Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1139/14/BM
z 29 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 listopada 2014 r. (data wpływu 12 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi od lutego 2002 roku działalność gospodarczą polegającą na usługach rachunkowo-księgowych, a od 2005 roku jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca posiada certyfikat Ministerstwa Finansów. Wnioskodawca nie posiada uprawnień doradcy podatkowego, a w swojej działalności nie udziela usług doradczych ani nie udziela porad prawnych. Wnioskodawca nie wykonuje również żadnych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Usługi rachunkowo-księgowe Wnioskodawca świadczy wyłącznie na rzecz klientów z którymi ma podpisane umowy na kompleksowe świadczenie ww. usług. Usługi te obejmują prowadzenie książki przychodów i rozchodów oraz ksiąg handlowych, wszelkich niezbędnych ewidencji dla potrzeb podatku VAT, dla ryczałtu ewidencjowanego, kart wynagrodzeń oraz list płac, dokumentacji i rozrachunków dla potrzeb ZUS oraz Inspekcji Pracy, ewidencji środków trwałych oraz wyposażenia, sporządzanie deklaracji podatkowych na rzecz podatku VAT, zaliczek miesięcznych dla podatku dochodowego oraz zaliczek od wynagrodzeń, a także deklaracji rocznych takich jak PIT-11, PIT-4R, PIT-28, PIT-36 oraz PIT-36L. Składane deklaracje VAT podpisywane są przez Wnioskodawcę zgodnie z posiadanymi pełnomocnictwami. W roku 2014 wartość przychodu netto nie przekroczy 150.000 zł. W roku 2015 w dalszym ciągu Wnioskodawca nie będzie wykonywał usług doradczych, nie będzie również świadczył usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Składane w imieniu klientów, z którymi Wnioskodawca ma podpisane umowy na kompleksowe świadczenie usług rachunkowo-księgowych, deklaracje podatkowe będą składane drogą elektroniczną z wykorzystaniem posiadanego przez Wnioskodawcę podpisu elektronicznego lub w formie papierowej przy użyciu podpisu tradycyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie od 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca będzie mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT? Czy sam fakt sporządzania oraz podpisywania w imieniu klientów deklaracji podatkowych w ramach kompleksowych umów z nimi, w sposób tradycyjny lub też elektroniczny będzie utożsamiany ze świadczeniem usług doradczych, które nie mogą korzystać z tego zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT ze zwolnienia podmiotowego mogą korzystać podatnicy, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła w roku poprzednim 150.000 zł. Art. 113 ust. 13 pkt 2 powołanej ustawy wyłącza podmioty świadczące usługi prawnicze i usługi w zakresie doradztwa podatkowego. W związku z powyższym powstaje wątpliwość czym dokładnie są usługi doradztwa podatkowego, jaki jest ich związek z usługami rachunkowo-księgowymi, a także jaki wpływ na kwalifikację tych ostatnich ma fakt sporządzania i podpisywania deklaracji podatkowych w imieniu klienta? Tym bardziej, że obydwa rodzaje działalności są sklasyfikowane pod jednym kodem PKD 6920Z. Ponieważ w ustawie nie znajdujemy definicji pojęcia „doradztwo” należy posiłkować się definicją ze Słownika Języka Polskiego PWN, który określa, że poprzez doradztwo należy rozumieć „udzielenie porady, podanie, wskazanie sposobu postępowania w jakiejś sprawie”. Zatem użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć szeroko.

Zakres doradztwa podatkowego reguluje ustawa o doradztwie podatkowym, która określa zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy że czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych,
2. prowadzeniu, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie,
3. sporządzanie , w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie.
   
   

Usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6 ustawy o rachunkowości, która zgodnie z art. 76a ust. 2 określa, że przedsiębiorcy wykonujący ww. działalność są uprawnieni do wykonywania działalności obejmującej:

1. prowadzenie w imieniu i na rzecz podatników ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielania im pomocy w tym zakresie,
2. sporządzania w imieniu i na rzecz podatników zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielania im pomocy w tym zakresie, w zakresie określonym odrębnymi przepisami.
   
   

Pomimo pozornego podobieństwa, czynności doradztwa podatkowego i usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, w klasyfikacji PKWiU z 2008 roku, są wyraźne rozgraniczone. I tak w grupie 69.2 wymienione są „usługi w zakresie księgowości” (PKWiU 69.20.23.0), „pozostałe usługi rachunkowo-księgowe” (PKWiU 69.20.29.0), „usługi sporządzania listy płac” (PKWiU 69.20.24.0), „usługi doradztwa podatkowego” (PKWiU 69.20.3), „usługi doradztwa podatkowego i przygotowania deklaracji podatkowych dla przedsiębiorstw” ( PKWiU 69.20.31.0), „usługi doradztwa podatkowego i przygotowania deklaracji podatkowych dla osób indywidualnych” (PKWiU 69.20.32.0). Z klasyfikacji tej bezspornie wynika iż usługi doradztwa podatkowego są w sposób jednoznaczny odróżnione od usług księgowych. Specyfika i charakter usług księgowych nie pozwalają na automatyczne powiązanie ich z usługami doradztwa podatkowego i to w sposób oczywisty wynika z przedstawionej klasyfikacji. Niezbędnym elementem, aby usługa księgowa stała się usługą doradczą jest doradzanie właśnie. W przypadku gdy nie mamy do czynienia z taką sytuacją nie możemy mówić o doradztwie podatkowym.

W kwestii wpływu podpisywania deklaracji podatkowej w imieniu podatników-klientów na charakter świadczonych usług Wnioskodawca uważa, że jeżeli w zawartej umowie o świadczenie usług rachunkowo-księgowych w sposób jednoznaczny określono, że podpisanie deklaracji w imieniu klienta na podstawie jego pełnomocnictwa, stanowi integralny element świadczonej kompleksowej usługi księgowej, sklasyfikowanej w grupowaniu PKWiU z 2008 roku pod poz. 69.20.23.0, a jednocześnie nie wiąże się to ze świadczeniem usług doradczych, to wówczas nie znajdzie zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT. Nie będzie bowiem wówczas podpisywanie deklaracji podatkowych stanowiło samoistnej usługi, która może być powiązana z usługą doradztwa podatkowego. Bez znaczenia jest również sposób złożenia tego podpisu - czy to tradycyjny, czy też elektroniczny.

Dlatego Wnioskodawca uważa, że jeśli w roku 2014 nie przekroczy limitu przychodu 150.000 zł netto, a także w roku 2015 Wnioskodawca nie będzie wykonywał usług rachunkowo-księgowych dla klientów indywidualnych nieprowadzących działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie będzie udzielał porad prawnych i podatkowych, a podpisywane deklaracje podatkowe będą miały związek tylko ze świadczonymi, kompleksowymi usługami księgowymi dla przedsiębiorców i rolników prowadzących działy specjalne produkcji rolnej, to Wnioskodawca może od 1 stycznia 2015 roku korzystać ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 powołanej ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1.wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;

2.odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

-jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3.odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl art. 113 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ww. ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ww. ustawy o VAT, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ww. ustawy o VAT obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r.).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1.dokonujących dostaw:

a.towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b.towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

• energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
• wyrobów tytoniowych,
• samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c.budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d.terenów budowlanych,

e.nowych środków transportu;

2.świadczących usługi:

1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;

3.nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego od podatku nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz w zakresie doradztwa.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, np.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa prawnego”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć „tego, kto doradza”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 41 poz. 213 ze zm.) czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

Stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni;
3. biegli rewidenci.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni.
   
   

Zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Zgodnie z art. 76a ust. 1 ww. ustawy, usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

W myśl art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., działalność, o której mowa w ust. 1, mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:

1. mają pełną zdolność do czynności prawnych;
2. nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9.
   
   

Należy zauważyć, że w wyniku nowelizacji ww. ustawy o doradztwie podatkowym zmianie uległa treść art. 2 ust. 1 pkt 2, poprzez wymienienie w nim również ksiąg rachunkowych. Do dnia 9 sierpnia 2014 r. doradcy podatkowi mogli prowadzić księgi rachunkowe w oparciu o art. 76a ust. 4 ww. ustawy o rachunkowości. Przepis ten został jednak uchylony z dniem 10 sierpnia 2014 r., w związku z czym zasadnym było rozszerzenie katalogu czynności wymienionego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o doradztwie podatkowym.

Ponadto zmianie uległa treść art. 3 ustawy o doradztwie podatkowym. W konsekwencji czynności, o których mowa w ww. art. 2 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 może wykonywać każda zainteresowana osoba. Nowe przepisy nie wprowadzają żadnych wymogów co do tych osób, odnośnie np. konieczności posiadania odpowiedniego wykształcenia.

Natomiast podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym pozostają:

• osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych;
• adwokaci i radcowie prawni;
• biegli rewidenci.
  
