INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r., stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników i emerytów z tytułu uczestnictwa w pikniku sportowo-rekreacyjnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników i emerytów z tytułu uczestnictwa w pikniku sportowo-rekreacyjnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracodawca - szkoła - zorganizował w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych dla swoich pracowników (44 osoby zatrudnione) i emerytów (23 emerytów jest objętych opieką socjalną), piknik sportowo-rekreacyjny. Piknik w całości został sfinansowany ze środków Funduszu Socjalnego. Zorganizowana impreza miała charakter masowy. Nie była skierowana imiennie do konkretnego pracownika. Wysokość kosztów została ustalona w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób uczestniczących. Z uwagi na masowy charakter imprezy, ustalenie dokładnej liczby uczestników, kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji, a tym samym sporządzenie imiennej listy było niemożliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział w pikniku sportowo-rekreacyjnym stanowi dla pracownika i emeryta przychód podlegający opodatkowaniu...

Zdaniem Wnioskodawcy, udział w zorganizowanym pikniku nie stanowi dla pracowników i emerytów przychodu podlegającego opodatkowaniu z racji tego, iż niemożliwe było ustalenie dokładnej liczby uczestników i przypisanie konkretnej zindywidualizowanej wartości świadczeń na rzecz określonego pracownika i emeryta.

Wnioskodawca powołał orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008 r., w którym uznano, że działalność w postaci imprez masowych, np. pikniku czy organizacji wycieczek - mieści się w pojęciu działalności socjalnej jako rodzaj działalności rekreacyjnej - względnie działalności w postaci różnych form krajowego wypoczynku. Zdaniem Sądu Najwyższego „kryterium socjalne”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych odnosi się jedynie do przyznawania ulgowych świadczeń i usług, nie dotyczy natomiast innych świadczeń i usług, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy.

W dniu 12 października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej wniesiono w dniu 24 października 2011 r. Odpowiedź na powyższe wezwanie została udzielona pismem z dnia 17 listopada 2011 r., w którym Organ podatkowy stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji.

W dniu 14 grudnia 2011 r. wpłynęła do tut. Organu skarga adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 9 stycznia 2012 r., tut. Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 2 marca 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację.

Sąd w przedmiotowym wyroku stwierdził, że stanowisko Organu jest niezgodnie z prawem i nie do pogodzenia z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). Sąd uznał, że udział w imprezie sportowo-rekreacyjnej nie jest świadczeniem rzeczowym, a sfinansowanie przez pracodawcę udziału pracownika w pikniku należy zakwalifikować jako nieodpłatne świadczenie. Przy czym wartość tego świadczenia należy ustalać kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, według którego wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, według cen zakupu.

Sąd stwierdził, że pracownicy uczestniczący w imprezie masowej (ogólnodostępnej), sfinansowanej przez pracodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, będą osiągali korzyść finansową, ponieważ nie będą zobowiązani do zapłaty kwoty wynikającej z faktury za zorganizowanie imprezy masowej. Dzięki takiemu działaniu u tych osób dochodzić będzie do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot ponosił będzie za nich koszt, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku. Z tej też przyczyny usługę finansowaną przez pracodawcę na rzecz swoich pracowników należałoby uznać za przychód ze stosunku pracy tych pracowników pod warunkiem jednak, że jest to skonkretyzowany przychód rzeczywiście otrzymany przez pracownika z tytułu udziału w imprezie sfinansowanej przez pracodawcę Dla opodatkowania istotne jest bowiem to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny, czy potencjalny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę wszystkich pracowników uprawnionych do udziału w niej niezależnie od ich rzeczywistego udziału, jak chce tego organ. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania w sytuacji, gdy pracownik faktycznie nie otrzymał świadczenia. Ponadto Sąd podkreślił, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób. Brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Zatem, zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie, gdyby pracodawca dysponował listą obecności uczestników imprezy, wówczas możliwe byłoby przypisanie konkretnego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konkretnym osobom poprzez podzielenie kosztu imprezy przez liczbę osób faktycznie uczestniczących w niej.

Z wyżej przywołanego art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika bowiem, że przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji.

W dalszej części uzasadnienia Sąd stwierdził, iż z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ze zwolnienia od podatku dochodowego korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym i zarzucił, że tut. Organ błędnie uznał, że wartość imprezy masowej (ogólnodostępnej) dla pracowników i emerytów, takiej jak np. piknik, sfinansowanej w całości z funduszu socjalnego jest świadczeniem rzeczowym, bowiem przedmiotem tego świadczenia była usługa, a nie rzecz. W związku z powyższym, Sąd uznał, że wartość ww. pikniku masowego sfinansowana przez pracodawcę z funduszu świadczeń socjalnych nie mieści się w zakresie zwolnienia przewidzianego w powołanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

Odnosząc się do kwestii zwolnienia podatkowanego limitowanego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, w zakresie przychodów uzyskanych przez emerytów, Sąd stwierdził, że zwolnienie wynikające z tego przepisu dotyczy wszelkich przychodów, nie tylko rzeczowych. Zatem, zdaniem Sądu przepis ten miałby zastosowanie, gdyby emeryt faktycznie otrzymał nieodpłatne świadczenie w postaci sfinansowania przez pracodawcę udziału w pikniku sportowo-rekreacyjnym, pod warunkiem rzeczywistego faktycznego udziału emeryta w takiej imprezie. Konieczność otrzymania świadczenia nieodpłatnego dla przypisania przychodu w konkretnej wysokości, Sąd uznał, że rozważania są tożsame dla tych, które dotyczą pracowników.

