Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1023/14-2/AS
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 249, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla sprzedaży tzw. elektronicznych jednostek doładowań – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla sprzedaży tzw. elektronicznych jednostek doładowań.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest właścicielem terminali i zainstalowanych na nich aplikacji służących między innymi do dystrybucji doładowań do telefonów komórkowych. Terminale zainstalowane są u kontrahentów Spółki. W zakresie działalności Spółki mieści się dystrybucja kodów doładowujących, które Spółka nabywa u operatorów telefonii komórkowej. Spółka jako dystrybutor umożliwia korzystanie z usług telekomunikacyjnych operatorów telefonii komórkowej w celu ich dalszej odsprzedaży za pośrednictwem punktów sprzedaży kontrahentów Spółki.

Kody doładowujące nabyte od operatora Spółka przechowuje na serwerach posiadających stosowne oprogramowanie. W przypadku zgłoszenia zapotrzebowania na nabycie kodu doładowującego z punktu sprzedaży w którym zainstalowany jest terminal kod przesyłany jest drogą elektroniczną na terminal, gdzie następuje realizacja transakcji z finalnym nabywcą, Rozliczenia z kontrahentami z tytułu sprzedaży telekodów następują w cyklach 7 dniowych, a ostatni cykl zawiera rozliczenie do końca danego miesiąca.

Spółka począwszy od 1 stycznia 2014 roku wyznacza obowiązek VAT w oparciu o zapisy art. 19a. ust. 5 pkt 4b oraz art. 19a ust. 7 Ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 177, poz.1054 z 2011 r. ze zmianami, traktując sprzedaż doładowań jako odsprzedaż usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez operatorów telefonii komórkowej tj. w dacie wystawienia faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo ustala obowiązek VAT z tytułu sprzedaży EJD – elektronicznych jednostek doładowań w dacie obowiązku VAT dla świadczenia usług telekomunikacyjnych, tj. w dacie wystawienia faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż elektronicznych jednostek doładowania poprzez terminale zainstalowane w punktach sprzedaży kontrahentów Spółki stanowi odsprzedaż usługi telekomunikacyjnej świadczonej przez operatorów telefonii komórkowej. Mając na uwadze powyższe obowiązek VAT dla sprzedaży elektronicznych jednostek doładowań telefonii komórkowej realizowana przez spółkę nie będącą operatorem sieci telefonii komórkowej powstaje jak dla usług telekomunikacyjnych w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4b oraz art. 19a ust. 7 Ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z 2011 r. ze zmianami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka jest właścicielem terminali i zainstalowanych na nich aplikacji służących między innymi do dystrybucji doładowań do telefonów komórkowych. Terminale zainstalowane są u kontrahentów Spółki. W zakresie działalności Spółki mieści się dystrybucja kodów doładowujących, które nabywa u operatorów telefonii komórkowej. Spółka jako dystrybutor umożliwia korzystanie z usług telekomunikacyjnych operatorów telefonii komórkowej w celu ich dalszej odsprzedaży za pośrednictwem punktów sprzedaży kontrahentów Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia momentu określenia obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży EJD – elektronicznych jednostek doładowujących.

W niniejszej sprawie kluczowym dla rozstrzygnięcia momentu powstania obowiązku podatkowego jest ustalenie, czy przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez Wnioskodawcę są usługi telekomunikacyjne.

W tym celu należy powołać przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347 str. 1 z późn. zm.), a mianowicie art. 24 ust. 2 gdzie zawarto definicję „usługi telekomunikacyjnej” zgodnie z którą usługi te oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Z definicji usługi telekomunikacyjnej wynika, że usługa ta obejmuje nie tylko transmisję sygnałów i dźwięków jako taką, lecz również wszystkie usługi „polegające” na takiej transmisji oraz odnośne przeniesienie praw do używania środków dla zapewnienia takiej transmisji. Sprzedaż jednostek uprawniających do skorzystania z usług telekomunikacyjnych (niezależnie od miejsca podmiotu sprzedającego w łańcuchu dystrybucji usług telekomunikacyjnych) należy uznać za świadczenie usługi telekomunikacyjnej. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie C-530/10 Lebara Ltd przeciwko Commissioners for Her Majestys Revenue and Customs.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nabywając doładowania do telefonów w postaci elektronicznych jednostek doładowania od operatorów sieci lub pośredników, a następnie odsprzedając je innym podmiotom, działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Przy czym należy podkreślić, że w związku z nabyciem tzw. EJD, nabywane jest prawo do korzystania z infrastruktury w celu wykonywania połączeń telefonicznych, co mieści się w wyżej powołanej definicji usługi telekomunikacyjnej. A zatem odsprzedaż elektronicznych jednostek doładowań stanowi świadczenie usługi telekomunikacyjnej.

Co do zasady, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 19a ust. 8 ww. ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W stosunku do niektórych usług ustawa przewiduje szczególny moment powstania obowiązku podatkowego. I tak, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radio-komunikacyjnych.

Na podstawie art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Stosownie do art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na podstawie art. 106i ust. 7 ustawy faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi
   
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informacje, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 19a ust. 8 ustawy).

Łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych uzależniony został od terminu wystawienia faktury lub też upływu terminu płatności.

Oznacza to, że o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu świadczonych przez Spółkę usług decydować będzie moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym terminem będzie termin płatności ustalony pomiędzy stronami transakcji.

W konsekwencji obowiązek podatkowy w zdarzeniu opisanym we wniosku powstanie na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4b w zw. 19a ust. 7 ustawy, z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych lub też w przypadku gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.