Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-928/14-2/KOM
z 10 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2014 r. (data wpływu 24 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT świadczonej usługi kulturalnej -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT świadczonej usługi kulturalnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Fundacja planuje zorganizować w październiku 2014 r. w Tokio w Japonii we współpracy z Instytutem (instytucja kultury wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonej przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) wystawę, w ramach której w Tokio pokazane zostaną osiągnięcia polskich grafików, polscy graficy przeprowadzą warsztaty dla japońskich studentów etc. Na podstawie umowy zawartej pomiędzy Instytutem oraz Fundacją, Fundacja uzyska od Instytutu refundację kosztów poniesionych w celu realizacji wystawy. Umowa zawiera szczegółowy budżet projektu. Część kosztów ponoszona będzie bezpośrednio przez Instytut (np. przeloty uczestników projektu, wynajęcie przestrzeni na realizację wystawy i inne koszty).

Refundacja kosztów wypłacana będzie na podstawie faktur: dwie pierwsze transze będą miały charakter zaliczek na poczet ponoszonych kosztów, trzecia transza będzie natomiast przekazana na podstawie końcowego, pełnego rozliczenia zatwierdzanego przez Instytut pod kątem zawartości merytorycznej projektu oraz rozliczenia poniesionych kosztów.

Fundacja obecnie korzysta ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT, działa natomiast na podstawie statutu, a jej celem jest działalność kulturalna. W związku z organizacją wystawy, Fundacja otrzyma refundację poniesionych kosztów, co zostanie udokumentowane fakturami.

W związku z wysokością refundacji, pojawia się ryzyko przekroczenia progu podmiotowego zwolnienia z podatku VAT. Fundacja jest jednostką, o której mowa w przepisie art. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2011 r. poz. 406, z późn. zm.), nie jest natomiast podmiotem prawa publicznego czy podmiotem wpisanym do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów ww. ustawy. Środki, które otrzyma Fundacja nie będą stanowiły dla Fundacji źródła zysku, gdyż będą one w całości wydatkowane na organizację imprezy kulturalnej z obowiązkiem rozliczenia się (udokumentowania wydatków) i zwrotu środków w przypadku ich nieprawidłowego wydatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci wystawy polskiego projektowania graficznego, którą Fundacja będzie świadczyła na rzecz Instytutu , korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Fundacji, usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci wystawy polskiego projektowania graficznego, którą Fundacja będzie świadczyła na rzecz Instytutu , korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Wykładnia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT była już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawartych w wyrokach: z dnia 23 października 2013 r., sygn. I FSK 1481/12 i z dnia 3 marca 2014 r., sygn. I FSK 535/13. W przywołanych orzeczeniach NSA wyraził pogląd, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT zawiera prawidłową implementację zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006, nr 347, poz. 1), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają od podatku od towarów i usług świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Przesłanką zwolnienia usług wykonywanych w interesie publicznym z VAT jest fakt, że w większości przypadków usługi te stanowią realizację zadań, jakie ciążą na państwie wobec jego obywateli (zob. K. Sachs i R. Namysłowski, Dyrektywa VAT. Komentarz, s. 565).

Prawodawca unijny określając analizowane zwolnienie w zakresie świadczenia usług kulturalnych na równi traktuje podmioty prawa publicznego oraz pozostałe instytucje kultury. Celem wprowadzenia zwolnienia było wykonywanie czynności w interesie publicznym, a w konsekwencji obniżenie kosztów dostępu do dóbr kultury.

W przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT wyróżniono trzy grupy podmiotów, które mogą korzystać ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przy świadczeniu usług kulturalnych.

Po pierwsze, są to podmioty prawa publicznego.

Po drugie, inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym.

Po trzecie, podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Do pierwszej grupy, tj. podmiotów prawa publicznego, należy generalnie zaliczyć Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego, a także utworzone i nadzorowane przez nie inne jednostki organizacyjne.

Jeżeli chodzi o grupę drugą, tj. inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, to w tym zakresie przepis art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT nie odsyła do przepisów ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Ustawodawca uczynił to tylko w odniesieniu do trzeciej grupy podmiotów, korzystających z omawianego zwolnienia, tj. instytucji kultury, czyli podmiotów wpisanych do odpowiedniego rejestru instytucji kultury.

Już z powyższego można zatem wnioskować, że odrębne przepisy, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, na podstawie których dany podmiot może być uznany za instytucję o charakterze kulturalnym, nie muszą być tożsame z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Przekonują o tym także przepisy ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Z art. 2 tej ustawy wynika, że formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności, a więc nie tylko: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury. W myśl art. 3 ust. 1 tej ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Zgodnie zaś z art. 4 tej ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, których podstawowym celem statutowym nie jest prowadzenie działalności kulturalnej, mogą prowadzić taką działalność w szczególności (a więc nie tylko) w formie klubów, świetlic, domów kultury i bibliotek.

W orzecznictwie zwracano już uwagę, że formy działalności kulturalnej w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej nie zostały ograniczone wyłącznie do form organizacyjnych wyliczonych w art. 2 tej ustawy, a zatem mogą to być również inne formy upowszechniania kultury (wyrok NSA z dnia 17 maja 2011 r., sygn. II OSK 378/11).