W ocenie Sądu tut. Organ zarówno w wydanej interpretacji, jak i w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, był zobowiązany na podstawie przepisów art. 14c § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w przypadku udzielenia negatywnej odpowiedzi wskazać prawidłowe stanowisko wraz z uzasadnieniem oraz odnieść się do twierdzeń Strony, które uznaje za nieprawidłowe.

W dniu 31 maja 2012 r. do tut. Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2012 r. stwierdza się, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć zatem należy również różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zorganizował piknik sportowo-rekreacyjny dla pracowników i emerytów. Koszt imprezy został ustalony w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób uczestniczących. Impreza została sfinansowana w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i miała charakter masowy - nie była skierowana do konkretnego pracownika, w związku z tym niemożliwe stało się ustalenie dokładnej liczby uczestników (sporządzenie imiennej listy), określenie kto i w jakim zakresie korzystał z proponowanych atrakcji.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że uczestnictwo pracownika/emeryta we wskazanej wyżej imprezie jest równoznaczne z powstaniem przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Zatem, samo zaproszenie na imprezę, w której osoba uprawniona nie wzięła udziału, nie stanowi przesłanki wystarczającej do uznania, że osiągnął przychód.

W przedmiotowej sprawie istnieje możliwość ustalenia uczestników imprezy oraz kosztów ponoszonych w związku z jej zorganizowaniem, co pozwala na ustalenie wartości świadczenia przypadającego na pracownika uczestniczącego w imprezie.

Jednocześnie nie można w tym przypadku utożsamiać określeń „otrzymanie” i „wykorzystanie”. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN S.A. „otrzymać-otrzymywać” oznacza dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje albo do czego się dąży, stać się odbiorcą jakiegoś polecenia, uzyskać coś z czegoś.

Pojęcie „skonsumować” oznacza zjeść coś, zrobić z czegoś użytek, natomiast „wykorzystać – wykorzystywać”, to użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku, posłużyć się kimś, aby zrealizować własne cele.

W świetle powyższego, ażeby coś skonsumować bądź wykorzystać należy tym najpierw dysponować, a w tym przypadku - otrzymać. Dlatego, w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje, czy atrakcje. Okoliczność, że podczas imprezy integracyjnej pracownik np. nie zjadł całego dania, bądź nie skorzystał z jednej bądź kilku atrakcji, nie zmienia faktu, że je otrzymał i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia skonsumowania (wykorzystania) przez pracowników poszczególnych atrakcji w trakcie imprezy integracyjnej. Należy również podkreślić, iż wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określenia wartości wykorzystanych świadczeń. Stąd też, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione, wartość świadczeń ustala się według cen zakupu, a nie na podstawie wykorzystanego świadczenia.

Jak wynika ze złożonego wniosku, źródłem finansowania pikniku sportowo-rekreacyjnego, jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. To oznacza, iż środki z niego przekazywane winny być rozdysponowane zgodnie z zawartymi w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592). Odbiorcami tychże środków są więc, zgodnie z treścią ww. ustawy, określone osoby (a nie krąg osób otwartych – tj. spoza grona, dla którego pomoc z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przeznaczona), spełniające określone warunki. Trudno bowiem przyjąć, iż dysponent zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (Wnioskodawca) nie dokonuje podziału tychże środków zgodnie z przepisami prawa i nie jest w stanie wskazać osób, które te środki otrzymały.

Zgodnie bowiem z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2001 r., Sąd potwierdził, że: „pracodawca administrujący środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może ich wydatkować niezgodnie z regulaminem zakładowej działalności socjalnej, którego postanowienia nie mogą być sprzeczne z zasadą przyznawania świadczeń według kryterium socjalnego, to jest uzależniającego przyznawanie ulgowych usług i świadczeń wyłącznie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu”.

Wartość świadczenia, jaką Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika należy więc obliczyć dzieląc całkowity koszt organizacji imprezy przez liczbę osób uprawnionych (np. wszystkich, jeżeli impreza była przewidziana dla wszystkich pracowników i wszystkich zaproszonych emerytów), a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom w niej uczestniczącym.

W związku z powyższym, pracodawca powinien dołożyć wszelkich starań, aby móc prawidłowo ustalić beneficjentów świadczenia nieodpłatnego i w konsekwencji wysokości uzyskanego przez nich przychodu z tego tytułu. Ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

W przypadku, gdy źródłem finansowania imprezy integracyjnej są środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, przychód pracownika może być zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale tylko wówczas, gdy zostaną spełnione wszystkie przesłanki w tym przepisie zawarte.

W myśl tego przepisu, zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zatem, zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwe jest wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

• jest w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• jego wysokość wraz z innymi otrzymanymi świadczeniami nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Zgodnie natomiast z treścią art. 21 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z kolei art. 30 ust. 1 pkt 4 tej ustawy stanowi, iż z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów i rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10% należności.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując, uczestnictwo w imprezie integracyjnej skutkuje dla pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego pracodawca powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z dyspozycją art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych chyba, że otrzymane świadczenie mieścić się będzie w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

W przypadku udziału w pikniku sportowo – rekreacyjnym emerytów, otrzymane świadczenie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Z kolei od nadwyżki powyżej kwoty zwolnienia, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy – Wnioskodawca winien pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10 % należności.

Końcowo wskazać należy, że niezależnie od obowiązku uwzględnienia oceny wyrażonej w orzecznictwie, organ upoważniony do wydawania interpretacji indywidualnych nie jest związany orzeczeniem wydanym w innej sprawie. Orzeczenia sądów są bowiem rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.