INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 31/10 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2009 r. (data wpływu 24 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 1993 r. prowadzi gospodarstwo rolne i w tym też roku nabył pierwsze grunty na własność w ilości 1,82 ha. W 2002 r. nabył działkę rolną o pow. 4,99 ha (działka nr 156/3 od Agencji Nieruchomości Rolnych, w drodze przetargu. Przy zakupie tej działki skorzystał z pierwszeństwa nabycia, gdyż grunt ten był przez niego dzierżawiony od 1994 r. Działka ta została nabyta w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa rolnego, ponieważ to gospodarstwo jest wyłącznym źródłem utrzymania Zainteresowanego i jego małżonki.

Dnia 3 września 2007 r. z inicjatywy Urzędu Gminy, uchwałą Rady Gminy nastąpiła zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Objęła ona obszar ok. 15 ha gruntów rolnych (teren ten może być wykorzystany pod lokalizację produkcji przemysłowej, transportu i logistyki, składu i magazynów). W tym kompleksie gruntów znalazła się działka Wnioskodawcy (działka nr 156/03 obszar 4,99 ha). Dnia 6 grudnia 2007 r. Zainteresowany sprzedał na rzecz firmy „A” część swojej nieruchomości o pow. 1,58 ha, wydzielonej z działki nr 156/03. Pozostałą część gruntu potrzebną pod inwestycję firmy, tj. budowę hali magazynowej, inwestor nabył od właściciela nieruchomości przyległych do działki Wnioskodawcy. Zbywana powierzchnia wynikała z planu realizacyjnego inwestycji. Od sprzedanej działki Zainteresowany zapłacił na rzecz Gminy jednorazowo rentę planistyczną. Pozostały grunt działki nr 156/03 używany jest przez Wnioskodawcę typowo rolniczo. Od posiadanych gruntów Zainteresowany płaci podatek rolny, nie jest podatnikiem podatku VAT, jest rolnikiem ryczałtowym.

Sprzedaż gruntu miała charakter okazjonalny, niezaplanowany, jednorazowy, nastąpiła w związku ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego Gminy i wnioskiem inwestora realizującego inwestycję.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego opisu sprawy, Zainteresowany powinien być płatnikiem podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży gruntu...

Zdaniem Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest on osobą prowadzącą działalność rolniczą, ale nie jest z tego tytułu płatnikiem podatku VAT. Sprzedaż gruntu, który (miał charakter) utracił charakter rolny z inicjatywy urzędu gminy nie ma nic wspólnego z działalnością rolniczą. Działalności handlowej obrotu nieruchomościami Zainteresowany nie prowadzi i nie ma zamiaru prowadzić. Zbycie działki miało charakter okazjonalny, jednorazowy bez zamiaru jego powtarzania w przyszłości i dotyczyło gruntu, nabytego w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa rolnego. Zamiarem i celem Wnioskodawcy nie była dalsza odsprzedaż. Wprawdzie odpłatna dostawa towarów jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, to obowiązek podatkowy w tym zakresie powstaje jednak dopiero przy spełnieniu nie tylko przesłanek podmiotowych ale i przedmiotowych, a te nie zostały spełnione, jak wskazano wyżej. Zainteresowany uważa, że ponieważ nie jest podmiotem prowadzącym profesjonalną działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami, dokonana jednorazowa sprzedaż bez zamiaru powtarzalności tej czynności też nie może stanowić działalności gospodarczej. W jego opinii, przy sprzedaży gruntu w opisanym przypadku nie występuje obowiązek zapłaty podatku VAT. Liczne orzecznictwa sądowo-administracyjne w tym zakresie potwierdzają jego ocenę prawną przedstawionego stanu prawnego, a interpretacja ma służyć jednoznacznej ocenie zaistniałej sytuacji.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Wnioskodawcy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 28 września 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-959/09-2/ISN, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dostawa nieruchomości gruntowej, nabytej w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa rolnego, służącej uprzednio w działalności rolniczej, jest czynnością podlegającą uregulowaniom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług i jako taka, podlega opodatkowaniu ww. podatkiem. Tym samym, Zainteresowany przed sprzedażą działki zobowiązany był dokonać rejestracji jako podatnik podatku od towarów i usług we właściwym urzędzie skarbowym oraz opodatkować przedmiotową dostawę stawką podatku w wysokości 22%.

