Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1061/14-4/MT
z 21 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z 15 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 22 grudnia 2014 r. o nr IPPP2/443-1061/14-2/MT, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie doliczenia podatku VAT do czynszu z tytułu najmu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. do Izby Skarbowej w Warszawie wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie doliczenia podatku VAT do czynszu z tytułu najmu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2/443-1061/14-2/MT z dnia 22 grudnia 2014 r. (skutecznie doręczone 2 stycznia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką trzykondygnacyjnego budynku usytuowanego w W., który nabyła w 1997 roku. Począwszy od 2001 roku, Wnioskodawczyni wynajmuje lokale mieszkalne w ww. budynku, które są położone na dwóch z trzech kondygnacji budynku. Wnioskodawczyni wynajmuje je przedsiębiorcom.

Wnioskodawczyni jest również właścicielką dwóch lokali mieszkalnych również położonych w W., które nabyła odpowiednio w 2008 r. i w 2011 r. i które wynajmuje odpowiednio od 2008 r. i 2011 r. Najemcami są lokatorzy - osoby fizyczne.

Wnioskodawczyni nie prowadzi w Polsce żadnej działalności gospodarczej. W szczególności najem ww. nieruchomości traktuje jako najem nieruchomości prywatnych, które nie są składnikami żadnego przedsiębiorstwa (nie są wynajmowane w ramach działalności gospodarczej).

Poza najmem ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nie dokonuje na terytorium Polski żadnych innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Z tytułu najmu nieruchomości Wnioskodawczyni otrzymuje czynsz najmu, do którego nie dolicza podatku VAT. Uzasadnieniem do takiego postępowania jest przyjęcie przez Wnioskodawczynię, że w żadnym roku podatkowym (roku kalendarzowym) nie przekroczyła limitu kwotowego określonego w art. 113 UPTU (w tym również nie przekroczyła kwoty określonej w art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym), tj. Wnioskodawczyni w żadnym z poszczególnych lat najmu nie osiągnęła obrotu z, tytułu najmu, który by przekraczał:

• kwoty stanowiącej równowartość 10.000 EUR (dokonując odpowiedniego przeliczania na określony przepisami podatkowymi dzień, tj. wg średniego kursu EUR ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego) (w latach do końca 2007),
  

• kwoty 50.000 PLN (w okresie 2008-2009),
  

• kwoty 150.000 PLN (w okresie od 2010).
  
  
  

Wnioskodawczyni nigdy nie składała oświadczenia, że rezygnuje ze zwolnienia przewidzianego przez art. 113 UPTU.

W uzupełnieniu Zainteresowana wskazała co następuję:

Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Zamieszkuje ona na stałe od wielu lat we Francji, posiada podatkową rezydencję we Francji.

Zdaniem Wnioskodawczyni, posiada ona siedzibę swojej działalności na terytorium Polski, w myśl art. 113 ust. 13 pkt 3 Ustawy o VAT.

Przepisy Ustawy o VAT na swój własny użytek definiują pojęcie działalności gospodarczej. Nie można utożsamiać działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT z działalnością gospodarczą, o której mowa w prawie działalności gospodarczej. Nie będzie także na gruncie VAT znajdować zastosowania definicja działalności gospodarczej sformułowana w Ordynacji podatkowej ani tym bardziej zawarta w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że Wnioskodawczyni (usługodawca) wykorzystuje należące do niej nieruchomości (towary) dla celów zarobkowych. W związku z zawartymi umowami najmu, czynności te mają charakter ciągły. Dlatego też na gruncie przepisów Ustawy o VAT Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jest najem nieruchomości położonych w Polsce. Są to jedyne składniki majątkowe, które są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT. Bezspornym zatem jest, że działalność Wnioskodawczyni jest wykonywana na terytorium Polski, jedynie przy wykorzystaniu składników majątkowych (nieruchomości) położonych w Polsce.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni odprowadza podatek dochodowy z tytułu najmu nieruchomości położonych w Polsce na rzecz polskich urzędów skarbowych. Wnioskodawczyni, w związku z najmem nieruchomości, dokonała również zgłoszenia na formularzu VAT-R jako podatnik podatku VAT w Polsce (posiada numer NIP).

