Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1180/12/15-S/MN
z 2 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1644/13 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 231/13 stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2012 r. (data wpływu 28 września 2012 r.) uzupełnionym w dniu 23 listopada 2012 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności polegającej na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 23 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W dniu 5 września 2012 r. Rada Miejska podjęła uchwałę sprawie ustalenia stawki opłat za korzystanie przez operatorów publicznego transportu drogowego i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa, która weszła w życie z dniem 1 października br.

Mając różne interpretacje i wątpliwości prawne, w dalszej kolejności Gmina zawarła umowy z przewoźnikami na korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. Zgodnie z zawartymi umowami Gmina wystawia faktury naliczając od ww. opłaty podatek VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania, sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku.

1. Czy pobierane opłaty za korzystanie z przystanków podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mimo zawartych umów cywilnoprawnych?
2. Jeśli tak, to czy podlega 23% stawce VAT, czy też usługi te są zwolnione z podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392)?
3. Czy w sytuacji rozwiązania umowy cywilnoprawnej z przewoźnikiem lub w sytuacji, kiedy pobierana jest opłata od przewoźnika bez zawartej umowy cywilnoprawnej, opłata taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za korzystanie przez przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, będąca dochodem publicznym nie podlega ustawie o VAT, gdyż zgodnie z art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują, nawet jeśli pobierają należności, opłaty. Pobierane opłaty mają charakter opłat publicznoprawnych, w związku z tym nie można ich kwalifikować do usług podlegających opodatkowaniu od towarów i usług. Jako prawne uzasadnienie Gmina zacytowała treść art. 15 ust. 1, 2 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

W interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2012 r. znak ITPP1/443-1180/12/MN oceniono stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, uznając, że opłata pobierana przez Gminę od operatorów i przewoźników za zatrzymanie na przystankach komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Gminę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. W przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku, przewidziane w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zatem czynności te podlegają (będą podlegały) opodatkowaniu wg stawki podstawowej w wysokości 23 %.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w wyniku której został wydany wyrok z dnia 22 maja 2013 r. , sygn. akt I SA/Bd 231/13 uchylający zaskarżoną interpretację, wskazujący w swej treści, iż zaskarżona interpretacja nie jest zgodna z prawem materialnym.

W orzeczeniu tym Sąd – analizując treść art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 4 ust. 5 Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L z 13 czerwca 1977 r.) i analogicznej regulacji zawartej w art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U L 347 z 11 grudnia 2006 r.) – wskazał, że w kwestii wyłączenia organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości akcentując, że dla takiego wyłączenia konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek: działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej (wyroki C- 408/97, C-4/89, C–288/07).

Sąd wywiódł, że w przedstawionym we wniosku zakresie, Wnioskodawca spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia – w ocenie Sądu – przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Końcowo WSA wskazał, że w wyniku niniejszego wyroku, organ stosownie do art. 153 p.p.s.a., ma obowiązek wydać interpretację zgodną z powyższym wywodem.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył w dniu 28 czerwca 2013 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1644/13 została oddalona. W uzasadnieniu tego wyroku NSA, podzielając stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku, co do prawidłowej wykładni prawa krajowego w powiązaniu z regulacjami wynikającymi z prawa wspólnotowego wskazał, że regulacje prawne ustawy o publicznym transporcie zbiorowym dotyczące zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych lub dworców należy do sfery władztwa publicznego (imperium), w które wyposażono gminę w celu zaspokajania potrzeb wspólnoty. Stronami tego stosunku są bowiem: gmina, która działa w charakterze organu władzy publicznej oraz podmiot, któremu przepisy prawa umożliwiają korzystanie z mienia komunalnego w ramach zasad określonych w przepisach regulujących organizację publicznego transportu zbiorowego. Ponadto tryb ustalania wysokości opłaty wskazuje, że mamy tu do czynienia z opłatą zbliżoną do daniny publicznej, a nie z ceną ustalaną w realiach rynkowych.

Ponadto NSA stwierdził, że stosunek prawny łączący skarżącą oraz podmioty korzystające z jej mienia komunalnego powstaje w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych umów. Strony tego stosunku nie mają bowiem pełnej swobody co do ustalania jego treści, albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa administracyjnego, w świetle czego na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług Gmina w ramach opisanych we wniosku świadczeń nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W dniu 5 stycznia 2015 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy z dnia z dnia 22 maja 2013 r. , sygn. akt I SA/Bd 231/13, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1644/13 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 231/13 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.