Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1036/14/MK
z 23 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 23 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 3 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek budził wątpliwości w zakresie treści i przedmiotu zdarzeń przyszłych w piśmie z 19 lutego 2015 r. znak: IBPB II/1/415-1036/14/MK wezwano do jego uzupełnienia. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono 24 lutego 2015 r. (wpływ do Biura – 3 marca 2015 r.). Co prawda w odpowiedzi użyto sformułowania „ustawy o pcc”, jednakże treść pisma jednoznacznie wskazuje, że dotyczy ono sprawy będącej przedmiotem niniejszej interpretacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej. Nie jest więc wpisany do Rejestru Ewidencji Działalności Gospodarczej. Nie prowadzi tym samym działalności gospodarczej w zakresie np. obrotu wierzytelnościami, czy polegającej na udzielaniu pożyczek. Przedstawione zdarzenia przyszłe zostaną więc dokonane poza jego działalnością gospodarczą, w celach prywatnych i w ramach prywatnego wykonywania jego prawa własności.

Spółka jest spółką kapitałową prawa obcego (spółką będącą odpowiednikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa polskiego) z siedzibą i zarządem za granicą (poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej).

Spółka będzie posiadać wierzytelność lub wierzytelności z tytułu pożyczki do swojego dłużnika, który jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł (nieograniczony obowiązek podatkowy). Z tego tytułu będzie ona miała wierzytelności pieniężne do tego dłużnika.

Wnioskodawca nabędzie od spółki wierzytelności za określoną kwotę (cenę) na podstawie umowy lub umów sprzedaży wierzytelności (odpłatna cesja). W opisanym przypadku wydatki Wnioskodawcy na nabycie wierzytelności (cena zapłacona za wierzytelności), będą niższe od wartości rynkowej i nominalnej wierzytelności. Pojawi się więc nadwyżka pomiędzy wartością rynkową oraz nominalną wierzytelności a wydatkami na ich nabycie.

Wnioskodawca nie pozostaje oraz nie będzie pozostawał ze spółką w momencie nabycia wierzytelności w stosunku pracy lub podobnym. Wnioskodawca nie jest i nie będzie wspólnikiem/udziałowcem w spółce.

Po nabyciu wierzytelności Wnioskodawca będzie w pełni korzystać z jakichkolwiek uprawnień właścicielskich z nią związanych (np. prawo dochodzenia wierzytelności przed sądem, uzyskanie spłaty, umorzenie całości lub części długu lub cesja na osobę trzecią).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć w ten sposób, że u Wnioskodawcy powstanie przychód lub dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w szczególności czy nadwyżka pomiędzy wartością rynkową lub nominalną wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę a wydatkami na ich nabycie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie ich nabycia, a jeśli tak to w jaki sposób?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nabyciem wierzytelności w przedstawionych warunkach po stronie Wnioskodawcy nie powstaje na jakiejkolwiek podstawie prawnej przychód lub dochód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności nie ma tu zastosowania art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówiący o tym, iż jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis ten reguluje sposób określenia wysokości przychodu z tytułu częściowo odpłatnych świadczeń. O tym jednak, czy w danym wypadku można mówić o powstaniu tego rodzaju przychodu rozstrzyga definicja przychodu zawarta w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oparta na tzw. metodzie kasowej, zgodnie z którą przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji tej wynika, że za przychód mogą być uznane tylko takie nieodpłatne świadczenia, które zostały przez podatnika otrzymane, a więc które stanowią dla niego rzeczywiste i definitywne przysporzenie majątkowe.

Charakter praw majątkowych jakimi są wierzytelności powoduje, że sam fakt ich nabycia po cenie niższej niż rynkowa nie stanowi jeszcze sam w sobie realnego przysporzenia majątkowego. Cechą wierzytelności jest to, iż generuje ona przychód dopiero w przyszłości, w postaci środków pieniężnych uzyskanych z jej spłaty lub odpłatnego zbycia – w postaci różnicy pomiędzy przychodem ze spłaty lub sprzedaży a kosztami poniesionymi na jej nabycie. Istniejąca w momencie nabycia wierzytelności na preferencyjnych warunkach różnica pomiędzy ceną zapłaconą za te wierzytelności a ich wartością rynkową stanowi jedynie potencjalne (niezrealizowane) przysporzenie, które będzie mogło być faktycznie zrealizowane dopiero w momencie spłaty wierzytelności lub jej odpłatnego zbycia. Istnieje istotna różnica pomiędzy nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym nabyciem wierzytelności, a przypadkami nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego otrzymania środków produkcji, czy też różnego rodzaju usług. Te ostatnie bowiem mogą bezpośrednio służyć działalności prowadzonej przez podatnika, bądź też zaspokajać jego potrzeby konsumpcyjne. Natomiast specyfika wierzytelności powoduje, że nie może być ona nośnikiem tego rodzaju natychmiastowych korzyści wynikających z samego faktu jej nabycia. Z tego powodu w momencie nabycia wierzytelności nie powstaje żadne przysporzenie majątkowe po stronie nabywcy – Wnioskodawcy.

