Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-801/14-4/DS
z 5 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2015 r. (data wpływu 7 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia oraz opodatkowania świadczonych usług –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia oraz opodatkowania świadczonych usług.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 stycznia 2015 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca uruchomił działalność gospodarczą, której przedmiotem prowadzenia działalności jest wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń biurowych włączając komputery.

Wnioskodawca wykonuje natomiast konwersacje telefoniczne z osobami prywatnymi w Kanadzie. Ww. rozmowy odbywają się za pomocą portalu internetowego, który przesyła należności za wykonane rozmowy do banku internetowego. Tenże bank przesyła gotówkę Wnioskodawcy, który ma miejsce prowadzenia i zamieszkania w Polsce. Pośrednicy, do których należą portal i bank mają swoje siedziby w Kanadzie.

W piśmie z dnia 2 stycznia 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że: Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonuje usługi w zakresie rozmów na żywo przez internet. Konwersacje internetowe dotyczą spraw codziennych w zależności od indywidualnych potrzeb danej osoby prywatnej. Pozyskani klienci uzyskują satysfakcję z podjętych rozmów internetowych. Wnioskodawca pozyskuje klientów za pomocą portalu internetowego przeznaczonego do dostarczania rozrywki za pośrednictwem rozmowy na żywo przez internet. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są świadczone wyłącznie za pomocą internetu, są zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki. Nie mogą być wykonane w inny sposób niż z wykorzystaniem technologii informacyjnej.

Osoby prywatne pozyskane przez Wnioskodawcę są to osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, natomiast płatność za ww. rozmowy odbywa się za pomocą portalu internetowego, który ma zarejestrowaną działalność gospodarczą w Ameryce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca, który zarejestrował działalność w Polsce i świadczy usługi dla osób prywatnych zamieszkałych w Kanadzie powinien odprowadzić w Polsce podatek od towarów i usług VAT w wysokości 23% czy też faktura na usługę powinna być wystawiana ze „stawką np.” czyli nie podlega opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2004 r. nr 54, poz. 535 z późn. zm.), art. 28l ww. ustawy wskazuje, że w przypadku świadczenia usług przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń, a także usług telekomunikacyjnych pozwala na zastosowanie „stawki np”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W związku, iż wniosek został złożony w 2014 r. i dotyczy stanu faktycznego, niniejszego rozstrzygnięcia dokonano w oparciu o przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Stosownie do art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

W świetle natomiast art. 28l ustawy, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, usług:

1. sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo innych pokrewnych praw,
2. reklamy,
3. doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz usług podobnych do tych usług,
4. przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń,
5. bankowych, finansowych, ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki,
6. dostarczania (oddelegowania) personelu,
7. wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu, za które uznaje się również przyczepy i naczepy oraz wagony kolejowe,
8. telekomunikacyjnych,
9. nadawczych radiowych i telewizyjnych,
10. elektronicznych,
11. polegających na zapewnieniu dostępu do systemów gazowych, systemów elektroenergetycznych lub do sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
12. przesyłowych:
    1. gazu w systemie gazowym,
    2. energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym,
    3. energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,
13. bezpośrednio związanych z usługami, o których mowa w pkt 11 i 12,
14. polegających na zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub posługiwania się prawem, o których mowa w pkt 1-13

-miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W myśl przepisu art. 2 pkt 26 ustawy, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1).

Na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1), do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Stosownie do art. 7 ust. 2 rozporządzenia, ust. 1 obejmuje w szczególności:

1. ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
2. usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takie jak witryna lub strona internetowa;
3. usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez Internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
4. odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
5. pakiety usług internetowych oferujących dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.);
6. usługi wyszczególnione w załączniku I.
   
   

Załącznik I wymienia następujące usługi:

1. Punkt 1 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
   1. tworzenie i hosting witryn internetowych;
   2. automatyczna konserwacja oprogramowania, zdalnie i online;
   3. zdalne zarządzanie systemami;
   4. hurtownie danych online, umożliwiające elektroniczne przechowywanie i wyszukiwanie konkretnych danych;
   5. dostarczanie online przestrzeni na dysku na żądanie.
2. Punkt 2 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
   1. uzyskiwanie dostępu online i pobieranie oprogramowania (w szczególności programy w zakresie zamówień publicznych/księgowości, programy antywirusowe) oraz jego uaktualnień;
   2. oprogramowanie blokujące pojawianie się banerów reklamowych;
   3. sterowniki do pobierania, takie jak programy ustawiające interfejsy komputera i urządzeń peryferyjnych (np. drukarek);
   4. automatyczna instalacja online filtrów na witrynach internetowych;
   5. automatyczna instalacja online zabezpieczeń typu firewall.
3. Punkt 3 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
   1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie motywów pulpitów;
   2. uzyskiwanie dostępu i pobieranie obrazów, fotografii i wygaszaczy ekranu;
   3. zawartość książek w formie cyfrowej i innych publikacji elektronicznych;
   4. prenumerata gazet i czasopism publikowanych online;
   5. dzienniki logowania i statystyki odwiedzania stron internetowych;
   6. wiadomości, informacje o sytuacji na drogach oraz prognozy pogody online;
   7. informacje generowane automatycznie online przez oprogramowanie po wprowadzeniu przez klienta określonych danych, takich jak dane prawne lub finansowe (w szczególności stale uaktualniane kursy giełdowe);
   8. dostarczanie przestrzeni reklamowej, szczególnie banerów reklamowych na stronach lub witrynach internetowych;
   9. korzystanie z wyszukiwarek i katalogów internetowych.
4. Punkt 4 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
   1. uzyskiwanie dostępu i pobieranie muzyki na komputery i telefony komórkowe;
   2. uzyskiwanie dostępu i pobieranie sygnałów dźwiękowych, urywków nagrań, dzwonków i innych dźwięków;
   3. uzyskiwanie dostępu do filmów i ich pobieranie;
   4. pobieranie gier na komputery i telefony komórkowe;
   5. uzyskiwanie dostępu do automatycznych gier online, które wymagają użycia Internetu lub innych podobnych sieci elektronicznych, gdy gracze są od siebie oddaleni.
5. Punkt 5 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE:
   1. automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem;
   2. ćwiczenia wypełniane przez ucznia online i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.
   
