Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-866/14/ASz
z 19 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 października 2014 r. (wpływ do Biura – 21 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania w części diagnostom laboratoryjnym kosztów udziału w konferencjach naukowo-szkoleniowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania w części diagnostom laboratoryjnym kosztów udziału w konferencjach naukowo-szkoleniowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej z dnia 27 lipca 2001 r. (Dz.U. 2014 r., poz. 174) przynależność diagnostów laboratoryjnych do samorządu zawodowego jest obowiązkowa. Każdy diagnosta laboratoryjny, zgodnie z art. 30 przywołanej ustawy, ma obowiązek stałego podnoszenia i aktualizowania swojej wiedzy i umiejętności zawodowych. Szczegółowo obowiązki te oraz zasady ich realizacji zostały uregulowane w uchwale Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych z dnia 13 stycznia 2006 r. w sprawie określenia sposobu doskonalenia zawodowego przez diagnostów laboratoryjnych.

Założycielem Wnioskodawcy jest ... Towarzystwo ... . Zgodnie z paragrafem 8 statutu, określającego cele i zakres działalności Wnioskodawcy − ma on obowiązek organizowania szkoleń, kursów specjalistycznych, zjazdów, konferencji i spotkań naukowych.

Wnioskodawca, w ramach realizacji wskazanych obowiązków statutowych, zamierza przeprowadzać konferencje naukowo-szkoleniowe pozwalające diagnostom laboratoryjnym na pogłębianie i aktualizowanie wiedzy oraz umiejętności zawodowych. Udział w nich będzie potwierdzany wydawanym imiennym certyfikatem zawierającym liczbę punktów edukacyjnych, przyznanych zgodnie z przywołaną uchwałą Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych. Koszty tych konferencji byłyby pokryte z odpłatności ich uczestników oraz funduszy uzyskanych przez Wnioskodawcę (z działalności gospodarczej oraz darowizn). Udział we wskazanych konferencjach będzie miał miejsce poza godzinami pracy, a tym samym uczestniczyć w nim będą diagności laboratoryjni w czasie, który mogliby poświęcić w szczególności na dodatkową pracę, a zatem na uzyskanie przychodu, który podlegałby opodatkowaniu.

Ponadto, diagności laboratoryjni mieliby uczestniczyć w tych konferencjach wyłącznie dla utrzymania zawodu, do którego wykonywania posiadają już uprawnienia nabyte zgodnie ze standardami nauczania zawodu i przywołaną ustawą o diagnostyce laboratoryjnej oraz realizacji obowiązków o randze ustawowej − podnoszenia kwalifikacji i stałego aktualizowania posiadanej wiedzy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z częściowym dofinansowaniem udziału w konferencjach naukowo-szkoleniowych organizowanych przez Wnioskodawcę dla diagnostów laboratoryjnych w ramach realizacji ustawowego obowiązku podnoszenia kwalifikacji zawodowych Wnioskodawca powinien sporządzać dla każdego uczestnika konferencji informację PIT-8C?

Na wstępie Wnioskodawca przywołał treść art. 9 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt stanu faktycznego sprawy, Wnioskodawca stwierdził, że w związku z uczestnictwem w konferencjach naukowo-szkoleniowych, organizowanych przez Wnioskodawcę, uczestnicy tych konferencji nie otrzymują pieniędzy, wartości pieniężnych ani też świadczeń w naturze. Konieczne zatem pozostaje rozważenie czy uczestnictwo w takich konferencjach może być kwalifikowane jako nieodpłatne świadczenie. Wnioskodawca wskazał, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń”; zgodnie ze słownikiem języka polskiego – „nieodpłatne” oznacza – „nie wymagające opłaty, takie za jakie się nie płaci, bezpłatne”. Definicja wskazanego pojęcia została jednak wypracowana w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 354/2009, zgodnie z którym „przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć zasadniczo taką sytuację, kiedy następuje przysporzenie bez wcześniejszego obowiązku takiego świadczenia wynikającego z łączącego strony stosunku”. Podobny pogląd został wyrażony w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 690/2012, w świetle którego ze świadczeniem nieodpłatnym będziemy mieli do czynienia w przypadku, gdy otrzymujący „nie świadczy nic w zamian ani obecnie ani też w przyszłości”.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt ponoszenia przez uczestników części kosztów konferencji wyklucza zakwalifikowanie uczestnictwa jako nieodpłatnego świadczenia. Fakt częściowego dofinansowania konferencji z majątku Wnioskodawcy pozostaje przy tym bez wpływu na dokonaną ocenę prawną − Wnioskodawca zgodnie ze statutem jest obowiązany do prowadzenia działalności szkoleniowej, a diagności laboratoryjni poprzez uczestnictwo w konferencjach realizują swój ustawowy obowiązek podnoszenia kwalifikacji zawodowych, wynikający zarówno z ustawy o diagnostyce laboratoryjnej. jak i uchwały Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych. Istotna z punktu widzenia przedmiotowej analizy powinna pozostawać także okoliczność, iż obowiązek ten ma rangę ustawową, a zatem to ustawodawca nałożył na wskazane podmioty obowiązki podnoszenia kwalifikacji. Ponadto, realizacja wskazanych obowiązków będzie następowała poza godzinami pracy diagnostów, a zatem będzie stanowić dla nich dodatkowe obciążenie − poza już poniesionymi kosztami uczestnictwa − nie będzie się przy tym wiązać z uzyskaniem dochodu, a wręcz z jego utratą, ze względu na fakt, iż czas poświęcony na udział w konferencji mogliby poświęcić na prowadzoną działalność. Dodatkowo, nie można tutaj mówić o swobodzie w podjęciu decyzji o dalszym pogłębianiu wiedzy zawodowej − jest to bowiem obowiązek każdego diagnosty, którego realizacja jest przez samorząd kontrolowana.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że uczestnictwo w konferencjach szkoleniowo-naukowych organizowanych przez Wnioskodawcę, finansowanych częściowo przez ich uczestników, nie spowoduje powstania przychodu po stronie uczestników konferencji, będących diagnostami laboratoryjnymi realizującymi ustawowy obowiązek szkolenia, a w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia dla każdego z uczestników konferencji informacji PIT-8C.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy).