Ponieważ osoba fizyczna z definicji nie posiada siedziby, ale miejsce zamieszkania (siedzibę posiadają osoby prawne i jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej), przepisu art. 113 ust. 13 pkt 3 Ustawy o VAT nie można odnosić do miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni. Siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sytuacji, położona jest na terytorium Polski, gdyż wszystkie składniki majątkowe (nieruchomości), które są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, położone są w Polsce. Ponadto, Wnioskodawczyni w celu zarządzania najmem oraz sprawowania kontroli nad wynajmowanymi nieruchomości, osobiście przyjeżdża do Polski kilka razy w roku (wyłączenie w celach związanych z najmem). W Polsce posiada lokal, który służy jej do załatwiania spraw związanych z najmem (np. do celów spotkań z najemcami).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałymi stanie faktycznym, Wnioskodawczyni jest zobowiązana doliczać podatek VAT do czynszu najmu z tytułu najmu opisanych powyżej nieruchomości?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przepis art. 113 ust. 1 UPTU ustanawia zwolnienie od podatku VAT dla sprzedaży dokonywanej przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym określonej w tym przepisie kwoty. Aktualnie jest to kwota 150.000 zł.

W poprzednich latach na gruncie UPTU, jak również nieobowiązującej już ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, kwota zwolnienia wynosiła odpowiednio:

• od 2001 r. - równowartość 10.000 EUR,
  

• od 2008 r. - 50.000 PLN
  

• od 2010 r. - 150.000 PLN.
  
  
  

Artykuł 113 UPTU wprowadza jeden z wyjątków od powszechności opodatkowania podatkiem VAT, a mianowicie zwolnienie podmiotowe z podatku dla drobnych przedsiębiorców. Z dniem 1 stycznia 2014 r. zwolnienie to w zasadzie straciło swój charakter podmiotowy. Zwolnieniem nie będzie bowiem objęty już sam podatnik, lecz cała jego sprzedaż - czynności przez niego wykonywane (poza kilkoma wyjątkami). Zwolnienie jednak w istocie nadal będzie powiązane ze statusem podatnika (wielkością jego obrotów), a nie z rodzajem czynności przez niego wykonywanych.

Możliwość wprowadzenia takiego zwolnienia przewiduje wprost art. 285 dyrektywy VAT z 2006 r. Przepis ten przewiduje, co prawda, limit obrotów uprawniający do zwolnienia (5000 euro), lecz limit ten pozbawiony jest większego znaczenia, gdyż państwa członkowskie, korzystając z możliwości utrzymania wysokości limitów obowiązujących w dniu wejścia w życie VI dyrektywy oraz możliwości ich podwyższania w celu zachowania realnej wartości limitów (zob. art. 24 ust. 2 lit. c VI dyrektywy), stosują bez wyjątku wyższe limity. Także państwa, które przystąpiły do Unii Europejskiej 1 maja 2004 r. (w tym Polska), wynegocjowały dla siebie wyższe limity.

Konsekwencją objęcia sprzedaży podatnika zwolnieniem podmiotowym jest to, że żadne wykonywane przez niego czynności (poza czynnościami wyłączonymi ze zwolnienia) nie są opodatkowane podatkiem VAT. Podatnik taki jest ponadto zwolniony z obowiązków rejestracyjnych (może, lecz nie musi się zarejestrować; w przypadku złożenia zgłoszenia rejestracyjnego rejestrowany jest jako podatnik VAT zwolniony), a także nie składa deklaracji podatkowych dla celów podatku VAT.

Podatnik korzystający ze zwolnienia przewidzianego przez art. 113 UPTU nie wystawiał faktur. Od 1 stycznia 2014 r. taki podatnik może wystawiać faktury (wykazując swoją sprzedaż jako zwolnioną z podatku), zaś na żądanie nabywcy lub usługobiorcy ma obowiązek wystawić fakturę, bądź rachunek (w zależności od tego, jakiego dokumentu zażądał nabywca lub usługobiorca).