  

Zaś do zawodowego wykonywania czynności wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym pozostaną nadal jedynie:

• osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych;
• adwokaci i radcowie prawni.
  
  

W świetle powyższego, w celu dokonania oceny, czy świadczone przez dany podmiot usługi związane z obsługą rachunkowo-księgową zalicza się do usług w zakresie doradztwa (doradztwa podatkowego) należy posiłkować się regulacjami cyt. wyżej ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym przy uwzględnieniu jednak również językowej wykładni tego pojęcia. Należy mieć bowiem na uwadze, że nie obowiązuje już generalny przepis o obowiązkowym identyfikowaniu dla celów VAT towarów i usług za pomocą Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Zgodnie z art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. W przypadku opodatkowania usług doradczych przepisy ustawy nie powołują symboli statystycznych, zatem pozostają one w tym przypadku bez znaczenia.

Artykuł 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT obejmuje zatem wszystkie czynności doradztwa podatkowego, niezależnie od tego przez jaki podmiot są świadczone (w szczególności czy przez doradców podatkowych, czy też inne podmioty niewymienione w art. 3 i 4 ustawy o doradztwie podatkowym).

Czynności uznane za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym co do zasady odpowiadają również usługom w zakresie doradztwa w rozumieniu ustawy o VAT. Trudno bowiem uznać, że prowadzenie ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych czy sporządzanie zeznań i deklaracji podatkowych nie obejmuje również wskazania postępowania w danej sprawie (udzielenia porady). Wypełnieniu tych obowiązków musi bowiem towarzyszyć co do zasady dokonywanie interpretacji przepisów podatkowych (doradzanie) w konkretnych przypadkach w celu prawidłowego „wypełnienia” księgi czy deklaracji podatkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi od lutego 2002 roku działalność gospodarczą polegającą na usługach rachunkowo-księgowych, a od 2005 roku jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca posiada certyfikat Ministerstwa Finansów o nr 29461/02. Wnioskodawca nie posiada uprawnień doradcy podatkowego, a w swojej działalności nie udziela usług doradczych ani nie udziela porad prawnych. Wnioskodawca nie wykonuje również żadnych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Usługi rachunkowo-księgowe Wnioskodawca świadczy wyłącznie na rzecz klientów z którymi ma podpisane umowy na kompleksowe świadczenie ww. usług. Usługi te obejmują prowadzenie książki przychodów i rozchodów oraz ksiąg handlowych, wszelkich niezbędnych ewidencji dla potrzeb podatku VAT, dla ryczałtu ewidencjowanego, kart wynagrodzeń oraz list płac, dokumentacji i rozrachunków dla potrzeb ZUS oraz Inspekcji Pracy, ewidencji środków trwałych oraz wyposażenia, sporządzanie deklaracji podatkowych na rzecz podatku VAT, zaliczek miesięcznych dla podatku dochodowego oraz zaliczek od wynagrodzeń, a także deklaracji rocznych takich jak PIT-11, PIT-4R, PIT-28, PIT-36 oraz PIT-36L. Składane deklaracje VAT podpisywane są przez Wnioskodawcę zgodnie z posiadanymi pełnomocnictwami. W roku 2014 wartość przychodu netto nie przekroczy 150.000 zł. W roku 2015 w dalszym ciągu Wnioskodawca nie będzie wykonywał usług doradczych, nie będzie również świadczył usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Składane w imieniu klientów, z którymi Wnioskodawca ma podpisane umowy na kompleksowe świadczenie usług rachunkowo-księgowych, deklaracje podatkowe będą składane drogą elektroniczną z wykorzystaniem posiadanego przez Wnioskodawcę podpisu elektronicznego lub w formie papierowej przy użyciu podpisu tradycyjnego.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, że działalność Wnioskodawcy stanowi świadczenie usług w zakresie doradztwa w myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT.

Zgodnie bowiem z powołanym art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie jak również sporządzanie deklaracji podatkowych i udzielanie podatnikom pomocy w tym zakresie stanowi czynności doradztwa podatkowego.

Jednocześnie z ustawy tej nie wynika, że do wykonywania tych czynności uprawnieni są wyłącznie doradcy podatkowi.

Tym samym zarówno prowadzenie ksiąg podatkowych, rachunkowych i innych ewidencji jak i sporządzanie deklaracji podatkowych dla stałych klientów jest doradztwem podatkowym.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmują czynności doradztwa w rozumieniu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, który wyklucza możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT przy sprzedaży takich usług.

Wnioskodawca nie może więc korzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.