Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-848/14-2/AS
z 9 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 17 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia kwoty podatku z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia kwoty podatku z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

W przeszłych latach Gmina ponosiła wydatki inwestycyjne na budowę hali sportowej przy Zespole Szkół (dalej: hala sportowa). Hala sportowa służy Gminie do wykonywania dwojakiego rodzaju czynności:

• nieopodatkowanych VAT, które są związane z realizacją zadań własnych Gminy wynikających z nałożonych na Gminę jako jednostkę samorządową obowiązków w obszarze edukacji publicznej,
• opodatkowanych VAT, które dotyczą regularnego odpłatnego najmu hali sportowej na rzecz osób fizycznych i prawnych w celu organizowania przez najemców prywatnych zajęć sportowych w godzinach pozalekcyjnych.
  
  

W związku z prowadzoną inwestycją, Gmina zawarła umowę z kancelarią doradztwa podatkowego (dalej: kancelaria doradztwa podatkowego, kancelaria) na świadczenie podstawowej usługi prawniczej polegającej na zastępstwie procesowym, na podstawie udzielonego pełnomocnictwa procesowego, w postępowaniu o zwrot nadpłaty w VAT, jak również na doradztwie podatkowym w zakresie zastępstwa procesowego mającego charakter pomocniczy, obejmującego analizę zasadności podniesienia przez Gminę możliwych roszczeń ukierunkowanych na optymalizację rozliczeń VAT.

W ramach przedmiotowej umowy usługi Kancelarii obejmowały: (i) kwalifikację czynności wykonanych przez Gminę w związku z użytkowaniem hali sportowej z perspektywy przepisów ustawy o VAT, (ii) analizę możliwości odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych przez Gminę na budowę hali sportowej, (iii) przygotowanie dokumentów do Naczelnika właściwego urzędu skarbowego w związku z wystąpieniem Gminy o zwrot podatku naliczonego od wydatków na przedmiotową inwestycję, obejmujących przygotowania korekt deklaracji VAT-7 wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekt oraz wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, (iv) reprezentowanie Gminy jako pełnomocnik procesowy przed urzędem skarbowym w związku ze złożonym wnioskiem o nadpłatę. Gmina zdecydowała się na współpracę z kancelarią ze względu na złożoność kwestii prawnopodatkowych dotyczących inwestycji w halę sportową. Z tytułu nabycia przedmiotowych usług Gmina otrzyma fakturę VAT z kwotą VAT naliczonego. Przedmiotowy wydatek stanowi wydatek bieżący Gminy.

Usługi kancelarii dotyczyły hali sportowej, a tym samym były związane z obydwoma rodzajami działalności prowadzonymi przez Gminę na hali sportowej, przy czym Gmina nie jest w stanie określić jaka część poniesionego wydatku na te usługi dotyczy czynności opodatkowanych, a jaka czynność niepodlegających opodatkowaniu VAT (jakkolwiek zasadniczo usługi te koncentrowały się na analizach związanych z czynnościami odpłatnymi, opodatkowanymi VAT).

W ramach niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, intencją Gminy jest potwierdzenie, czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej opisanymi powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma prawo do pełnego odliczenia VAT z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina ma prawo do pełnego odliczenia VAT z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uważa się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina spełnia zawartą w powyższym przepisie definicję podatnika VAT. Tym samym, w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez Gminę, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych, Gmina jest uznawana za podatnika VAT. Gmina działa bowiem w relacjach cywilnoprawnych w analogicznych okolicznościach co podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści przytoczonej regulacji wynika zatem, że prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.: nabywcą towarów i usług jest podatnik VAT, oraz nabywane towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Na mocy ww. art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług i dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Gmina korzystała z usług kancelarii doradztwa podatkowego na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej. Zatem, zdaniem Gminy, w tej sytuacji Gmina nabywała przedmiotowe usługi jako podatnik VAT.

