INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 16.05.2012 r. (data wpływu 22.05.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług z tytułu zakupu nowego środka transportu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.05.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług z tytułu zakupu nowego środka transportu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od października 2011 r. Wnioskodawca poszukiwał pracy. W grudniu 2011 r. musiał oddać samochód służbowy i został bez samochodu. W dniu 9 grudnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał wstępną ofertę pracy od pracodawcy w Amsterdamie i powziął zamiar przeniesienia się do Holandii w celu podjęcia pracy, jeśli umowa o pracę zostanie zawarta. Dnia 12 grudnia 2011 r. podpisał umowę z T. Sp. z o.o. na zakup samochodu osobowego do użytku prywatnego. W momencie zakupu samochodu dużą część czasu spędzał w Holandii w celu szukania pracy, jednak z uwagi na fakt, że w tym czasie nie posiadał jeszcze stałego adresu zamieszkania w Holandii, do faktury podał adres zameldowania w Polsce. Tytułem zakupu ww. samochodu, T. wystawiła dwie faktury, fakturę, na kwotę 2000 złotych, w tym 373,98 złotych (słownie: trzysta siedemdziesiąt trzy złote i 98 groszy) VAT, którą zapłacił kartą kredytową w dniu zawarcia umowy, tj. w dniu 12 grudnia 2011, oraz fakturę na kwotę 94409 złotych, w tym 17653,72 złotych (słownie: siedemnaście tysięcy sześćset pięćdziesiąt trzy złote i siedemdziesiąt dwa grosze) VAT, którą zapłacił przelewem na konto sprzedawcy w dniu 27 grudnia 2011. Ze względu na konieczność wyjazdu samochodem do Holandii, w dniu 22 grudnia 2011 r. Wnioskodawca zarejestrował samochód w Sopocie, swoim dotychczasowym miejscu zameldowania. W dniu 27 grudnia 2011 r. otrzymał umowę o pracę od pracodawcy w Amsterdamie w Holandii. W dniu 9 stycznia 2012 r. wyjechał samochodem z Polski i dojechał do Amsterdamu 10 stycznia 2012 r. W dniu 11 stycznia 2012 r. zarejestrował się w Urzędzie Miasta w Amsterdamie w Holandii na pobyt stały i otrzymał numer identyfikacji podatkowej w Holandii (sofinummer). Zgodnie z przepisami holenderskimi z chwilą zarejestrowania się na pobyt stały w Urzędzie Miasta powstał obowiązek przerejestrowania samochodu. Ponadto, ze względu na to, że samochód nadal spełniał definicję nowego środka transportu, ponieważ miał mniej niż sześć miesięcy oraz mniej niż 6000 km na liczniku, to z chwilą zarejestrowania się w Urzędzie Miasta na pobyt stały powstał obowiązek zapłaty VAT w pełnej wysokości. W dniu 16 stycznia 2012 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę u pracodawcy w Amsterdamie, Holandia. Zgodnie z przepisami holenderskimi, w dniu 3 kwietnia 2012 r., to jest w ciągu sześciu miesięcy od daty jego zarejestrowania się w Urzędzie Miasta na pobyt stały, oddał samochód do rejestracji na numery holenderskie. W dniu 23 kwietnia 2012 r. opłacił w Urzędzie Podatkowym („Belastingdienst / Douane Belastingdienst / Douane Postbus 808, 7301 88 Apeldoorn”, na numer konta P64933, nr sprawy 8786 8358 7400 0001), należny podatek VAT w pełnej wysokości obliczony z kwoty w Euro przeliczonej z kwot z ww. faktur wystawionych przez T., według obowiązującego kursu wymiany 4,244 PLN/EUR. Aby zarejestrować samochód w Holandii Wnioskodawca musiał zapłacić VAT od ceny samochodu kupionego w Polsce, pomimo że wcześniej w Polsce już opłacił VAT od tego samochodu. W urzędzie podatkowym w Holandii poinformowano go, że podatek VAT powinien odebrać w Polsce, aby nie płacić dwa razy VAT od tego samego samochodu.

