2015.02.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1039/14-4/TR
z 2 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych działalności wspólnoty mieszkaniowej dla członka tejże wspólnoty – jest:

prawidłowe – w odniesieniu do pożytków pozostawionych na pokrycie kosztów i utrzymanie lokalu mieszkalnego Zainteresowanego,
nieprawidłowe – w odniesieniu do pożytków pozostawionych na pokrycie kosztów utrzymania i eksploatacji części wspólnych nieruchomości.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych działalności wspólnoty mieszkaniowej dla członka tejże wspólnoty.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 15 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415-1039/14-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 15 stycznia 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 21 stycznia 2015 r.), zaś w dniu 26 stycznia 2015 r. (data nadania 23 stycznia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany jest właścicielem lokalu mieszkaniowego; lokal wchodzi w skład wspólnoty mieszkaniowej. Wspólnotą zarządza licencjonowany zarządca. Wspólnota podjęła uchwałę o wydzierżawieniu ściany budynku firmie reklamowej, ustalając miesięczną wysokość czynszu. W tej sytuacji wspólnota mieszkaniowa korzysta z tzw. „pożytków”, a zarząd nieruchomości odprowadza należny podatek dochodowy.

Ustawa określa, że z „pożytków” wspólnota mieszkaniowa może pokrywać koszty utrzymania, koszty napraw, koszty remontów, ale tylko części wspólnych, a nie lokali mieszkalnych.

Jak podał Wnioskodawca, z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wynika, że z tego tytułu (z przychodów z „reklamy”) są pokrywane koszty eksploatacji lokalu mieszkalnego. Stanowi to przychód dla właściciela, bo zmniejsza ciążące na nim zobowiązanie bez dokonywania uszczerbku w jego majątku, a na zarządcy spoczywa obowiązek sporządzania informacji PIT-8C. Odmiennego zdania był natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który w swoim wyroku orzekł, że zarządca nie musi sporządzać informacji PIT- 8C, a co za tym idzie, że właściciel lokalu nie jest zobowiązany uiszczać należny podatek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy powstaje obowiązek podatkowy, jeżeli właściciel lokalu mieszkalnego nie pobrał należnego zysku z „pożytków” w danym roku, a pozostawił go na rok następny na pokrycie kosztów i utrzymanie lokalu mieszkalnego?
Czy w ww. przypadku zarządca ma obowiązek wystawić należny PIT-8C?
Jeżeli właściciel lokalu pozostawi na rok następny zysk z „pożytków” na pokrycie kosztów utrzymania i eksploatacji części wspólnych nieruchomości, to czy w stosunku do tej kwoty (która pokryje koszty) powstanie również zobowiązanie podatkowe i czy zarządca ma obowiązek wystawić od tej kwoty należny PIT-8C?
Dlaczego zysk z „pożytków” jest podwójnie opodatkowany: raz płaci podatek dochodowy wspólnota mieszkaniowa, a potem, po raz drugi – właściciele lokali?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W tym przypadku właściciel lokalu mieszkalnego pokrywając koszty utrzymania swojego lokalu z zysku z „pożytków”, mimo, że pozostawi go na następny rok powinien zapłacić należny podatek, a zarządca powinien sporządzić stosowny PIT-8C. Podstawą jest to, ze właściciel nie pokrywa kosztów z własnych środków finansowych, a więc osiąga zysk.

Pobierając należny zysk z „pożytków” czy pozostawiając go na rok następny na pokrycie kosztów i utrzymanie lokalu mieszkalnego, właściciel osiągnął dochód i w obu tych przypadkach zarządca nieruchomości zobowiązany jest do wystawienia należnego PIT-8C. Zainteresowanemu wydaje się, że pozostawienie należnego zysku z „pożytków” na rok następny, by pokryć koszty eksploatacji i utrzymania lokalu mieszkalnego, jest formą świadomego obejścia prawa.
Zarządca nie powinien od tej kwoty wystawić PIT-8C i nie powstaje u obowiązek podatkowy, gdyż podatek od całej kwoty zysku z „pożytków” odprowadził już zarządca. W przypadku jednak wystawienia PIT-8C mielibyśmy do czynienia z podwójnym opodatkowaniem.
Zysk z „pożytków” uzyskała wspólnota mieszkaniowa. Ta wspólnota to właściciele lokali i całej nieruchomości, i to właściciele jako wspólnota odprowadzają należny podatek dochodowy od osób prawnych, to dlaczego więc muszą płacić podatek po raz drugi, jako osoby fizyczne. Zainteresowany uważa, że to jest niesłuszne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe – w odniesieniu do pożytków pozostawionych na pokrycie kosztów i utrzymanie lokalu mieszkalnego Zainteresowanego,

nieprawidłowe – w odniesieniu do pożytków pozostawionych na pokrycie kosztów utrzymania i eksploatacji części wspólnych nieruchomości.