Z powyższego przepisu wyraźnie wynika, że opodatkowanie przysporzenia w postaci nadwyżki pomiędzy wartością rynkową lub nominalną wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę a wydatkami na ich nabycie powinno nastąpić dopiero w momencie uzyskania spłaty tych wierzytelności ewentualnie ich odpłatnego zbycia, pod warunkiem, że taka spłata lub zbycie nastąpi w jakiejkolwiek formie (potrącenie, zapłata w pieniądzu).

Według Wnioskodawcy – można to zobrazować na następującym przykładzie:

1. Wartość rynkowa wierzytelności z dnia ich nabycia – 5.000.000 zł;
2. Wartość nominalna wierzytelności z dnia ich nabycia – 5.000.000 zł;
3. Wydatki na nabycie wierzytelności – 1.000 zł;
4. Wartość środków pieniężnych uzyskanych ze spłaty lub zbycia wierzytelności – 5.000.000 zł;
5. Dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie spłaty lub odpłatnego zbycia wierzytelności – 4.999.000 zł.
   
   

Powyższy mechanizm wskazuje na zamierzone przez ustawodawcę odroczenie opodatkowania dochodu wygenerowanego na opisanej operacji do czasu uzyskania środków pieniężnych z tytułu spłaty lub odpłatnego zbycia wierzytelności.

Gdyby przyjąć odmienną interpretację, zgodnie z którą w związku z samym nabyciem wierzytelności powstaje przychód lub dochód dla Wnioskodawcy, w szczególności jeśliby przyjąć, że nadwyżka pomiędzy wartością rynkową lub nominalną wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę a wydatkami na jej nabycie podlega opodatkowaniu na moment nabycia tych wierzytelności, to ten dochód byłby podwójnie opodatkowany, co można zobrazować na następującym przykładzie.

1. Wartość rynkowa wierzytelności z dnia ich nabycia – 5.000.000 zł;
2. Wartość nominalna wierzytelności z dnia ich nabycia – 5.000.000 zł;
3. Podatek dochodowy od osób fizycznych na dzień nabycia (jako przychód opodatkowany skalą podatkową) – 1.587.470 zł,
4. Wydatki na nabycie wierzytelności – 1.000 zł;
5. Wartość środków pieniężnych uzyskanych ze spłaty lub zbycia wierzytelności – 5.000.000 zł;
6. Przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie spłaty lub odpłatnego zbycia wierzytelności – 5.000.000 zł;
7. Podatek dochodowy od osób fizycznych w momencie spłaty lub odpłatnego zbycia wierzytelności (jako przychód opodatkowany skalą podatkową) – 1.587.470,00 zł.
8. Efektywne podwójne opodatkowanie tego samego dochodu.
   
   

Wnioskodawca zaznacza, że ten sam dochód – tutaj w hipotetycznej kwocie 5.000.000 zł – podlegałby dwukrotnemu, podwójnemu opodatkowaniu tym samym podatkiem. Taka sytuacja byłaby sprzeczna z zasadą demokratycznego państwa prawnego wyrażoną w Konstytucji RP.

