Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-951/14-6/MM
z 7 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 22 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.), uzupełnionym w dniu 10 listopada 2014 r. (data wpływu 13 listopada 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 30 października 2014 r. nr IPPP2/443-951/14-2/MM oraz w dniu 11 grudnia 2014 r. (data wpływu 15 grudnia 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 3 grudnia 2014 r. nr IPPP2/443-951/14-4/MM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatkowej dla licytacyjnej sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatkowej dla licytacyjnej sprzedaży nieruchomości. Wniosek zawierał braki w przedstawionym stanie faktycznym. W związku z tym tut. Organ podatkowy pismem z 30 października 2014 r. znak IPPP2/443-951/14-2/MM oraz pismem z 3 grudnia 2014 r. znak IPPP2/443-951/14-4/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W licytacji komorniczej jaka miała miejsce w dniu 7 lutego 2014 r. sprzedana została zabudowana nieruchomość gruntowa zabudowana stacją paliw będąca dotychczas własnością dłużnika Dariusza Andrzeja M. (Numer Identyfikacji Podatkowej). Nieruchomość tę sprzedano za kwotę 910.000 zł (słownie: dziewięćset dziesięć tysięcy złotych). Dłużnik Dariusz Andrzej M. przedłożył organowi egzekucyjnemu wyciąg z ewidencji środków trwałych, której kopia stanowi załącznik do niniejszego wniosku. Z przedłożonego wyciągu środków trwałych wynika, że wartość początkowa budynku posadowionego na nieruchomości przyjęta na dzień 1 stycznia 1994 r. wynosiła 80 000 zł. Wartość ta zmieniała się wraz z dokonywanymi na nieruchomość nakładami jakich jej ówczesny właściciel dokonywał w latach 2000, 2001, 2002, 2003 i w dniu zamknięcia przez dłużnika działalności gospodarczej, tj. w dniu 31.12.2013 r. wynosiła netto kwotę 103 342,59 zł.

Dłużnik Dariusz Andrzej M. z dniem 31 grudnia 2013 r. zamknął prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą zakresie sprzedaży paliw płynnych, lecz od dnia 1 kwietnia 2014 r. rozpoczął kolejną działalność w zakresie usług kurierskich. Aktualnie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, lecz w dacie licytacji komorniczej nieruchomości (w dniu 7 lutego 2014 r.) nie posiadał takiego statusu.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym jako organ prowadzący postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi, w ramach którego prowadzona była egzekucja z nieruchomości, jest zobowiązana do przygotowania projektu planu podziału. Projekt ten winien uwzględniać również ewentualne zobowiązania o charakterze publicznoprawnym.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, co następuje:

• nieruchomość w postaci niezabudowanej działki gruntu położonej we wsi L. w gminie G., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka 2/3 o powierzchni 0,17 ha została nabyta w dniu 26 kwietnia 1991 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego przez notariusza.
  

• Stacja paliw - według wiedzy Zainteresowanej opartej na informacjach uzyskanych od dłużnika - została przez niego wzniesiona, zaś uruchomiona została w sierpniu 1991 r.;
  

• dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wytworzenia ww. nieruchomości z uwagi na fakt, że transakcja sprzedaży miała miejsce w 1991 r., zaś obowiązek obejmowania transakcji podatkiem od wartości dodanej został wprowadzony w późniejszym czasie;
  

• pierwsze zasiedlenie nastąpiło w 1991 r.;
  

• dłużnik ponosił wydatki na nieruchomość w wysokości przekraczającej 30% jej wartości;
  

• nieruchomość gruntowa zabudowana stacją paliw w stanie ulepszonym była wykorzystywana przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat.;
  

• dłużnik zawarł jedynie jedną umowę dzierżawy, która obejmowała okres od dnia 1 czerwca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.
  
  
  

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, że dłużnik Dariusz M. na dzień zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej tj. 31 grudnia 2013 r. w zakresie sprzedaży paliw płynnych sporządził remanent likwidacyjny. Jednakże budynek stacji paliw w L. nie został ujęty w tym remanencie. Według wiedzy Wnioskodawcy opartej na informacjach uzyskanych od dłużnika obiekt ten wybudował i oddał do użytku przed datą wprowadzenia podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej stacją paliw, o której mowa powyżej winna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług czy też transakcja ta korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) o podatku od towarów i usług, sprzedaż nieruchomości opisanej w punktach poprzedzających nie powinna być obciążona podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Zgodnie z art. 18 ustawy o VAT organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku jest zobowiązany dłużnik, tzn. w przypadku gdy dłużnik – właściciel towarów – występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem VAT z tytułu dostawy tego towaru. W przypadku natomiast, gdy dana czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub jest od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku. A zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o VAT i do uwzględniania, w trakcie sprzedaży egzekucyjnej towarów, okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Ponadto opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli po stronie dłużnika spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że komornik sądowy w sytuacji przedstawionej we wniosku jest płatnikiem podatku VAT od dostawy towarów w drodze licytacji będących własnością dłużnika, ponieważ dłużnik z tytułu sprzedaży nieruchomości występuje w charakterze podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT. Bez znaczenia dla potrzeb opodatkowania jest, że dłużnik w momencie licytacyjnej sprzedaży towarów nie jest już czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