Pismem z dnia 12 października 2009 r. (data wpływu 15 października 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.) Wnioskodawca, wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 28 września 2009 r. nr ILPP2/443-959/09-2/ISN.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 10 listopada 2009 r. nr ILPP2/443/W -114/09-3/SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca reprezentowany przez Radcę Prawnego, wniósł w dniu 10 grudnia 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 9 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 31/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 4 maja 2010 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 1796/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt l SA/Wr 31/10 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 31/10 wynika, że „(…) przepis art. 15 ustawy o VAT, odzwierciedla treść art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Jest również zgodny z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006//112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (D.UL 347 z 11.12.2006 r.). W świetle wskazanych przepisów prawa unijnego podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie i w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza definiowana jest, jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób ciągły majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu”.

Sąd zauważył, że „(…) porównując regulacje prawa krajowego i prawa unijnego, należy zauważyć, że w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dodano sformułowanie o „czynności, która została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”. Zwrot ten nie występuje w przepisach prawa unijnego. Polski ustawodawca nie skorzystał ponadto z uprawnienia zawartego w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy i nie rozszerzył kręgu podatników na podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej dokonujące transakcji, których przedmiotem są nieruchomości”.

Zdaniem Sądu, z powyższego wynika, że zgodnie z regulacją prawa unijnego oraz art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że prowadzi on działalność gospodarczą, a więc działa niezależnie, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Sąd wskazał, iż „(…) w świetle powoływanych powyżej regulacji prawnych, zwłaszcza art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działalność rolnika uznawana jest za działalność gospodarczą. Zatem rolnik prowadzący szczególną działalność gospodarczą, tj. działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego i w jej zakresie jest zarówno producentem, jak i usługodawcą, jest podatnikiem VAT. Istotnym jest zamiar prowadzenia takiej działalności poprzez wolę produkowania, sprzedawania czy świadczenia usług innym podmiotom. Co jednocześnie oznacza zamiar bycia podatnikiem VAT i działania w takim charakterze. Rolniczy charakter dokonywanych przez rolnika dostaw towarów czy świadczonych usług przesądza o odmienności działalności rolniczej w stosunku do wskazanych w treści art. 15 ust. 2 ustawy, działalności producenta, handlowca czy usługodawcy, jak też wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dokonując sprzedaży gruntu rolnego przez rolnika – podatnika VAT w działalności rolniczej mamy do czynienia z czynnością dokonywaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej”.

Inaczej jest, gdy rolnik dokonuje sprzedaży działek wydzielonych pod zabudowę z gruntów, które uprzednio wykorzystywane były do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Aby opodatkować sprzedaż takiego gruntu należy wykazać, że rolnik działał w charakterze podatnika VAT i że sprzedaż nie nastąpiła z majątku prywatnego rolnika.

Pojęcie rolnik nie zostało zdefiniowane w ustawie. Ustawodawca w art. 2 pkt 19 ustawy definiuje natomiast pojęcie rolnika ryczałtowego wskazując, że jest to rolnik dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Powyższa definicja rozróżnia dwie kategorie rolników, mianowicie rolnika ryczałtowego – korzystającego ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, jak też rolnika – obowiązanego do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zarówno jeden, jak i drugi dokonuje dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczy usługi rolnicze, jednak ten pierwszy z tytułu takiej działalności jest zwolniony od podatku od towarów i usług, drugi zaś podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Aby w pełni zrozumieć definicję „rolnika ryczałtowego”, Sąd wskazał na definicje legalne „działalności rolniczej”, „gospodarstwa rolnego”, „produktów rolnych”, „usług rolniczych” zawarte w art. 2 pkt 15, pkt 16, pkt 20 oraz pkt 21 ustawy.

