Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-922/14/IB
z 23 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Wezwaniem z dnia 13 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o doprecyzowanie stanu faktycznego oraz sformułowanie pytania i przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu bezpośrednio do tego pytania oraz w kontekście konkretnych przepisów prawa podatkowego w taki sposób aby odnosiły się do indywidualnej sprawy Wnioskodawcy.

Pismem z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku i w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę pracowników będących osobami fizycznymi posiadającymi miejsce zamieszkania na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska. Pracownikami mogą być zarówno obywatele krajów członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska, jak i Polski. Osoby te na stałe przebywają poza terytorium Polski oraz ich miejsce wykonywania pracy znajduje się poza tym terytorium (w miejscu zamieszkania).

Pracownicy w ramach zawartych umów o pracę mają wypłacane stałe miesięczne wynagrodzenie oraz otrzymują dodatkowo zwrot poniesionych przez nich wydatków w związku z wykonywaniem umowy o pracę. Wydatki te są niezbędne do wykonania zadań nałożonych przez pracodawcę. Nie są to koszty służące zaspokojeniu potrzeb osobistych pracowników np. zakupu artykułów spożywczych, usług rekreacyjnych, wynajmu mieszkania na potrzeby własne.

Do kosztów, które są zwracane pracownikowi można zaliczyć między innymi:

• wydatki związane z użytkowaniem samochodu służbowego m. in.: paliwo, parkingi, naprawy,

• wydatki związane z wyposażeniem w sprzęt biurowy, niezbędny do wykonywania obowiązków pracownika,

• wydatki związane z podłączeniem do usług telekomunikacyjnych oraz ich użytkowaniem,

• wydatki ponoszone podczas spotkań z klientami,

• wydatki na podróże służbowe, tj. bilety lotnicze, przejazdy środkami komunikacji miejskiej,

• wydatki związane z ubezpieczeniem pracowników tj. ubezpieczenie medyczne, ubezpieczenie w podróży, dodatkowe ubezpieczenie emerytalno-rentowe,

• wydatki związane z uczestnictwem w kursach, zarówno zawodowych, jak i językowych.

Pracownicy Ci są rozliczani dla celów podatku dochodowego, jak i składek ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego w krajach, w których znajduje się ich miejsce zamieszkania.

Wypłata wynagrodzenia odbywa się poprzez podmiot zagraniczny posiadający siedzibę poza terytorium Polski, który dla Spółki świadczy usługi w zakresie obsługi kadrowo-płacowej pracowników zagranicznych. Spółka przekazuje środki pieniężne na rachunek bankowy tego podmiotu, który następnie dokonuje rozliczenia i wypłaty wynagrodzeń dla tych pracowników na zagraniczne rachunki bankowe.

Spółka nie zalicza do przychodów pracowników wypłaconych pieniędzy stanowiących zwrot wydatków poniesionych przez pracowników służących do wykonywania pracy.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby fizyczne, które posiadają miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Miejsca zamieszkania tych pracowników znajdują się w krajach UE innych niż Polska. Osoby te w świetle art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i nie mają rezydencji podatkowej w Polsce. W związku z tym sytuacja przedstawiona we wniosku dotyczy pracowników Spółki nie mających miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłaty pieniężne stanowiące zwrot wydatków poniesionych przez pracowników w ramach umowy o pracę wykonywanej w poszczególnych krajach, w których ww. pracownicy mają miejsce zamieszkania, stanowią dla nich przychód podatkowy, który to Spółka powinna doliczać do przychodów pracownika celem obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne będące nierezydentami, tj. osobami nie posiadającymi miejsca zamieszkania na terytorium Polski podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (art. 3 ust. 2a ustawy). Oznacza to, że tylko dochody uzyskiwane na terytorium Polski będą objęte obowiązkiem podatkowym w tym kraju.

Zasady opodatkowania nierezydenta należy stosować biorąc pod uwagę odpowiednie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

Z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika generalna zasada, że dochody z pracy najemnej są opodatkowane w miejscu zamieszkania osoby uzyskującej takie dochody zwłaszcza, gdy osoba ta nie przebywa w Państwie, w którym znajduje się źródło tych dochodów.

W przedstawionym przypadku pracownicy wykonują pracę najemną w państwie swojej rezydencji podatkowej, za którą otrzymują wynagrodzenie ze źródła znajdującego się na terytorium Polski tzn. od pracodawcy mającego siedzibę na terytorium tego kraju.

W związku z tym w przedstawionym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że dochody uzyskiwane przez pracowników zagranicznych ze źródła, jakim jest praca najemna nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce, gdyż praca jest faktycznie wykonywana poza terytorium Polski i miejsce zamieszkania (przebywania) pracowników jest także poza tym terytorium.

Pomimo tego, że pracownicy nie będą podlegać opodatkowaniu na terytorium Polski Spółka powinna określić prawidłową wysokość przychodu uzyskanego przez tych pracowników na terytorium Polski w celu prawidłowego rozliczenia ich dochodów przez firmę zagraniczną zajmującą się rozliczaniem dla celów podatkowych.

Przepisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie definiują pojęcia dochodów z pracy najemnej. Jak wynika z umów (generalnie art. 15 umów) dochodem z pracy najemnej są pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia. W związku z tym dochodem z pracy najemnej mogą być świadczenia, które mają podobny charakter do wynagrodzenia. Wypłacane są w związku z zawartym przez osobę stosunkiem pracy.

Ponadto jak wynika z umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania każde niezdefiniowane w niej określenie będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie konwencja (art. 3 umów).