Do wniosku, że „odrębne przepisy”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, nie oznaczają tylko ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, prowadzi też wykładnia celowościowa tej regulacji prawnej. Trzeba podkreślić, że choć w orzecznictwie prezentowane jest stanowisko o potrzebie dokonywania ściśle gramatycznej wykładni przepisów dotyczących ulg i zwolnień podatkowych (zob. np. wyrok NSA z 5 sierpnia 2004 r. FSK 372/04, opubl. w ONSAiWSA 2005/1/17), to jednak wykładnia gramatyczna nie może być uznana za jedyną dopuszczalną wykładnię tych przepisów. Jak wskazuje doktryna, normy zawierające ulgi czy zwolnienia rozpoznaje się jako normy celu społecznego, realizujące politykę w dziedzinie nauki, ochrony zdrowia, zatrudnienia, inwestycji itp. W sytuacji, gdy normy celu społecznego skierowane są na rozwój określonych obszarów życia społecznego, zamiar ten nie zostanie osiągnięty, gdy nie zostanie w sposób właściwy rozpoznany cel regulacji prawnej (R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa 2008, LEX 85055).

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że nie można instytucji zwolnionych z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT zawężać do podmiotów prawa publicznego oraz instytucji kultury wpisanych do rejestru na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

W art. 14 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej mowa jest o instytucji kultury, a nie o instytucji o charakterze kulturalnym, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT. Te pierwsze dotyczą instytucji, które powoływane są na podstawie art. 8 i 9 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przez ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz jednostki samorządu terytorialnego i jako takie podlegają wpisowi do rejestru. Nie wyczerpują one jednak zakresu podmiotowego instytucji o charakterze kulturalnym w świetle art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

Celem regulacji zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT jest bez wątpienia upowszechnienie dostępu do kultury, poprzez zmniejszenie kosztów tego dostępu związanych z opodatkowaniem tego typu usług podatkiem od towarów i usług. Osiągnięcie tego celu byłoby znacznie utrudnione, gdyby z określonego w tym przepisie zwolnienia mogły korzystać tylko podmioty wymienione w ustawie o organizacji i prowadzeniu działalności kulturalnej (por. wyrok NSA z dnia 13 marca 2014 r., sygn. akt I FSK 584/13, publ. w CBOSA).

Za powyższym poglądem, przemawia również treść art. 73 Konstytucji. Przepis ten stanowi, że „każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury”. Restrykcyjna wykładnia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT mogłaby w sposób pośredni, ze względu na nierówność podmiotów kulturalnych pod względem opodatkowania, wpłynąć na ograniczenie wykonywania działalności kulturalnej przez niektóre z tych podmiotów.

Formą organizacyjno-prawną, w której może być prowadzona działalność kulturalna jest również fundacja. Zgodnie z art. 1 ustawy o fundacjach, fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami. Zgodnie natomiast z art. 4 tej ustawy, fundacja działa na podstawie przepisów tej ustawy i statutu.

Takie stanowisko zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 623/13.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Fundacja jest podatnikiem podatku od towarów i usług działającym na podstawie statutu, której celem, jest działalność kulturalna. W świetle powyższego należy zatem uznać, że Fundacja jest instytucją o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT, a tym samym usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci wystawy polskiego projektowania graficznego, którą Fundacja będzie świadczyła na rzecz Instytutu Adama Mickiewicza, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Stawka podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z art. 146a pkt 1 cyt. ustawy wynika, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Natomiast na podstawie art. 132 ust. 1 lit. n Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od towarów i usług (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 ze zm.) państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawę towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Zatem ww. zwolnienie nie dotyczy wszystkich usług kulturalnych, ale wyłącznie tych, które są świadczone albo przez podmioty prawa publicznego albo przez inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie. Przy wprowadzaniu tego zwolnienia do polskiego porządku prawnego ustawodawcy krajowemu przysługiwała pewna swoboda przy określaniu kręgu podmiotów uznanych przez niego za instytucje kulturalne, a co za tym idzie za uprawnione do zwolnienia, po spełnieniu pozostałych warunków.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem warunkiem zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), jak i przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Ustawodawca zwalnia od podatku usługi kulturalne świadczone przez ściśle określone grupy podmiotów. Polski prawodawca określił te podmioty, wymieniając je w ww. przepisie, jako: podmioty prawa publicznego; podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym; wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej; indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić w oparciu o dostępne metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem, zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp. Natomiast kultura to całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura to ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, związanymi z twórczością artystyczną (np. o charakterze literackim, naukowym, plastycznym, muzycznym).

Z opisu sprawy wynika, że Fundacja obecnie korzysta ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT, działa na podstawie statutu, a jej celem jest działalność kulturalna. Planuje w związku z profilem swojej działalności zorganizować w 2014 r. w Tokio w Japonii we współpracy z Instytutem (instytucja kultury wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonej przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) wystawę pt. „......”, w ramach której pokazane zostaną osiągnięcia polskich grafików, którzy przeprowadzą m.in. warsztaty dla japońskich studentów. Fundacja jest jednostką, o której mowa w przepisie art. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, nie jest natomiast podmiotem prawa publicznego, czy podmiotem wpisanym do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów ww. ustawy. Środki, które otrzyma Fundacja nie będą stanowiły dla niej źródła zysku, gdyż będą one w całości wydatkowane na organizację imprezy kulturalnej z obowiązkiem rozliczenia się (udokumentowania wydatków) i zwrotu środków w przypadku ich nieprawidłowego wydatkowania.

