Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1020/14/KM
z 24 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 29 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania korekty podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania korekty podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonał korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w stosunku do wierzytelności nieściągalnych, uprawdopodobnionych (nie zostały uregulowane lub zbyte w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego na fakturze). Dostawa była dokonana na rzecz podatnika czynnego, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Na dzień złożenia deklaracji VAT-7 za m-c kwiecień 2014 r., a więc za okres w którym nieściągalna wierzytelność została uprawdopodobniona - wierzyciel i dłużnik byli zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT.

O tym, czy dłużnik jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji – Wnioskodawca powziął informację z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, gdzie w Rubryce 5 - informacje o postępowaniu upadłościowym była informacja – „brak wpisów”.

Jednocześnie w dniu 14 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca otrzymał od dłużnika informację (pismo z dnia 7 kwietnia 2014 r.), iż ten ma problemy z regulowaniem bieżących należności i złożył w Sądzie Rejonowym w Płocku w Wydziale Gospodarczym „Wniosek o wszczęcie postępowania zmierzającego do zawarcia układu z wierzycielami.”

Następnie w dniu 15 maja 2014 r. dłużnik poinformował Wnioskodawcę (pismem z dnia 9 maja 2014 r.), że sprawa z ww. wniosku zawisła w Sądzie Rejonowym w Płocku - V Wydział Gospodarczy oraz że Sąd dokonał zabezpieczenia majątku Spółki przez ustanowienie tymczasowego nadzoru sądowego oraz zwołał zgromadzenie Wierzycieli w celu głosowania nad propozycjami układowymi. Głosowanie to odbyło się 6 sierpnia 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dłużnik był w dniu złożenia przez Wnioskodawcę deklaracji VAT-7 za kwiecień 2014 r., a więc w dniu 23 maja 2014 r. w trakcie postępowania upadłościowego i czy korekta podatku należnego została dokonana przez Wnioskodawcę prawidłowo?

Zdaniem Wnioskodawcy - dłużnik nie był w trakcie postępowanie upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Świadczy o tym brak wpisu w Rubryce 5 w Krajowym Rejestrze Sądowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

• dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

• na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:

1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
   
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

• od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

Należy podkreślić, że powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko nie otrzymuje on pieniędzy za towar/usługę, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego VAT, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik dokonujący sprzedaży otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę, stąd takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków jakie powstają dla sprzedawcy w sytuacji, gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga na złe długi”.

Skorzystanie z ulgi na złe długi przez podatnika-sprzedawcę i skorygowanie przezeń podatku należnego wiąże się bowiem z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika-nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też konieczna jest korekta podatku naliczonego. Element ten realizuje podstawową cechę podatku od towarów i usług, jaką jest jego neutralność. Tak więc warunkiem skorzystania z ulgi na złe długi jest po prostu istnienie długu.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2013 r., poz. 672 z póżn. zm.) wpisowi do CEIDG podlega informacja o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu, o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika i zakończeniu tego postępowania. W myśl natomiast pkt 19 powołanego wyżej artykułu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wpisowi do CEIDG podlega informacja o wykreśleniu wpisu w CEIDG.

Stosownie do art. 44 ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowy (Dz. U. 2013 r., poz. 1203 z póżn. zm.) w dziale 6 rejestru przedsiębiorców zamieszcza się następujące dane:

1. informacje o otwarciu i zakończeniu likwidacji, ustanowieniu zarządu i zarządu komisarycznego;
   
2. dane o osobie likwidatora wraz ze sposobem reprezentacji, zarządcy oraz zarządcy komisarycznego;
   
3. informację o rozwiązaniu lub unieważnieniu spółki;
   
4. informacje o połączeniu z innymi podmiotami, podziale lub przekształceniu podmiotu w inny sposób;
   
   1. informację o zawieszeniu albo wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej;
5. informacje o wszczęciu postępowania naprawczego, o ogłoszeniu upadłości z określeniem sposobu prowadzenia postępowania i jego zmianach, o zakończeniu tych postępowań lub o uchyleniu układu, o osobie zarządcy przymusowego, syndyka, nadzorcy sądowego, zarządcy, zarządcy zagranicznego oraz o osobach powołanych w toku postępowania upadłościowego do reprezentowania upadłego (reprezentant upadłego lub przedstawiciel upadłego);
   
6. dla spółki europejskiej, europejskiego zgrupowania interesów gospodarczych i spółdzielni europejskiej - wzmiankę o złożeniu planu przeniesienia siedziby, a w przypadku wykreślenia z uwagi na zmianę siedziby - informację o państwie, do którego przeniesiono siedzibę, i rejestrze, do którego wpisano podmiot.

