Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-578/14/AT
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 7 października 2014 r.), uzupełnionym w dniach 28 listopada 2014 r. i 4 grudnia 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stanu faktycznego odnoszącego się do obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem towarów dopuszczonych do obrotu na terytorium innego państwa członkowskiego przez agencję celną, działającą w imieniu dostawcy - jest prawidłowe;

• stanu faktycznego odnoszącego się do odliczenia podatku naliczonego w związku z ww. wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów – jest prawidłowe;

• stanu faktycznego odnoszącego się do momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z ww. wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 28 listopada 2014 r. i 4 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem towarów dopuszczonych do obrotu na terytorium innego państwa członkowskiego przez agencję celną, działającą w imieniu dostawcy oraz odliczenia podatku naliczonego i rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego w tych okolicznościach.

We wniosku przedstawiono trzy następujące stany faktyczne.

… (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Spółka prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie przetwórstwa rybnego. Wyroby Spółki są dostępne w sieciach handlowych i hurtowniach na terenie całego kraju, cieszą się też uznaniem klientów z zagranicy.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa towary od kontrahentów spoza Unii Europejskiej. Towary te dopuszczane są do obrotu na terenie innego niż Polska kraju UE przez agencję celną, działającą w tym kraju na zlecenie dostawcy spoza UE (kontrahenta Spółki). Następnie zakupione towary są przemieszczane z danego kraju UE do magazynu Wnioskodawcy, położonego w Polsce. Spółka rozlicza przedmiotową transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: WNT) z kraju UE, gdzie dopuszczono towar do obrotu a Polską.

Przedmiotowe transakcje są dokumentowane fakturą VAT, którą wystawia kontrahent Spółki spoza UE ze wskazaniem kraju oclenia i podaniem numeru VAT kontrahenta Spółki, z kraju w którym dopuszczono towar do obrotu (np. faktura zawiera adnotację, że jeżeli towar jest dopuszczony do obrotu na terytorium Szwecji, stosuje się szwedzki numer VAT kontrahenta Wnioskodawcy). Ponadto, faktura zawiera informację, że transakcja ta powinna być rozliczana na zasadach mechanizmu odwróconego obciążenia (reverse-charge) i stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Na fakturach wskazuje się również polski nr VAT nabywcy towarów (Spółki).

Wnioskodawca dysponuje także dokumentem SAD, potwierdzającym fakt oclenia towaru w jednym z krajów UE (poza Polską) przez agencję celną.

Mając na uwadze fakt, że obecnie Spółka rozlicza przedmiotową transakcję jako WNT – Wnioskodawca ustala moment powstania obowiązku podatkowego na dzień wystawienia faktury VAT przez podmiot spoza UE. Spółka dokumentuje przedmiotową transakcję poprzez wystawienie faktury wewnętrznej, na której uwzględnia się kwotę VAT (w PLN).

Faktura od kontrahenta Spółki (spoza UE) jest wystawiana w walucie obcej, a więc dla przeliczenia tej kwoty na PLN (która następnie jest uwzględniana „na fakturze wewnętrznej” wystawianej przez Spółkę), stosuje się kurs NBP na dzień poprzedzający dzień wystawienia faktury przez kontrahenta Spółki z kraju spoza UE.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu do wniosku, zadano ostatecznie następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy, polegające na rozliczaniu przedstawionej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i w konsekwencji określenie obowiązku podatkowego na moment wystawienia faktury, nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów?
   
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu do wniosku, transakcje opisane w stanie faktycznym powinny być, w świetle regulacji ustawy o VAT, traktowane z perspektywy Spółki (nabywcy towarów) jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i w związku z tym obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowych transakcji powinien być rozpoznawany zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT.

Według Wnioskodawcy, w związku z przedmiotową transakcją, będzie On uprawniony do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT, kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, która będzie stanowić u wnioskodawcy kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów u usług podlega m.in. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Natomiast z brzmienia ust. 2 wskazanego przepisu ustawy o VAT wynika, że ma on zastosowanie, o ile nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika a dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa powyżej.

