Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1237/14/PS
z 9 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udostępniania infrastruktury na rzecz spółki komunalnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udostępniania infrastruktury na rzecz spółki komunalnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina G. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Gmina”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”,) zarejestrowanym w Urzędzie Skarbowym w O.. Ponosiła wydatki w związku z budową infrastruktury wodno-kanalizacyjnej, w skład której wchodzą obiekty, urządzenia i sieci znajdujące się w obrębie Gminy (dalej: „Infrastruktura”).

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity z dnia 23 maja 2013 r., Dz. U. z 2013 r. poz. 594; dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”), do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w sprawach z zakresu wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. W związku z powyższym Gmina była zobligowana do budowy Infrastruktury i jest ustawowo zobowiązana do utrzymania lub zapewnienia mieszkańcom możliwości korzystania z jej dobrodziejstw.

W celu realizacji obowiązków nałożonych przez ustawę o samorządzie gminnym, Gmina zamierza zawrzeć ze spółką komunalną (dalej: „PWiK”) umowę wzajemnego świadczenia (inaczej - wzajemna umowa barterowa; dalej: „Umowa”). PWiK również jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, dokonującym m. in. odpłatnej dostawy wody na rzecz mieszkańców Gminy.

W ramach Umowy i na warunkach w niej opisanych, strony zamierzają zobowiązać się:

1. Gmina - do udostępnienia PWiK Infrastruktury w celu jej eksploatacji i przeniesienia na PWiK prawa do pobierania związanych z tym pożytków cywilnych (dochodów);
   
2. PWiK - do świadczenia na rzecz Gminy usługi zarządzania Infrastrukturą oraz innych odpłatnych usług. W ramach usługi zarządzania PWiK zobowiązuje się m. in. do:




1. pozostawania w stanie całodobowej gotowości do eksploatacji Infrastruktury;
   
2. usuwania ujawnionych awarii Infrastruktury;
   
3. przyjmowania wszelkich zgłoszeń od odbiorców wody dotyczących Infrastruktury.

Zgodnie z Umową, świadczone wzajemnie usługi strony uznają za ekwiwalentne. Umowa określa wartość świadczenia każdej ze stron Umowy. Płatności będą dokonywane poprzez przelewy bankowe albo w formie kompensaty wzajemnych należności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udostępnienie przez Gminę Infrastruktury na rzecz PWiK w zamian za przedstawione świadczenia PWiK, stanowi po stronie Gminy czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, w ramach tzw. wymiany barterowej, niekorzystającą ze zwolnienia z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie przez Gminę Infrastruktury na rzecz PWiK w zamian za przedstawione świadczenia stanowi po stronie Gminy czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w ramach tzw. wymiany barterowej, niekorzystającą ze zwolnienia z VAT.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 5 ust. I pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Udostępnienie Infrastruktury nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem nie wiąże się z przeniesieniem na PWiK prawa do rozporządzenia nią jak właściciel. Prawo to zostanie po stronie Gminy, mimo wejścia Umowy w życie. Przedmiotem Umowy ma być natomiast umożliwienie PWiK czerpania pożytków cywilnych z Infrastruktury, co będzie miało miejsce dzięki dostarczaniu wody mieszkańcom za jej pośrednictwem.

W tym miejscu Gmina pragnie wskazać na prawomocny wyrok WSA w Olsztynie z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Ol 722/12, w którym Sąd stwierdził, że „(...) to gmina decyduje o możliwości wyboru formy organizacyjnoprawnej, w jakiej realizuje zadania w zakresie gospodarki komunalnej. Wybór podmiotu świadczącego usługi w zakresie zadań własnych gminy nie może natomiast wpływać na odrębne traktowanie wykonywanych zadań na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Zarówno w przypadku wykonywania zadań własnych gminy przez samorządowy zakład budżetowy - w tym Skarżącego, jak i handlowe spółki kapitałowe mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług”.

Co więcej, zgodnie ze stanowiskiem WSA w Kielcach zawartym w nieprawomocnym wyroku z dnia 14 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Ke 564/13 „(...) odrębność i samodzielność, zarówno w aspekcie podmiotowym jak i organizacyjnym, skarżącej - spółki komunalnej (w przeciwieństwie do gminnych jednostek budżetowych, które nie wykonują samodzielnie działalności gospodarczej) nakazuje uznać ją za odrębnego podatnika VAT”. Powyższa teza znajduje również potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt I FSK 1397/12.