Art. 270 ustawy z dnia 20 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (Dz. U. 2013 r., poz. 1030) w Rozdziale 6 Tytule „Rozwiązanie i likwidacja spółki”, wskazuje, że rozwiązanie spółki powodują:

1. przyczyny przewidziane w umowie spółki;
   
2. uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza;
   
3. ogłoszenie upadłości spółki;
   
4. inne przyczyny przewidziane prawem.

W myśl art. 271 ww. ustawy, poza przypadkami, o których mowa w art. 21, sąd może wyrokiem orzec rozwiązanie spółki:

1. na żądanie wspólnika lub członka organu spółki, jeżeli osiągnięcie celu spółki stało się niemożliwe albo jeżeli zaszły inne ważne przyczyny wywołane stosunkami spółki;
   
2. na żądanie oznaczonego w odrębnej ustawie organu państwowego, jeżeli działalność spółki naruszająca prawo zagraża interesowi publicznemu.

Stosownie do art. 272 tej ustawy, rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

Zatem Kodeks Spółek Handlowych określa przyczyny rozwiązania podmiotu. Jedną z nich jest uchwała wspólników podjęta w tej sprawie, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza. Ponadto w sytuacjach określonych w (art. 271 ww. ustawy) o rozwiązaniu spółki może orzec sąd w wyroku. Rozwiązanie spółki następuje również po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru.

Na podstawie art. 276 § 1 powołanej ustawy Kodeks Spółek Handlowych, likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa spółki lub uchwała wspólników stanowi inaczej. § 2 ww. artykułu wskazuje, że jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, likwidatorzy mogą być odwołani na mocy uchwały wspólników. Likwidatorów ustanowionych przez sąd tylko sąd może odwołać.

Natomiast § 3 cyt. artykułu, mówi, że w przypadku gdy o rozwiązaniu spółki orzeka sąd, może on jednocześnie ustanowić likwidatorów.

Likwidacja spółki zmierza do ustania jej bytu i wykreślenia z KRS. Jednakże w okresie likwidacji spółka nadal istnieje jako podmiot. Przysługują jej w dalszym ciągu m.in. zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych. Natomiast zmieniają się istotnie zasady jej działania.

Powołane wyżej artykuły stanowią o zakończeniu bieżących interesów spółki, ściągnięciu wierzytelności, wypełnieniu zobowiązań i upłynnieniu majątku podmiotu. Nowe interesy mogą być wszczynane tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Owe czynności likwidacyjne zakreślają granice kompetencji likwidatorów. W spółce w likwidacji przestaje działać zarząd, a zastępują go likwidatorzy. To oni mają prawo prowadzenia spraw oraz reprezentowania spółki.

Otwarcie likwidacji następuje z dniem:

• powzięcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu spółki,

• uprawomocnienia się orzeczenia o rozwiązaniu spółki przez sąd lub

• zaistnienia innej przyczyny jej rozwiązania.

Likwidację prowadzi się pod nazwą spółki z dodaniem oznaczenia „w likwidacji”. W czasie prowadzenia likwidacji spółka zachowuje osobowość prawną.

Jeżeli roczne sprawozdanie wykaże podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, likwidatorzy powinni wywiązać się także z tego obowiązku.

