Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-167/14-5/15-S/KJ
z 11 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą wniesioną w dniu 19 listopada 2014 r. (otrzymaną w dniu 24 listopada 2014 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 1 września 2014 r., nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy do opisanych w stanie faktycznym wewnętrznych transakcji przeprowadzanych między Oddziałem a Jego Jednostką macierzystą, tj. transakcji nieprzeprowadzanych z zewnętrznym podmiotem gospodarczym, mają zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące nieuznawania za koszty uzyskania przychodów wydatków, w odniesieniu do których nastąpiło przekroczenie terminów płatności określonych w wyżej wymienionej ustawie, doręczoną w dniu 5 września 2014 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 1 września 2014 r., nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 13 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X jest Oddziałem (…). Niemcy dostarczają towar do polskiego Oddziału (wykazywane w VAT jako WNT) i wystawiają faktury VAT. Tytułem wystawionych faktur nie następują płatności. Spółka niemiecka obciąża również Oddział notami i fakturami za dodatkowe koszty związane z prowadzeniem Oddziału, np. koszty transportu, obsługa prawna, koszty zarządu. Te noty i faktury również nie są regulowane przez Oddział.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest Oddziałem spółki niemieckiej, ale jednocześnie jest również samodzielnym podmiotem gospodarczym.

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej od osób prawnych od całości swoich dochodów.

Podstawowy przedmiot działalności Wnioskodawcy – 46 42 Z – sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia; 47 71 Z – sprzedaż detaliczna odzieży prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Podmiot niemiecki dostarczający Spółce towar to (…).

Z dokumentów rozliczeniowych wystawianych przez podmiot niemiecki, na podstawie których Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów kwoty wskazane są 10-dniowe terminy płatności. Rodzaj płatności dokonywanych przez Wnioskodawcę, z nieuregulowaniem których w terminach określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wiąże się korekta kosztów uzyskania przychodów – są to płatności w formie bezgotówkowej.

Wnioskodawca pod pojęciem: „posiadając potwierdzenie dokonanych płatności swoich zobowiązań dokonanych przez jednostkę macierzystą” rozumie uzyskania tych potwierdzeń od jednostki macierzystej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (po przeformułowaniu):

Czy X występując w roli podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, posiadając potwierdzenie dokonanych płatności swoich zobowiązań dokonanych przez jednostkę macierzystą, może z zachowaniem terminów przewidzianych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uwzględnić te płatności w dokonanym rozliczeniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, jednostka macierzysta i jej oddział są tym samym podmiotem, i jeżeli jednostka macierzysta dokonuje płatności w imieniu oddziału, a następnie dokonywana jest alokacja tych kosztów na oddział, to należy uznać, że dochodzi w tym przypadku do rozliczeń wewnątrzpodmiotowych i w tym przypadku nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Te mają zastosowanie jedynie w przypadku gdy w kosztach podatkowych uwzględnione są koszty bezpośrednio poniesione przez zakład i one nie zostały uregulowane, wówczas takie wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Powyższe wynika z uzasadnienia jak poniżej:

W myśl regulacji art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), na podatniku nieregulującym swoich długów, ciąży obowiązek odpowiedniego skorygowania kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu art. 15b ust. 1 ww. ustawy, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Jeżeli zaś termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, obowiązkowego zmniejszenia kosztów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia wskazanej kwoty do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 2).

Przepisy nie określają zasad w jaki sposób należy zakwalifikować kwoty zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, które wykraczają poza ramy terminu „zobowiązanie”, a w rezultacie nigdy nie zostaną „uregulowane” przez podatnika. Do takiej grupy przypadków zaliczyć należy koszty uzyskania przychodów poniesione przez Centralę (jednostkę macierzystą), związane z działalnością zagranicznego zakładu, odliczone od zysku – a więc zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w Polsce.

W myśl art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez zagraniczny zakład należy rozumieć stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat, plac budowy, budowę, montaż lub instalację, jak również osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje. Powyższe uregulowania należy oczywiście stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym, w przypadku podmiotów zagranicznych, opodatkowaniu podlegają jedynie dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Regulacje powyższe są oczywiście w pełni kompatybilne z postanowieniami modelowej umowy OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, uchwalonej przez Komitet Spraw Podatkowych OECD z 1963 r., zgodnie z którymi (art. 7) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w taki właśnie sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w państwie położenia zakładu, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą by przypisane tylko temu zakładowi. Zyski przypisane takiemu zakładowi powinny odzwierciedlać wynik, jaki mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo. Niemniej jednak, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczenie nakładów (kosztów) ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w państwie, gdzie położony jest zakład, czy gdzie indziej. W praktyce więc, działalność gospodarczą zakładu zagranicznego przedsiębiorcy w Polsce obciążają zwykłe koszty związane z jego działalnością, jak również część kosztów ponoszonych przez Centralę, związanych stricte z działalnością zakładu w Polsce. Przykładowo, zakład obciążany jest kosztem wynagrodzeń pracowników Centrali oddelegowanych do pracy w Polsce, kosztem usług obcych, czy też kosztem odpisów amortyzacyjnych maszyn wykorzystywanych czasowo w Polsce. Koszty te, ujmowane są w księgach rachunkowych zakładu na podstawie not obciążeniowych wystawianych cyklicznie przez Centralę (jednostkę macierzystą).