W związku z tym w celu określenia pojęcia dochodu z pracy najemnej na potrzeby zastosowania konwencji przez państwo polskie należy odwołać się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy przychodami ze stosunku pracy są przede wszystkim wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, wartość pieniężna świadczeń w naturze bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Ponadto jak wynika z tej regulacji przychodami ze stosunku pracy są świadczenia ponoszone za pracownika i wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W związku z tym pojęcie przychodu pracownika jest bardzo szerokie i może obejmować wszelkie świadczenia przekazywane przez pracodawcę w związku z tym, że występuje tutaj wzajemna relacja cywilnoprawna. Nie mniej jednak nie można traktować, jako przychodów dla pracownika takich świadczeń, które dla niego nie stanowią przysporzenia majątkowego, co wynika jasno z ogólnej definicji przychodów określonej w przepisie art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przychodem są otrzymane lub stawiane do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z analizy tego przepisu wynika, że przychodami mogą być tylko takie świadczenia, w rezultacie których podatnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci wzrostu jego majątku lub też zmniejszenia jego zobowiązań. W rezultacie takich świadczeń musi dojść do poprawy sytuacji majątkowej podatnika.

Przychodami nie mogą być zatem otrzymane przez podatnika środki pieniężne lub świadczenia, które nie doprowadziłby w rezultacie ich otrzymania do zmiany sytuacji majątkowej podatnika poprzez jego wzrost. Taka sytuacja będzie miała miejsce, jeżeli pracownik otrzyma od pracodawcy środki pieniężne stanowiące zwrot wydatków poniesionych przez pracownika na potrzeby pracodawcy. Wydatki poniesione przez pracownika nie są wydatkami mającymi na celu zaspokojenie potrzeb osobistych pracownika tylko zaspokojenie potrzeb pracodawcy w celu umożliwienia wykonania przez pracownika nałożonych na niego zadań służbowych.

W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotów wydatków poniesionych przez pracownika nie można uznać, że pracownik otrzymałby inne nieodpłatne świadczenie.

W kwestii nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychody pracownika wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K7/13, z którego to uzasadnienia wynika, że aby można było uznać nieodpłatne świadczenia, jako przychód pracownika muszą wystąpić łącznie następujące warunki:

1. świadczenie jest spełnione za zgodą pracownika w sposób dobrowolny,
2. jest ono spełnione w interesie pracownika a nie pracodawcy i przynosi jemu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W związku z powyższym nie można traktować, jako przychód podatkowy po stronie pracownika jakichkolwiek nieodpłatnych świadczeń, jeżeli nie zostały one „przekazane" w okolicznościach spełniających ww. warunki.

W przedstawionym stanie faktycznym pracownicy otrzymują poza wynagrodzeniem zwrot wydatków poniesionych na potrzeby pracodawcy, co oznacza, że nie dochodzi w takiej sytuacji do uzyskania przez nich korzyści majątkowych. Nie jest to zwrot wydatków służących zaspokojeniu własnych potrzeb życiowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, otrzymywane przez zagranicznych pracowników wypłaty pieniężne stanowiące zwrot wydatków poniesionych na potrzeby pracodawcy, które nie mają charakteru wydatków służących zaspokojeniu potrzeb osobistych pracowników nie będą stanowiły dla nich przychodów podatkowych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prawne zwane dalej "zakładami pracy" są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego.

Przepis ten zobowiązuje pracodawcę do tego, aby obliczył i pobrał zaliczkę za pracownika od uzyskanego przychodu ze stosunku pracy. W związku z tym istotne dla Spółki jest prawidłowe określenie wysokości przychodu pracownika celem przekazania rzetelnych informacji dla podmiotu zagranicznego zajmującego się na zlecenie obsługą kadrową - płacową pracowników mających miejsce zamieszkania poza terytorium Polski i wywiązania się z obowiązków nałożonych na płatnika.

W przedstawionym stanie faktycznym, zdaniem Spółki, wypłaty pieniężne uzyskiwane przez pracowników stanowiące zwrot udokumentowanych przez nich wydatków na potrzeby wykonywanej pracy nie będą stanowiły przychodów podatkowych w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych co zostało uzasadnione we wniosku.

Oznacza to, że Spółka jako płatnik nie powinna doliczać do przychodów pracowników przekazywanych im środków pieniężnych stanowiących zwrot wydatków celem obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy gdyż nie są to przychody podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie za dochody ze stosunku pracy osiągane w Polsce należy uznawać dochody z pracy wykonywanej na terytorium Polski.

Zgodnie również z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania miejsce opodatkowania dochodów z pracy uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. W myśl zasady wyrażonej w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, że świadczenia pieniężne z tytułu pracy wykonywanej na terytorium krajów innych niż Polska wypłacane pracownikom nie posiadającym w Polsce miejsca zamieszkania, z uwagi na ograniczony obowiązek podatkowy, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W konsekwencji, od ww. dochodów Spółka nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Końcowo natomiast wskazać również należy, że w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ocenia się wyczerpująco przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny jako rozważany przedmiot subsumcji do przepisów prawa podatkowego, których wykładni dochodzi strona postępowania, jednakże nie wszystkich czy też jakichkolwiek regulacji prawnych, w tym przepisów wewnętrznych innego państwa. Przepisy podatkowe obowiązujące w krajach innych niż Polska nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej i nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b tej ustawy dokonywanej przez tut. organ podatkowy.

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W ramach kompetencji przyznanych tut. organowi w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidulanej nie jest możliwe zatem rozstrzygnięcie kwestii, czy zgodnie np. z prawem wewnętrznym obowiązującym w innych krajach Unii Europejskiej wypłacane pracownikom przez Wnioskodawcę świadczenia stanowią podlegający opodatkowaniu przychód.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.