286/14-3/KG, na podstawie art. 169 § 1 ww. Ordynacji podatkowej, wezwał Wnioskodawcę do sprecyzowania żądania zawartego w ww. wniosku i jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do Biura KIP w Lesznie wpłynęło uzupełnienie z dnia 4 stycznia 2015r. złożone na druku ORD-IN – wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Pismem z dnia 8 stycznia 2015r. Nr ILPP5/443-286/14-5/KG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), przekazał ww. wniosek wraz z aktami sprawy Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi celem załatwienia zgodnie z właściwością (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 12 stycznia 2015r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest absolwentem Wydziału Operatorskiego …., najlepszej uczelni filmowej w Polsce, mającej także międzynarodowe uznanie.

Tuż po studiach Wnioskodawca uległ wypadkowi komunikacyjnemu, którego konsekwencją była amputacja prawej nogi powyżej kolana.

Od 2010r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (korzystając m.in. z dofinansowania PFRON), świadczy usługi w zawodzie operator filmowy i telewizyjny. Firma Wnioskodawcy jest płatnikiem VAT-u.

Zawód operatora filmowego i telewizyjnego wymaga sprawnego poruszania się z kamerą. Proteza nogi, którą Wnioskodawca obecnie użytkuje, sprawdza się w codziennym życiu, do zwykłego chodzenia. Do wykonywania swojego zawodu Wnioskodawca potrzebuje lepszego sprzętu. Przy użyciu obecnej protezy wiele czynności, które musi wykonywać operator jest dla Wnioskodawcy niewykonalnych, nawet tak podstawowe jak robienie ujęć "z ręki", gdzie trzeba stabilnie prowadzić kamerę nie korzystając z żadnych podpórek. Nowa generacja protez Otto Bock Genium ma znacznie powiększoną funkcjonalność, dzięki niej Wnioskodawca będzie mógł znacznie poszerzyć swoją działalność zawodową. Jest więc ona dla Wnioskodawcy tak samo koniecznym sprzętem jak inny sprzęt operatorski: statyw, obiektyw, kamera czy światłomierz. Wnioskodawca nie kupowałby tej protezy gdyby nie konieczność wynikająca z wykonywanego zawodu/prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje zwrot podatku VAT zapłaconego przy zakupie protezy Otto Bock Genium (koniecznej dla wykonywanej działalności zawodowej) w ramach prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu zwrot VAT-u, jak w przypadku każdego innego sprzętu, który wykorzystuje do działalności zawodowej. Gdyby nie specyfika wykonywanego przez Wnioskodawcę zawodu, wymagająca określonej sprawności fizycznej, nie kupowałby protezy Genium.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Z art. 86 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy również podkreślić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Zatem decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

W kontekście powołanych przepisów, odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy przywołać art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia – od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić – VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Należy zauważyć, że z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie – towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

Potwierdzają to również postanowienia pkt 8–9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz, w których TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W zakresie powyższej kwestii wskazać należy również orzeczenie TSUE z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie C-204/13, w którym TSUE stwierdził m.in.: „Tak więc, jak już orzekł Trybunał, aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT i określić zakres tego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia”

Również w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-104/12 Becker, pkt 19 i 20, Trybunał stwierdził, że: „…zgodnie z orzecznictwem Trybunału bezpośredni związek między konkretną transakcją na wcześniejszym etapie obrotu a transakcją lub transakcjami dającymi prawo do odliczenia dokonanymi na późniejszym etapie obrotu jest co do zasady niezbędny do powstania po stronie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz do określenia wysokości tego odliczenia (zob. ww. wyrok w sprawie Midland Bank, pkt 24; wyrok z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C 408/98 Abbey National, Rec. s. I 1361, pkt 26; ww. wyrok w sprawie Investrand, pkt 23). Warunkiem powstania prawa do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów lub usług na wcześniejszym etapie obrotu jest, by koszt nabycia owych towarów lub usług stanowił element ceny w ramach transakcji dającej prawo do odliczenia na późniejszym etapie (zob. ww. wyroki: w sprawie Midland Bank, pkt 30; w sprawie Abbey National, pkt 28). Podatnik korzysta jednak z prawa do odliczenia również w sytuacji braku bezpośredniego związku między konkretną transakcją na wcześniejszym etapie obrotu a transakcją lub transakcjami na późniejszym etapie obrotu powodującymi powstanie prawa do odliczenia, jeżeli cena nabycia otrzymanych świadczeń wchodzi w zakres ogólnych kosztów działalności podatnika i stanowi w związku z tym element ceny dostarczanych przez niego towarów lub świadczonych usług. Tego rodzaju koszty mają bowiem bezpośredni związek z całością działalności gospodarczej podatnika (zob. podobnie w szczególności ww. wyrok w sprawie Midland Bank, pkt 31; wyrok z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C 465/03 Kretztechnik, Zb.Orz. s. I 4357, pkt 36).”