W myśl art. 14 ust. 5 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy o VAT dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Z treści wniosku wynika, że dłużnik z dniem 31 grudnia 2013 r. zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (sprzedaży paliw płynnych). Na ten dzień sporządził remanent likwidacyjny określony w art. 14 ust. 5 ustawy o VAT, jednakże budynek stacji paliw nie został ujęty w tym remanencie. W związku z tym przy egzekucyjnej sprzedaży tej nieruchomości przez płatnika podatku w drodze licytacji komorniczej nie znajduje zastosowania zwolnienie od podatku przewidziane w przepisie art. 14 ust. 7 ustawy o VAT, ponieważ budynek stacji paliw nie został ujęty w remanencie likwidacyjnym, a co za tym idzie dłużnik nie rozliczył podatku od tej nieruchomości.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, w tym również nieruchomości, będących przedmiotem dostawy wyłącznie do działalności zwolnionej z podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat, o czym stanowi treść art. 43 ust. 7a ustawy o VAT.

Natomiast definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Na podstawie powyższych przepisów dostawa budynków, budowli lub ich części, co do zasady, korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do dostawy nie minęły co najmniej dwa lata. Przy czym, powyższe wykluczenie doznaje ograniczenia, gdyż dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia również może korzystać ze zwolnienia w sytuacji, gdy w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i równocześnie dostawca nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Natomiast żeby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części. Pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów. Istotą pierwszego zasiedlenia jest oddanie do użytkowania, które następuje w wyniku czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być oddanie w najem, dzierżawę czy też leasing. Jest to oddanie pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi. Pierwszym zasiedleniem będzie zatem tylko pierwsza czynność opodatkowana dotycząca danych budynków, budowli lub ich części.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w lutym 2014 r. sprzedana została w drodze licytacji komorniczej zabudowana nieruchomość gruntowa zabudowana stacją paliw będąca dotychczas własnością dłużnika. Dłużnik z dniem 31 grudnia 2013 r. zamknął prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą zakresie sprzedaży paliw płynnych, lecz od dnia 1 kwietnia 2014 r. rozpoczął kolejną działalność w zakresie usług kurierskich. Aktualnie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, lecz w dacie licytacji komorniczej nieruchomości nie posiadał takiego statusu. Nieruchomość gruntowa została nabyta w kwietniu 1991 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Stacja paliw została przez dłużnika wzniesiona, zaś uruchomiona została w sierpniu 1991 r. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wytworzenia ww. nieruchomości. Dłużnik ponosił wydatki na nieruchomość w wysokości przekraczającej 30% jej wartości. Nieruchomość gruntowa zabudowana stacją paliw w stanie ulepszonym była wykorzystywana przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat. Nieruchomość była przedmiotem umowy dzierżawy w okresie od czerwca do grudnia 2013 r.

Wątpliwości Zainteresowanej dotyczą zastosowania właściwej stawki podatkowej dla sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem licytacji komorniczej.

Z uwagi na opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, że dostawa nieruchomości opisanej we wniosku nie korzysta ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż nieruchomość nie była przez dłużnika wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Ponadto wbrew twierdzeniu Zainteresowanej nie znajduje zastosowania dla dostawy nieruchomości wskazany wyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ dostawa ta była dokonana przed upływem dwóch lat od pierwszego zasiedlenia. Jak wyżej wskazano przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części. Z treści wniosku wynika, że nieruchomość była przedmiotem umowy dzierżawy w roku 2013, zatem w tym roku nastąpiło w stosunku do niej pierwsze zasiedlenie. Dostawa nieruchomości miała miejsce w lutym 2014 r., zatem od pierwszego zasiedlenia (czerwiec 2013 r.) do dnia dostawy nie upłynął okres dwóch lat.

W związku z tym należy przeanalizować zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Aby przepis ten znalazł zastosowanie muszą być spełnione dwa warunki łącznie: w stosunku do nieruchomości nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Przy czym drugiego warunku nie stosuje się, jeżeli nieruchomość w stanie ulepszonym była wykorzystywana przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej przez 5 lat.

Z uwagi na opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, ponieważ w stosunku do tej nieruchomości nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy (dłużnikowi) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Drugi warunek co prawda nie jest spełniony, ponieważ dłużnik dokonał nakładów inwestycyjnych na nieruchomość o wartości przewyższającej 30% wartości początkowej tej nieruchomości, jednakże w sytuacji przedstawionej we wniosku traktuje się go jako nieistniejący, ponieważ dłużnik wykorzystywał nieruchomość w stanie ulepszonym do czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez co najmniej 5 lat.

Zatem stanowisko Zainteresowanej w uwagi na wskazanie błędnej podstawy prawnej zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ podatkowy zwraca uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z tym, a także z uwagi na treść art. 14b § 3 ww. ustawy, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawczynię do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.