Wnioskodawca w pełni podziela powyższe poglądy, zgodnie z którymi gminy uprawnione są do realizacji zadań własnych za pomocą handlowych spółek kapitałowych, które są z kolei odrębnymi od gmin podatnikami VAT. Oznacza to, że w relacji Gmina v. PWiK można mówić o świadczeniu na rzecz odrębnego prawnie i organizacyjnie podmiotu - innego podatnika VAT.

Odnosząc się zaś bezpośrednio do treści art. 8 ust. 1 w kontekście przewidywanego zawarcia Umowy, Wnioskodawca pragnie wskazać na wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 289/12, w którym Sąd stwierdził, że „(...) Usługę w znaczeniu nadanym jej przez ustawę o VAT należy rozumieć szeroko, obejmując nim wszelkie transakcje gospodarcze niebędące dostawą towarów, jednakże musi istnieć bezpośredni związek między wykonaną czynnością i otrzymanym wynagrodzeniem, przesądzający o odpłatności czynności, jak również musi wystąpić możliwy do zidentyfikowania konsument (odbiorca) usługi”.

Powyższy wyrok pozwala, zdaniem Gminy, na uznanie, że świadczenia realizowane na podstawie i zgodnie z Umową, wypełniają dyspozycję zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto odbiorcy wzajemnie świadczonych usług będą wprost zidentyfikowani w Umowie (Gmina i PWiK). Zapłatą będzie przelew bankowy lub kompensata. Kwestię uznania wzajemnego świadczenia usług za zapłatę na gruncie ustawy o VAT Wnioskodawca obszernie przedstawia w dalszej części niniejszego wniosku.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca zauważa, że oceniając charakter świadczenia jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu VAT, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy o VAT i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu tej ustawy.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 tej ustawy, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Gmina wskazuje w tym miejscu na pogląd doktryny odnoszący się do przywołanego przepisu, zgodnie z którym „(...) nie ma w komentowanym artykule zastrzeżenia, że zapłata ma przybrać postać pieniężną. Jest to wielkość, która musi być mierzalna (wymierna) w pieniądzu (biorąc pod uwagę, że podatek wyrażany jest w pieniądzu), jednakże nie musi być kwotą pieniężną. Może być więc należnością w naturze. Zapłata może mieć również formę świadczenia wzajemnego (czy to świadczenia rzeczowego, czy to innego świadczenia)”. (Bartosiewicz A. Komentarz do art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, LEX 2014).

Wnioskodawca w pełni popiera powyższe stanowisko, zgodnie z którym, choć w odniesieniu do omawianego przepisu przyjmuje się, że kwota należna (cena) powinna być wyrażona w jednostkach pieniężnych, to jednak nie oznacza to, że wynagrodzenie (odpłatność) musi mieć postać pieniężną, gdyż jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową (zapłatą za towar lub usługę może być inny towar lub usługa). Zdaniem Wnioskodawcy, warto w tym miejscu sięgnąć również do definicji słownikowej terminu „zapłata”. Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/) zapłata to:

1. „uiszczenie należności za coś”;
2. „należność za coś”;
3. „odpłacenie komuś za coś”.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe również potwierdza, że zapłata nie musi mieć postaci pieniężnej, a może przybrać postać świadczenia rzeczowego lub innego świadczenia.

Potwierdzeniem tej tezy jest również interpretacja przepisów prawa cywilnego dotyczących umowy zamiany, która miałaby zastosowanie przy transakcjach towarowych (rzeczowych), a może być pomocna przy interpretowaniu Umowy. Umowa zamiany uregulowana jest w art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r,, poz. 121, z późn. zm.; dalej: „Kodeks cywilny”). W rozumieniu Kodeksu cywilnego umowa zamiany jest umową konsensualną, wzajemną i zobowiązującą, a art. 603 Kodeksu cywilnego stanowi, że przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem Kodeks cywilny - odnosząc się do zamiany jako rodzaju stosunku zobowiązaniowego - ustalił, że przedmiotem zamiany mogą być tylko rzeczy (zarówno ruchome, jak i nieruchomości). Natomiast z treści art. 604 Kodeksu cywilnego wynika, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju oznacza wykonanie tych czynności za wynagrodzeniem. Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), który zastrzega jedynie, że bezpośrednie przepływy pieniężne powinny odbywać się w formie bezgotówkowej. Inne sposoby wykonania zobowiązań skutkujące zapłatą nie zostały wyłączone.