Wnioskodawca wskazał zatem, że realizuje swój cel statutowy, tzn. rozpowszechnia kulturę organizując np. różnego rodzaju wystawy. Wystawa w Tokio nie tylko będzie propagowała wiedzę o polskich grafikach i przybliżała ich dokonania, ale także umożliwi przeprowadzenie szkolenia dla japońskich studentów w zakresie sztuki graficznej. Można zatem stwierdzić, że świadczone przez Fundację usługi niewątpliwie wiążą się z działalnością kulturalną nastawioną na jej propagowanie w świecie, wpisują się w definicje usług kulturalnych, więc została spełniona przesłanka o charakterze przedmiotowym, wynikająca z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Warunkiem do skorzystania ze zwolnienia od podatku dla usług kulturalnych jest także spełnienie warunku o charakterze podmiotowym.

Podkreślić należy, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy mogą korzystać podmioty zidentyfikowane w ww. przepisie, tj.:

• podmioty prawa publicznego,
  

• inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym, lub
  

• podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.
  
  
  

Jak wskazał sam Wnioskodawca, nie jest on podmiotem prawa publicznego, ani podmiotem wpisanym do rejestru kultury, prowadzonym przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucję kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, jest natomiast jednostką o charakterze kulturalnym. Należy zatem wyjaśnić, czy Fundacja jest rzeczywiście podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2012 r., poz. 406,z późn. zm.), formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.

Zgodnie z art. 3 ww. ustawy, działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. W myśl natomiast art. 4 tej ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, których podstawowym celem statutowym nie jest prowadzenie działalności kulturalnej, mogą prowadzić taką działalność w szczególności w formie klubów, świetlic, domów kultury i bibliotek.

Zgodnie natomiast z art. 1 i 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203, z późn. zm.), fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności, takich jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami. Fundacja działa na podstawie przepisów niniejszej ustawy i statutu.

Z uwagi na powyższe okoliczności sprawy należy wskazać, że sam fakt, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie kultury nie przesądza jeszcze, że może zostać uznany za instytucję o charakterze kulturalnym w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Uznanie danego podmiotu za instytucję o charakterze kulturalnym powinno wynikać – jak stanowi ww. przepis – z odrębnych przepisów. Przy czym nie chodzi tu o konkretny przepis odrębnej regulacji prawnej, który przyznawałby danemu podmiotowi status „instytucji o charakterze kulturalnym”. W istocie chodzi o akt prawny, który wskazywałby, jakie cechy i warunki dany podmiot powinien spełnić, aby można byłoby uznać go za instytucję kulturalną.

W tym kontekście podkreślenia wymaga, że przepisy wyżej cytowanej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej nie zawierają takiej definicji. Przepisy te wskazują jedynie w sposób ogólny dwa rodzaje podmiotów, tj. instytucje kultury oraz grupę podmiotów prowadzących działalność kulturalną. Nie można stwierdzić, że właśnie ta grupa będzie uznawana przez ustawodawcę za uprawnioną do zwolnienia (tj. posiadającą status instytucji o charakterze kulturalnym w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług). Jak wskazano wyżej, ustawodawca miał prawo zawęzić krąg podmiotów uprawionych do zwolnienia i skorzystał z niego dokonując ograniczenia zakresu zwolnienia do instytucji kultury oraz instytucji o charakterze kulturalnym (ale tylko uznanych za takie na podstawie odrębnych przepisów). Takimi odrębnymi przepisami nie mogą być także powołane przez Wnioskodawcę przepisy ustawy o fundacjach, gdyż wyznaczają one jedynie cele, dla realizacji których może być powołana fundacja (art. 1 ustawy), nie określają natomiast, że fundacja jest instytucją o charakterze kulturalnym.

Wobec powyższego należy uznać, że Fundacja nie jest podmiotem prawa publicznego, innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym ani podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury, a to oznacza, że nie została spełniona przesłanka podmiotowa wynikająca z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Tym samym świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizowania imprezy kulturalnej w postaci wystawy polskiego projektowania graficznego, którą Fundacja będzie świadczyła na rzecz Instytutu , nie będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a tej ustawy. Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W złożonym wniosku Strona na poparcie własnego stanowiska powołała orzeczenia sądów administracyjnych. Należy jednak zauważyć, że są one rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Nie kwestionując powołanego orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego trzeba stwierdzić, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez Organ podatkowy w niniejszej sprawie.

W tym kontekście można przytoczyć uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd „ (…) podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego, a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń, a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach. Należy podkreślić, że organ udzielający interpretacji, nie miał obowiązku ustosunkowania się do przywołanych przez Spółkę orzeczeń i interpretacji (...)”.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.