W praktyce również często zdarza się, zwłaszcza na wstępnym etapie inwestycji w Polsce, że z obciążeniem odpowiednią częścią kosztów Centrali związanej z działalnością zakładu, nie wiążą się żadne przepływy pieniężne, co więcej, to jednostka macierzysta finansuje działalność zakładu. Zatem, czy część kosztów jednostki macierzystej przypisana do działalności zakładu w Polsce na podstawie odpowiednich postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w związku z brakiem rzeczywistych przepływów pieniężnych, podlega regulacjom dotyczącym obowiązkowej korekty kosztów, zawartych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jakkolwiek, regulacje dotyczące obowiązkowej korekty kosztów podatkowych w przypadku nieuregulowania zobowiązania, określić można by jeszcze jako terra incognita rodzimego prawa podatkowego, o tyle kwestie rozliczeń finansowych pomiędzy jednostką macierzystą a zakładem szczycić się mogą już dość pokaźnym dorobkiem interpretacyjnym.

Znamienne dla rozpatrywania sprawy obowiązkowej korekty kosztów podatkowych, wydaje się być stanowisko organów dotyczące powstawania podatkowych różnic kursowych w zakresie przepływów Centrala – zakład. Podstawowym argumentem organów interpretacyjnych jest stwierdzenie, że jednostka macierzysta (Centrala) oraz zakład stanowią jedną jednostkę organizacyjną (podatnika), tak więc rozliczenia finansowe między nimi mają charakter stricte wewnętrzny, niegenerujący zdarzeń podatkowych.

W praktyce gospodarczej występują różne sposoby rozliczeń z określonych tytułów pomiędzy Centralą a zakładem, niemniej jednak wydaje się, że podstawowymi metodami są:

1. alokacja funkcjonowania podmiotu jako całości do oddziału wg określonego klucza alokacji, oraz
2. bezpośrednie poniesienie kosztu na rzecz oddziału (np. w formie zakupu towaru przeznaczonego do dalszej odprzedaży), lub zapłata za fakturę wystawioną na Oddział przez Centralę.
   
   

Wobec powyżej przedstawionej argumentacji, określić należy, czy wydatki poniesione przez Centralę za granicą, związane z działalnością zakładu zagranicznego w Polsce, potrącone z zysku tego zakładu, a więc zaliczone (przypisane) do kosztów uzyskania przychodów zakładu na podstawie noty obciążeniowej, w celu wykluczenia konieczności zastosowania instytucji obowiązkowej korekty, powinny być uregulowane przez Centralę w terminach określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Rolą międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, co do zasady nie jest wskazanie zasad ustalania dochodu zagranicznego zakładu. Poszczególne zapisy umów zawierają jedynie normy rozdzielające prawa dwóch umawiających się państw do opodatkowania dochodu określonego przedsiębiorstwa. Prawidłowym jest więc stwierdzenie, że dochód zagranicznego zakładu położonego w Polsce powinien być ustalany w oparciu o przepisy ustaw podatkowych, co oznacza jednocześnie konieczność zastosowania nowych uregulowań w zakresie obowiązkowej korekty kosztów podatkowych. Jednocześnie jednak ustalenie dochodu zagranicznego zakładu musi uwzględniać nadrzędną zasadę, w myśl której, zagraniczny zakład nie posiada odrębnej osobowości podatkowej.

Na konieczność stosowania polskich przepisów podatkowych w kontekście rozliczeń pomiędzy Centralą a zagranicznym zakładem, w najszerszym tego słowa znaczeniu, wskazywały również sądy administracyjne (I SA/Kr 264/12). Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu zagranicznego zakładu położonego w Polsce, należy zastosować wszystkie obowiązujące uregulowania podatkowe (w tym zwłaszcza przepisy dotyczące wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów), z zachowaniem jednak ugruntowanej zasady, według której zagraniczny zakład i Centrala stanowią ten sam podmiot.

W kontekście wyżej wspomnianych metod rozliczeń pomiędzy Centralą i zagranicznym zakładem, w przypadku pierwszej z nich, tj. alokacji kosztów ogólnego zarządu do zagranicznego zakładu wg określonego klucza alokacji, nie znajdą zastosowania uregulowania w zakresie obowiązkowej korekty kosztów. W tym bowiem przypadku mamy do czynienia z obciążeniami wewnątrz tego samego podmiotu, a więc neutralnymi podatkowo, a przede wszystkim nierodzącymi powstania zobowiązania cywilnoprawnego. Celem tego wewnętrznego obciążenia jest jedynie alokacja kosztów, już pierwotnie poniesionych przez Centralę, do jednostki, której koszty te (o ile jest to uzasadnione w świetle analizy pełnionych funkcji, ponoszonych ryzyk, itp.) można przypisać.