Ponadto, mając na uwadze, że usługi dotyczyły hali sportowej i wykonywania przez Gminę czynności odpłatnych - podlegających opodatkowaniu VAT, jak również czynności nieodpłatnych - niepodlegających opodatkowaniu VAT, nabywane usługi są związane z obydwoma rodzajami działalności po stronie Gminy, przy czym Gmina nie jest w stanie określić jaka część jej wydatku na te usługi dotyczy czynności opodatkowanych, a jaka czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT (jakkolwiek zasadniczo usługi te koncentrowały się na analizach związanych z czynnościami odpłatnymi).

Mając na uwadze tezy uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 9/10, w przedmiotowym stanie faktycznym Gminie powinno przysługiwać pełne prawo do odliczenia VAT z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej przez Gminę w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej. Zdaniem Gminy, ponoszenie wydatków na przedmiotowe usługi było związane z odpłatnym udostępnianiem hali sportowej po stronie Gminy, z tytułu którego Gmina rozlicza VAT należny.

Jak wskazała Gmina w opisie stanu faktycznego przedmiotowa usługa prawnicza była konieczna, ze względu na złożoność przepisów prawnopodatkowych w zakresie związanym z użytkowaniem hali sportowej i odliczeniem VAT naliczonego.

W skali kraju nabywanie usług prawnych w związku z prowadzeniem szeregu transakcji opodatkowanych VAT po stronie podatników stanowi normę gospodarczą. Ponadto, w takich sytuacjach przysługuje również prawo do odliczenia VAT po stronie podatników, jako że nabywane usługi mają pośredni związek z działalnością opodatkowaną VAT.

Stanowisko Gminy dotyczące prawa do odliczenia kwot VAT w całości z faktury od kancelarii znajduje również potwierdzenie - w znanych Gminie interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r., sygn. IPTPP1/443-82/13-4/MH, w której organ stwierdził, że „ww. usługi prawnicze nie mają wprawdzie bezpośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi, jednakże pośrednio wpływają na uzyskiwanie przez Wnioskodawcę obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług. (...) w sytuacji gdy poniesione wydatki wykorzystywane będą przez Wnioskodawcę, będącego czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarówno do działalności opodatkowanej tym podatkiem, jak i do działalności niepodlegającej opodatkowaniu i nie będą wykorzystywane do działalności zwolnionej od podatku, a ponadto nie będzie obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur od kancelarii prawnej.”

Reasumując, w ocenie Gminy, Gmina ma prawo do pełnego odliczenia VAT z faktury od kancelarii doradztwa podatkowego otrzymanej w związku z usługami dotyczącymi hali sportowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi podatku VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L, Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Na podstawie art. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina jest wspólnotą samorządową, którą tworzą mieszkańcy gminy. Zgodnie z art. 4 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, Rada Ministrów w drodze rozporządzenia tworzy gminy, nadaje gminie lub miejscowości statut miasta i ustala jego granice.