W tym stanie rzeczy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni nigdy nie przekroczyła limitu kwotowego określonego w art. 113 UPTU (jak również limitu określonego w art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym). Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana doliczać podatku VAT do czynszu najmu z tytułu najmu opisanych w stanie faktycznym nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez nią stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Art. 96 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, o treści obowiązującej od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 3 zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką trzykondygnacyjnego budynku usytuowanego w W., który nabyła w 1997 roku. Począwszy od 2001 roku Wnioskodawczyni wynajmuje lokale mieszkalne w ww. budynku położonych na dwóch z trzech kondygnacji budynku, które wynajmuje przedsiębiorcom. Wnioskodawczyni jest również właścicielką dwóch lokali mieszkalnych również położonych w W., które nabyła odpowiednio w 2008 r. i w 2011 r. i które wynajmuje odpowiednio od 2008 r. i 2011 r. osobom fizycznym. Wnioskodawczyni nie prowadzi w Polsce żadnej działalności gospodarczej. W szczególności najem ww. nieruchomości traktuje jako najem nieruchomości prywatnych, które nie są składnikami żadnego przedsiębiorstwa (nie są wynajmowane w ramach działalności gospodarczej). Poza najmem ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nie dokonuje na terytorium Polski żadnych innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Z tytułu najmu nieruchomości Wnioskodawczyni otrzymuje czynsz, najmu, do którego nie dolicza podatku VAT. Wnioskodawczyni w żadnym z poszczególnych lat najmu nie osiągnęła obrotu z tytułu najmu, który by przekraczał: kwoty stanowiącej równowartość 10.000 EUR (w latach do końca 2007), kwoty 50.000 PLN (w okresie 2008 - 2009), kwoty 150.000 PLN (w okresie od 2010). Wnioskodawczyni nigdy nie składała oświadczenia, że rezygnuje ze zwolnienia przewidzianego przez art. 113 ustawy o VAT. Ponadto w uzupełnieniu Zainteresowana wskazała, że nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski i zamieszkuje od wielu lat we Francji, gdzie posiada podatkową rezydencję. Według Wnioskodawczyni posiada ona siedzibę swojej działalności na terytorium Polski, w myśl art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawczyni odnoszą się do wskazania, czy jest zobowiązana doliczać podatek VAT do czynszu z najmu przedmiotowych nieruchomości, a tym samym czy może skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług przysługującego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy odnieść się do wyżej przytoczonego przepisu art. 113 ust. 13, w myśl którego zwolnień nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, co oznacza, że czynności wykonywane przez tych podatników zawsze podlegają opodatkowaniu VAT. Jak wynika z wniosku Wnioskodawczyni nie prowadzi w Polsce żadnej działalności gospodarczej, a najem nieruchomości traktuje jako najem nieruchomości prywatnych, które nie są składnikami żadnego przedsiębiorstwa. Poza najmem ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nie dokonuje na terytorium Polski żadnych innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, tylko mieszka we Francji gdzie posiada rezydencję podatkową. Należy zauważyć, że zarówno przepisy o podatku od towarów i usług, jak i inne przepisy prawa podatkowego, nie posługują się pojęciem „siedziba” w odniesieniu do osób fizycznych a jedynie w odniesieniu do osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej. W przypadku osób fizycznych można mówić wyłącznie o miejscu zamieszkania, natomiast pojęcie siedziby związane jest wyłącznie z jednostkami, którym przysługuje osobowość prawna. Dlatego też w przypadku osoby fizycznej miejsce siedziby jest zrównane z miejscem zamieszkania. Należy stwierdzić, że adres zamieszkania dla podatnika będącego osobą fizyczną jest tym, czym adres siedziby dla podatnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającej osobowości prawnej, czyli informacją identyfikującą go jako podatnika. Przykładem potwierdzenia powyższej tezy może być druk VAT-R składany przez podmioty rejestrujące się jako podatnicy podatku VAT, w których osoby fizyczne wskazują adres zamieszkania, natomiast osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – adres siedziby. Potwierdza to również druk CEiDG, zgodnie z którym dokonując rejestracji działalności gospodarczej należy podać adres faktycznego zamieszkania podatnika – w omawianej sytuacji byłby nim adres zagraniczny.

Należy wskazać, że podatnik będący osobą fizyczną, który nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, nie posiada tym samym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zatem podatnik, który posiada swoje miejsce zamieszkania za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, będzie musiał od każdego obrotu odprowadzić podatek VAT.

Z uwagi na przedstawiony opis stanu faktycznego i obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni – osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania we Francji – jest podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju zrównanej z miejscem zamieszkania zgodnie z ww. regulacjami ustawy o VAT.

W związku z tym należy zauważyć, że art. 113 ust. 13 pkt 3 wyklucza w omawianej sprawie zastosowanie zwolnienia z podatku VAT określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług i tym samym będzie zobowiązana doliczać podatek VAT do czynszu najmu nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.