Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/443-115/14-2/TW
z 5 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2014 r. (data wpływu 10 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży wyrobów węglowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży wyrobów węglowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca sprzedaje węgiel jako pośredniczący podmiot węglowy. Odbiorcami są podmioty prowadzące działalność gospodarczą i gospodarstwa domowe.

Zainteresowany zamierza sprzedawać węgiel dla firmy zarządzającej parkiem rekreacyjnym. W skład parku wchodzą tereny zielone, stawy, parkingi i kolej wąskotorowa do przewozu turystów. Kolej wąskotorowa ma na wyposażeniu lokomotywę parową, opalaną węglem kamiennym i wagony do przewozu pasażerów. Trasa kolei prowadzi po terenie parku. Przejazd jest płatny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż węgla kamiennego CN ex 2701 jako paliwa, do przewozu pasażerów koleją wąskotorową w celach rekreacyjnych jest zwolniona od akcyzy na podstawie art. 31a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż węgla kamiennego CN ex 2701, jako paliwa, do przewozu pasażerów koleją wąskotorową w celach rekreacyjnych jest zwolniona od akcyzy na podstawie art. 31a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – wyroby węglowe, to wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy, pośredniczący podmiot węglowy – podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju:

1. dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych, lub
2. używający wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów nieobjętych zwolnieniem od akcyzy, lub
3. używający wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów niepodlegających opodatkowaniu akcyzą

– który pisemnie powiadomił właściwego naczelnika urzędu celnego o tej działalności.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy, finalny nabywca węglowy to podmiot, który:

1. nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe, lub
2. posiada uzyskane w sposób inny niż w drodze nabycia wyroby węglowe,

– niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym.

W myśl art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca sprzedaje węgiel jako pośredniczący podmiot węglowy różnym odbiorcom.

Zainteresowany zamierza sprzedawać węgiel dla firmy zarządzającej parkiem rekreacyjnym. W skład parku wchodzą tereny zielone, stawy, parkingi i kolej wąskotorowa do przewozu turystów. Kolej wąskotorowa ma na wyposażeniu lokomotywę parową, opalaną węglem kamiennym i wagony do przewozu pasażerów. Trasa kolei prowadzi po terenie parku.

Wyjaśnić zatem należy, że podatnikiem akcyzy jest – w świetle art. 13 ust. 1 ustawy – osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (…).

Zatem, Zainteresowany opodatkowuje sprzedaż wyrobów węglowych akcyzą lub – jeśli zachodzą przesłanki do zwolnienia od podatku tego wyrobu – dokonuje jego sprzedaży ze zwolnieniem od podatku akcyzowego.

Na mocy art. 31a ust. 1 pkt 4 ustawy, zwalnia się od akcyzy czynności podlegające opodatkowaniu, których przedmiotem są wyroby węglowe przeznaczone do celów opałowych do przewozu towarów i pasażerów koleją.

Powyższy przepis pozwala zatem na zwolnienie wyrobów węglowych z uwagi na ich przeznaczenie. Przeznaczeniem tym jest przewóz towarów i pasażerów koleją.

Jednakże w myśl art. 31a ust. 3 pkt 1 ustawy, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, jest w przypadku sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu – wystawienie przez podmiot sprzedający wyroby węglowe dokumentu dostawy lub faktury, jeżeli określa ona pozycję CN wyrobów węglowych, ich ilość w kilogramach i ich przeznaczenie uprawniające do zwolnienia od akcyzy, oraz potwierdzenie podpisem nabycia tych wyrobów przez finalnego nabywcę węglowego.

Powyższe przepisy wprowadzają zatem warunek zwolnienia sprzedawanych wyrobów węglowych w postaci:

• wystawienia przez podmiot sprzedający wyroby węglowe dokumentu dostawy lub faktury,
• potwierdzenie podpisem nabycia tych wyrobów przez finalnego nabywcę węglowego.
  
  

Taka konstrukcja przepisów ustawy zakłada, że sprzedawca wyrobów węglowych opodatkowuje lub zwalnia je od podatku, to jednak kwestia rozstrzygania o przysługiwaniu zwolnienia lub jego odmowie (na etapie sprzedaży) przez Zainteresowanego nie znajduje potwierdzenia w przepisach ustawy.

Po pierwsze samo zwolnienie od akcyzy odbywa się w opisanym przypadku wyłącznie przy zachowaniu ww. warunków uregulowanych w art. 31a ust. 3 pkt 1 ustawy. Innymi słowy nawet jeśli nabywca wyrobów błędnie zakłada, że w jego sytuacji ma miejsce przewóz pasażerów koleją, o którym mowa w art. 31a ust. 1 pkt 4 ustawy, to poświadczając to prawo na dokumencie dostawy czyni zadość wymogom formalnym sprzedaży ze zwolnieniem od akcyzy. Sprzedawca dokonuje wówczas sprzedaży (w systemie zwolnień) i ewentualne negatywne konsekwencje przechodzą na zużywającego.

Z postanowień art. 9a ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy bowiem wynika, że przedmiotem opodatkowania jest użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1.

Zatem, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia do innych celów niż zwolnione od podatku.

Oznacza to, że odpowiedzialność za zużycie niezgodne z przeznaczeniem ponosi nabywca wyrobów węglowych.

Mając na uwadze fakt, że w przedstawionym powyżej zakresie Zainteresowany przedstawił nietrafne stanowisko (są to kwestie dotyczące wyłącznie sfery prawnopodatkowej Kontrahenta) uznać należało je za nieprawidłowe.

Reasumując, Wnioskodawca sprzedając wyroby węglowe kontrahentowi nie będzie miał prawa udzielić zwolnienia od podatku akcyzowego. Warunkiem tego zwolnienia nie jest bowiem decydowanie o spełnianiu przez Kontrahenta uprawnień do tego zwolnienia lecz wystawienie dokumentu dostawy lub faktury, jeżeli określa ona pozycję CN wyrobów węglowych, ich ilość w kilogramach i ich przeznaczenie uprawniające do zwolnienia od akcyzy, oraz potwierdzenie podpisem nabycia tych wyrobów przez finalnego nabywcę węglowego.

Przy czym wydana interpretacja indywidualna nie rozstrzyga kwestii spełniania przez Kontrahenta warunków uprawniających go do nabycia wyrobów węglowych w zwolnieniu od podatku.

Mając jednak na uwadze cel informacyjny niniejszej interpretacji należy dodać, że przepis art. 31a ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na zużycie w celu „przewozu towarów i pasażerów koleją”.

Choć przepisy art. 31a ustawy nie precyzują tych pojęć niezbędne wskazówki w zakresie ich rozumienia daje kolejny z przepisów ustawy, tj. art. 32 ust. 2, w świetle którego, zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, nie stosuje się w przypadku prywatnych rejsów i prywatnych lotów o charakterze rekreacyjnym, za które uważa się użycie statku lub statku powietrznego przez jego właściciela lub inną osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, które korzystają z niego na podstawie umowy najmu lub umowy o podobnym charakterze, w celach innych niż gospodarcze, w szczególności innych niż przewóz pasażerów lub towarów albo świadczenie usług za wynagrodzeniem lub usług na rzecz organów publicznych.

Nie wnikając w szczegóły tego zagadnienia powyższy przepis wyklucza zwolnienie od podatku zużycia wyrobów akcyzowych zużywanych w celach rekreacyjnych (analogiczny przypadek jak opisany przez Wnioskodawcę).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.