Zgodnie z przepisem z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 w. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 przywołanej ustawy, źródłami przychodów są: inne źródła.

Na mocy przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z powyższego przepisu, katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, do którego należy jednak zaliczyć tylko te przychody, które nie mogą zostać zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedstawiony katalog jest katalogiem otwartym, o czym świadczy użycie sformułowania „w szczególności”. Oznacza to, że o przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Istota bowiem przychodu podatkowego polega właśnie na tym, że ma on charakter trwałego przysporzenia w majątku podatnika. Świadczeniodawca wyrażając wolę nieodpłatnego przekazania świadczenia świadczeniobiorcy i w konsekwencji świadczenie to przekazując, powoduje, że świadczeniobiorca osiąga korzyść majątkową. Przysporzenie ma jednak konkretny wymiar finansowy nie tylko w momencie wypłaty, ale i w momencie zmniejszenia zobowiązania jakie musiałoby być zapłacone, gdyby nie przekazane świadczeniobiorcom środki pieniężne.

Z kolei na podstawie art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Zainteresowany jest właścicielem lokalu mieszkalnego; lokal wchodzi w skład wspólnoty mieszkaniowej. Wspólnota podjęła uchwałę o wydzierżawieniu ściany budynku firmie reklamowej, ustalając miesięczną wysokość czynszu. W tej sytuacji wspólnota mieszkaniowa korzysta z tzw. „pożytków”, a zarząd nieruchomości odprowadza należny podatek dochodowy.

Wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która funkcjonuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 tejże ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

W myśl art. 3 ust. 2 i 3 ww. ustawy o własności lokali, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach (art. 12 ust. 2 ww. ustawy o własności lokali).

Z analizy wniosku w kontekście przywołanego art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali wynika, że skoro rzeczone pożytki zostały postawione do dyspozycji – przypadły Wnioskodawcy (właścicielowi lokalu), to mamy do czynienia z sytuacją, w której wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej zostały już uprzednio pokryte.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że na gruncie niniejszej sprawy zarówno w sytuacji pozostawienia zysku osiągniętego przez wspólnotę mieszkaniową z tytułu wynajmu powierzchni reklamowych na pokrycie kosztów i utrzymanie lokalu mieszkalnego Zainteresowanego, jak i w sytuacji pozostawienia tegoż zysku na pokrycie kosztów utrzymania i eksploatacji części wspólnych nieruchomości, dochodzi do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mamy w nich (obu tych sytuacjach) bowiem do czynienia z realnym przysporzeniem w majątku Zainteresowanego powodującym, że zmniejszają się ciążące na nim zobowiązania bez dokonywania uszczerbku w majątku, Zainteresowanego do którego musiałoby dojść, gdyby nie otrzymane od wspólnoty świadczenia. Nie zmienia tego nawet fakt, że środki te są wykorzystywane na pokrycie wydatków ponoszonych na nieruchomość wspólną. Brak jest bowiem podstaw prawnych, aby w przedmiotowej sprawie wyłączyć z opodatkowania dochód z uwagi na jego przeznaczenie. Istotne jest to, że rzeczone środki zostają postawione do dyspozycji Zainteresowanego, umożliwiając mu zadysponowanie nimi na poczet przyszłych zobowiązań wobec wspólnoty mieszkaniowej.

Rzeczone środki zostają zaliczone na poczet zobowiązań jakie Wnioskodawca (członek wspólnoty mieszkaniowej) posiada wobec swojej wspólnoty; nie musi bowiem płacić całej kwoty, którą zostaje obciążony, a jedynie jej część. Zatem należność, którą byłby zobowiązany zapłacić Zainteresowany jako właściciel lokalu mieszkalnego zostaje w części pokryta ze środków przekazanych mu przez wspólnotę z jej dochodów. Wynika z tego, że gdyby nie otrzymane środki, Wnioskodawca (właściciel lokalu mieszkalnego) byłby zobowiązany do poniesienia wydatków w pełnej wysokości.

W konsekwencji, pozostawienie do dyspozycji Wnioskodawcy przedmiotowych środków w każdym z opisanych przypadków winno skutkować wystawieniem na Wnioskodawcę informacji PIT-8C z tychże tytułów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo, należy wskazać, że przywołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Ponadto, w odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organu podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin