Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-753/14-2/AA
z 23 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatowego Urzędu Pracy przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

• w części dotyczącej opodatkowania świadczeń na rzecz osób bezrobotnych – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej obowiązku wystawienia informacji PIT-11 – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Znowelizowana ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2013.674, z późn. zm.) w rozdziale 13d wprowadza dodatkowe instrumenty adresowane do bezrobotnych do 30 roku życia. Zgodnie z art. 66k na wniosek bezrobotnego starosta (w imieniu starosty z upoważnienia dyrektora powiatowego urzędu pracy) finansuje bezrobotnemu w ramach przyznanego bonu m.in.:

1. koszty przejazdu na szkolenia - w formie ryczałtu wypłacanego bezrobotnemu w wysokościach określonych w ustawie;
2. koszty zakwaterowania, jeśli zajęcia odbywają się poza miejscem zamieszkania - w formie ryczałtu wypłacanego bezrobotnemu w wysokościach określonych w ustawie;
3. koszty przejazdu do i z miejsca odbywania stażu - w formie ryczałtu wypłacanego bezrobotnemu w wysokościach określonych w ustawie.
   
   

Osoba bezrobotna korzystająca z przyznanego bonu nie musi przedstawiać dokumentów potwierdzających wykorzystanie kwoty przyznawanej w ramach ryczałtów, natomiast składa wniosek o przyznanie finansowania kosztów przejazdu i zakwaterowania wraz z oświadczeniem, że takie koszty poniesie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy finansowanie bezrobotnemu kosztów przejazdu na szkolenia i staż oraz finansowanie kosztów zakwaterowania przyznanych ryczałtem na podstawie bonów korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. W przypadku, gdy finansowanie kosztów nie jest zwolnione z opodatkowania, to jaki formularz PIT powiatowy urząd pracy powinien wystawić osobie bezrobotnej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, koszty przejazdu finansowane ryczałtem na podstawie przyznanych bonów powinny być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ osoba bezrobotna nie ma zwracanych faktycznie poniesionych kosztów przejazdu ani zakwaterowania. W przypadku, gdyby urząd pracy zwracał osobie bezrobotnej faktycznie poniesione koszty przejazdu bądź zakwaterowania to te byłyby zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 102 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemniej jednak finansowanie kosztów przejazdu w opisanym stanie wypłacane jest osobie bezrobotnej w formie ryczałtu.

Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2, Wnioskodawca uważa, że z uwagi na pełnioną przez powiatowy urząd pracy funkcję płatnika, w sytuacji gdy opisane powyżej koszty podlegałyby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, urząd pracy zobowiązany byłby wystawić osobie bezrobotnej PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej opodatkowania świadczeń na rzecz osób bezrobotnych jest prawidłowe, w części dotyczącej obowiązku wystawienia informacji PIT-11 jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako jedno ze źródeł przychodów wskazano tzw. „inne źródła”.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne, niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Jak wynika z powyższego, co do zasady każde przysporzenie stanowi przychód w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 21 powołanej ustawy, niektóre przychody korzystają ze zwolnienia od podatku.

Podkreślenia jednak wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji. Wszelkie zwolnienia podatkowe są bowiem odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym przypadku zastosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na podstawie art. 66k ustawy o promocji zatrudnienia w instytucjach rynku pracy, na wniosek bezrobotnego Wnioskodawca finansuje bezrobotnemu w ramach przyznanego bonu m.in.: koszty przejazdu na szkolenia, koszty zakwaterowania, jeśli zajęcia odbywają się poza miejscem zamieszkania, koszty przejazdu do i z miejsca odbywania stażu.

W celu ustalenia, czy opisane we wniosku świadczenia mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy przeanalizować przepisy dotyczące poszczególnych zwolnień.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 102 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów otrzymany przez bezrobotnego na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z tytułu:

1. przejazdu do miejsca pracy,
2. przejazdu na badania lekarskie lub psychologiczne,
3. przejazdu do miejsca odbywania stażu, szkolenia, przygotowania zawodowego dorosłych, zajęć z zakresu poradnictwa zawodowego lub pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy,
4. przejazdu do miejsca wykonywania prac społecznie użytecznych,
5. zakwaterowania w miejscu pracy lub miejscu odbywania stażu, szkolenia lub przygotowania zawodowego dorosłych,
6. przejazdu na egzamin.
   
   

W myśl powyższego przepisu zwolnieniu podlega wyłącznie zwrot kosztów otrzymany przez bezrobotnego na przejazdy w celach i do miejsc określonych w art. 21 ust. 1 pkt a)-f) ustawy, a zatem zwolnieniu na tej podstawie, nie podlega świadczenie w naturze otrzymane przez bezrobotnego np. bony.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Definicję rzeczy wprowadza ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Z definicji zawartej w przepisie art. 45 ustawy Kodeks cywilny wynika, że rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Świadczenie według znaczenia ze słownika języka polskiego to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia. Świadczenie rzeczowe można więc otrzymać lub ponosić.

Zatem, świadczeniem rzeczowym jest świadczenie o charakterze materialnym – nieodpłatnym, odpłatnym, bądź częściowo odpłatnym.

Bony, co prawda, zastępują środki pieniężne, jednakże nie są powszechnie akceptowanym środkiem płatniczym (w odróżnieniu od pieniądza). Zatem, wartość bonów stanowi dla osób bezrobotnych przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł. Świadczenia te nie są bowiem ani świadczeniami pieniężnymi ani świadczeniami o charakterze rzeczowym.

Reasumując, zwrot kosztów przejazdu na szkolenia i staż oraz kosztów zakwaterowania przyznany ryczałtem na podstawie bonów, wypłacany na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy osobom bezrobotnym, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z kolei w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-11).

W przedmiotowej sprawie, koszty zwracane osobom bezrobotnym na podstawie bonów –stanowią przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosowanie w tym przypadku, odnośnie właściwego druku, znajdzie art. 42a powołanej ustawy.

Zatem, w przypadku zwrotu kosztów opisanych we wniosku osobom bezrobotnym, stosownie do treści art. 42a ww. ustawy, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ma natomiast obowiązek sporządzenia informacji o wysokości osiągniętego przychodu PIT-8C, a nie jak wskazał Wnioskodawca PIT-11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.