Przez działalność rolniczą – rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

Gospodarstwem rolnym jest gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym. Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.), za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej. Art. 1 ww. ustawy wskazuje na grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków, jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Zatem gruntami związanymi z działalnością rolniczą są jedynie grunty będące użytkami rolnymi lub gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi na użytkach rolnych.

Produkty rolne to towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim. Usługi rolnicze to usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

W tym miejscu Sąd zauważył, że w Polsce ustawodawca przewidział instytucję rolnika ryczałtowego dla rolnika, który dokonuje dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, o ile nabywcą jest podatnik podatku VAT. Dostawa produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, dokonywana przez rolnika ryczałtowego oraz świadczenie usług rolniczych przez rolnika ryczałtowego jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Jednocześnie w myśl art. 43 ust. 4 ustawy, rolnik ryczałtowy dokonujący dostawy produktów rolnych lub świadczący usługi rolnicze, które są zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 3, może zrezygnować z tego zwolnienia pod warunkiem: 1) dokonania w poprzednim roku podatkowym dostawy produktów rolnych oraz świadczenia usług rolniczych o wartości przekraczającej 20.000 zł; 2) dokonania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 i 2 oraz 3) prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3.

W świetle powyższych ustaleń Sąd wskazał, że rolnikiem będącym podatnikiem podatku od towarów i usług jest podmiot prowadzący szczególny rodzaj działalności gospodarczej, tzn. działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego (również gospodarstwa leśnego lub gospodarstwa rybackiego) i w jej zakresie jest producentem (wytwarza produkty rolne celem ich dostawy), jak i usługodawcą (świadczy usługi rolnicze) na rzecz podmiotów trzecich. Ma tym samym zamiar prowadzenia takiej działalności gospodarczej poprzez chęć produkowania, sprzedawania produktów rolnych czy świadczenia usług rolniczych innym podmiotom. A zatem ma zamiar bycia podatnikiem VAT i działania w takim charakterze. Działalność rolnika jest tym samym działalnością odmienną od wskazanej w treści art. 15 ust. 2 ustawy, działalności producenta, handlowca czy usługodawcy. Jej odmienność wynika z charakteru rolniczego dokonywanych przez niego dostaw towarów czy świadczonych usług. Jak z powyższego wynika, nie każdy rolnik w znaczeniu potocznym jest rolnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W stosunku do gruntów będących przedmiotem pytania, uchwałą Rady Gminy z dnia 3 września 2007 r. nastąpiła zmiana ich przeznaczenia z gruntów rolniczych na grunty pod zabudowę przemysłową. Tym samym sporny grunt przestał być użytkiem rolnym i stał się gruntem pod zabudowę przemysłową.

Zdaniem Sądu, „skoro zgodnie z definicją gospodarstwa rolnego tylko użytki rolne mogą służyć prowadzeniu działalności rolniczej, to grunt o przeznaczeniu budowlanym nie wchodzi w zakres wskazanej definicji. A zatem nie jest to grunt, który może być użytkowany przez rolnika w rozumieniu ustawy i być związany z działalnością rolniczą. Trudno także uznać, że grunt budowlany sprzedany przez rolnika objęty jest działalnością rolniczą. Taka działalność nie mieści się w definicji działalności rolniczej przewidzianej w art. 2 pkt 15 ustawy o VAT”.

Sąd zauważył, iż w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że od 1993 r. jest właścicielem gospodarstwa rolnego, którego grunty były użytkowane rolniczo. Następnie część tych gruntów w planach zagospodarowania przestrzennego zostało przeznaczonych pod budownictwo przemysłowe.

W związku z tym, grunt taki przestał być tym samym użytkiem rolnym, a stał się gruntem pod zabudowę.

