Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1284/14/JS
z 21 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 21 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania przez organ podatkowy art. 19 w sytuacji, gdy wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej zbywanego składnika majątku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zastosowania przez organ podatkowy art. 19 w sytuacji, gdy wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej zbywanego składnika majątku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Umową darowizny z 8 grudnia 2011 r., sporządzoną w formie aktu notarialnego, Wnioskodawczyni oraz jej brat otrzymała od ojca na współwłasność przedsiębiorstwo, które weszło do majątku spółki cywilnej.

W skład przedsiębiorstwa w szczególności wchodzą:

• nieruchomość gruntowa zabudowana budynkami i budowlami (tj. budynkiem hotelu, budynkiem grilla, budynkiem gospodarczo-magazynowym, parkingiem i innymi elementami infrastruktury),
• nazwa przedsiębiorstwa,
• środki trwałe (takie jak: stół bilardowy, wanna - mini C., centrala telefoniczna, odśnieżarka, samochód oraz pozostałe środki trwałe),
• wyposażenie budynków,
• wierzytelności i środki pieniężne,
• koncesje, licencje i zezwolenia,
• wartości niematerialne w postaci receptur dań dla klientów,
• księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
  
  

Wnioskodawczyni wraz z bratem (w oparciu o otrzymane przedsiębiorstwo) prowadzi działalność gospodarczą (jako wspólnik spółki cywilnej), opodatkowaną na zasadach ogólnych, rozliczając się na podstawie księgi przychodów i rozchodów.

Wartość rynkowa składników przedsiębiorstwa (ustalona w umowie darowizny z 8 grudnia 2011 r.), stanowi wartość początkową dla poszczególnych środków trwałych wchodzących w skład przedsiębiorstwa i stanowi tym samym podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które to odpisy zaliczane są przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodu, z uwzględnieniem postanowień art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowość takiego postępowania została potwierdzona interpretacją indywidualną wydaną dla Wnioskodawczyni przez tut. Organ 3 kwietnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-12/12/AP.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza sprzedać ww. przedsiębiorstwo, w skład którego wchodzi całe wyposażenie, środki trwałe, towary handlowe, prawa z umów o dostawę mediów, nazwa, logo, baza klientów itp. Przedsiębiorstwo zostanie zbyte za cenę ustaloną przez biegłego rzeczoznawcę.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy organ podatkowy może zakwestionować cenę sprzedaży określoną przez strony w umowie na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, jako nieodpowiadającą cenie rynkowej i określić przychód w wysokości wartości rynkowej sprzedawanego składnika majątku? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy określeniu wysokości przychodów w rozważanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że organ podatkowy nie może zakwestionować ceny sprzedaży określonej przez strony w umowie i określić przychodu w wysokości ustalonej przez siebie wartości rynkowej sprzedawanego składnika majątku. Art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zbycia nieruchomości oraz praw majątkowych, a także innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, co oznacza, że nie dotyczy rzeczy zbywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), odrębnymi źródłami przychodów są:

-pozarolnicza działalność gospodarcza,

-odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a–c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z kolei art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.), przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Źródłem przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy jest odpłatne zbycie ww. składników majątku wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Przychodem wskazanym w tym przepisie jest (co do zasady) cena wynikająca z umowy sprzedaży zawartej pomiędzy stronami.

W niniejszej sprawie należy jednakże zwrócić również uwagę na odesłanie zawarte w ww. art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, do odpowiedniego stosowania art. 19 ww. ustawy.

Jak wynika z treści art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Natomiast w myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Z kolei z art. 19 ust. 4 ww. ustawy wynika, że jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Podstawową kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest zatem interpretacja brzmienia art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie odpowiedniego stosowania art. 19 tej ustawy. Należy wskazać, że przepis art. 19 ww. ustawy, daje uprawnienie organom podatkowym do określenia przychodu podatnika uzyskanego z odpłatnego zbycia składnika majątku, jeżeli uzyskana za zbywany składnik cena odbiega bez uzasadnionej przyczyny od wartości rynkowej takiego składnika.

Właściwe stosowanie art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia składnika majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tego składnika, to przychód podatnika dokonującego odpłatnego zbycia może zostać określony przez organy podatkowe.

Przepisy podatkowe nie definiują jednak „uzasadnionej przyczyny”, o której mowa w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie tut. Organu chodzi w nim o przyczynę uzasadnioną względami ekonomicznymi. Zastosowanie ww. art. 19 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy może mieć miejsce, gdy ustalenie ceny za zbywany składnik majątku w wysokości niższej od wartości rynkowej, nastąpiło bez uzasadnionej przyczyny ekonomicznej.

Przyczyny te mogą być przyjęte lub odrzucone przez organ podatkowy po uprzednim przeanalizowaniu wiarygodności i zasadności przedstawionych argumentów.

Takie ustalenia z istoty swojej mogą być dokonane jedynie podczas postępowania podatkowego, do którego prowadzenia Organ wydający interpretacje indywidualne nie jest uprawniony. Prawne ramy postępowania w sprawie interpretacji zostały bowiem określone w Rozdziale 1a (Dział I) Ordynacji podatkowej, podczas gdy postępowania podatkowego w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Powyższe uregulowania wskazują jednoznacznie na odrębność postępowania w sprawach interpretacji w którym jednak znajdą odpowiednio zastosowanie przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV (art. 14h Ordynacji podatkowej).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym przy określeniu wysokości przychodów w rozważanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że organ podatkowy nie może zakwestionować ceny sprzedaży określonej przez strony w umowie i określić przychodu w wysokości ustalonej przez siebie wartości rynkowej sprzedawanego składnika majątku, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.