Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-738/14-2/JK
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2014 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości objętej dekretem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości objętej dekretem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni przysługiwał udział wynoszący 4656/62208 części w, wynikających z przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego niezabudowaną działkę ewidencyjną Nr 19/33 z obrębu o obszarze 0,0062 ha położoną w W. wcześniej wchodzącej w skład dawnej nieruchomości hipotecznej, aktualnie objętej KW prowadzonej przez Sąd Rejonowy X Wydział Ksiąg wieczystych, w której to księdze wieczystej jako właściciel wpisane jest Miasto Stołeczne Warszawa na podstawie decyzji Wojewody z dnia 26 marca 2007 r. oraz art. 20 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy. Nieruchomość położona jest w Warszawie i znajduje się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279). Dla uszczegółowienia stanu prawnego, z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia dekretu, grunty nieruchomości warszawskich, w tym grunt dawnej nieruchomości na podstawie dekretu art. 1 przeszły na własność Gminy m.st. Warszawy, a później Skarbu Państwa, następnie powyższy grunt stał się z dniem 27 maja 1990 r. własnością Dzielnicy Gminy Warszawa co potwierdza decyzja Wojewody z dnia 7 listopada 1991 r., zaś na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju m.st. Warszawy dawna nieruchomość stała się własnością miasta stołecznego Warszawy. Objęcie dawnej nieruchomości w posiadanie przez gminę nastąpiło w dniu 16 sierpnia 1948 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dz. U. Nr 20 Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy. Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni będący w posiadaniu gruntu, względnie osoby prawa ich reprezentujące – uprawnieni byli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej z czynszem symbolicznym (obecnie wieczyte użytkowanie), zatem termin na złożenie powyższego wniosku dla dotychczasowych wlaścicieli dawnej nieruchomości upłynął 16 lutego 1949 r. Wnioski o przyznanie czasowej własności do gruntu zostały złożone przez dziadków Wnioskodawczyni małżonków M. i J. C. K. w przepisanym terminie, tj. w dniu 26 stycznia 1946 r. W dniu 26 czerwca 1950 r. Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy wydało orzeczenie administracyjne odmawiające byłym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości przy S., jednocześnie wszystkie budynki znajdujące się na tym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. Następnie decyzja z dnia 17 kwietnia 1951 r. Ministerstwo Gospodarki Komunalnej utrzymało w mocy zaskarżone orzeczenie administracyjne. Następnie decyzją z dnia 13 września 2012 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej stwierdził nieważność ww. decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 17 kwietnia 1951 r. Zawiadomieniem z dnia 22 maja 2013 r. Wydział Spraw Dekretowych i Związków Wyznaniowych Biura Gospodatki Nieruchomościami Urzędu m.st. Warszawy jako organ I instancji poinformował strony o prowadzonym postępowaniu zmierzającym do rozpatrzenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa wieczystego użytkowania) gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. S.. Decyzją z dnia 25 października 2013 r. Prezydent m.st. Warszawy odmówił w części m.in. J. K. (ojcu Wnioskodawczyni) ustanowienia prawa wieczystego użytkowania gruntu pochodzącego z dawnej nieruchomości, a ponadto orzekł, że w stosunku do pozostałej części gruntu m.in. działki ew. 19/33 z obrębu zostanie wydana odrębna decyzja administracyjna. Ojciec Wnioskodawczyni zmarł 1 grudnia 2013 r., a spadek po nim objęła m.in. Wnioskodawczyni. W poświadczeniu dziedziczenia ustawowego Wnioskodawczyni została współuprawnioną z tytułu udziału w roszczeniach przysługujących dotychczas J. K.. Aktualnie dawna nieruchomość objęta jest obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego otoczenia Pałacu Kultury i Nauki. W dniu 12 maja 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. orzekł, że spadek stanowią po zmarłym J. K. roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu warszawskiego stanowiącego m.in Nr działki 19/33. Od nabycia własności rzeczy i praw majątkowych podatek od spadków i darowizn się nie należy. W dniu 21 maja 2014 r. doszło do podpisania aktu notarialnego sprzedaży przysługujących m.in. Wnioskodawczyni na podstawie dziedziczenia ustawowego po zmarłym J. K. udziałów stanowiących 4656/62208 części w wynikających z przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, roszczeniach o zwrot lub ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego niezabudowaną działkę ewidencyjną Nr 19/33 z obrębu o obszarze 0,0062 ha położoną w Warszawie, wcześniej wchodzącą w skład nieruchomości, aktualnie objętej KW za kwotę 78.887,35 zł za każdy udział.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu zbycia roszczenia, przychody będą podlegały obowiązkowi podatkowemu z tytułu sprzedaży roszczeń, jeśli nieruchomość była zabrana na podstawie Dekretu Bieruta o gruntach, a Wnioskodawczyni jest spadkobiercą byłych właścicieli? Jeśli tak, to w jakiej wysokości i czy może być uwzględniona kwota wolna od podatku spadkowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionej sytuacji zbycie roszczeń nabytych w drodze spadku do nieruchomości, związanych z utratą poprzez zabranie przez ówczesny ustrój majątku (nieruchomości) nie powinno się wiązać z obowiązkiem zapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży tych roszczeń, ponieważ nie z winy wstępnych Wnioskodawczyni postępwanie toczyło się tyle lat. Wnioskodawczyni uważa, że jest pokrzywdzona z tytułu zabrania nieruchomości rodzinnych z rażącym naruszeniem prawa i nie zwróceniem przedmiotowej nieruchomości w całości. Wnioskodawczyni wskazuje na treść art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), w całości – jeśli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny, tj. m.in. nieruchomości lub ich części oraz udział w nieruchomościach, prawo wieczystego użytkowania gruntu. Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż prawa majątkowego – roszczenia nabytego w drodze spadku do nieruchomości zawiera się w kręgu działania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy
   