Ponadto gmina – w oparciu o art. 2 cyt. wyżej ustawy – wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 powołanej ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent miasta). Jak stanowi natomiast art. 11a ust. 3 tej ustawy – ilekroć w ustawie jest mowa o wójcie, należy przez to rozumieć także burmistrza oraz prezydenta miasta.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina ponosiła wydatki inwestycyjne na budowę hali sportowej przy Zespole Szkół. Hala sportowa służy Gminie do wykonywania dwojakiego rodzaju czynności: opodatkowanych VAT, które dotyczą regularnego odpłatnego najmu hali sportowej na rzecz osób fizycznych i prawnych w celu organizowania przez najemców prywatnych zajęć sportowych w godzinach pozalekcyjnych oraz nieopodatkowanych VAT, które są związane z realizacją zadań własnych Gminy, wynikających z nałożonych na Gminę jako jednostkę samorządową obowiązków w obszarze edukacji publicznej. Gmina zawarła w związku z prowadzoną inwestycją umowę z kancelarią doradztwa podatkowego na świadczenie podstawowej usługi prawniczej polegającej na zastępstwie procesowym, w postępowaniu o zwrot nadpłaty w VAT, jak również na doradztwie podatkowym w zakresie zastępstwa procesowego mającego charakter pomocniczy, obejmującego analizę zasadności podniesienia przez Gminę możliwych roszczeń ukierunkowanych na optymalizację rozliczeń VAT. W ramach umowy usługi Kancelarii obejmowały: (i) kwalifikację czynności wykonanych przez Gminę w związku z użytkowaniem hali sportowej z perspektywy przepisów ustawy o VAT, (ii) analizę możliwości odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych poniesionych przez Gminę na budowę hali sportowej, (iii) przygotowanie dokumentów do Naczelnika właściwego urzędu skarbowego w związku z wystąpieniem Gminy o zwrot podatku naliczonego od wydatków na przedmiotową inwestycję, obejmujących przygotowania korekt deklaracji VAT-7 wraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekt oraz wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, (iv) reprezentowanie Gminy jako pełnomocnik procesowy przed urzędem skarbowym w związku ze złożonym wnioskiem o nadpłatę. Z tytułu nabycia powyższych usług, Gmina otrzyma fakturę VAT z kwotą VAT naliczonego. Wydatek ten stanowi wydatek bieżący Gminy. Usługi kancelarii dotyczyły hali sportowej i były związane z obydwoma rodzajami działalności prowadzonymi przez Gminę na hali sportowej, przy czym Gmina nie jest w stanie określić jaka część poniesionego wydatku na te usługi dotyczy czynności opodatkowanych, a jaka czynność niepodlegających opodatkowaniu VAT (jakkolwiek zasadniczo usługi te koncentrowały się na analizach związanych z czynnościami odpłatnymi, opodatkowanymi VAT).

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki związane z usługami dotyczącymi hali sportowej.

W cytowanym na wstępie przepisie art. 86 ustawy ustawodawca zezwolił na odliczenie podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ww. przepis art. 86 ust. 1 ustawy stanowi generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego i jest uzupełniony regulacjami zawartymi w art. 90 i art. 91 ustawy.

Przepisy zawarte w art. 90 ustawy regulują kwestię związaną z prawem do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnik nabyte towary i usługi wykorzystuje zarówno do wykonywania czynności opodatkowania VAT, w związku z którymi takie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Z tym, że przez „czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego” należy rozumieć czynności zwolnione od podatku.

Z informacji zawartych w opisie zdarzenia nie wynika, by Gmina wykonywała w ww. budynku hali sportowej jakiekolwiek czynności zwolnione od podatku VAT. Zatem, przepisy zawarte w tym artykule nie mają w analizowanym przypadku zastosowania.

Z kolei przepisy zawarte w art. 91 ustawy – co do zasady – dotyczą sytuacji, gdy uprzednio odliczona kwota podatku naliczonego z różnych przyczyn musi zostać skorygowana lub przypadku, gdy podatek naliczony nie został odliczony, bo na moment realizacji prawa do odliczenia nabyty towar lub usługa nie miały służyć czynnościom opodatkowanym ale sytuacja ta uległa zmianie.

Należy zauważyć, że w swoim najnowszym orzecznictwie TSUE w sprawie Portugal Telecom SGPS SA. (C-496/11 z dnia 26 września 2012 r.) zauważył, że jeżeli towary i usługi są wykorzystywane przez podmiot w celu dokonywania jednocześnie transakcji gospodarczych dających prawo do odliczenia i transakcji gospodarczych niedających prawa do odliczenia odliczenie jest dopuszczalne jedynie w części VAT, który jest proporcjonalny do kwoty przypadającej na pierwsze transakcje i krajowy organ podatkowy może przewidzieć jedną z metod ustalania prawa do odliczenia wymienionych w rzeczonym art. 17 ust. 5 VI dyrektywy. Jeżeli towary i usługi są jednocześnie wykorzystywane do działalności gospodarczej i działalności niegospodarczej, art. 17 ust. 5 VI dyrektywy nie znajduje zastosowania, a metody odliczenia i podziału są określane przez państwa członkowskie, które przy wykonywaniu tego prawa powinny uwzględniać cel i systematykę VI dyrektywy i w tym celu przewidzieć metodę obliczania rzeczywiście odzwierciedlającą część wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z tych dwóch rodzajów działalności.