Jak wynika natomiast z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca, który następuje po miesiącu dokonania dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Stosownie do art. 31a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy o VAT. Na podstawie art. 86 ust. 10b. ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c powstaje zgodnie z ust. 10 (w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy), pod warunkiem że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy;
   
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Na podstawie ust. 10h wyżej wskazanego przepisu ustawy o VAT, otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez fakturę należy rozumieć dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Dane jakie powinna zawierać faktura wskazane są w rozdziale 1 działu XI ustawy o VAT. W myśl art. 106a pkt 1 ustawy o VAT, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów. Jak wynika natomiast z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz faktyczny przebieg transakcji wskazany w stanie faktycznym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisane transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów powinny być na potrzeby VAT traktowane jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. W ocenie Wnioskodawcy, wynika to przede wszystkim z przebiegu transakcji – wprawdzie towar pochodzi spoza terytorium UE, ale jest dopuszczony do obrotu na terytorium Wspólnoty (kraju UE innego niż Polska) i stamtąd przemieszczany do Spółki (do Polski). Na marginesie należy zaznaczyć, że procedura związana z dopuszczeniem towaru do obrotu na terytorium UE odbywa się poza zaangażowaniem Spółki (dokonuje jej kontrahent spoza UE przy pomocy podmiotów trzecich).

Ponadto, za uznaniem przedmiotowej transakcji za WNT przemawia również treść faktury, którą Spółka otrzymuje od kontrahenta. Pomimo wskazania, że towar pochodzi spoza UE, określony jest rodzaj transakcji (wewnątrzwspólnotową dostawa towarów – z punktu widzenia kontrahenta Spółki) oraz wskazuje się na zastosowanie numeru VAT kontrahenta Spółki z kraju Wspólnoty innego niż Polska, w zależności od tego, w którym państwie UE dopuszcza się towar do obrotu.

Należy także zaznaczyć, że z przytoczonych powyżej przepisów, dotyczących zasad wystawiania faktur, jednoznacznie wynika, że przepisy art. 106a i następne, dotyczące faktur, ma zastosowanie do faktur dokumentujących sprzedaż. Natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, sprzedażą nie jest wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, choć jest to transakcja wymieniona w katalogu transakcji podlegających opodatkowaniu VAT (art. 5 ustawy o VAT). W konsekwencji, wymogi formalne z ustawy o VAT dotyczące faktur, nie mogą odnosić się do faktur wystawianych przez podatników spoza Polski w sytuacji wystąpienia u polskiego podatnika WNT. Jeżeli więc zagraniczny podatnik wystawia fakturę dokumentującą z jego perspektywy WDT, która natomiast dla polskiego podatnika potwierdza dokonania WNT, nie odnoszą się, w ocenie Spółki, do tych dokumentów wymogi określone powyższymi przepisami.

Jak wskazuje A. Bartosiewicz (VAT. Komentarz, 2014), potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

1. podmiot z jednego państwa członkowskiego (nie zawsze musi być podatnikiem VAT) musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; tak więc na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
   
2. po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym nie ma tu znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Wnioskodawca wskazuje, że w przypadku omawianej transakcji, powyższe warunki dotyczące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów są spełnione – podmiot zarejestrowany „na VAT” w kraju UE (Wnioskodawca) nabywa prawo do rozporządzania towarami jak właściciel i na jego rzecz dokonywana jest dostawa z terytorium innego państwa członkowskiego (np. Szwecja) na terytorium Polski.

Ponadto, jak wskazuje się w doktrynie (tak np. A. Bartosiewicz), „(...) do potraktowania czynności jako wewnątrzwspólnotowej wystarczy, aby dostawca był zarejestrowany w jakimś państwie członkowskim dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie musi natomiast mieć siedziby (stałego miejsca prowadzanie działalności) w tym innym państwie członkowskim, np. podmiot szwajcarski zarejestrowany w Niemczech sprzedaje i przesyła towary z Niemiec do Polski”.

W przedstawionym stanie faktycznym, również ten warunek jest spełniony – dostawy dokonuje wprawdzie podmiot spoza terytorium UE, ale jest on zarejestrowany na terytorium państw członkowskich UE i stamtąd (po dopuszczeniu towarów do obrotu na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska) dokonywana jest dostawa towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowa transakcja powinna być na gruncie ustawy o VAT traktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, gdyż spełnione są kumulatywnie warunki, o których mowa w art. 9 ustawy o VAT i nie zachodzą żadne okoliczności, które uzasadniałyby odmienne traktowanie niniejszych transakcji.

Jeżeli więc opisana transakcja stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, za poprawne należy uznać rozliczanie przedmiotowej transakcji zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT – rozpoznawanie obowiązku podatkowego z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy ustawy o VAT, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska, że przedstawiona transakcja powinna być, w świetle przepisów ustawy o VAT, traktowana przez Wnioskodawcę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Co więcej, Spółka powinna rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowego nabycia towarów na moment wystawienia faktury przez zagranicznego kontrahenta, nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów oraz jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów.