Z uwagi na fakt, że podatek VAT powinien być płacony tylko w państwie członkowskim przeznaczenia, a został zapłacony dwa razy, raz w Polsce przez sprzedającego T. (podatek VAT został uwzględniony w fakturze zapłaconej przez niego - zapłacił kwotę brutto), a drugi raz w państwie członkowskim przeznaczenia Holandii przez niego - nabywcę tego samego samochodu, zgodnie z art. 42 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług ma prawo do zwrotu podatku VAT zapłaconego w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w celu uzyskania zwrotu zapłaconego w Polsce podatku VAT nabywca musi złożyć wniosek do Urzędu Podatkowego w Polsce, który pobrał ten podatek, tj. do II Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście (o czym poinformował sprzedawca) o zwrot nienależnego podatku VAT na podstawie art. 42 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług i poinformować na piśmie sprzedawcę o tym fakcie (wysłać do sprzedawcy kopię wniosku)...

Czy z uwagi na brak odpowiedniego formularza wniosek powinien zostać sporządzony na piśmie...

Czy do wniosku powinien zostać dołączony dowód zarejestrowania tego środka transportu w Holandii oraz kopie faktur VAT zapłaconych w Polsce i dowód opłacenia podatku VAT w Holandii za ten sam samochód...

Jeśli powyższy sposób postępowania nie jest prawidłowy, prosi o wskazanie przepisów mających zastosowanie do opisanego stanu faktycznego oraz sposobu otrzymania zwrotu opłaconego w Polsce podatku VAT, który jest mu należny, ponieważ nowy środek transportu jest pojęciem nieostrym i oznacza środek transportu pomiędzy dniem dopuszczenia go do użytku a 6 miesiącami od dopuszczenia go do użytku, albo taki środek transportu, który przejechał od 0 do 6000 km. Opisany środek transportu spełniał definicję nowego środka transportu zarówno podczas zakupu tego środka w Polsce, jak i podczas jego rejestracji na pobyt stały w Holandii, dlatego w Holandii powstał obowiązek podatkowy, a w rezultacie podatek został zapłacony podwójnie, a teraz musi zostać zwrócony przez Urząd Podatkowy w Polsce, ponieważ pojazd jest i będzie użytkowany w Holandii.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W celu uzyskania zwrotu zapłaconego w Polsce podatku VAT nabywca musi złożyć wniosek do Urzędu Podatkowego w Polsce, który pobrał ten podatek, tj. do II Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście (o czym poinformował sprzedawca) o zwrot nienależnego podatku VAT na podstawie art. 42 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług i poinformować na piśmie sprzedawcę o tym fakcie (wysłać do sprzedawcy kopię wniosku). Wniosek powinien zostać sporządzony na piśmie, ponieważ brak jest odpowiedniego formularza. Do wniosku powinien zostać dołączony dowód zarejestrowania tego środka transportu w Holandii oraz kopie faktur VAT zapłaconych w Polsce i dowód opłacenia podatku VAT w Holandii za ten sam samochód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...), podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Ponadto z art. 16 ustawy wynika, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, niebędące podatnikami, o których mowa w art. 15, jeżeli dokonują wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu, w przypadku gdy okoliczności nie wskazują na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a) ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu – rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wywóz przez Wnioskodawcę w dniu 9 stycznia 2012 r. – będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy - opisanego we wniosku samochodu osobowego z Polski do Holandii (zakupionego od dealera – T. Sp. z o.o.), zarejestrowanego w dniu 22 grudnia 2011 r., o przebiegu niższym niż 6.000 km, należy uznać za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług transakcję dostawy nowego środka transportu.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju(...).

W myśl art. 42 ust. 5 ustawy, w przypadku wywozu przez nabywcę nowych środków transportu bez użycia innego środka transportu (przewozowego) podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, powinien posiadać dokument zawierający dane umożliwiające prawidłową identyfikację podatnika dokonującego dostaw i nabywcy oraz nowego środka transportu, w szczególności:

1. dane dotyczące podatnika i nabywcy,
2. dane pozwalające jednoznacznie zidentyfikować przedmiot dostawy jako nowy środek transportu,
3. datę dostawy,
4. podpisy podatnika i nabywcy,
5. oświadczenie nabywcy o wywozie nowego środka transportu poza terytorium kraju w terminie 14 dni od dnia dostawy,
6. pouczenie nabywcy o skutkach niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w pkt 5
   - zwany dalej „dokumentem wywozu”.
   
   

Zgodnie z art. 42 ust. 8 ustawy, w przypadku przekroczenia terminu, o którym mowa w ust. 5 pkt 5, nabywca nowego środka transportu jest obowiązany pierwszego dnia po upływie tego terminu do zapłaty podatku od dokonanej na jego rzecz dostawy tego środka transportu.