Wnioskodawca zauważa, że w oparciu o takie same argumenty należy stwierdzić, że nie powstaje tutaj przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W konsekwencji tego, że przedstawione zdarzenia przyszłe zostaną dokonane poza działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, w celach prywatnych i w ramach prywatnego wykonywania jej prawa własności, należy stwierdzić, że nie spowodują one powstania przychodu, który mógłby być uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć w tym zakresie w ten sposób, że nie obejmuje on nadwyżki pomiędzy wartością rynkową lub nominalną wierzytelności nabytych przez Wnioskodawcę a wydatkami na ich nabycie, w okolicznościach takich jak przedstawione w niniejszym wniosku, czyli poza działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy – jego stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów w podobnych sprawach. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 31 sierpnia 2011 r. (znak: IPTPB3/423-102/11-3/KJ stwierdzono wyraźnie: „W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zakupił wierzytelności za cenę poniżej ich wartości nominalnej. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż w przypadku wcześniej nabytej wierzytelności, dopiero w momencie spłaty zobowiązania z niej wynikającej przez dłużnika, bądź zbycia tej wierzytelności, Wnioskodawca uzyska przychód stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpowiednio do treści art. 15 ust. 4 ww. ustawy, w dacie otrzymania należności od dłużnika lub w momencie zbycia tej wierzytelności, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na jej nabycie. Jeżeli natomiast kwota uzyskana od dłużnika będzie wyższa od wydatków poniesionych na nabycie wierzytelności, Wnioskodawca uzyska z powyższego tytułu dochód”.

Podobnie stwierdzono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 października 2012 r. (znak: IPPB2/415-686/12-2/AK).

Choć zapadły one na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to Wnioskodawca uważa, że taki sam mechanizm opodatkowania powinien mieć miejsce w przypadku przedstawionych zdarzeń przyszłych. Choć interpretacja została wydana w indywidualnej sprawie podatnika innego niż Wnioskodawca to Wnioskodawca pragnie ją przytoczyć jako istotną wskazówkę interpretacyjną przemawiającą za tym, że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Kwestia cesji wierzytelności uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie natomiast do treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie ust. 2a tego artykułu wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Dla celów podatkowych uznaje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej. Przedstawione zdarzenia przyszłe zostaną więc dokonane poza jego działalnością gospodarczą, w celach prywatnych i w ramach prywatnego wykonywania jego prawa własności.

Wnioskodawca zamierza nabyć wierzytelność od spółki kapitałowej prawa obcego z siedzibą i zarządem za granicą (poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej). Spółka będzie posiadać wierzytelność lub wierzytelności z tytułu pożyczki do swojego dłużnika, który jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł (nieograniczony obowiązek podatkowy). Z tego tytułu będzie ona miała wierzytelności pieniężne do tego dłużnika.

Wnioskodawca nabędzie ww. wierzytelności za określoną kwotę (cenę) na podstawie umowy lub umów sprzedaży wierzytelności (odpłatna cesja). Wydatki Wnioskodawcy na nabycie wierzytelności (cena zapłacona za wierzytelności), będą niższe od wartości rynkowej i nominalnej wierzytelności. Pojawi się więc nadwyżka pomiędzy wartością rynkową oraz nominalną wierzytelności a wydatkami na ich nabycie.

Wnioskodawca nie pozostaje oraz nie będzie pozostawał ze spółką w momencie nabycia wierzytelności w stosunku pracy lub podobnym. Wnioskodawca nie jest i nie będzie wspólnikiem/udziałowcem w spółce.

Po nabyciu wierzytelności Wnioskodawca będzie w pełni korzystać z jakichkolwiek uprawnień właścicielskich z nią związanych (np. prawo dochodzenia wierzytelności przed sądem, uzyskanie spłaty, umorzenie całości lub części długu lub cesja na osobę trzecią).

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym samo nabycie wierzytelności nie stanowi operacji gospodarczej, w wyniku której Wnioskodawca otrzyma pieniądze bądź prawo majątkowe w sposób nieodpłatny. Zatem nie powstanie też obowiązek wykazania przez Wnioskodawcę przychodów, ponieważ w chwili nabycia wierzytelności przychód po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi.

Odpłatne nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę nie stanowi zatem czynności skutkującej powstaniem przychodu podatkowego a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie nabycia. Przychód podatkowy powstanie dopiero w momencie faktycznej realizacji wierzytelności, tj. dalszej odsprzedaży, windykacji lub dobrowolnej spłaty przez dłużnika.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do zawartego we wniosku sposobu obliczenia kwoty należnego podatku organ informuje, że ewentualne obliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji organu wydającego interpretacje indywidualne. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy (właściwy urząd skarbowy). W związku z powyższym Organ wydający interpretację indywidualną nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę. Kwestia ta bowiem wykracza poza ustawowo wyznaczone ramy dla instytucji interpretacji indywidualnych prawa podatkowego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji wskazać należy, iż interpretacje te dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.