Świadczenia rzeczowe mogą również zostać uznane za transakcje barterowe. Barter w polskim prawie uważa się za jeden z rodzajów umowy zamiany, zawierający elementy innych umów nazwanych (m. in. umów zlecenie, sprzedaży, etc). Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym oczywiście rozliczeń podatkowych. Należy podkreślić, że barter polega nie tylko na równoważącej się wartościowo transakcji towar za towar, lecz również: usługa za usługę, towar za usługę lub usługa za towar. Podstawowym założeniem i istotą umów barteru jest brak konieczności ponoszenia dodatkowych świadczeń, a to, czy strony umówią się na wymianę towaru za towar, usługi za usługę, czy też towaru za usługę, nie ma istotnego znaczenia.

Barter jest więc pojęciem szerszym, obejmującym swoim zakresem zamianę usług, zamianę towaru na usługę i usługi na towar. Z punktu widzenia polskiego prawa cywilnego barter jest rodzajem umowy zamiany nienazwanej i nieokreślonej w Kodeksie cywilnym, polegającej na równoważącej się wartościowo wymianie towaru na towar lub usługi na usługę (ewentualnie usługi na towar lub towaru na usługę), gdzie nie wchodzą w grę dodatkowe rozliczenia pieniężne między kontrahentami.

Tym samym za zapłatę na gruncie ustawy o VAT można, zdaniem Wnioskodawcy, uznać zarówno otrzymane przez Gminę środki pieniężne, jak i świadczenie rzeczowe wykonane przez PWiK - świadczenie na rzecz Gminy w zakresie usługi zarządzania Infrastrukturą (kompensata). W ocenie Wnioskodawcy, świadczeniem usługi jest usługa świadczona przez Gminę polegająca na udostępnieniu PWiK Infrastruktury w celu jej eksploatacji i przeniesieniu na PWiK prawa do pobierania związanych z tym pożytków cywilnych (dochodów). Świadczeniem wzajemnym jest natomiast wspomniane powyżej zarządzanie i wykonywanie innych odpłatnych usług, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest świadomy, że musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Gmina wskazuje, że w niniejszym przypadku bez wątpliwości można będzie ustalić cenę (kwotę należną)/zapłatę wyrażoną w pieniądzu w oparciu o treść Umowy, która zostanie zawarta pomiędzy Gminą i PWiK. Wartość ta będzie wyrażona wprost w treści Umowy i to ona będzie podstawą opodatkowania VAT, zgodnie z treścią art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się zaś do kwestii określenia wartości świadczenia wzajemnego, Gmina również pragnie odwołać się do poglądu doktryny w tym zakresie: „(...) Czy decydujące znaczenie ma tutaj wola stron (zazwyczaj określających umownie wartość świadczeń), czy też należałoby abstrahować całkowicie od tej woli i uznać, że wartość świadczeń wzajemnych powinna być określana wedle wartości rynkowej. Wobec braku przepisów wskazujących na tę drugą możliwość, wydaje się, że należałoby odnieść się w tego rodzaju przypadkach przede wszystkim do wartości ustalanej przez strony, zaś dopiero w razie jej braku - do wartości rynkowej”. (Bartosiewicz A. Komentarz do art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, LEX 2014).

Niezależnie od powyższego, Gmina zwraca uwagę, że brzmienie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT jest wynikiem implementowania na grunt prawa polskiego wytycznych zawartych w art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE. L. 347/1 11.12.2006 ze zm., dalej: „Dyrektywa”). Zgodnie z powołanym przepisem Dyrektywy, w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77 tego aktu, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Wnioskodawca pragnie wskazać na pogląd piśmiennictwa dotyczący powołanego przepisu, zgodnie z którym „(...) Podstawa opodatkowania, o której mowa w przepisie art. 73 Dyrektywy 112, ma charakter subiektywny, zależny de facto od woli i ustaleń stron transakcji. Jednak, niezależnie od okoliczności, podstawa opodatkowania obejmuje wszystkie elementy, które razem tworzą dla potrzeb podatku VAT świadczenie wzajemne, przy czym pojęcie świadczenia wzajemnego dla potrzeb podatku VAT oznacza istnienie co do zasady bezpośredniego związku pomiędzy, z jednej strony, świadczeniem usługi lub dostawą towaru, oraz świadczeniem zwrotnym, często pieniężnym, przy czym pojęcie to ma charakter subiektywny”. (Wesołowska A., Glosa do wyroku TS z dnia 7 listopada 2013 r., C-249/12 i C-250/12.Teza nr 1, LEX/el 2014). Co więcej, jak wskazuje autorka „(...) Na gruncie prawa wspólnotowego, tylko jeżeli świadczenie usług lub dostawa towarów następuje „odpłatnie”, podlega opodatkowaniu. W konsekwencji, tylko w sytuacji, w której pomiędzy usługodawcą, a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, można mówić o zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT”. (Wesołowska A., Glosa do wyroku TS z dnia 27 kwietnia 2014 r., C-151/13. Teza nr 4, LEX/el 2014).

