2014.11.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-617/14-4/JK3
z 20 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2013 r. i latach następnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2013 r. i latach następnych.

Pismem z dnia 3 listopada 2014 r. Nr IPPB4/415-617/14-2/JK3 (data nadania 4 listopada 2014 r., data doręczenia 10 listopada 2014 r.) wezwano Wnioskodawcę do wyjaśnienia, czy Pani Stanisława Słaby działa jako ustanowiony przez Pana P. S. pełnomocnik do reprezentacji i odbioru korespondencji dotyczącej wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 14 listopada 2014 r. (data nadania 14 listopada 2014 r., data wpływu 19 listopada 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od grudnia 2012 roku Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę w holenderskiej spółce i wykonuje pracę w Holandii. Pierwsze wynagrodzenie za pracę wykonana w grudniu 2012 r. zostało przelane na konto Wnioskodawcy w styczniu 2013 r. Praca w Holandii jest dla Wnioskodawcy jedynym źródłem utrzymania. W Holandii Wnioskodawca opłaca składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

W Holandii przebywa nieprzerwanie od grudnia 2012 r. W Polsce posiada zameldowanie w nieruchomości należącej do rodziców. Od momentu wyjazdu do Holandii Wnioskodawca nie osiąga w Polsce żadnych dochodów, jedyne wizyty w Polsce odbywają się w czasie urlopów. W 2013 r. pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, w 2014 r. również jej nie przekroczy. W najbliższych latach Wnioskodawca nie przewiduje powrotu do Polski, zamierza na stałe zamieszkać w Holandii. W Holandii wynajmuje mieszkanie, ale nie ma w nim stałego zameldowania, tylko tymczasowe. W przyszłości Wnioskodawca zamierza wynająć mieszkanie w Holandii z możliwością stałego meldunku, jest osobą samotną i bezdzietną.

W dniu 19 sierpnia 2014 r. zostało złożone zgłoszenie aktualizacyjne ZAP-3 w celu poinformowania Urzędu Skarbowego o zmianie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy i adresie do korespondencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy PDOF w związku z art. 4 umowy Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od stycznia 2013 r. i w latach następnych, do daty ewentualnego powrotu z zagranicy lub diametralnej zmiany sytuacji osobistej mającej wpływ na ustalenie rezydencji podatkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy PDOF, osoby fizyczne, jeżeli nie mają one miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko do dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust 1a ustawy PDOF, uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Od grudnia 2012 r. Wnioskodawca przebywa na stałe w Holandii i nie przewiduje stałego pobytu na terytorium Polski w najbliższych latach. Od tego czasu centrum interesów ekonomicznych Wnioskodawcy znajduje się w Holandii, gdzie wykonuje pracę na podstawie umowy o pracę, która stanowi Jego jedyne źródło utrzymania. Jednocześnie od 2012 r., Wnioskodawca nie posiada zatrudnienia ani nie posiada innych dochodów w Polsce. Ośrodek interesów osobistych Wnioskodawcy od grudnia 2012 r. również znajduje się w Holandii. Należy zatem uznać, że ośrodek interesów życiowych znajduje się w Holandii od grudnia 2012 r. Konsekwentnie, od tego czasu pierwszy warunek z art. 3 ust 1 a ustawy PDOF nie jest spełniony, a zatem na jego podstawie nie można uznać, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości fakt, że od grudnia 2012 r. Wnioskodawca nie powinien zostać uznany za osobę podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, w rozumieniu art. 3 ust 2a ustawy PDOF, ponieważ ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Holandii, a pobyt na terytorium Polski nie przekroczył w 2013 r. oraz 2014 r. 183 dni w roku kalendarzowym. Z uwagi na fakt, że zgodnie z art. 4a ustawy PDOF, przepisy art. 3 ust. 1,1 a, 2a i 2b ustawy PDOF stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, w razie gdyby zaszła konieczność rozstrzygania kwestii podwójnej rezydencji, należy przeanalizować także zapis art. 4 Umowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Mając na uwadze przepis Umowy bilateralnej, miejsce zamieszkania w Holandii wyznacza rezydencję podatkową w tym kraju począwszy od grudnia 2012 r.

Gdyby polskie organa podatkowe uznały jednak Wnioskodawcę za osobę posiadającą miejsce zamieszkania i podlegającą obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zastosowanie znalazłby art. 4 ust. 2 Umowy. Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce, jak i w Holandii, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania (za rezydenta) tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa. Jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się Ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, jeżeli natomiast dana osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Ani umowa bilateralna, ani polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „stałe miejsce zamieszkania”. Należy je zatem rozumieć zgodnie z jego znaczeniem językowym: jako miejsce, w którym osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Nie należy też tego pojęcia utożsamiać z miejsce zameldowania; meldunek jest bowiem obowiązkiem administracyjnym, nie podatkowym. Zdaniem Wnioskodawcy z zamiarem stałego pobytu przebywa w Holandii nieprzerwanie od grudnia 2012 r.

Zatem, nawet gdyby uznać, że Wnioskodawca posiada od grudnia 2012 r. oraz w latach następnych miejsce zamieszkania zarówno w Holandii, jak i w Polsce, również na podstawie art. 4 umowy, należy uznać, że jest rezydentem Holandii dla celów podatkowych, gdyż od grudnia 2012 roku posiada stałe miejsce zamieszkania w Holandii, a nie w Polsce (przebywa z zamiarem stałego pobytu w dostępnym Mu mieszkaniu w Holandii). Ponadto centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Holandii, a dodatkowo zwyczajowy pobyt ma i będzie miał miejsce w Holandii. Jedyny źródłem utrzymania są dla Wnioskodawcy przychody otrzymywane z pracy zarobkowej w Holandii.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle przepisów ustawy PDOF oraz Umowy, Wnioskodawca nie podlega od 1 stycznia 2013 r. obowiązkowi podatkowemu w Polsce do czasu zmiany miejsca stałego pobytu i ewentualnej zmiany sytuacji rodzinnej, która mogłaby zmienić rezydencję podatkową Wnioskodawcy. Nie ma też wpływu na ustalenie rezydencji podatkowej fakt, że dopiero w ostatnich dniach zostało złożone zgłoszenie aktualizacyjne ZAP-3 o aktualnym miejscu zamieszkania Wnioskodawcy. Złożenie informacji nie wyznacza bowiem rezydencji dla celów podatkowych, lecz posiadanie w danym kraju centrum interesów życiowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od grudnia 2012 roku Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę w holenderskiej spółce i wykonuje pracę w Holandii. Pierwsze wynagrodzenie za pracę wykonaną w grudniu 2012 r. zostało przelane na konto Wnioskodawcy w styczniu 2013 r. Praca w Holandii jest dla Wnioskodawcy jedynym źródłem utrzymania. W Holandii Wnioskodawca opłaca składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w roku 2013 i w latach następnych w świetle ww. przepisów, uznać należy, że spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Holandii.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Holandią Wnioskodawcę łączą ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, oraz uwzględniając zapisy Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów, stwierdzić należy, że w 2013 r. oraz w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w Holandii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin