Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-747/14-3/AG
z 23 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 25 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„A” Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na rynku nieruchomości komercyjnych, inwestując w nieruchomości bezpośrednio lub jako udziałowiec innych spółek nieruchomościowych. Obecnie Wnioskodawca rozważa inwestycje w nowe projekty nieruchomościowe na terytorium Polski (dalej „Inwestycje” lub „.Przedsięwzięcie”).

Celem pozyskania finansowania na Inwestycje, Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę z osobą fizyczną, będącą rezydentem podatkowym Niemiec (dalej: „Inwestor” lub „Cichy wspólnik”). Umowa nie będzie stanowiła umowy spółki cywilnej w rozumieniu przepisów polskiego Kodeksu cywilnego, umowy spółki prawa handlowego w rozumieniu przepisów polskiego Kodeksu spółek handlowych, ani też innej umowy nazwanej na gruncie prawa polskiego.

Umowa z Inwestorem będzie regulowana przepisami prawa niemieckiego i będzie miała charakter tzw. umowy spółki cichej, regulowanej przepisami prawa niemieckiego (dalej „Umowa” lub „spółka cicha”). Umowa będzie szczegółowo regulować m.in zasady podziału zysków z Przedsięwzięcia, wzajemne prawa i obowiązki stron oraz czas trwania Przedsięwzięcia. W szczególności, zgodnie z aktualnym projektem Umowy:

1. zarząd Inwestycją przysługiwać będzie zasadniczo wyłącznie Wnioskodawcy, przy czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do prowadzenia Inwestycji również w interesie Inwestora;
2. Inwestor będzie zobowiązany do wniesienia wkładu do Przedsięwzięcia w określonej kwocie pieniężnej, celem wykorzystania go przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele związane z Inwestycją (dalej „Wkład”); Wkład nie będzie podlegał oprocentowaniu;
3. Inwestor będzie partycypował w zysku (stracie) z Inwestycji wypracowanych w całym okresie istnienia spółki cichej, ustalonym według polskich przepisów w zakresie rachunkowości z uwzględnieniem Wkładu oraz wkładu Wnioskodawcy. Wypłata nastąpi wraz z zakończeniem Umowy;
4. Inwestor nie będzie otrzymywał wynagrodzenia z tytułu udziału w zyskach, gdy Inwestycja wygenerowała stratę w całym okresie istnienia spółki cichej a kwota łącznej straty pomniejszy wkład Inwestora podlegający zwrotowi na koniec Umowy;
5. Inwestor będzie miał także zagwarantowane prawa informacyjne i kontrolne, w tym prawo przeglądania ksiąg i dokumentów czy żądania wyjaśnień od Zarządu Wnioskodawcy, który będzie również obowiązany do okresowego raportowania;
6. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zwrotu pełnej wysokości Wkładu w sytuacji, gdy projekty realizowane przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy przyniosą stratę; wartość zwracanego wkładu zostanie odpowiednio pomniejszona o udział w stracie z takich projektów;
7. w razie likwidacji Wnioskodawcy w czasie obowiązywania Umowy, w miejsce ww. spłaty Inwestor partycypować będzie w sumie pozostałej po likwidacji Wnioskodawcy, proporcjonalnie do przypadającego mu udziału w wyniku Przedsięwzięcia;
8. Inwestor może przenieść swój „udział” na osoby trzecie tylko za zgodą Wnioskodawcy;
9. Umowa może zostać wypowiedziana każdorazowo na koniec roku kalendarzowego, z zachowaniem stosownego okresu wypowiedzenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu spółki cichej może jednak po raz pierwszy zostać złożone nie wcześniej niż ze skutkiem na koniec 2024. Jednocześnie, strony umowy dopuszczają dalsze odroczenie terminu, w którym wypowiedzenie powyższej umowy jest możliwe;
10. Umowa zostanie zawarta w formie pisemnej na czas nieokreślony.
    
    

Niewykluczone, że w związku z planowaną restrukturyzacją w grupie kapitałowej, w której Spółka jest członkiem, przed zawarciem Umowy spółki cichej lub w trakcie jej obowiązywania, Spółka zostanie przekształcona w spółkę komandytowo-akcyjną.

Powyższy opis wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w związku z dokonywaniem na rzecz Inwestora wypłat z tytułu Umowy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do pobrania podatku u źródła z tytułu wypłat na rzecz Inwestora dokonywanych w związku z realizacją Umowy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „UPIT”), oraz odpowiednio art. 5 ust. 1 UCIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 8 ust. 2 UPIT).

Ani przepisy UPIT ani przepisy UCIT nie zawierają definicji pojęcia „wspólnego przedsięwzięcia”. W praktyce pojęcie to rozumie się szeroko jako każdą działalność wykonywaną w ramach przedsięwzięcia o charakterze zarobkowym, ujętą w pewne normy organizacyjne. Nie muszą to być jednakże ramy sztywne i zinstytucjonalizowane. Wystarczy, by pozwalały na sprawne przeprowadzenie przedsięwzięcia, osiąganie przychodów oraz rozliczenie zysków, przypadających każdemu z podmiotów w nim uczestniczących.

Do „wspólnego przedsięwzięcia” w rozumieniu art. 8 UPIT (i odpowiednio 5 UCIT) należy zaliczyć Przedsięwzięcie realizowane na podstawie Umowy, ponieważ:

1. jest ukierunkowane na działalność zarobkową;
2. przyznaje uprawnienie do partycypowania w zyskach i stratach Inwestorowi;
3. jest zorganizowane w stopniu pozwalającym na realizację Inwestycji w celu osiąganiu przychodów.
   
   

Również organy podatkowe potwierdzają, że dochody uzyskiwanego na podstawie umowy spółki cichej zawartej na gruncie prawa niemieckiego stanowią dochody ze wspólnego przedsięwzięcia, opodatkowane zgodnie z art. 8 UPIT (por. interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 listopada 2011 r. nr ITPB1/415-847/11/MR) i odpowiednio - art. 5 UCIT (por. m.in. interpretację indywidulną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 grudnia 2013 r. nr ILPB4/423-391/13-5/MC).

W związku z powyższym, dochody Inwestora z Przedsięwzięcia będą podlegały samodzielnemu opodatkowaniu na zasadzie samoobliczenia, zgodnie z postanowieniami art. 8 UPIT, tj. proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału) z Inwestycji. Ponieważ Inwestor jest rezydentem podatkowym Niemiec, ustalanie miejsca opodatkowaniu jego dochodów z inwestycji nastąpi z uwzględnieniem postanowień polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w szczególności - przepisów art. 7 tej umowy dot. zysków przedsiębiorstw. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła z tytułu wypłat na rzecz Inwestora dokonywanych w związku z realizacją Umowy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w indywidualnej Interpretacji z dnia 14 marca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPB4/423-419/12-8/DS) w podobnej sprawie. W interpretacji tej Dyrektor wyjaśnił, że: „(...) Umowa spółki cichej ma charakter wspólnego przedsięwzięcia. Zatem, opodatkowaniu podlegać będą przychody i koszty ich uzyskania osiągnięte w ramach tej Umowy - stosownie do art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - proporcjonalnie do posiadanych udziałów w zysku. Tym samym, brak będzie podstaw do zastosowania unormowań wynikających np. z art. 21 i 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...) Zatem, Spółka nie będzie zobowiązana, w związku z realizacją Umowy spółki cichej, do pobierania podatku u źródła (…)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasadę swobody umów przewiduje art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). W myśl ww. przepisu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z zasady tej wynika możliwość zawierania tzw. „umów nienazwanych”, tj. nieuregulowanych w Kodeksie cywilnym. Pamiętać przy tym należy, iż treść dozwolonej umowy przez prawo wyznaczają postanowienia art. 56 i 58 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 56 Kodeksu cywilnego, czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów.

Z uwagi na brak ustawowych uregulowań umowy spółki cichej stwierdzić należy, że umowa ta jest jedną z tzw. umów nienazwanych. Zauważyć przy tym należy, że o rodzaju zawartej umowy nie decyduje nadana jej przez strony nazwa lecz treść złożonych przy jej zawieraniu oświadczeń woli.

Funkcjonowanie spółki cichej opiera się na wniesieniu przez wspólnika cichego, dysponującego majątkiem rzeczowym lub finansowym, wkładu (niekiedy w postaci wkładu własnej pracy) na rzecz drugiego wspólnika, prowadzącego przedsiębiorstwo lub inną działalność zarobkową we własnym imieniu. Wspólnik cichy w zamian za swój wkład uczestniczy w zyskach tej działalności, nie ujawniając się jednak na zewnątrz, nie mając też praw do majątku tej spółki. Udział wspólnika cichego nie prowadzi do utworzenia jakiegokolwiek rodzaju wspólnoty ze wspólnikiem - ani rzeczowej, ani majątkowej, ani osobowej. Wspólnik cichy nie odpowiada też za zobowiązania spółki wobec wierzycieli. Spółka taka jest po prostu odmianą umowy cywilnoprawnej dwóch stron.

Istota spółki cichej wyczerpuje się w stosunku zobowiązaniowym łączącym wspólników (spółka wewnętrzna). Wspólnik cichy, nie staje się współwłaścicielem majątku, do którego wniósł wkład, ani nie występuje w stosunkach zewnętrznych. Stronami umowy spółki cichej są przedsiębiorca i wspólnik cichy, któremu przysługuje zdolność prawna.

Ponieważ dopuszczalne jest stosowanie do umów nienazwanych przepisów o umowach nazwanych, wprost lub przez analogię, w zależności od celu umowy nienazwanej i podobieństwa tego celu do umowy nazwanej, właściwym jest potraktowanie wniesienia wkładu przez wspólnika cichego jako udzielenie pożyczki - na co wskazuje treść art. 720 Kodeksu cywilnego, jeżeli przedmiotem wkładu są pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku. Przekazanie przedmiotu wkładu i późniejszy jego zwrot nie stanowi dochodu wspólnika cichego. Za dochód taki należy uważać jedynie udział w zysku przedsiębiorcy.

Jeżeli wspólnikiem jest osoba fizyczna, udział w zysku przedsiębiorcy należy zakwalifikować, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z kapitałów pieniężnych.

Zgodnie z brzmieniem art. 17 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że jeżeli udzielanie pożyczek nie będzie przedmiotem działalności wspólnika cichego, wówczas uzyskane przez niego kwoty z tytułu partycypacji w zyskach spółki na podstawie umowy spółki cichej będą stanowiły przychód z tytułu odsetek od pożyczek, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) zamierza zawrzeć umowę spółki cichej z osobą fizyczną, rezydentem podatkowym Niemiec. W ramach ww. umowy wspólnik (Inwestor) zobowiązany jest do wniesienia wkładu pieniężnego, a w zamian otrzyma możliwość partycypacji w zyskach z inwestycji.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przepisów art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że podatek dochodowy od przychodów uzyskanych przez te osoby, w tym również z tytułu odsetek, pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20%.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 powołanej ustawy).

W zależności od postanowień tej umowy zryczałtowany podatek od wypłaconych odsetek może być pobierany w Polsce lub też wyłącznie w kraju, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę osoba zagraniczna.

W tym miejscu należy powołać przepisy umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ww. umowy, odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie odsetki mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek. Właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania tego ograniczenia.

Bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, odsetki, o których mowa w ustępie 1, podlegają opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca ten jest osobą uprawnioną do odsetek i jeżeli takie odsetki są wypłacane:

1. Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej lub Rządowi Republiki Federalnej Niemiec;
2. z tytułu jakiegokolwiek rodzaju pożyczki udzielonej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję publiczną promującą eksport;
3. w związku ze sprzedażą na kredyt wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
4. w związku ze sprzedażą na kredyt towarów przez jedno przedsiębiorstwo drugiemu przedsiębiorstwu, lub
5. w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank (art. 11 ust. 3 ww. umowy).
   
   

Wyjaśnić przy tym należy, że zawarte w tym artykule sformułowanie, że odsetki „mogą” być opodatkowane w drugim Państwie nie oznacza możliwości wyboru, w którym państwie odsetki te podlegają opodatkowaniu. Sformułowanie to oznacza, że drugie państwo ma prawo opodatkować takie odsetki, jeżeli na podstawie przepisów tego państwa odsetki te podlegają w tym państwie opodatkowaniu (umowy są bowiem zawierane pomiędzy państwami a nie z poszczególnymi podatnikami). Używane w umowach bilateralnych słowo „mogą” należy rozumieć jako prawo administracji skarbowej danego państwa do opodatkowania określonych rodzajów dochodów. Postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przyznają więc państwu będącemu stroną umowy prawo do opodatkowania danego rodzaju dochodu, jeżeli ustawodawstwo wewnętrzne nakłada podatek na taki rodzaj dochodu (przychodu) – a taki obowiązek nakłada art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 11 ust. 3 powołanej umowy wyjaśniono, że użyte w tym przepisie określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu.

Stosownie do treści art. 11 ust. 5 powołanej umowy, postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Państwie, w którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę, która jest w nim położona i jeżeli wierzytelność, z tytułu której płacone są odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem lub stałą placówką. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Uważa się, że odsetki powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca odsetki, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstało zobowiązanie, z tytułu którego są wypłacane odsetki, i zapłata tych odsetek jest pokrywana przez ten zakład lub stałą placówkę, to uważa się, że odsetki takie powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka (art. 11 ust. 6 cytowanej umowy).

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie niemiecka osoba fizyczna zawarła z polską Spółką umowę spółki cichej. Wobec powyższego należy uznać, że odsetki od udzielonej spółce przez niemiecką osobę fizyczną pożyczki podlegają opodatkowaniu w Polsce. Płatnik zobowiązany jest pobrać 20% podatek lub jeśli niemiecki rezydent podatkowy przedstawi Wnioskodawcy certyfikat rezydencji Zainteresowany zobowiązany jest pobrać podatek, który nie przekroczy 5% kwoty brutto odsetek – art. 11 ust. 2 powołanej umowy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca obowiązany będzie pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonanych wypłat, spełniając tym samym obowiązek nałożony na Zainteresowanego dyspozycją art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wniosek został rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.