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w powołanych wyżej art. 18 wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Należy zatem przyjąć, że do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa nie wymienione w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Przepisy prawa podatkowego oraz prawa cywilnego nie definiują pojęcia prawa majątkowego. Podobnie brak jest również definicji majątku. Przez „prawa” należy rozumieć tutaj prawa podmiotowe. Mogą one występować w trzech postaciach: roszczeń, uprawnień kształtujących i zarzutów.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 21 maja 2014 r. sprzedała prawa i roszczenia do części nieruchomości, które nabyła w drodze spadkobrania.

Analizując powyższe, nie podlega wątpliwości, że prawa i roszczenia, które Wnioskodawczyni sprzedała w 2014 r. nie zaliczają się do praw wymienionych w przytoczonym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nabytych w drodze spadku praw i roszczeń do nieruchomości, z tytułu których uzyskał przychód z praw majątkowych (o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W wyniku powyższego, otrzymane lub postawione do dyspozycji Wnioskodawczyni pieniądze, z tytułu sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości, będą stanowić przychód w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro Wnioskodawczyni dokonała jedynie sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości, które nie mieszczą się w katalogu praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nie można stwierdzić, że mają do tej sprzedaży zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) w związku z art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z pozostałymi dochodami, zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 – 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają ich sumę, różnica jest stratą z tego źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo – skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Jednakże należy zaznaczyć, że w przypadku nabycia praw majątkowych, jakim są prawa i roszczenia do nieruchomości, które zostały nabyte w drodze spadku, nie występuje koszt nabycia tych praw, ponieważ nie zostały poniesione żadne wydatki na ich nabycie. Nabycie w drodze spadku jest nabyciem nieodpłatnym, gdyż spadkobierca nie poniósł wydatku na nabycie poszczególnych składników masy spadkowej. Tym samym do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni nie może zaliczyć kosztów postępowania spadkowego, w tym podatek spadkowy, z uwagi na fakt, że są to koszty związane z nabyciem spadku.

Ponadto, kosztu w postaci podatku spadkowego Wnioskodawczyni nie poniosła, bowiem jak zostało wskazane w stanie faktycznym, cyt.: „(...) W dniu 12 maja 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. orzekł, że spadek stanowią po zmarłym J. K. roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu warszawskiego stanowiącego m.in. Nr działki 19/33. Od nabycia własności rzeczy i praw majątkowych podatek od spadków i darowizn się nie należy. (...)” Zatem, w przedmiotowej sprawie przychód ze sprzedaży praw i roszczeń nabytych w spadku Wnioskodawczyni nie może pomniejszyć o koszty związane z podatkiem od spadków i darowizn.

Podsumowując, sprzedaż w 2014 r. praw i roszczeń do nieruchomości stanowi przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawczyni nie może zaliczyć kosztów postępowania spadkowego, w tym podatku spadkowego. Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i należy je wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym samym terminie należy wpłacić z tego tytułu podatek, obliczony zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie pytania Wnioskodawczyni odnośnie wysokości podatku, należy podkreślić, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów zgodnie z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej upoważniony jest wyłącznie do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że organ nie posiada kompetencji organów podatkowych do sprawdzenia, czy też wyliczenia wysokości zobowiązania podatkowego (w tym również podstawy opodatkowania) stąd też nie jest uprawniony do potwierdzenia prawidłowości kwot wskazanych we wniosku, czy też podanie innych podstaw opodatkowania podatkiem dochodowych od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.