Przy tym, zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, iż przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Zatem przy zastosowaniu wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Tym samym należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie (mające konkretny wymiar finansowy), kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Stosownie do art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, zgodnie ze statutem, określającym cele i zakres działalności Wnioskodawcy, ma obowiązek organizowania szkoleń, kursów specjalistycznych, zjazdów, konferencji i spotkań naukowych.

Wnioskodawca w ramach realizacji wskazanych obowiązków statutowych zamierza przeprowadzać konferencje naukowo-szkoleniowe pozwalające diagnostom laboratoryjnym na pogłębianie i aktualizowanie wiedzy oraz umiejętności zawodowych. Udział w nich będzie potwierdzany wydawanym imiennym certyfikatem zawierającym liczbę punktów edukacyjnych, przyznanych zgodnie z przywołaną uchwałą Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych. Koszty tych konferencji byłyby pokryte częściowo z odpłatności ich uczestników a częściowo z funduszy uzyskanych przez Wnioskodawcę (z działalności gospodarczej oraz darowizn).

Zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1384 ze zm.) diagnosta laboratoryjny ma prawo i obowiązek pogłębiania i aktualizowania wiedzy i umiejętności zawodowych, w tym w szczególności ma prawo do uzyskiwania tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia.

Stosownie do art. 34 1 ww. ustawy Krajową Izbę Diagnostów Laboratoryjnych tworzą zamieszkali na terenie kraju diagności laboratoryjni.

Przynależność diagnostów laboratoryjnych do samorządu jest obowiązkowa (art. 34 ust. 2 cyt. ustawy).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że częściowe finansowanie przez Wnioskodawcę diagnostom laboratoryjnym kosztów szkolenia to nic innego jak przekazanie o konkretnej wartości wymiernej świadczenia nieodpłatnego (w tym przypadku częściowo odpłatnego). Gdyby bowiem nie finansowanie wskazanych kosztów z majątku Wnioskodawcy diagności laboratoryjni musieliby w całości sfinansować omawiane wydatki (koszty) własnym majątkiem. Tym samym ww. osoby uzyskują konkretne przysporzenie majątkowe kosztem majątku innego podmiotu (Wnioskodawcy). Bez znaczenia dla kwalifikacji tegoż świadczenia jako przychodu podatkowego jest to, że osoby uczestnicząc w takich szkoleniach wykonują ustawowy obowiązek podnoszenia kwalifikacji.

Podkreślić należy, iż fakt, że ustawodawca zobligował osoby wykonujące niektóre zawody do stałego podnoszenia kwalifikacji nie oznacza, że mają to czynić bezpłatnie (kosztem majątku innego podmiotu). Zatem, w sytuacji kiedy dana osoba bezpłatnie lub częściowo odpłatnie uczestniczy w szkoleniach czy też innych formach kształcenia w celu zdobywania określonej wiedzy, to tym samym uzyskuje nieodpłatne świadczenie. Bez znaczenia jest tutaj fakt, że osoby te szkolą się poza godzinami pracy, które mogłyby poświęcić na prowadzenie swojej działalności, uzyskując tym samym dodatkowo przychód. Fakt w jakich okolicznościach uzyskiwane jest w opisanej sytuacji świadczenie (częściowo odpłatne) nie ma wpływu na powstanie przychodu. Praktycznie większość zawodów w celu prawidłowego ich wykonywania wymaga stałego podnoszenia kwalifikacji i wiedzy zawodowej a więc zaangażowania się czasowego i finansowanego osoby, która go wykonuje. Najczęściej takie zaangażowanie następuje po godzinach pracy i tym samym nie wiąże się z uzyskiwaniem przychodu.

Nie można się zatem zgodzić z Wnioskodawcą, że uczestnictwo w konferencjach szkoleniowo-naukowych organizowanych przez Wnioskodawcę, finansowanych częściowo przez ich uczestników nie spowoduje powstania przychodu po stronie uczestników konferencji i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia dla każdego uczestnika konferencji informacji PIT-8C.

Wartość ww. świadczeń stanowi przysporzenie majątkowe dla ww. osób, które zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób należy zakwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powołanymi przepisami na Wnioskodawcy nie ciąży jednak obowiązek poboru zaliczek od omawianych świadczeń. Jest on natomiast zobowiązany do sporządzenia dla osób, którym świadczenie zostało przekazane, informacji PIT-8C, w myśl art. 42a ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych należy wskazać, że wydane one zostały w indywidualnych sprawie i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.