W ocenie Wnioskodawcy, fakt, że towar nie pochodzi z terytorium UE, a dostawca nie ma siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium UE nie powinien wpływać na zasady rozliczania przedmiotowej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• odnoszącego się do obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem towarów dopuszczonych do obrotu na terytorium innego państwa członkowskiego przez agencję celną, działającą w imieniu dostawcy – jest prawidłowe;

• odnoszącego się do odliczenia podatku naliczonego w związku z ww. wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów – jest prawidłowe;

• odnoszącego się do momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z ww. wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
   
2. eksport towarów;
   
3. import towarów na terytorium kraju;
   
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez terytorium kraju – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się – co do zasady – terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) – pkt 3 ww. artykułu.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Norma art. 9 ust. 2 ustawy stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:

1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A

• z zastrzeżeniem art. 10;

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W art. 10 ust. 1 ustawy wskazano, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9, nie występuje w przypadku, gdy:

1. dotyczy towarów, do których miałyby odpowiednio zastosowanie przepisy art. 45 ust. 1 pkt 9, art. 80, art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, z uwzględnieniem warunków określonych w tych przepisach;
   
2. dotyczy towarów innych niż wymienione w pkt 1 nabywanych przez:

1. rolników ryczałtowych dla prowadzonej przez nich działalności rolniczej,
   
2. podatników, którzy wykonują jedynie czynności inne niż opodatkowane podatkiem i którym nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług,
   
3. podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
   
4. osoby prawne, które nie są podatnikami

• jeżeli całkowita wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego kwoty 50.000 zł;

3. dostawa towarów, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju:

1. nie stanowiła u podatnika, o którym mowa w art. 15, albo nie stanowiłaby u podatnika podatku od wartości dodanej dostawy towarów, o której mowa w art. 7, lub stanowiła albo stanowiłaby taką dostawę towarów, ale dokonywaną przez podatnika, u którego sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, albo podatnika podatku od wartości dodanej, do którego miałyby zastosowanie podobne zwolnienia, z wyjątkiem przypadku, gdy przedmiotem dostawy są nowe środki transportu, lub
   
2. stanowiłaby dostawę towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2;

4. dostawa towarów, o których mowa w art. 120 ust. 1, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach;

5. dostawa towarów, o których mowa w art. 120 ust. 1, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, jest dokonywana przez organizatora aukcji (licytacji) oraz do dostawy tej zastosowano szczególne zasady opodatkowania podatkiem od wartości dodanej obowiązujące w państwie członkowskim rozpoczęcia transportu lub wysyłki, stosowane do dostaw towarów dokonywanych przez organizatora aukcji (licytacji), wyłączające uznanie dostawy towarów za czynność odpowiadającą wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, pod warunkiem posiadania przez nabywcę dokumentów jednoznacznie potwierdzających nabycie towarów na tych szczególnych zasadach.

Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się, jeżeli całkowita wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł (art. 10 ust. 2 ustawy).

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W tym miejscu podkreślić należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie. Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m.in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V ustawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

• towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (pkt 1);

• towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (pkt 3).

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Stosownie do treści art. 20 ust. 5 ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione lub niepodlegające opodatkowaniu, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9.

Na podstawie art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. ust. 10b pkt 2 ww. artykułu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem, że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy;
   
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

Jak stanowi dodany z dniem 1 stycznia 2014 r. przepis art. 86 ust. 10g ustawy, w przypadku nieotrzymania w terminie, o którym mowa w ust. 10b pkt 2 lit. a, faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten termin.

Otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę – obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. przepis art. 86 ust. 10h ustawy.

W art. 88 ustawy zawarto natomiast katalog przesłanek negatywnych, których wystąpienie uniemożliwia dokonanie odliczenia.

Zasady fakturowania obowiązujące na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2014 r. regulują przepisy Działu XI „Dokumentacja” Rozdział 1 „Faktury”.

