Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1016/14-2/AM
z 12 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2014 r. (data wpływu 12 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki Jawnej P., której Wnioskodawca jest jednym z czterech wspólników, są usługi transportowe oraz spedycja. W firmie prowadzona jest księgowość w formie ksiąg handlowych. Rozliczanie kosztów uzyskania przychodów odbywa się memoriałowo. Dochody z tyt. prowadzonej działalności są opodatkowane wg podatku liniowego 19%.

W styczniu 2013 r. P. otrzymała zlecenie na przewóz towarów od T. Polska. Usługę transportową zlecono firmie transportowej X. S.J. . Po dostarczeniu towaru w określone na zleceniu miejsce okazało się, że z powodu niezachowania parametrów chłodzenia przez przewoźnika, cały ładunek został uszkodzony.

W dniu 22.08.2013r. przedstawiciel firmy ubezpieczeniowej T. Polska - B. - wystąpił do P., jako przyjmującego zlecenie, z pismem o zapłatę równowartości zniszczonego towaru, tj. 125,669,55 zł (29.611,11 euro). Jednocześnie P. Spółka Jawna w dniu 28.08.2013 r. wystawiła notę obciążeniowy na X. S. J. , jako podmiot wykonujący usługę transportową w wysokości 125.767,27 zł (29.611,11 euro).

Na podstawie powyższych dokumentów? w P. oraz brak zapłaty dokonano następujących księgowań; notę obciążeniową na kwotę 125.767,27 zł ujęto w pozostałych przychodach bilansowych (nie podatkowych), a roszczenie od B. w wysokości 125.669,55 zł jako pozostałe koszty operacyjne bilansowe (nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów?).

Firma P. nie ubiegała się u swojego ubezpieczyciela o odszkodowanie i czekała na zapłatę wyrządzonej szkody przez X. S. J. , aby w dalszej kolejności uregulować zobowiązanie wobec B.

W lipcu 2014 r. otrzymano informację, że firma ubezpieczeniowa X. S. J. przekazała bezpośrednio do B. (z pominięciem Firmy P.) kwotę w wysokości 28.278,77 euro. Kwota ta została w pełni uznana przez B. jako odpowiednia i sprawa została zamknięta.

W lipcu 2014 r. w firmie P. informacje o przekazanym odszkodowaniu zaksięgowano jako kompensatę zobowiązania i należności z tytułu wyrządzonej szkody u kontrahentów X. S. J. i B.

Nie wykazano przychodu do opodatkowania z tyt. zapłaty za notę oraz nie pomniejszono kosztów uzyskania przychodów o tą kwotę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazane w lipcu 2014 r. odszkodowanie należy potraktować jako zapłatę noty i wykazać w przychodach podatkowych firmy P. ?
2. Czy jednocześnie uregulowanie zobowiązań firmy P. wobec B. będzie kosztem uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłatę odszkodowania na rzecz B. w wys. 28.278,77 euro (po przeliczeniu po odpowiednim kursie) potraktowano jako niestanowiące koszty uzyskania przychodów zgodnie z 23 pkt 19 pdof czyli kar umownych i odszkodowań z tytułu nieprawidłowa wykonanej usługi (przemrożenie towaru).

Natomiast zapłatę za notę przychodową na kwotę 28.278,77 euro (po przeliczeniu po odpowiednim kursie), którą obciążono przewoźnika X. S .J. , zakwalifikowano do przychodów z działalności gospodarczej nie podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a, czyli zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
>

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy ma prawidłowe określenia źródła przychodu.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest mi. in pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Jednakże w myśl art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się zwróconych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie w tej sprawie zastosowania. Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków, które byłyby mu zwrócone. Fakt zapłaty przez firmę X. S. J. kwoty równej wartości zniszczonego towaru nie jest dla Spółki jawnej, a tym samym dla Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu.

W związku z nieuregulowaniem tej kwoty przez Spółkę Wnioskodawca nie uzyska żadnego przysporzenia majątkowego.

Odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Powyższa regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu. W związku z powyższym, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (zachowania albo zabezpieczenia), przy czym dany wydatek nie może być wymieniony w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jest to katalog zamknięty, który nie może być interpretowany rozszerzająco. Istotą powyższego przepisu jest generalnie wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań związanych z wadami towarów lub usług, a nie przypadków niewykonania robót i usług będących przedmiotem umów.

Mając na uwadze powyższe, nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w okolicznościach niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić należy, że wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 23 ust. 1 pkt 19 updof jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Reasumując, nie stanowi przychodu Wnioskodawcy kwota przekazana jako zapłata przez firmę X. S. J. kwoty równej wartości zniszczonego jednocześnie zapłata przez firmę X. S. J. nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 i 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.