Oceny istnienia bezpośredniego związku między konkretną transakcją a całością działalności podatnika w celu ustalenia, czy towary i usługi są wykorzystywane „do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu” tego podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 2001/115/WE z dnia 20 grudnia 2001 r., należy dokonywać na podstawie istoty nabywanych przez podatnika towarów lub usług.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, iż uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego stracił nogę. Od 2010r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (korzystając m.in. z dofinansowania PFRON), świadczy usługi w zawodzie operator filmowy i telewizyjny. Firma Wnioskodawcy jest płatnikiem VAT-u. Zawód operatora filmowego i telewizyjnego wymaga sprawnego poruszania się z kamerą. Proteza nogi, którą Wnioskodawca obecnie użytkuje, sprawdza się w codziennym życiu, do zwykłego chodzenia. Do wykonywania swojego zawodu Wnioskodawca potrzebuje lepszego sprzętu. Przy użyciu obecnej protezy wiele czynności, które musi wykonywać operator jest dla Wnioskodawcy niewykonalnych, nawet tak podstawowe jak robienie ujęć "z ręki", gdzie trzeba stabilnie prowadzić kamerę nie korzystając z żadnych podpórek. Nowa generacja protez Otto Bock Genium ma znacznie powiększoną funkcjonalność, dzięki niej Wnioskodawca będzie mógł znacznie poszerzyć swoją działalność zawodową. Jest więc ona dla Wnioskodawcy tak samo koniecznym sprzętem jak inny sprzęt operatorski: statyw, obiektyw, kamera czy światłomierz. Wnioskodawca nie kupowałby tej protezy gdyby nie konieczność wynikająca z wykonywanego zawodu/prowadzonej działalności gospodarczej.

W celu ustalenia związku między konkretną transakcją (nabyciem) a całością działalności opodatkowanej w rozumieniu omówionego powyżej orzecznictwa podatnika podatku od towarów i usług należy brać pod uwagę rzeczywistą charakterystykę nabywanych towarów lub usług.

W omawianych okolicznościach, nie występuje związek przyczynowo-skutkowy, który decydowałby o prawie do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem protezy. O ile nie można wykluczyć, że wspomniany zakup może usprawnić pracę wykonywaną przez Wnioskodawcę, to jednak nie może przesądzić o uprawnieniu do realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem protezy. Bowiem, w ocenie Organu w niniejszej sprawie brak jest związku dokonanego nabycia z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dla prawa do odliczenia podatku naliczonego istotne jest bowiem to, aby danemu towarowi nadać tylko i wyłącznie charakter służbowy a nie osobisty. Tak więc aby podatek naliczony od dokonanych zakupów podlegał odliczeniu zakupy te winny utracić charakter zakupów na cele osobiste podatnika poza firmą. Zakup protezy, stanowi wydatek związany w ogóle z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym niezależnie od tego, czy prowadzi ona działalność gospodarczą.

Zdaniem tut. Organu zakup protezy dokonany przez Wnioskodawcę tylko z tego powodu, że jest to proteza nowej generacji nie przesądza, że wydatek ten jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Uzyskiwanie obrotów w ramach działalności gospodarczej nie jest bowiem uzależnione od rodzaju noszonej protezy, gdyż jej posiadanie niezbędne jest dla wykonywania wielu czynności poza sferą działalności gospodarczej.

Odnosząc się zatem do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzić należy, że zakup protezy jest związany ze stanem zdrowia Zainteresowanego. Natomiast zakupy uwarunkowane stanem zdrowia osoby prowadzącej działalność gospodarczą należą do wydatków o charakterze osobistym. W przypadku amputacji kończyny, w gestii osoby fizycznej(prywatnej) leży poczynienie zakupu protezy niezależnie od tego czy prowadzi działalność gospodarczą, czy też działalności takiej nie prowadzi. Tak więc, dokonanie tego rodzaju zakupu jest związane z korzyściami osobistymi Wnioskodawcy, a nie z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. W związku z powyższym brak podstaw aby uznać, że dokonanie zakupu protezy ma bezpośredni związek z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Pomimo wskazania, iż proteza zastępująca jedną z nóg stanowi narzędzie pracy Wnioskodawcy, powyższy zakup jest uwarunkowany stanem zdrowia Wnioskodawcy, a więc jest zakupem o charakterze osobistym niezależnym od prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem z punktu widzenia celu poniesienia kosztów będących przedmiotem wniosku nie można ich uznać za poniesione na potrzeby całości działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Biorąc pod uwagę istotę nabywanego towaru należy stwierdzić, że przyczyną jego nabycia jest stan zdrowia Wnioskodawcy.

Tym samym stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania ww. art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem jak już wskazano wyżej obniżenie podatku należnego o podatek naliczony może nastąpić jedynie na ściśle określonych przez ustawodawcę zasadach, a jedną z podstawowych przesłanek pozytywnych jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu protezy. Tym samym brak prawa do zwrotu podatku naliczonego zapłaconego przy zakupie protezy Otto Bock Genium na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.