Zatem proces likwidacji spółki nie oznacza postawienia spółki w stan upadłości. Likwidacja spółki jest konsekwencją podjęcia przez wspólników uchwały o jej rozwiązaniu, celem przeprowadzenia likwidacji jest zakończenie bieżących interesów spółki i podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli. Likwidator działający w imieniu spółki ma obowiązek ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym o postawieniu spółki w stan likwidacji i wezwania wierzycieli do zgłaszania swoich wierzytelności.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2012 r., poz. 1112 z póżn. zm.), postępowanie uregulowane ustawą może być wszczęte tylko na wniosek złożony przez podmioty określone w ustawie.

W myśl natomiast art. 10 ww. ustawy, upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny.

W art. 12 i 13 powołanej wyżej ustawy w Części pierwszej, Tytule I „Przepisy ogólne”, w Dziale III „Podstawy ogłoszenia upadłości” ustawodawca określił sytuacje w jakich Sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości.

Stosownie do treści art. 18 ww. ustawy, sprawy o ogłoszenie upadłości rozpoznaje sąd upadłościowy w składzie trzech sędziów zawodowych. Sądem upadłościowym jest sąd rejonowy - sąd gospodarczy.

Natomiast w Tytule II „Postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości”, Dział II „Wniosek o ogłoszenie upadłości” wskazano kto może wystąpić z wnioskiem o ogłoszenie upadłości i jakie dane wniosek powinien zawierać.

Art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, wskazuje, że wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić dłużnik lub każdy z jego wierzycieli.

W art. 26-35, które również mieszczą się w Tytuł II „Postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości”, Dział III „Przepisy o postępowaniu”, określony został sposób postępowania o ogłoszenie upadłości w związku ze złożonym wnioskiem.

Art. 51 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym:

1. wymienia imię i nazwisko, nazwę albo firmę, miejsce zamieszkania albo siedzibę upadłego dłużnika (upadłego);
   
2. określa sposób prowadzenia postępowania;
   
3. określa, czy i w jakim zakresie upadły będzie sprawował zarząd swoim majątkiem, jeżeli postępowanie będzie prowadzone z możliwością zawarcia układu;
   
4. wzywa wierzycieli upadłego do zgłoszenia wierzytelności w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż miesiąc i nie dłuższym niż trzy miesiące;
   
5. wzywa osoby, którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis w księdze wieczystej, do ich zgłoszenia w wyznaczonym terminie nie krótszym niż miesiąc i nie dłuższym niż trzy miesiące, pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym;
   
6. wyznacza sędziego-komisarza oraz syndyka albo nadzorcę sądowego, albo zarządcę;
   
7. oznacza godzinę wydania postanowienia, jeżeli upadły jest uczestnikiem podlegającego prawu polskiemu lub prawu innego państwa członkowskiego systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w rozumieniu ustawy, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 4, lub niebędącym uczestnikiem podmiotem prowadzącym system interoperacyjny w rozumieniu tej ustawy.

Natomiast art. 51 ust. 2 ww. ustawy wskazuje, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości jest skuteczne i wykonalne z dniem jego wydania, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

W myśl art. 52 cyt. ustawy, data wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości jest datą upadłości. W przypadku wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości po ponownym rozpoznaniu sprawy w następstwie uchylenia postanowienia przez sąd drugiej instancji za datę upadłości uważa się datę wydania pierwszego postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

Art. 53 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości podaje się niezwłocznie do publicznej wiadomości przez obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz opublikowanie w dzienniku o zasięgu lokalnym.

Natomiast art. 53 ust. 2 tej ustawy, postanowienie w przedmiocie ogłoszenia upadłości doręcza się syndykowi, nadzorcy sądowemu albo zarządcy, upadłemu albo jego spadkobiercy oraz wierzycielowi, który żądał ogłoszenia upadłości. Postanowienie w przedmiocie upadłości przedsiębiorstwa państwowego albo jednoosobowej spółki Skarbu Państwa doręcza się także odpowiednio organowi założycielskiemu albo ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 185 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, upadłym jest ten, wobec kogo wydano postanowienie o ogłoszeniu upadłości.