Jak stanowi art. 106a pkt 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, fakturą jest dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W złożonym wniosku poinformowano, że Wnioskodawca (czynny, zarejestrowany podatnik VAT) w ramach prowadzonej działalności nabywa towary od kontrahentów spoza Unii Europejskiej. Towary te dopuszczane są do obrotu na terenie innego niż Polska kraju UE przez agencję celną, działającą w tym kraju na zlecenie dostawcy spoza UE (kontrahenta Spółki). Następnie zakupione towary są przemieszczane z danego kraju UE do magazynu Wnioskodawcy, położonego w Polsce. Spółka rozlicza przedmiotową transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: WNT) z kraju UE, gdzie dopuszczono towar do obrotu a Polską. Przedmiotowe transakcje są dokumentowane fakturą VAT, którą wystawia kontrahent Spółki spoza UE ze wskazaniem kraju oclenia i podaniem numeru VAT kontrahenta Spółki, z kraju w którym dopuszczono towar do obrotu (np. faktura zawiera adnotację, że jeżeli towar jest dopuszczony do obrotu na terytorium Szwecji, stosuje się szwedzki numer VAT kontrahenta Wnioskodawcy). Ponadto, faktura zawiera informację, że transakcja ta powinna być rozliczana na zasadach mechanizmu odwróconego obciążenia (reverse-charge) i stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Na fakturach wskazuje się również polski nr VAT nabywcy towarów (Spółki). Wnioskodawca dysponuje także dokumentem SAD, potwierdzającym fakt oclenia towaru w jednym z krajów UE (poza Polską) przez agencję celną.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca działa w trybie art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, pomimo, że nabył towary, które zostały dopuszczane do obrotu na terenie innego kraju Unii Europejskiej przez dostawcę spoza Unii Europejskiej. Zauważyć bowiem należy, że w niniejszej sprawie kontrahent Spółki (dostawca), działający w związku z dopuszczeniem towaru do obrotu na terytorium UE za pośrednictwem agencji celnej – dla celów przedmiotowej transakcji posługuje się danymi identyfikującymi dla celów VAT na terytorium innego kraju UE (np. faktura otrzymana przez Wnioskodawcę zawiera adnotację, że jeżeli towar jest dopuszczony do obrotu na terytorium Szwecji, stosuje się szwedzki numer VAT kontrahenta Wnioskodawcy). W konsekwencji, uwzględniając normę art. 9 ust. 1 ustawy w powiazaniu z art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy należy stwierdzić, że po stronie Wnioskodawcy wystąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Ponadto, Wnioskodawca obowiązany jest do rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z przedmiotowym nabyciem towarów, zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 20 ust. 5 ustawy.

W kontekście powyższego podzielić również należy pogląd Wnioskodawcy, że wymogi formalne ustawy o VAT, dotyczące faktur, nie odnoszą się do faktur wystawianych przez podatników spoza Polski, w sytuacji wystąpienia u polskiego podatnika WNT.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie wskazanym w art. 86 ust. 1 ustawy, o ile nie występują okoliczności wskazane w art. 88 ustawy. W tej sytuacji podatkiem naliczonym jest kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, dla której Wnioskodawca jest podatnikiem (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy). W niniejszej sprawie należy uwzględnić – adekwatnie do okoliczności sprawy – przepisy art. 86 ust. 10, ust. 10b pkt 2, ust. 10g, ust. 10h ustawy.

W tym miejscu podkreśla się, że na ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia nie wpłynęło powołanie przez Niego początkowo, jako podstawy prawnej, z której wynika kwota podatku naliczonego, przepisu art. 86 ust. 2 pkt 4, albowiem finalnie Wnioskodawca powołał się na prawidłową podstawę, tj. na art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy w zakresie trzech stanów faktycznych uznano za prawidłowe.

Zaznacza się, że w interpretacji dokonano oceny poglądów Wnioskodawcy wyłacznie w zakresie żądania wyrażonego w postawionych ostatecznie pytaniach. Tym samym nie odnoszono się do stwierdzeń i odniesień Wnioskodawcy w aspekcie sposobu przeliczania kwot wykazanych na fakturze otrzymanej od kontrahenta Wnioskodawcy (powołany przez Wnioskodawcę art. 31a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Nie dokonano również analizy przepisów dotyczących odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę w zakresie innych kwestii niż prawo do takiego odliczenia (w kontekście wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów), gdyż z treści żądania Wnioskodawcy nie wynika, aby przedmiotem rozstrzygnięcia miała być np. kwestia dokonania odliczenia w drodze korekt w trybie art. 86 ust. 13a ustawy, tym bardziej, że okoliczności sprawy nie wskazują na taką sytuację.

Interpretacja dotyczy trzech stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.