Zgodnie z art. 42 ust. 9 ustawy, kwotę podatku zapłaconego zgodnie z ust. 8 zwraca się na wniosek nabywcy nowego środka transportu, w przypadku gdy nowy środek transportu zostanie wywieziony na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju i tam zostanie zarejestrowany, jeżeli podlega obowiązkowi rejestracji, przy czym nabywca ma obowiązek udowodnić na podstawie posiadanych dokumentów wywóz tego środka transportu i jego zarejestrowanie. Podatek zwraca urząd skarbowy, który pobrał ten podatek.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że wywóz z terytorium kraju nowego środka transportu w wyniku dostawy wewnątrzwspólnotowej może podlegać opodatkowaniu stawką 0%, pod warunkiem m.in. udokumentowania tego faktu poprzez wystawiony „dokument wywozu”, zawierający oświadczenie nabywcy, iż dokona on wywozu nowego środka transportu poza terytorium kraju w terminie 14 dni od dnia dokonania dostawy (sprzedaży ww. środka na jego rzecz).

Niewypełnienie tego warunku (brak wywozu w ww. terminie 14 dni od dnia dokonania dostawy) powoduje obowiązek zapłaty przez nabywcę nowego środka transportu podatku od towarów i usług od tej transakcji wg podstawowej stawki.

Zatem tylko w takim przypadku przysługuje nabywcy zwrot zapłaconego przez niego podatku (na podstawie zasad wynikających z ww. przepisu art. 42 ust. 9 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż taka sytuacja nie wystąpiła.

Wnioskodawca w dniu 12 grudnia 2011 r. podpisał umowę z T. Sp. z o.o. na zakup samochodu osobowego do użytku prywatnego. Samochód został zarejestrowany w Polsce w dniu 22 grudnia 2011 r. (w S., w dotychczasowym miejscu zameldowania Wnioskodawcy). W dniu 27 grudnia 2011 r. otrzymał umowę o pracę od pracodawcy w Amsterdamie w Holandii. W dniu 9 stycznia 2012 r. wyjechał samochodem z Polski i dojechał do Amsterdamu 10 stycznia 2012 r. W dniu 11 stycznia 2012 r. zarejestrował się w Urzędzie Miasta w Amsterdamie w Holandii na pobyt stały. Zgodnie z przepisami holenderskimi z chwilą zarejestrowania się na pobyt stały powstał obowiązek przerejestrowania samochodu. Ze względu na to, że samochód spełniał definicję nowego środka transportu, ponieważ miał mniej niż sześć miesięcy oraz mniej niż 6000 km przebiegu, to z chwilą zarejestrowania się w Urzędzie Miasta na pobyt stały powstał obowiązek zapłaty VAT w pełnej wysokości. W dniu 23 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca opłacił ten podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że podatek VAT powinien być płacony tylko w państwie członkowskim przeznaczenia, a został zapłacony dwa razy, raz w Polsce, a drugi raz w Holandii, przysługuje mu zgodnie z art. 42 ust. 9 ustawy, prawo do zwrotu podatku VAT zapłaconego w Polsce.

Z tym twierdzeniem nie sposób się zgodzić.

Odnosząc bowiem cytowane przepisy do sytuacji przedstawionej we wniosku należy zauważyć, iż dostawa opisanego nowego środka transportu zasadnie została opodatkowana podstawową stawką podatku od towarów i usług. Sprzedawca nie mógł bowiem zastosować 0% stawki z uwagi na fakt, iż nie posiadał informacji, że środek ten został lub będzie wywieziony poza terytorium kraju, nie było zatem podstaw m.in. do wystawienia przez niego dokumentu wywozu, o którym mowa w cytowanym art. 42 ust. 5 ustawy.

Była to zatem dostawa krajowa, opodatkowana zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, 23% stawką podatku od towarów i usług.

Ponieważ podatek od towarów i usług nie został zapłacony (przez nabywcę) na podstawie art. 42 ust. 8 ustawy, a na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy (przez dokonującego dostawy), nie przysługuje jego zwrot na podstawie uregulowań art. 42 ust. 9 ustawy oraz na podstawie innych przepisów.