Gmina zauważa, że przewidywana Umowa doprowadzi do powstania stosunku prawnego, w ramach którego nastąpi wymiana świadczeń wzajemnych, bezpośrednio ze sobą związanych - PWiK będzie świadczyło usługę zarządzania w odniesieniu do Infrastruktury, która zostanie tej spółce przekazana wraz z prawem pobierania pożytków cywilnych (dochodów), a Gmina uzyska świadczenie usługi zarządzania Infrastrukturą na warunkach opisanych w Umowie. Tym samym Umowa będzie przedmiotem opodatkowania VAT.

Wszystko powyższe potwierdza, zdaniem Wnioskodawcy, że otrzymane przez Gminę środki pieniężne lub (w razie braku wypłaty w pieniądzu) świadczenia rzeczowe na warunkach opisanych w przewidywanej Umowie należy uznać za zapłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie wskazać, że ani przepisy ustawy o VAT, ani też rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie przewidują zwolnienia dla usług odpłatnego udostępniania infrastruktury wodno-kanalizacyjnej, w związku z czym, usługi te podlegają opodatkowaniu. Co więcej, stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie to nie znajduje więc zastosowania w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Do Umowy nie znajdzie również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r. poz. 1722, ze zm.; dalej: „rozporządzenie w sprawie zwolnień”), które nie tylko nie ma zastosowania do czynności dokonywanych między Gminą, a jej spółką komunalną (PWiK), lecz również nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Ustawodawca zdecydował, że wcześniej obowiązujące zwolnienia dotyczące zadań własnych wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, czy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, na których są dokonywane usługi, stały w sprzeczności z wyłączeniem tych czynności z opodatkowania VAT wynikającego z przepisów ustawy o VAT (odpowiednio art. 15 ust. 6 oraz art. 12 ust. 1 pkt 4-7 ustawy o VAT). W konsekwencji, w rozporządzeniu w sprawie zwolnień zabrakło tego rodzaju zwolnień, a od dnia 1 stycznia 2014 r. nie ma już podstawy prawnej do ich stosowania.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nawet brak Umowy przy faktycznym wykonywaniu określonych świadczeń dla siebie nawzajem, świadczy o wzajemnym (barterowym) wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, które w konsekwencji podlegają opodatkowaniu VAT po obu stronach transakcji.

W tym miejscu Gmina pragnie wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. IPTPP1/443-854/13-2/MW, w której organ zauważył, że „(...) Z powyższego przepisu [ art. 15 ust. 6 ustawy o VAT - przyp. Wnioskodawcy] jednoznacznie wynika, że zwolnieniem od podatku VAT nie są objęte czynności realizowane przez jednostki samorządu terytorialnego, wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Zwolnienie od podatku VAT jednostek samorządu terytorialnego jest zatem możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji samorządowych (publicznych) ”. Co więcej, organ w przywołanej interpretacji stanął na stanowisku, zgodnie z którym „(...) z uwagi na fakt, iż odpłatne udostępnienie przez Gminę Przedsiębiorstwu... Spółka z o. o. będzie miało charakter czynności cywilnoprawnej - czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy i będzie świadczona przez Wnioskodawcę jako podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy podatku od towarów i usług”. Potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy znaleźć można również w innych interpretacjach indywidualnych, m. in. w.:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16 października 2013 r. nr IPTPP1/443-544/13-4/RG;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 listopada 2010 r. nr ILPP2/443-1338/10-5/TW;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 maja 2011 r. nr ILPP1/443-300/11-2/MS;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 października 2009 r. nr IPPP1-443-777/09-2/JL;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 listopada 2011 r. nr ITPP2/443-1038/12/EK.

Reasumując - za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, udostępnienie przez Gminę Infrastruktury na rzecz PWiK w zamian za przedstawione świadczenia PWiK, stanowi po stronie Gminy czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w ramach tzw. wymiany barterowej, niekorzystającą ze zwolnienia z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.