Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-899/14/MCZ
z 30 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2014 r. (data wpływu do Biura – 30 października 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w ramach ulgi rehabilitacyjnej na opłacenie przewodników niedowidzących dzieci – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na opłacenie przewodników niedowidzących dzieci.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest rodzicem dwójki dzieci niedowidzących, które mają orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Ponieważ Wnioskodawca i jego żona pracują zawodowo więc nie zawsze mogą odprowadzać swoje dzieci do i ze szkoły, na dodatkowe zajęcia. Jeden z synów uczęszcza do szkoły muzycznej oddalonej od miejsca zamieszkania o 17 km. Wnioskodawca i jego żona mają zaprzyjaźnione osoby, w szczególności uczniów gimnazjum, którzy pomagają ich dzieciom w dotarciu do szkoły i na dodatkowe zajęcia. Dostają oni od Wnioskodawcy i jego żony różnego rodzaju gratyfikacje w postaci prezentów za udzieloną pomoc. We wspólnym rozliczeniu rocznym za rok 2013 r. małżonkowie dokonali odliczenia od dochody wydatków poniesionych na opłacenie przewodników niedowidzących dzieci w wysokości 4.560 zł. Urząd Skarbowy zakwestionował to odliczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Dlaczego nie uwzględniono w uldze rehabilitacyjnej dzieci, skoro przepisy jasno określają, iż są osobami niepełnosprawnymi, dla których nie określa się grupy inwalidztwa, ponieważ podlegają innym przepisom niż dorośli?

Wnioskodawca, i jego żona uważają, że mają prawo do odliczenia w zeznaniu rocznym wydatkowanych pieniędzy na opłacenie osób pełniących rolę przewodników ich niedowidzących dzieci, ponieważ nie mogą odliczyć wydatków poniesionych na wizyty lekarskie, czy zabiegi, które są bardzo kosztowne i są wykonywane często.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do przepisów art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca i jego żona są rodzicami dwójki dzieci niedowidzących, które mają orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Ponieważ Wnioskodawca i jego żona pracują zawodowo i nie zawsze mogą odprowadzać swoje dzieci do szkoły i na zajęcia dodatkowe, dlatego korzystają z pomocy zaprzyjaźnionych osób, w szczególności uczniów gimnazjum, pomagających ich dzieciom w dotarciu do i ze szkoły oraz na dodatkowe zajęcia. Osoby te dostają od Wnioskodawcy i jego żony różnego rodzaju gratyfikacje w postaci prezentów za udzieloną pomoc. We wspólnym rozliczeniu rocznym za rok 2013 r. małżonkowie dokonali odliczenia od dochody wydatków poniesionych na opłacenie przewodników niedowidzących dzieci w wysokości 4.560 zł.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na opłacanie przewodników osób niewidomych należy oceniać przez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł.

Jak wynika z analizy treści wniosku oraz powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca mający na utrzymaniu dwoje niepełnosprawnych dzieci nie może skorzystać, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, z odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2013 r. na opłacenie przewodników niedowidzących dzieci, posiadających orzeczenie o niepełnosprawności, wydane na podstawie odrębnych przepisów dotyczących osób, które nie ukończyły 16 roku życia. Ulga podatkowa przewidziana w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z wolą ustawodawcy ma zastosowanie wyłącznie dla osób wymienionych w tym przepisie, a więc osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządów ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Ustawodawca w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy nie wymienia małoletnich dzieci. Skoro ustawodawca nie przewidział możliwości skorzystanie z ww. ulgi podatkowej tytułem wydatku poniesionego na opłacenie przewodników niedowidzących dziecka (dzieci), to Wnioskodawca nie może skorzystać z ww. odliczenia zarówno na podstawie omawianego przepisu jak i żadnego innego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy w tym miejscu podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Skoro ustawodawca taką właśnie regulację zawarł w zakresie omawianego odliczenia, to organy podatkowe innego stanowiska zająć nie mogą. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest bowiem niedozwolona. Zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52

§ 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.