Z uwagi zatem na powyższe (tj. brak możliwości zwrotu podatku od towarów i usług z tytułu zakupu na terytorium kraju nowego środka transportu), rozpatrywanie kwestii składania wniosku o ten zwrot do naczelnika właściwego urzędu skarbowego, informowania sprzedawcy o tym fakcie, stosowania formularza czy dołączania dokumentów do wniosku należy uznać za bezzasadne.

W tym miejscu należy się odnieść do kwestii podwójnego opodatkowania podatkiem od towarów i usług w opisanej we wniosku sytuacji.

Należy zwrócić uwagę, iż art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest implementacją zapisów art. 138 ust. 2 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006. 347. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym poza dostawami, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: dostawy nowych środków transportu wysyłanych lub transportowanych do nabywcy do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dla podatników lub osób prawnych niebędących podatnikami, w przypadku których wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów nie podlegają opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 3 ust. 1, lub na rzecz każdej innej osoby niebędącej podatnikiem.

Natomiast zgodnie z art. 2 obowiązującego od dnia 1 lipca 2011 r. Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1), zwanego dalej Rozporządzeniem, następujące transakcje nie są transakcjami wewnątrzwspólnotowego nabycia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE:

1. przemieszczenie nowego środka transportu przez osobę niebędącą podatnikiem przy zmianie miejsca zamieszkania, pod warunkiem że w momencie dostawy nie mogło być zastosowane zwolnienie przewidziane w art. 138 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE;
2. powrotne przemieszczenie przez osobę niebędącą podatnikiem nowego środka transportu do państwa członkowskiego, z którego ten środek transportu został jej pierwotnie dostarczony przy zastosowaniu zwolnienia przewidzianego w art. 138 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Odnosząc się do niniejszej kwestii należy wskazać, iż zgodnie z przepisami Rozporządzenia za wewnątrzwspólnotowe nabycie nie uznaje się przemieszczenia nowego środka transportu przez osobę niebędącą podatnikiem przy zmianie miejsca zamieszkania, pod warunkiem, że w momencie dostawy nie mogło być zastosowane zwolnienie przewidziane w art. 138 ust. 2 lit. a) Dyrektywy. Przy czym wskazany art. 138 ust. 2 lit. a) Dyrektywy przewiduje m.in. zwolnienie dla dostaw nowych środków transportu w przypadku gdy są one wysyłane lub transportowane do nabywcy niebędącego podatnikiem do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na jego rzecz.

Jak wskazano powyżej niniejszy artykuł Dyrektywy 2006/112/WE został zaimplementowany do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług poprzez treść art. 42, w którym, przy spełnieniu określonych warunków, ustawodawca przewidział względem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawkę podatku 0% (będącej odpowiednikiem występującego w Dyrektywie zwolnienia od podatku z prawem do odliczenia).

Mimo zatem faktu, iż Wnioskodawca nabył nowy środek transportu z zamiarem wywozu i użytkowania go na terytorium innego państwa członkowskiego (Holandii), niezłożenie przez niego oświadczenia sprzedawcy, o którym mowa w art. 42 ust. 5 pkt 5 ustawy (tj. o zamiarze jego wywozu w terminie 14 dni do dnia dokonania dostawy), skutkowało obowiązkiem naliczenia podatku od towarów i usług od tej transakcji wg podstawowej stawki i jego zapłatą.

Z powyższego wynika zatem, iż w opisanej sytuacji zachodzi przesłanka, o której mowa w ww. art. 2 Rozporządzenia, tj. w momencie dostawy nie mogło być zastosowane zwolnienie przewidziane w art. 138 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio na tle przepisów krajowych – stawka 0% na podstawie przepisów art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług), co winno skutkować nieuznaniem tej transakcji za opodatkowane podatkiem (od wartości dodanej) wewnątrzwspólnotowe nabycie nowego środka transportu na terytorium Holandii.

Z uwagi zatem na fakt, iż Wnioskodawca nie powinien mieć obowiązku zapłaty podatku w kraju docelowym, brak jest podstaw do zwrotu tego podatku zapłaconego przez niego na terytorium Polski.

W konsekwencji, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie nie będzie miało miejsca podwójne opodatkowanie przedmiotowego samochodu z tytułu jego przemieszczenia z terytorium Polski na terytorium Holandii. Tym samym, mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż polski urząd skarbowy nie jest zobowiązany do dokonania zwrotu Wnioskodawcy uiszczonego podatku VAT.

Zatem stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.