Wątpliwości w świetle obowiązkowej korekty kosztów podatkowych budzić mogą jednak te rozliczenia między Centralą a zagranicznym zakładem, które w sposób bezpośredni dotyczą tego drugiego. Dotyczy to tych kosztów podatkowych, które dotyczą tylko i wyłącznie zagranicznego zakładu i nie mogą być w żaden sposób przypisane w drodze analizy funkcjonalnej, jakiejkolwiek innej jednostce tego samego przedsiębiorstwa (w tym Centrali).

W świetle sankcyjnego charakteru omawianych uregulowań podatkowych, nieuprawnionym byłoby postawienie zagranicznego zakładu w bardziej uprzywilejowanej sytuacji podatkowej niż jakikolwiek inny niezależny podmiot. Dlatego też w przypadku kosztów dotyczących funkcjonowania tylko i wyłącznie zagranicznego zakładu, koszty te, jako niestanowiące typowych rozliczeń wewnętrznych sensu stricte i nieuregulowane wobec podmiotu trzeciego, powinny być objęte przepisami o obowiązkowej korekcie kosztów. Koszty te, dopóki nie zostaną uregulowane przez zagraniczny zakład, Centralę albo jakąkolwiek inną jednostkę przedsiębiorstwa, powinny mimo wszystko podlegać wskazanym uregulowaniom podatkowym.

W kontekście powyższego należy więc zauważyć również, że celem uniknięcia ewentualnych ryzyk podatkowych, ewidencja rachunkowa zakładu powinna być prowadzona w sposób, który pozwoli w takich przypadkach udowodnić fakt uregulowania zobowiązania wobec podmiotu trzeciego przez sam zagraniczny zakład lub inne jednostki wewnętrzne podmiotu.

W dniu 1 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów na mocy upoważnienia wynikającego z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał interpretację indywidualną nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ, w której uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy do opisanych w stanie faktycznym wewnętrznych transakcji przeprowadzanych między Oddziałem a Jego Jednostką macierzystą, tj. transakcji nieprzeprowadzanych z zewnętrznym podmiotem gospodarczym, mają zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące nieuznawania za koszty uzyskania przychodów wydatków, w odniesieniu do których nastąpiło przekroczenie terminów płatności określonych w wyżej wymienionej ustawie – jest nieprawidłowe.

W interpretacji tej Organ wskazał, że zgodnie z art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.
   
   

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowi inaczej.

W interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2014 r., nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy i uznał, że przy ustalaniu dochodu zagranicznego zakładu położonego w Polsce, należy stosować wszystkie obowiązujące uregulowania podatkowe, z zachowaniem zasady, według której zagraniczny zakład i Centrala stanowią ten sam podmiot.

Zatem, Oddział przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, winien uwzględnić przepisy obowiązujące na terytorium Polski, z uwzględnieniem, będącego przedmiotem zapytania, art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 5 września 2014 r.

W dniu 22 września 2014 r. do tutejszego Organu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartego w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2014 r., nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ.

W odpowiedzi z dnia 20 października 2014 r., nr IPTPB3/423W-69/14-2/KJ na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (data doręczenia 24 października 2014 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem tutejszego Organu, pismem z dnia 18 listopada 2014 r. pełnomocnik Spółki – za pośrednictwem Izby Skarbowej w (…) – wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) na wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Organ upoważniony interpretację indywidualną z dnia 1 września 2014 r., nr IPTPB3/423-167/14-4/KJ.

Pełnomocnik Skarżącego zarzucił zaskarżonej interpretacji indywidualnej naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 15b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.).

W złożonej skardze wniesiono o:

• uchylenie w całości zaskarżonej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego,
  

• zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi na rzecz Skarżącego kosztów postępowania według norm prawem przewidzianych.
  
  

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r., nr IPTPB3/4240-71/14-2/KJ tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na skargę wnosząc o jej oddalenie.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.): organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy (…).

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w związku z wniesieniem skargi oraz z uwzględnieniem zarzutów w niej przedstawionych, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów uwzględnia skargę w całości i stwierdza, co następuje:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia czy do opisanych w stanie faktycznym wewnętrznych transakcji przeprowadzanych między Oddziałem a Jego Jednostką macierzystą, tj. transakcji nieprzeprowadzanych z zewnętrznym podmiotem gospodarczym, mają zastosowanie przepisy art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące nieuznawania za koszty uzyskania przychodów wydatków, w odniesieniu do których nastąpiło przekroczenie terminów płatności określonych w wyżej wymienionej ustawie – jest prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) było zatem prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.