W kontekście omawianej sprawy należy również zwrócić uwagę na orzeczenie TSUE z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C-437/06 Securenta Göttinger Immobilienanlagen und Vermögensmanagement AG przeciwko Finanzamt Göttingen gdzie wskazano, że „podatek naliczony od wydatków poniesionych przez podatnika nie może uprawniać do odliczenia w zakresie, w jakim dotyczy działalności, która ze względu na brak jej gospodarczego charakteru nie należy do zakresu stosowania szóstej dyrektywy. (…) w przypadku, gdy podatnik wykonuje równocześnie działalność gospodarczą, opodatkowaną lub zwolnioną z podatku, i działalność niemającą charakteru gospodarczego, nienależącą do zakresu stosowania szóstej dyrektywy, odliczenie podatku naliczonego od wydatków związanych z emisją akcji i nietypowych cichych udziałów jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej dyrektywy”. (pkt 30-31).

Również w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. w sprawie C-515/07 Vereniging Noordelijke Land en Tuinbouw Organisatie przeciwko Staatssecretaris van Financiën, TSUE wskazuje: „Należy ponadto podkreślić, że w odróżnieniu od ww. sprawy Charles i Charles-Tijmens, która dotyczyła nieruchomości zaliczonej do aktywów przedsiębiorstwa, zanim została częściowo przeznaczona do celów prywatnych, z definicji niemających nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika, obecna sprawa przed sądem krajowym dotyczy czynności VNLTO niebędących czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, polegających na obronie ogólnych interesów członków tego stowarzyszenia, których nie można w tym przypadku uznać za niezwiązane z działalnością, skoro stanowią one główny przedmiot działalności tego stowarzyszenia.” (pkt 39).

W świetle powołanych wyżej przepisów oraz tez zawartych w cyt. orzeczeniach TSUE, rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku należy wskazać, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi. Jednakże należy podkreślić, że wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.

Powyższe stanowisko Organu znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2014 r. sygn. I SA/Wr 754/14 , w którym Sąd stwierdził, że: „(…) racje ma organ podatkowy, powołując się na treść art. 86 ust. 1 ustawy o VAT i wskazując, że prawo do odliczenia VAT z tytułu zakupu usług prawnych przysługuje skarżącemu w części związanej z jego działalnością gospodarczą, zaś w części nie związanej z działalnością gospodarczą podatnika – prawo takie nie przysługuje. Tym samym nie podzielono zarzutów skargi wskazujących na naruszenie ww. przepisu”.

Wnioskodawca jest zobowiązany do przyjęcia przy odliczeniu podatku VAT naliczonego obiektywnego kryterium zapewniającego, że obliczenie proporcji pomiędzy działalnością gospodarczą a działalnością niemającą charakteru gospodarczego będzie obiektywnie odzwierciedlało część wydatków faktycznie przypadającą odpowiednio na każdy z tych rodzajów działalności. Zatem możliwe jest zastosowanie jakiegokolwiek sposobu rozdziału dokonanych zakupów towarów i usług pod warunkiem jednak, że gwarantuje on najdokładniejsze ustalenie kwoty podatku naliczonego do odliczenia (vide: wyrok TSUE w sprawie C-511/10 – pkt 23 i 24).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Mając na uwadze treść przywołanych przepisów, w szczególności art. 86 ust. 1 ustawy oraz zaprezentowaną linię orzeczniczą TSUE należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków poniesionych na nabycie usług doradztwa podatkowego, odnośnie hali sportowej, związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT oraz czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu tym podatkiem – przysługuje wyłącznie w części związanej z wykonywaniem przez Gminę czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga, że Gmina może zrealizować prawo do odliczenia podatku naliczonego we wskazanym wyżej zakresie pod warunkiem jednak niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Tym samym, w powyższym zakresie stanowisko Gminy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W tym miejscu należy również wyjaśnić, że przywołane przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach osadzonych w konkretnych stanach faktycznych (zdarzeniach przyszłych) i tylko do nich się zawężają. W związku z powyższym interpretacje te nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie należy zauważyć, że w Ordynacji podatkowej przewidziany jest mechanizm weryfikacji/kontroli wydanych interpretacji indywidualnych. Możliwość taką daje przepis art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.