Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-564/14-3/BA
z 2 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia prawidłowej stawki za czynsz najmu lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia prawidłowej stawki za czynsz najmu lokalu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. s.c. współpracowała w 2013 r. z firmą D. z siedzibą w Niemczech. Na rzecz kontrahenta niemieckiego firma P. produkowała zamówione towary. Jednym z elementów tej współpracy była produkcja detali, która odbywała się na przekazanych do użytkowania firmie P. specjalistycznych maszynach, będących własnością firmy D. W celu umożliwienia produkcji maszyny te zostały przywiezione do Polski i zamontowane w specjalnie do tego celu wynajętym lokalu zewnętrznym, tzn. nie będącym własnością firmy P. Strony umówiły się, że czynsz najmu za lokal, w którym posadowiono maszyny będzie przez firmę P. refakturowany w ustalonej kwocie ryczałtu miesięcznego wyrażonej w euro.

P. na bieżąco wystawiała faktury za usługi produkcyjne (w tym za produkcję na przekazanych maszynach) w wielkości odpowiadającej umówionej cenie za konkretny detal, zamówienie. Wszystkie faktury usługowe (produkcyjne) na rzecz firmy D. były opodatkowane 0% stawką podatku VAT, bowiem towary były przemieszczane z terenu Polski na teren Niemiec.

Do faktur za najem lokalu, w którym posadowiono maszyny firmy D., firma P. stosowała stawkę podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 28e ustawy o VAT. Czynsz najmu lokalu był wartością niezmienną i nie miał żadnego związku z poziomem produkcji, której wielkość zależała od konkretnego zamówienia na dany okres.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionych faktów stosowanie do faktur (refaktur) za czynsz najmu lokalu, w którym były posadowione maszyny firmy D. stawki VAT w wysokości 23%, jest właściwe?

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowana 23% stawka VAT jest prawidłowa, ponieważ art. 28e ustawy o VAT wskazuje wyraźnie, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami (…) jest miejsce położenia nieruchomości, a nieruchomość znajduje się w Polsce.

Nieprawidłowe – według Zainteresowanego – byłoby przyporządkowanie najmu wspomnianego wyżej lokalu do usług produkcji, skutkiem czego należałoby zastosować (w tym konkretnym przypadku) stawkę 0% VAT, ponieważ czynsz za najem lokalu nie był w żaden sposób związany z wielkością produkcji. Wnioskodawca przejął na siebie niejako „pośredniczenie” w najmie. Sytuacja byłaby analogiczna, gdyby firma D. najęła ten lokal bezpośrednio od właściciela, który nie miał nic wspólnego z jakąkolwiek produkcją.

Strony ustaliły wysokość refaktury nie wiążąc jej w żaden sposób z poziomem produkcji, tzn. że gdyby zdarzył się miesiąc, w którym produkcja wykonywana w tym lokalu byłaby „zerowa”, czynsz najmu byłby należny w tej samej wysokości. Posadowienie maszyn w sposób trwały wykluczało możliwość dowolnego dysponowania lokalem, tzn. rozwiązywania i nawiązywania ponownie umowy najmu w zależności od chwilowych potrzeb produkcyjnych.

W świetle powyższych faktów pogląd, że należałoby zastosować stawkę VAT 0% i przekazać ten czynsz do opodatkowania przez firmę D. w Niemczech jest według Wnioskodawcy niewłaściwy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie powołano przepisy w brzmieniu obowiązującym w 2013 r.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca współpracował w 2013 r. z firmą D. z siedzibą w Niemczech. Na rzecz kontrahenta niemieckiego Zainteresowany produkował zamówione towary. Jednym z elementów tej współpracy była produkcja detali, która odbywała się na przekazanych do użytkowania Wnioskodawcy specjalistycznych maszynach, będących własnością firmy D. W celu umożliwienia produkcji maszyny te zostały przywiezione do Polski i zamontowane w specjalnie do tego celu wynajętym lokalu zewnętrznym, tzn. nie będącym własnością Zainteresowanego. Strony umówiły się, że czynsz najmu za lokal, w którym posadowiono maszyny będzie przez Wnioskodawcę refakturowany w ustalonej kwocie ryczałtu miesięcznego wyrażonej w euro. Zainteresowany na bieżąco wystawiał faktury za usługi produkcyjne (w tym za produkcję na przekazanych maszynach) w wielkości odpowiadającej umówionej cenie za konkretny detal, zamówienie. Do faktur za najem lokalu, w którym posadowiono maszyny firmy D., Wnioskodawca stosował stawkę podatku VAT w wysokości 23%. Czynsz najmu lokalu był wartością niezmienną i nie miał żadnego związku z poziomem produkcji, której wielkość zależała od konkretnego zamówienia na dany okres.

Na mocy art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Powyższe zostało uregulowane w art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Biorąc po uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedmiotowej sprawie świadczył on dwie odrębne usługi: produkcyjną oraz najmu lokalu.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą określenia – na wystawionych fakturach – właściwej stawki podatku za czynsz najmu lokalu, w którym były posadowione maszyny firmy D.

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, ponieważ od określenia miejsca świadczenia zależy miejsce ich opodatkowania.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.).

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Kontrahent niemiecki, dla którego Wnioskodawca świadczył usługębędącą przedmiotem pytania, spełniał definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednym z zastrzeżeń do zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy, jest świadczenie usług związanych z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z cyt. przepisu art. 28e ustawy wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył bowiem nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Dotyczy to sytuacji, w której usługodawca pozwala usługobiorcy używać (użytkować) nieruchomości w ramach umów o charakterze umowy najmu lub dzierżawy (bądź podobnych), czy też ustanawiając na jego rzecz prawo użytkowania nieruchomości bądź służebności gruntowe, jak i w ogóle w ramach wszelkich transakcji, na mocy których usługobiorca ma prawo używać nieruchomości.

Omawiana reguła ustalania miejsca świadczenia dotyczy także usług polegających na oddaniu do używania (użytkowania) części nieruchomości.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że miejscem świadczenia (opodatkowania) usługi najmu lokalu – zgodnie z art. 28e ustawy – było miejsce położenia nieruchomości, tj. terytorium Polski.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z uwagi na to, że zarówno w przepisach ustawy jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej ustawodawca nie przewidział preferencji podatkowych dla usług będących przedmiotem zapytania, podlegały one opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 23%.

Podsumowując, w świetle przedstawionego opisu sprawy stosowanie do faktur (refaktur) za czynsz najmu lokalu – w którym były posadowione maszyny firmy D. – stawki podatku VAT w wysokości 23% – na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy – było właściwe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczyć należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. W szczególności dotyczy to prawidłowości opodatkowania wykonywanych przez Spółkę usług produkcji towarów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.