W opinii Sądu, „skoro zgodnie z definicją gospodarstwa rolnego tylko użytki rolne mogą służyć prowadzeniu działalności rolniczej, to grunt, jako mający przeznaczenie nierolnicze nie wchodzi już w zakres definicji gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Tym samym, nie jest to grunt, który może być użytkowany przez rolnika w rozumieniu ustawy i może być związany z jego działalnością rolniczą. Trudno także uznać, że grunt budowlany sprzedany przez rolnika objęty jest działalnością rolniczą. Taka działalność nie mieści się w definicji działalności rolniczej przewidzianej w art. 2 pkt 15 ustawy o VAT. Taki grunt też nie można uznać za produkt rolny, w myśl definicji przewidzianej w art. 2 pkt 20 ustawy o VAT”.

Sąd, wykluczając sprzedaż gruntów przeznaczonych pod zabudowę w ramach prowadzonej przez Zainteresowanego działalności rolniczej, rozważył wykonywanie przez niego innego rodzaju działalności gospodarczej w szczególności działalności o charakterze handlowym i stwierdził, że okoliczności faktyczne sprawy nie dają podstawy do uznania Wnioskodawcy za podmiot prowadzący działalność handlową.

Sąd, zastanawiając się nad oceną z punktu widzenia konsekwencji prawno-podatkowych przeniesienia części majątku przeznaczonego do wykonywania działalności rolniczej do majątku prywatnego Zainteresowanego w związku ze zmianą przeznaczenia tych gruntów, zwrócił uwagę na treść art. 7 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: 1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia; 2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zdaniem Sądu, „z powyższego wynika, że przypadki przekazania towaru, o których mowa w przywołanym art. 7 ust. 2 ustawy, mogą zostać uznane za odpłatną dostawę i podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w sytuacji, gdy spełnione zostaną następujące warunki: podmiot dokonujący przekazania jest podatnikiem VAT, towary będące przedmiotem przekazania stanowią składniki przedsiębiorstwa i podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia całości lub części podatku naliczonego”.

Sąd uważa, że „w rozpoznawanej sprawie skarżący nabył w drodze umów sprzedaży, począwszy od 1993 r., a zakończywszy w 2002 r. Dokonując powyższych czynności skarżący nie działał, jako podatnik VAT. Stąd, przejście gruntu z działalności rolniczej skarżącego do jego majątku prywatnego nie będzie podlegało podatkowi VAT, ponieważ przy jego nabyciu nie przysługiwało mu prawo do odliczenia z tego tytułu podatku VAT. W konsekwencji stanowiąca następstwo powyżej wskazanych czynności sprzedaż działek budowlanych nie będzie podlegała VAT, gdyż, jako dotycząca majątku prywatnego strony jest poza zakresem zastosowania tego podatku”.

Ponadto w opinii Sądu, „z uwagi na okoliczności rozpoznawanej sprawy nie sposób skarżącemu przypisać zamiaru częstotliwej sprzedaży gruntu nabytego w celu powiększenia gospodarstwa rolnego w 1993 r.”. „(…) bez znaczenia dla kwalifikacji dokonywanych przez skarżącego czynności pozostają natomiast podnoszone przez organ późniejsze przekształcenia spornych gruntów, tj. zmiana ich przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego czy podział geodezyjny”.

Odnosząc się do powyższego Sąd stwierdził, że jak wykazano dla przypisania danemu podmiotowi statusu podatnika podatku od towarów i usług, tj. – w szczególności – działania w charakterze handlowca, nie jest wystarczające ustalenie i ocena okoliczności związanych z samą sprzedażą, lecz konieczne jest również ustalenie okoliczności towarzyszących nabyciu towarów, a zwłaszcza, czy zostały one nabyte z zamiarem ich późniejszej odsprzedaży. Nie jest bowiem działalnością handlową, w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę przytoczone przepisy, przedstawiony opis sprawy oraz ocenę prawną dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 9 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 31/10 stwierdza się, że Zainteresowany nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dokonanej sprzedaży gruntu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.