   
   
   

Natomiast art. 7 ust. 3 rozporządzenia zawiera katalog usług, które nie są zaliczane do „usług świadczonych drogą elektroniczną”. Są to w szczególności:

1. usługi nadawcze radiowe i telewizyjne,;
2. usługi telekomunikacyjne;
3. towary, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywa się elektronicznie;
4. płyty CD-ROM, dyskietki i podobne nośniki fizyczne;
5. materiały drukowane, takie jak książki, biuletyny, gazety i czasopisma;
6. płyty CD i kasety magnetofonowe;
7. kasety wideo i płyty DVD;
8. gry na płytach CD-ROM;
9. usługi świadczone przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej;
10. usługi edukacyjne, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie);
11. usługi fizyczne off-line naprawy sprzętu komputerowego;
12. hurtownie danych off-line;
13. usługi reklamowe, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji;
14. usługi centrum wsparcia telefonicznego;
15. usługi edukacyjne obejmujące wyłącznie kursy korespondencyjnie, takie jak kursy za pośrednictwem poczty;
16. konwencjonalne usługi aukcyjne, przy których niezbędny jest bezpośredni udział, niezależnie od sposobu składania ofert;
17. usługi telefoniczne z elementem wideo, znane też pod nazwą usług wideofonicznych;
18. dostęp do Internetu i stron World Wide Web;
19. usługi telefoniczne świadczone przez Internet.
    
    

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że warunkiem koniecznym uznania usługi za usługę elektroniczną jest, aby była ona świadczona za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej.

Warunek ten nie jest jednak wystarczający do uznania danej usługi za usługę elektroniczną w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. Istotne jest łączne wystąpienie następujących cech świadczonych usług:

1. realizacja za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej;
2. świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki;
3. ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.
   
   

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Z kolei na podstawie art. 41 ust. 2a ustawy, dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

Ponadto przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca uruchomił działalność gospodarczą, której przedmiotem prowadzenia działalności jest wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń biurowych włączając komputery. Wnioskodawca wykonuje natomiast konwersacje telefoniczne z osobami prywatnymi w Kanadzie. Ww. rozmowy odbywają się za pomocą portalu internetowego, który przesyła należności za wykonane rozmowy do banku internetowego. Tenże bank przesyła gotówkę Wnioskodawcy, który ma miejsce prowadzenia i zamieszkania w Polsce. Pośrednicy, do których należą portal i bank mają swoje siedziby w Kanadzie.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonuje usługi w zakresie rozmów na żywo przez internet. Konwersacje internetowe dotyczą spraw codziennych w zależności od indywidualnych potrzeb danej osoby prywatnej. Pozyskani klienci uzyskują satysfakcję z podjętych rozmów internetowych. Wnioskodawca pozyskuje klientów za pomocą portalu internetowego przeznaczonego do dostarczania rozrywki za pośrednictwem rozmowy na żywo przez internet. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę są świadczone wyłącznie za pomocą internetu, są zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki. Nie mogą być wykonane w inny sposób niż z wykorzystaniem technologii informacyjnej.

Osoby prywatne pozyskane przez Wnioskodawcę są to osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej, natomiast płatność za ww. rozmowy odbywa się za pomocą portalu internetowego, który ma zarejestrowaną działalność gospodarczą w Ameryce.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, iż – jak wynika z okoliczności sprawy – Zainteresowany wykonuje usługi w zakresie rozmów na żywo przez internet. Zatem należy stwierdzić, że tych usług nie można zaliczyć do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 ust. 1 cytowanego wcześniej rozporządzenia wykonawczego Rady (UE), ponieważ świadczenie tych usług nie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest zasadniczy i znaczący w realizacji ww. usług. Rozmówcy nie oczekują możliwości połączenia, ale satysfakcji z przeprowadzonych rozmów. Ponadto należy stwierdzić, że wykonanie przez Zainteresowanego przedmiotowej usługi jest również możliwe bez wykorzystywania internetu lub sieci elektronicznej, gdyż czynności te mogą być dokonane np. za pomocą połączenia telefonicznego.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie mieszczą się w definicji usług elektronicznych, o których mowa w cyt. art. 2 pkt 26 ustawy.

Ponadto z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy nie sposób się zgodzić z Wnioskodawcą, że mamy do czynienia ze świadczeniem usług przetwarzania danych, dostarczania informacji czy też świadczeniem usług tłumaczeń lub usług telekomunikacyjnych.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego uznać należy, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz osób prywatnych (osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej) za pomocą portalu internetowego, miejscem świadczenia i opodatkowania ww. usług wykonywanych przez Zainteresowanego – zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28c ust. 1 ustawy – jest terytorium kraju, w którym usługodawca (Wnioskodawca) posiada siedzibę (tj. Polska). Wobec faktu, że czynności te nie są objęte zwolnieniem, ani obniżonymi stawkami podatku na podstawie przepisów ustawy i rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, podlegają opodatkowaniu – zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy – 23% stawką podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.