Natomiast w myśl art. 185 ust. 2 ww. ustawy, ogłoszenie upadłości nie ma wpływu na zdolność prawną oraz zdolność do czynności prawnych upadłego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w stosunku do wierzytelności nieściągalnych, uprawdopodobnionych, które nie zostały uregulowane lub zbyte w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego na fakturze. Dostawa była dokonana na rzecz podatnika czynnego, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, a na dzień złożenia deklaracji VAT-7 za m-c kwiecień 2014 r., a więc za okres w którym nieściągalna wierzytelność została uprawdopodobniona - wierzyciel i dłużnik byli zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT.

Informację o tym, czy dłużnik (spółka) jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, Wnioskodawca powziął z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, gdzie w Rubryce 5 - informacje o postępowaniu upadłościowym wskazano – „brak wpisów”.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii czy wobec informacji dłużnika o złożeniu w Sądzie Rejonowym wniosku o wszczęcie postępowania zmierzającego do zawarcia układu z wierzycielami, a także faktu, iż Sąd dokonał zabezpieczenia majątku Spółki przez ustanowienie tymczasowego nadzoru sądowego oraz zwołał zgromadzenie Wierzycieli w celu głosowania nad propozycjami układowymi, należy uznać, że dłużnik jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji w rozumieniu art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy.

Przystępując do rozważań w przedmiotowej sprawie zauważyć należy, że artykuł 185 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze reguluje m.in. następujące kwestie:

• definiuje osobę upadłego,
• określa wpływ ogłoszenia upadłości na zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych upadłego.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawa Prawo upadłościowe i naprawcze za upadłego uważa podmiot, wobec którego wydano postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Jest to więc albo osoba fizyczna, albo osoba prawna, albo też jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, a która posiada zdolność upadłościową, wymieniona jako upadły w sentencji postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

W związku z regulacją zawartą w art. 51 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, według którego postanowienie o ogłoszeniu upadłości jest skuteczne i wykonywane z dniem jego wydania, stan upadłości jakiegoś podmiotu powstaje z dniem wydania postanowienia o ogłoszeniu jego upadłości. Postępowanie upadłościowe jest prowadzone wobec podmiotu, dla którego Sąd wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości.

Natomiast postępowanie likwidacyjne rozpoczyna się z dniem powzięcia przez wspólników uchwały o rozwiązaniu spółki i uprawomocnieniu się orzeczenia o rozwiązaniu spółki przez Sąd lub zaistnienie innej przyczyny jej rozwiązania.

Wobec powyższego określenie użyte w art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b) w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji określające warunki korekty podatku należnego, stanowi o właściwym postępowaniu upadłościowym, tj. postępowaniu, które toczy się po ogłoszeniu upadłości dłużnika lub o postępowaniu likwidacyjnym po ogłoszeniu likwidacji Spółki.

Zatem z uwagi na opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że to decyzja Sądu podjęta po przeprowadzeniu postępowania i wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości, skutkuje tym, że określony podmiot można uznać za podmiot, wobec którego toczy się postępowanie upadłościowe; także postawienie podmiotu w stan likwidacji i wezwanie wierzycieli do zgłaszania swoich wierzytelności, powoduje, że określony podmiot można uznać za podmiot, wobec którego toczy się postępowanie likwidacyjne w rozumieniu art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług. Postanowienie Sądu jest skuteczne i wykonywane z dniem jego wydania. Informację o wydaniu postanowienia o ogłoszeniu upadłości oraz postawienie podmiotu w stan likwidacji podaje się niezwłocznie do publicznej wiadomości przez obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz opublikowanie w dzienniku o zasięgu lokalnym.

Wobec tego, to nie wpisy ze wskazanego przez Wnioskodawcę rejestru Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego lecz wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości przez Sąd oraz postawienie w stan likwidacji podmiotu jest momentem uznania tego podmiotu za podmiot będący w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji w rozumieniu art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. b ustawy o VAT.

W związku z tym Wnioskodawca, dokonując korekty podatku należnego na podstawie powołanych wyżej przepisów art. 89a ustawy, powinien mieć na względzie postawienie w stan likwidacji podmiotu i postanowienie Sądu o ogłoszeniu upadłości oraz prowadzenie postępowania obejmujące likwidację majątku dłużnika bądź postępowanie z możliwością zawarcia układu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.